Passionate Thirst Rozdział 6.pdf

Rozdział 6

Las Vegas, obecnie

Obok mnie, na biurku w moim biurze, mój telefon nagle zadzwonił. Wytrącona

z zadumy, podskoczyłam, moja ręka niechcący zrzuciła oprawione zdjęcie Asha na

podłogę. Usłyszałam pęknięcie szkła, gdy szybka uderzyła o róg biurka podczas

upadku. Świetnie, pomyślałam. Telefon wciąż dzwonił, zawodząc niczym odrzucone

dziecko. Zignorowałam zdjęcie i chwyciłam telefon.

- Co?

- Sądzę, że masz na myśli gdzie, nieprawdaż? - napłynął ze słuchawki

nadąsany głos Blancharda – A skoro o tym mowa, gdzie do diabła jesteś? Noc nie

trwa zbyt długo, wiesz? Mam życie towarzyskie. Dla wiadomości, nie kręci się ono

wokół Ed Dinner.

- Przepraszam, przepraszam – zapomniałam, że miałam spotkać się z

Blanchardem po przyjęciu. Cóż, cholera , pomyślałam. Wystarczyło, że Ash się

pojawił, a ja już byłam wyprowadzona z równowagi.

- Już jadę – powiedziałam Blanchardowi – Zostań tam, gdzie jesteś.

- Ktoś zabija moich ludzi! - za chwilę krzyknął Blanchard – Musisz ich

powstrzymać.

Wepchnęłam widelec pełen jajek do ust, decydując, że to nie była odpowiednia

chwila by przypomnieć wampirowi siedzącemu naprzeciwko mnie, że zabijanie jego

ludzi było moją szczególną specjalnością. Lokalizacją, na którą się jednoznacznie

zgodziliśmy, Ed Dinner, było lokalną knajpką i jednym z moich ulubionych,

czynnych całą dobę, miejsc. Nawet powietrze miało w sobie drobinki tłuszczu.

Zamówiłam śniadanie, które zawsze smakuje tak samo, niezależnie od tego, o której

godzinie je zamówisz, jakby cały czas był ten sam kucharz. Może on też jest

wampirem.

Przełknęłam resztę jajek i wzięłam łyk wody – Powiedz mi co wiesz.

- Niewiele – Blanchard powiedział ponuro. Zmienił pozycję na krzesełku,

jakby nagle było mu niewygodnie, ruch, który sprawił, że skóra, którą nosił, wydała

ten seksowny odgłos. Prawdopodobnie dlatego ją nosił, pomyślałam. Choć musiałam

przyznać, dobrze na nim wyglądała, taki przyjemny kontrast dla jego bladej cery i

jasnych blond włosów. Blancharda poznałam podczas mojego pierwszego tygodnia w

Vegas. Nie zauważył mnie od razu, ale miał na to bardzo dobry powód. Był zbyt

zajęty walcząc o swoje życie.

Przed Blanchardem – i po tym wypadku w windzie z Ashem – spotkałam kilka

wampirów, ale zawsze te na niskim poziomie, te którymi się nie martwiłam. Wampir

robiący z człowieka posiłek – którym jak się później okazało był Blanchard – był

czymś całkiem innym: rodzajem, który żywił się na ludzkiej krwi. Patrzenie jak inny

człowiek jest traktowany jako pożywienie, w sposób, w jaki Ash potraktował mnie,

coś we mnie odblokowało. Nie zatrzymałam się nawet by pomyśleć. Po prostu

pobiegłam. W kierunku wampira. W ręku miałam srebrny drut, który specjalnie

wykonałam do noszenia we włosach. Srebro jest moją najlepszą bronią w mojej

wojnie z wampirami.

Zatrzymałam się za wampirem, poklepałam go po ramieniu – Odwróć się.

Nie do końca wykonał moje polecenie. Wielka niespodzianka. Spróbowałam

ponownie, waląc go w plecy pięścią, by uzyskać jego uwagę.

- Powiedziałam odwróć się , ty martwy dupku.

Prychając, wampir uniósł głowę i odwrócił się do mnie. Pozwolił by ciało

opadło na chodnik, nieruchome niczym dywan. Normalna część mojego mózgu,

poczuła żal wobec człowieka, którego nie znałam. Walczył tak mocno, a teraz

umierał. Spóźniłam się by go uratować, ale wciąż mogłam zając się jego zabójcą.

Może to pewien sposób przyniesie mu spokój.

- Masz życzenie śmierci, dziewczynko? - zapytał miękkim głosem.

Był najbardziej odrażającym kawałkiem byłego człowieka, jaki kiedykolwiek

widziałam. Krew całkowicie zakrywała jego dolną połowę twarzy i wsiąkła w jego

śnieżno białą koszulę. Zgadywałam, że nosił białe specjalnie. Wampiry lubią

kontrasty: teraz żyjesz, teraz nie.

- Nie – powiedziałam. Nie czułam już w ogóle strachu – Chciałam ci tylko

spojrzeć w oczy, gdy oświadczę ci nadchodzącą wiadomość.

Jakkolwiek był odrażający, uniosłam twarz do jego i spojrzałam mu w oczy.

- Ty. Nie. Istniejesz.

Szybko jak wąż, wsunęłam rękę między nasze ciała, drut zaciśnięty w pięści,

po czym wykonałam szybki wymach, wbijając broń w samo centrum zakrwawionej

klatki piersiowej wampira. Miałam czas by zobaczyć jak jego oczy wypełniają się

potworną realizacją, zanim jego ciało zmieniło się w popiół. Zostałam sama w alejce

z nieruchomym ciałem u stóp.

Poza tym, że nie był nieruchomy. Nawet, gdy klęknęłam obok niego, pewna, że

nie mogę już nic zrobić, Blanchard odrzucił do tyłu głowę z sapnięciem. Jego

zdesperowane ręce chwyciły mnie za ramiona, przyciągnęły mnie bliżej, po czym

puściły mnie by złapać za własne gardło. Dźwięki jakie wydawał były prawdziwie

okropne, gdy próbował oddychać. Nie udawało mu się, jego ciało już rozumiało co

się dzieje, choć jego mózg jeszcze nie.

Są pewne rzeczy, których po prostu nie możesz robić, gdy jesteś martwy.

- Proszę – powiedział, przekręcając głową ze jednej strony na drugą, jego oczy

wyrażały czystą panikę – Proszę, potrzebuję...

- Musisz się pożywić – powiedziałam. Poznawałam symptomy. Czytałam o

nich w swoich badaniach. Widziałam je także osobiście w eleganckim domu W

Berkeley Hills.

To coś oprócz mnie w alejce, nie było jeszcze w pełni wampirem. Nie

nieumarłym. Jeszcze nie. Musiał się pożywić by to się stało. Tylko jego pierwsze

skosztowanie krwi dopełni przemianę. Jeśli tak się nie stanie... Natychmiast mój

umysł odsunął się od rzeczy, które czytałam. Wciąż był wystarczająco człowiekiem

by czuć ból, a byłoby go dużo przed końcem.

- Proszę – powiedział ponownie – Pomóż mi. Nie chcę umierać.

Tak delikatnie, jak tylko mogłam, powiedziałam mu prawdę. Doszłam do

wniosku, że na nią zasługiwał – Już nie żyjesz.

Ale nawet gdy to mówiła, pamiętałam, jak ciężko walczył. Tak samo jak ja.

Gdybym była milsza, skończyłabym to od razu, na miejscu. Ale, klęcząc obok

Blancharda w tamtej alejce, odkryłam coś niespodziewanego. Po prostu nie byłam w

stanie tego zrobić. Zabijanie wampirów, którzy pozbawiają życia innych, nie ma

problemu. Ale nie mogłam zabić kogoś, kto tak bardzo walczył o własne życie.

- Posłuchaj mnie – powiedziałam. Sięgnęłam by chwycić go za ramiona,

potrząsają nim, by się skupił. Nie zostało mu dużo czasu. Jeśli niedługo się nie

pożywi, zacznie się zamykać, gdy jego mózg zrozumie, że nie ma krwi. Jest strasznie

dużo komórek w ciele. Czułby śmierć każdej jednej z nich.

- Jest sposób bym ci pomogła, ale jeśli to zrobię, staniesz się taki, jak ten, który

cię zaatakował. Będziesz potrzebował krwi, będziesz wampirem. Rozumiesz?

Wydał słaby, załamany dźwięk, jak kwilące niemowlę, ale jego oczy wyrażały

zrozumienie. I był gotów zaakceptować moje warunki.

- I będziesz mi za to winien – dodałam – tak długo, jak oboje będziemy istnieć.

- Cokolwiek – powiedział – Zrobię cokolwiek.

Usiadłam, podwinęłam rękaw i wystawiłam ramię. Z jękiem, przystawił usta

do niego i zaczął ssać.

Tej nocy Blanchard otrzymał pewną wersję swojego życia, a ja otrzymałam

oczy i uszy w wampirzym świecie. Nie jest do końca tak, że się razem spotykamy.

Można powiedzieć, że nasz czas razem to „konieczne do odbycia”. Kontaktuję się z

nim tylko wtedy, gdy nie mam innych źródeł pozyskania informacji. Nie pyta po co

mi te informacje czy co z nimi robię. I nigdy nie rozmawiamy o wydarzeniach tamtej

nocy. Istotą koniecznych-do-odbycia spotkań jest zaakceptowanie granic.

Teraz pił filiżankę mocnej herbaty, jego wyraz twarzy był oburzony –

Dlaczego, gdy dzwoniłaś, nie powiedziałaś mi, że ofiarą był wampir?

- Nie byłam pewna – powiedziałam szczerze – Wszystko co wiedziałam to to,

że znaleziono pozbawione głowy ciało na parkingu Lipstyx. Zostało już

zidentyfikowane?

Blanchard potrząsnął głową – Nie. Ale wieść, że to jeden z nas już się rozeszła.

I nie wyszła ode mnie. Przysięgam na Boga – dodał szybko.

- Tego nie, Blanchard – powiedziałam tak cierpliwie, jak potrafiłam. Blanchard

zazwyczaj jest trochę nerwowy, ale tak zdenerwowanym jeszcze go nie widziałam.

- Blanchard – powiedziałam – Co się dzieje?

Bezmyślnie bawił się widelcem po swojej stronie stolika – Nie wiem.

Społeczność jest na krawędzi, tak jakby... - wzruszył ramionami – nastawiona na

dźwięk. Najpierw znika Nate Lawlor. Teraz jest prawdziwe ciało trupa na parkingu

Lipstyx. Wiesz jak to się dzieje. Nie przechodzimy obojętnie obok swojego.

- Znałeś Nate'a Lawlora? - zapytałam tak swobodnie, jak tylko mogłam.

Blanchard potrząsnął głową – Nie bardzo. Tylko z widzenia. Nie mój typ, w

więcej niż jednym znaczeniu. Jestem zadowolony ze swojej niskiej pozycji, ale Nate

miał złudzenie wielkości. Chciał grać z dużymi chłopcami.

- Sądzisz, że to był powód, dla którego coś mu się stało? - zapytałam.

Musiał być lepszy sposób na wypowiedzenie tego. Na swoje życie, nie mogłam

go wymyślić. Ale fakt, że Społeczność, tak określają się wampiry w Las Vegas,

utworzyła jakiś związek między Natem Lowlorem a bezgłowym ciałem na parkingu

Lipstyx, był dla mnie zdecydowanie nowością. Z tego co wiedziałam, nie było

między nimi związku. Sama pozbyłam się Nate'a.

- Być może – powiedział Blanchard.

- Wiesz- skomentowałam – zazwyczaj masz więcej do powiedzenia.

Wyrzucił w górę ręce w swoim ulubionym dramatycznym geście. Bycie

nieumarłym nie zmieniło stylu Blancharda ani o jotę. To kim byłeś, kiedy żyłeś, to to

kim jesteś, gdy jesteś nieumarłym. W żadnej książce nie napisali, że nie można być

królem dramaturgii i wampirem jednocześnie.

- Powiedziałem ci, że ciało w kostnicy było jednym z nas. Czego chcesz

jeszcze?

- Chcę wiedzieć, czego wszyscy się tak boją – powiedziałam szczerze.

Blanchard ponownie wyrzucił ręce w powietrze – Cóż, ja także. Ktoś się

wygada, pierwsza będziesz wiedzieć. Ale szczerze, złotko, nie czekałbym.

- Cóż, docenię cokolwiek znajdziesz – powiedziałam. Nie było sensu żegnać

się, gdy był obrażony – Jeśli wydarzy się cokolwiek, co uznasz, że powinnam

wiedzieć...

Nie dokończyłam zdania. Już wstawał, chętny by odejść.

- Wiem, wiem – jego głos sarkastyczny – Użyję nietoperzowego telefonu.

Zapłaciłam rachunek i skierowałam się do samochodu. Zapaliłam silnik,

wyjechałam z parkingu i pojechałam w przeciwnym kierunku niż mój dom.

Musiałam pojeździć by oczyścić głowę, która nagle była zbyt pełna wampirów.

Potrzebowałam Carla.

Równie łatwo jak modlitwa, ta myśl przepłynęła przez mój umysł. To nie było

tylko na poziomie fizycznym, pozbycie się seksualnego napięcia spowodowanego

obecnością Asha. Chciałam Carla, tylko jego. Dla jego bezpośredniego podejścia do

wszystkiego. Chciałam go dlatego, że był dokładnie taki, jaki się wydawał: żywy.

Podjechałam pod czerwone światło i zaczęłam grzebać w torbie, szukając

komórki. Zegarek na tablicy rozdzielczej pokazał, że było tuż po drugiej nad ranem.

W mieście innym niż Vegas miejsca publiczne zamykałyby swoją działalność na noc.

W mieście, gdzie bawi się 24/7, jest to pora by ponownie rozpocząć zabawę. Mniej

więcej o tej porze opuściłam wczoraj dom Carla. Biorąc pod uwagę to, co się

wydarzyło międzyczasie, mam wrażenie, że minęły wieki.

Wcisnęłam jego numer i przycisnęłam telefon brodą, gdy ruszałam na

zielonym świetle. Na ogół, nie lubiłam ludzi, którzy prowadzili i rozmawiali przez

telefon. Są większym zagrożeniem niż większość wampirów, których spotkałam. Ale

nawet ja łamię swoje zasady raz na jakiś czas.

- Tu Candace – powiedziałam, gdy Carl odebrał – Akurat jestem w drodze i

pomyślałam, że mogłabym skierować się w twoją stronę, jeśli nie masz nic

przeciwko?

- Doprawdy? - usłyszałam głęboki głos Carla. Byłam całkiem pewna, że oboje

zauważyliśmy, że nie odpowiedział na konkretną część mojej wypowiedzi. Po raz

pierwszy od wydawało by się za długiego czasu, poczułam jak moje usta wyginają

się w uśmiechu.

- Ale równie łatwo mogę iść gdzieś indziej – powiedziałam.

- Nie – powiedział Carl – Przyjedź. Szczerze mówiąc, właśnie o tobie

myślałem.

- Doprawdy? - powiedziałam i rozłączyłam się na dźwięk jego śmiechu.

Czekał na mnie, gdy zaparkowałam, otwierając frontowe drzwi. Oświetlało go

pojedyncze światło ze środka. Tuż przed tym jak minęłam próg, zza rogu wyjechał

samochód, którego przednie światła padły na twarz Carla. I w tym krótkim

przebłysku, zobaczyłam, że mogłam odłożyć swoje obawy, moja potrzeba odeszła na

bok. Nie byłam jedyna z pytaniami, na które trzeba odpowiedzieć.

Weszłam do środka. Carl zamknął za mną drzwi. Następnie, jednym ruchem,

jakbyśmy to ćwiczyli, razem ruszyliśmy, prosto sobie w ramiona. Usta Carla były

delikatne, gdy wędrowały po mojej twarzy w kierunku moich ust. Rozchyliłam usta

w odpowiedzi na jego pośpiech, witając dotyk jego języka. Witaj ponownie , mówił

pocałunek. Być może nawet witaj w domu . Skończył się i położyłam głowę na jego

ramieniu.

- Cieszę się, że zadzwoniłaś.

Podniosłam głowę, spojrzałam w jego ludzkie oczy i powiedziałam prawdę –

Cieszę się, że byłeś w domu.

- Chcesz cokolwiek - zapytał Carl Hagen.

- Po prostu ciebie – odpowiedziałam.

Pocałował mnie ponownie, mocniej tym razem. Ręka w rękę, kierowaliśmy się

w stronę sypialni. Ze światłem przesączającym się przez okna, kochaliśmy się długo i

powoli, wybierając inny rytm niż kiedykolwiek do tej pory. Prosty, dokładny, równie

łatwy i bezwarunkowy, jak tylko mógłby być między dwojgiem ludzi, którzy czasem

mają pewne sekrety. Pozwoliłam sobie unieść się na tym nagłym przypływie

przyjemności, utrzymać na krawędzi, potem zacząć długi zjazd w dół, cały czas

świadoma sposobu, w jaki poruszał się we mnie, przez napięcie w jego plecach pod

moimi palcami. Coś zdawało się otworzyć, rozkwitnąć głęboko we mnie, rzecz, którą

nie spodziewałam się poczuć, nie tej czy jakiejkolwiek innej nocy: przyjemność.

Tej nocy Carl spał głęboko, jego ciało zwinięte w moim kierunku, ramiona

wokół mnie, trzymając mnie mocno. Ale, mimo iż byłam zmęczona, nie zamknęłam

oczu. Zamiast tego, wsłuchiwałam się w powolny i stały oddech mojego kochanka,

czułam ciepło jego ciała i siłę jego ramion i wpatrywałam się w okno, aż pojawiły się

za nim pierwsze promienie słońca.

Wtedy, i tylko wtedy, zamknęłam oczy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: