Andrews Ilona - A Mere Formality.pdf - nieprzeczytane - riochin

A Mere Formality

Ilona Andrews

Alarm zadzwonił, wysyłając maleńkie dreszcze przez palce Deirdre,

pokryte ciekłym interfejsem. Pięć minut do mowy powitalnej.

- W porządku, w porządku. - strzepnęła ołowiano-szary metal z dłoni i

uchwyciła swoje odbicie w lustrze. Włosy. Zapomniała o włosach.

Jej suknia wyglądała fantastycznie. Uwielbiała tą suknię; krój i kolor

pasowały do niej: mieniąca się szaro-czarna, która trzymała jej piersi,

okręcała jej talię i spływała w czystej linii by ocierać się o podłogę.

Niestety sama suknia nie wystarczała. Włosy unosiły się nad jej głową w

brzydkiej stercie, a było zbyt późno by coś z tym zrobić. To twoja wina,

Robert, pomyślała, wyciągając szpilki jedna po drugiej. Przeciągnęła

szczotką po włosach i przyjrzała się rezultatowi.

Okropnie.

To nic, zdecydowała. Od nikogo nie oczekiwano by osoba wyczerpana po

dziewięciu godzinach, uczęszczała na przyjęcie w idealnym stanie.

Pukanie wytrąciło ją z myśli.

- Otwarte!

Drzwi rozsunęły się, odsłaniając Fatimę Lee w jej błękitnej sukni.

Adiutantka Roberta wyglądała idealnie, jej włosy lśniły czarnymi falami,

twarz świeża jakby zażyła długiej odświeżającej drzemki zamiast

wyczerpującego maratonu administracyjnego.

- Trzy minuty do mowy powitalnej. Jeśli się spóźnimy, Robert będzie

cierpiał na głęboki kosmiczny szał.

Skierowały się do drzwi i w dół krętego korytarza szybkim marszem. Nie

ograniczeni grawitacją, twórcy Orbital Embassy zbudowali niemożliwie

wysoką salę bankietową, a korytarz, który ją okrążał, pasował wysokością.

Dzisiaj olbrzymie ściany i sufit zagubiony w ciemności sprowadzał

uczucie niepokoju. Jakby szło się przez jakąś starożytną świątynię by

zostać złożonym w ofierze.

Komunikator Fatimy rozbrzmiał głosem Michela Rashvili.

- Gdzie jesteście? Robert się zatraca.

- Będziemy tam za trzydzieści sekund, powiedz jego Ekscelencji by nie

zdejmował majtek. - Fatima prychnęła. - Nie rozumiem tego. Facet może

negocjować z terrorystami lufą strzelby przyciśniętą do skroni, ale

bankiety doprowadzając go do szału.

- To dlatego, że nie może kontrolować bankietu. - wymamrotała Deirdre. -

A stawki są wysokie. - 30 milionów żyć wiszących na włosku wszystkim

dało by do myślenia.

Minęli zakręt. Olbrzymie drzwi do komnaty bankietu czekały szeroko

otwarte tuż przed nimi, pod transparentem przedstawiającym Księcia

Rodkill, mentora Roberta i prawdziwej legendy w kronikach Korpusu

Dyplomatycznego. Fatima zerknęła przez drzwi.

Kilku mężczyzn ubranych w czerń weszło na korytarz z bocznego

przejścia, również kierując się na drzwi. Deirdre złapała ramię Fatimy.

- Reigh.

Adiutantka zatrzymała się. Reigh poruszali się w ciszy, jak czarne duchy,

każdy niósł verad, krótką gałąź ceremonialną, w lewej dłoni sygnalizując

pokojowe intencje. Tradycja dyktowała by zachowali milczenie w obliczu

wroga aż dostaną pozwolenie przez Lorda. Dla nich wszyscy byli

wrogami, pomyślała Deirdre.

Musieli desperacko pragnąć pieniędzy, że nawet weszli do Orbital.

Niestety, branie pieniędzy za ich militarną usługę było tym co doktryna

Reigh kategorycznie zabraniała.

Rozczochrany mężczyzna wystrzelił z drzwi prawie biegnąc. Michel

Rashvili mamrotał do swojego komunikatora. Jakby w spowolnieniu

Deirdre zobaczyła jak wpada na najbliższego Reigh. Dłoń w czarnej

rękawiczce puściła i symbol pokoju spadł z brzdękiem na podłogę. Oh

wielki Lao Tzu.

Michel potknął się, odzyskał równowagę. Jego twarz zwiotczała z szoku.

Ręczna broń plazmowa krótkiego zasięgu prawie sama wskoczyła w dłoń

Fatimy.

- Michel, klękaj! - Deirdre podeszła i opadła na kolana.

Michel uderzył w podłogę obok niej. Szeroko otwartymi oczami patrzył na

veled.

- Tak mi przykro. Czy powinienem? - jego głos trząsł się.

- Nie. Trzymaj głowę nisko, nie patrz im w oczy. - bardzo powoli Deirdre

sięgnęła i podniosła gałąź z podłogi. Trzymając ją na otwartej dłoni,

uniosła ją nad głowę, jak podarunek. Ich oczy skierowane były na podłogę,

czekali. Chwile mijały, długie i lepkie. W końcu Reigh najbliższy niej

wystąpił na przód. Skóra otarła się o jej dłoń, a Reigh ruszyli dalej, nadal

milczeli, do sali bankietowej. Deirdre przypomniała sobie jak się oddycha.

- Słodki Jezu. - Michel wyprostował się. - Nie mogę uwierzyć, że

wytrąciłem to z jego dłoni.

- Nie zrobiłeś tego. - broń Fatimy zniknęła. Nie ma mowy by ukrywała ją

w tej malutkiej sukience. - Upuścił ją.

- Żartujesz sobie.

- Upuścił ją. - potwierdziła Deirdre, patrząc jak Reigh pokonywali drogę

przez salę. - Kiedy ostatnim razem walczyłeś ręka w rękę, Michel?

Oficer przebiegł trzęsącą się dłonią po włosach.

- Nie pamiętam.

- Oni robią to na co dzień. Zaufaj mi, jeśli ten mężczyzna nie chciał żebyś

na niego wpadł, nie dotknął byś go nawet za milion lat. Ukryj się gdzieś.

- Co?

- Ukryj się, głupku. - prychnęła Fatima. - Kiedy Robert się dowie, rozwali

jego rdzeń. Chcesz dać mu kilka godzin na ochłonięcie.

Słowa w końcu wywarły odpowiedni wpływ i oficer pobiegł korytarzem.

Deirdre zmarszczyła brwi.

- Byliśmy testowani i nie jestem pewna czy zdaliśmy. Dlaczego mam

przeczucie, że to nie skończy się dobrze?

- Ponieważ nie skończy. - twarz Fatimy stała się ponura. - Chodźmy.

Na lepsze czy gorsze weszły do sali bankietowej.

~~*~~

Oficer Vunta o czerwonej sierści po lewej stronie Deirdre uśmiechnął się

do niej, ukazując pięćdziesiąt dwa ostre zęby ułożone w bliźniacze rzędy

w jego ogromnej paszczy. Efekt wystarczał by dać zatwardziałemu

weteranowi marynarki życie pełne koszmarów.

- Ty fygladaś ladne. - zaoferował, brzmiąc bardzo podobnie jak Terran

Scottsman z ustami pełnymi chusteczek. Uderzył ją bezpośrednim,

niemrugającym spojrzeniem.

Próbuje zdominować. Powinien lepiej wiedzieć.

- Dziękuję. - pokazała mu swoje zęby i odwzajemniła spojrzenie.

Przez chwilę patrzyli się oko w oko, żadne nie chciało odwrócić wzroku.

Deirdre zazgrzytała zębami. Dźwięk umarł w szumie sali bankietowej, ale

dopiero gdy Vunta to usłyszał. Dźwięk zarezerwowany dla alf

społeczeństwa Vunta, zgrzytanie miało taki sam efekt na Vunty jak

przeciągnięcie paznokciami po szkle dla ludzkiego ucha. Oficer

zmarszczył pysk i odwrócił wzrok.

Deirdre rzuciła okiem poprzez salę na Vunty, siedziały tu i tam przy

stolikach. Zbyt wiele poruszania uszami, zbyt wiele obnażania zębów, zbyt

wiele animacji w gestach futrzastych łap. jak rekiny wywąchujące krew w

wodzie. Co się dzieje? Co oni wiedzą, a my nie?

Spojrzała na Roberta, siedzącego na czele stołu pomiędzy Ambasadorem

Vunta i starszym, o cytrynowej skórze, Monrocianinie ze smutnymi

ikonicznymi oczami. Sir Robert Sergei Sarvini, Ambasador Drugiego

Intergalaktycznego Imperium dla Gałęzi Reigh, wyglądał idealnie: włosy

gładko zaczesane w kucyk, przystojna twarz ogolona, szczupła figura ostra

w ciemnym błękicie Korpusu Dyplomatycznego. Grzeczny, elokwentny,

każdy cal warty długiej listy tytułów dołączonych do jego nazwiska.

Jedzenie Roberta leżało nietknięte na jego talerzu. Oficjalnie bankiet został

wydany na cześć udanej rozmowy traktatowej pomiędzy Morovianami, a

Vunta Caliphate, dla których Imperium, w formie Roberta, dostarczyło

neutralne miejsce spotkania. Nieoficjalnie Robert chciał zabiegać o

względy Reigh. Niestety utknął przy stole pomiędzy dwoma traktatowymi

partnerami.

Ich spojrzenia spotkały się i w jego oczach wyczytała potwierdzenie. Tak,

coś się dzieje. Nie, nie wiemy co. Nic z tym nie możemy zrobić. Po prostu

siedź i czekaj.

Deirdre westchnęła. Było czterech partnerów do tego tańca: Vunta

Caliphate, Republika Monrocian, Imperium i Reigh. Każdy chciał coś i

rozszarpał by resztę by to zdobyć. Wszystko co chciała to uniknąć

masakry.

Spojrzała na honorowego gościa gdzie Lord Nagrad z Reigh siedział

pomiędzy Niną a dygnitarzem Vunta o białym futrze. Reszta Reigh

uformowała linię za stołem. Nikt poza Lordem nie mógł usiąść. Nikt nie

jadł czy pił. Wers z kodeksu Reigh przyszedł jej do głowy: Nie spożyję

jedzenia w domu mojego wroga.

Bliznowata twarz Nagrada była ponura. Musiał być z wewnętrznego

świata Imperium, zgadywała, że miał jakieś osiemdziesiąt,

dziewięćdziesiąt lat. Jej drobiazgowe poszukiwania stawiały go bliżej

sześćdziesiątki. jedyny Lord Reigh w historii jego ludzi, który rozważał

pomysł współpracy. Jego żona nie żyła. Jego cała rodzina składała się z

jego syna. A Jeźdźcy Vunta bardzo się go bali.

Dygnitarz Vunta posłał Nagradowi zębaty uśmiech i powiedział coś. Nina

wtrąciła się, gładka, zapierająca dech jak złoty anioł na tle czerni. Deirdre

poczuła dźgnięcie zazdrości prosto w brzuch. Idealne sześć stóp i jeden

cal postaci Niny było owinięte w suknię z koronki w kolorze szampana,

akcentowaną w skomplikowane wzory ze złotej nici. Suknia tuliła ją

niczym rękawiczka. Kolor idealnie dopasowywał się do jej jasnych blond

włosów i lekko oliwkowej cery.

- Dlaczego my nie dostałyśmy jej roboty? - wymamrotała Fatima po jej

prawej.

- Ponieważ my nie zdobywamy 8:13 punktów w skali proporcji. -

powiedziała Deirdre. - Oraz ponieważ nie zostałyśmy wytrenowane na

eskortę i nie mamy doskonałej pamięci.

- Bzdura. - powiedziała Fatima. - Wiesz, że możesz robić to co ona z

Andrews Ilona - A Mere Formality.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: