Feehan Christine - Mrok 18 - Mroczne opętanie.pdf - Feehan Christine (Karpatianie) - riochin

Tłumaczy: franekM

Dark Possession

Christine Feehan

Tłumaczy: franekM

Rozdział 1

Manolito De La Cruz obudził si ę pod ciemn ą ziemi ą z jego bij ą cym sercem,

krwawoczerwonymi łzami pokrywaj ą cymi smugami jego twarz i przytłaczał go

ż al. Rozpaczliwy krzyk kobiety odbił si ę echem w jego duszy, szarpi ą c go,

udzielaj ą c mu nagany, przyci ą gaj ą c go z powrotem z kraw ę dzi wielkiego

urwiska. I padał z głodu.

Ka ż da komórka w jego ciele łakn ę ła krwi. Głód grabił go bezlitosnymi pazurami

do momentu gdy czerwone opary nie przykryły jego wzroku, a jego t ę tno biło w

potrzebie natychmiastowego po ż ywienia si ę . Zrozpaczony, przeczesał obszar

nad swoim miejscem spoczynku na obecno ś ci wrogów i, nie znalazł ż adnego,

wybuch przez bogate warstwy gleby, w powietrze, jego sercowe grzmiało w

jego uszach, jego umysł krzyczał.

Wyl ą dował w kucki po ś ród g ę stych krzewów i g ę stej ro ś linno ś ci, i wzi ą ł wolne,

ostro ż ne spojrzenie wokół siebie. Przez moment wszystko było złe — małpy

wrzeszczały, ptaki wołały w ostrze ż eniu, bulgot wi ę kszego drapie ż nika, nawet

szelest jaszczurek przez ro ś linno ść . Nie powinien tu by ć . Las deszczowy. Dom.

Potrz ą sn ą ł swoj ą głow ą , próbuj ą c oczy ś ci ć swój podzielony umysł. Ostatni ą

rzecz ą , któr ą wyra ź nie pami ę tał, było wyj ś cie przed karpack ą kobiet ą w ci ąż y,

ochrona matki i nienarodzonego dziecka przed zabójc ą . Shea ę Dubrinsky,

ż yciow ą partnerk ę Jacquesa, brata Ksi ę cia karpackich ludzi. Był w Karpatach,

nie w Ameryce Południowej, któr ą teraz nazywał domem.

Odegrał jeszcze raz obrazy w swojej głowie. Shea zacz ę ła rodzi ć na przyj ę ciu.

Co było ś mieszne. Jak mogli chroni ć kobiety i dzieci w ś rodku takiego

szale ń stwa? Manolito wyczuł niebezpiecze ń stwo, nieprzyjaciela poruszaj ą cego

si ę w tłumie, tropi ą cego Shea ę . Został rozproszony, ol ś niony kolorem i

d ź wi ę kiem i uczuciem wlewaj ą cym si ę do jego wn ę trza z ka ż dego kierunku. Jak

to si ę mogło sta ć ? Wiekowi karpackich my ś liwych nie czuł ą emocji i widziała w

odcieniach szaro ś ci, bieli i czerni — ale — wyra ź nie przypomniał sobie, ż e

włosy Sheay były rude. Jasne, jaskrawoczerwone.

Wspomnienia wirowały z dala od niego, gdy przeszył go ból, składaj ą c go w

pół. Przypływy słabo ś ci wstrz ą sn ę ły nim. Znalazł si ę na swoich r ę kach i

kolanach, jego ż oł ą dek zacisn ą ł si ę w twardy w ę zeł, a jego wn ę trzno ś ci ci ąż yły.

Ogie ń palił jego ciało jak roztopiona trucizna. Choroby nie zadr ę czył karpackiej

rasy. Nie mógł zachorowa ć na choroby, które dotykaj ą ludzi. To zostało

wyprodukowane przez wroga.

Tłumaczy: franekM

Kto mi to zrobił ? Jego białe z ę by zacisn ę ły si ę razem okazuj ą c agresj ę , jego

siekacze i kły były ostre i ś miertelne, gdy spojrzał gwałtownie wokół siebie. Jak

tu dotarł? Kl ę cz ą c w ż yznej ziemi, próbuj ą c uporz ą dkowa ć to co wiedział.

Kolejne szarpni ę cie o ś lepiaj ą cego bólu przymocowane do jego skroni

spowodowało utrat ę wzroku. Przykrył swoje oczy próbuj ą c zasłoni ć spadaj ą ce

gwiazdy, atakuj ą ce go jak pociski, ale zamykaj ą ce swoje oczu pogorszy ć ten

efekt. "Jestem Manuel De La Cruz" mruczał gło ś no, próbuj ą c zmusi ć swój mózg

do pracy… do przypomnienia sobie… przepchni ę cia słów przez zaci ś ni ę te

mocno z ę by, w grymasie. "Mam jednego starszego i trzech młodszych braci.

Oni nazywaj ą mnie Manolito dokuczaj ą c mi, poniewa ż moje ramiona s ą szersze

i posiadam wi ę cej mi ęś nia, wi ę c oni redukuj ą mnie do miana chłopca. Nie

zostawiliby mnie gdyby wiedzieli, ż e ich potrzebuj ę ."

Nigdy nie zostawiliby mnie. Nigdy. Nie jego bracia. Byli lojalni wobec siebie

— byli przez długie wieki razem i zawsze tak pozostawało.

Przecisn ą ł si ę przez ból, próbuj ą c wykry ć prawd ę . Dlaczego był w lesie

deszczowym, gdy powinien by ć w Karpatach? Dlaczego został porzucony przez

swoich ludzi? Jego braci? Potrz ą sn ą ł swoj ą głow ą w zaprzeczeniu, mimo ż e to

drogo go to kosztowało, poniewa ż ból wzmógł si ę , szpice wydawały si ę d ź ga ć

jego czaszk ę .

Zadr ż ał gdy cienie wkradały si ę powoli bli ż ej, wzywaj ą c go, przybieraj ą c

kształty. Li ś cie zaszele ś ciły, a krzaki przesun ę ły si ę , jakby za dotkni ę ciem

niewidzialnych r ą k. Jaszczurki wypadły spod gnij ą cych ro ś linno ś ci i uciekały

jakby przera ż one.

Manolito cofn ą ł si ę ponownie i po raz kolejny rozgl ą dn ą ł si ę ostro ż nie wokół

siebie, tym razem skanował wy ż ej i pod ziemi ą , dziel ą c obszar na ć wiartki. Były

tylko cienie, ż adnego ciała i krwi, wskazuj ą cego ż e wróg jest blisko. Musi si ę

trzyma ć i dowiedzie ć si ę co si ę dzieje zanim pułapka przeskoczy — a był

pewny, ż e to jest pułapka i był naprawd ę blisko zostania złapanym.

Przez czas gdy poszukiwał wampira, Manolito zostało zranione i zatruty przy

wiele okazjach, ale jednak prze ż ył, poniewa ż zawsze u ż ywał swojego mózgu.

Był przebiegły i sprytny i bardzo inteligentny. Ż aden wampir albo mag nie

b ę dzie od niego lepszy, chorego albo i nie. Je ś li miał halucynacje, musiał odkry ć

sposób na zakl ę cie by si ę chroni ć .

Cienie poruszały si ę po jego umy ś le, mroczne i złe. Rozejrzał si ę dookoła siebie,

po porastaj ą c ą d ż ungl ę , i zamiast zobaczy ć witaj ą cy domu zobaczył, same

Tłumaczy: franekM

poruszaj ą ce si ę cienie — si ę gaj ą ce — próbuj ą cego go chwyci ć zachłannymi

pazurami. Rzeczy poruszyły si ę , zjawy zawodziły, nieznane istoty zbierały si ę

w krzakach i ziemi.

To nie miało sensu, nie dla jednego z jego rodzaju. Noc powinna go przywita ć

— uspokoi ć go. Obj ąć go bogatym kocem spokoju. Noc zawsze nale ż ała do

niego — do jego rodzaju. Informacje powinny go zala ć , z ka ż dym oddechem

który brał do swojego ciała, ale za to jego umysł robił mu kawały, widział

rzeczy, których nie mogło tam by ć . Mógł usłysze ć , jak ciemna symfonia głosów

woła do niego, d ź wi ę ki brz ę czał gło ś no do czasu, gdy jego głowa p ę kała z bólu

od j ę ków i ż ałosnych krzyków. Ko ś ciste palce muskały jego skór ę , nogi paj ą ka

pełzały po nim, tak ż e skr ę cał si ę w obie strony, młóc ą c swoimi ramiona,

uderzaj ą c swoj ą klatk ę piersiow ą i plecami, ocieraj ą c si ę energicznie by usun ąć

niewidoczne paj ą ki, które wydawały trzyma ć si ę jego skóry.

Zadr ż ał jeszcze raz i wmusił powietrze do swoich płuc. Musiał mie ć

halucynacje, złapany w pułapce mistrza wampira. Je ś li tak było, nie mógł

wezwa ć na pomoc swoich braci do czasu gdy nie b ę dzie wiedział czy był

przyn ę t ą maj ą c ą wci ą gn ąć ich w sie ć .

Chwycił mocno swoj ą głow ę i zmusił swój umysł do uspokojenia si ę .

Przypomniał sobie. Był staro ż ytnym Karpatianinem wysłanym przez dawnego

Ksi ę cia Vlada na poszukiwanie wampirów. Syn Vlada, Michaił, wieki temu

przej ą ł prowadzenie ich ludzi. Manolito poczuł jak jeden z elementów jego

pami ę ci uło ż ył si ę we wła ś ciwym miejscu. Był daleko od swojego domu w

Ameryce Południowej, wezwany przez Ksi ę cia na spotkanie w Karpatach, na

ś wi ę towanie ż ycia, gdzie ż yciowa partnerka Jacquesa miała urodzi ć dziecko.

Mimo to teraz wydał si ę by ć w lesie deszczowym, w cz ęść któr ą znał. Czy mógł

ś ni ć ? Nigdy wcze ś niej nie ś nił, nie odk ą d pami ę tał. Gdy karpacki m ęż czyzna

zapadał si ę pod ziemi ę , zamkn ą ł swoje serce i płuca i spał jakby był martwy. Jak

mógłby ś nił?

Kolejny raz zaryzykował spojrzenie na swoje otoczenie. Jego ż oł ą dek przechylił

si ę gdy błyskotliwe kolory ol ś niły go, sprawiaj ą c ból jego głowie i sprawiaj ą c ż e

czuł mdło ś ci. Po wiekach widzenia w czarno - białych kolorach z odcieniami

szarego, teraz okoliczna d ż ungla utrzymała agresywny kolor, jaskrawe barwy

zieleni, feerie kolorowych kwiatów rozlewaj ą cych si ę z pni wraz z lianami

winoro ś li. Jego głowa p ę kała z bólu, a jego oczy piekły. Krople krwi przeciekły

jak łzy, pod ąż aj ą c tropem w dół jego twarzy, gdy zmru ż ył oczy próbuj ą c

zapanowa ć nad uczuciem kołysania i falowania, gdy ogl ą dał las deszczowy.

Uczucia wlały si ę do ś rodka. Czuł smak strachu, co ś czego nie znał od kiedy był

chłopcem. Co si ę działo? Manolito walczyło by dosta ć si ę na szczyt dziwnej

Tłumaczy: franekM

gimnastyki akrobatycznej popl ą tanych my ś li w jego umy ś le. Nacisn ą ł mocno by

usun ąć szcz ą tki i naciskał na to co wiedział o swojej przeszło ś ci. Stan ą przed

starsz ą ludzk ą kobiet ą opanowan ą przez maga, wła ś nie kiedy pchała zatrut ą

bro ń w nienarodzone dziecko Jacquesa i Shea. Poczuł wstrz ą s wchodz ą cy w

jego ciało, skr ę t i rozdarcia z ą bkowanego ostrza przecinaj ą cego jego organy i

rozrywaj ą cego jego ż oł ą dek. Ogie ń palił przez jego wn ę trzno ś ci,

rozprzestrzeniaj ą c si ę szybko jak trucizna, która dostała si ę do jego organizmu.

Krew wypływała rzek ą i ś wiatło szybko przygasło. Słyszał, wołaj ą ce głosy,

skanduj ą ce, poczuł jak jego bracia si ę gaj ą go, próbuj ą c trzyma ć go na ziemi.

Zapami ę tał to bardzo wyra ź nie, d ź wi ę k głosów jego braci ' błagaj ą cych go —

wszystkich — rozkazuj ą cych by z nimi został. Znalazł si ę w królestwie mroku,

zjawy zawodziły, cienie przemykały i dochodziły. Szkielet. Ciemne szpiczaste

z ę by. Szpony. Paj ą ki i karaluchy. Sycz ą ce w ęż e. Zbli ż aj ą ce si ę szkielet, bli ż ej i

bli ż szy do momentu gdy…

Zamkn ą ł swój umysł na swoje otoczenie, na wszystkich wspólnych ś cie ż kach,

wi ę c nie było ż adnej szansy, ż e ktokolwiek mógł karmi ć jego własny strach. To

musiała by ć halucynacja wywołana przez trucizn ę pokrywaj ą c ą ostrze no ż a. Nie

miało znaczenia ż e zatrzymał cokolwiek co wchodziło do jego mózgu — co ś

zło ś liwego ju ż było w nim obecne.

Ogie ń si ę gał go, szeleszcz ą ce płomienie dochodziły łakomie w kierunku nieba i

rozci ą gały si ę jak obsceniczne j ę zyki ku niemu. Z po ż ogi, wychodziły kobiety,

kobiety które wykorzystywał do po ż ywienia si ę poprzez wieki, teraz ju ż dawno

umarłe dla ś wiata. Zacz ę ły gromadzi ć si ę wokół niego, z wyci ą gni ę tymi

ramionami, ustami otwartymi, gdy pochylały si ę ku niemu, ukazuj ą c ich ciał ą

przez ciasne, przylegaj ą ce sukienki. U ś miechały si ę i kusiły, z szeroko

otwartymi oczami, krew spływaj ą ca po obu stronach ich szyj — kusz ą c —

kusz ą c. Głód palił. Szalał. Wzrastał w potworze.

Gdy patrzył, wołały do niego uwodzicielsko, j ę cz ą c i wij ą c si ę jakby w

seksualnej ekstazie, ich r ę ce dotykały siebie wymownie.

"We ź mnie, Manolito," zapłakała jedna.

"Jestem twoja" zawołała kolejna i wyci ą gn ę ła do niego r ę k ę .

Głód zmusił go do podniesienia si ę . Ju ż mógł poczu ć smak bogatej, gor ą cej

krwi, bardzo pragn ą ł odzyska ć swoj ą równowag ę . Musiał, i dostarczy jej sobie.

U ś miechn ą ł si ę do nich, swoim powolnym, uwodzicielskim u ś miechem, które

zawsze zapowiadał wzi ę cie ofiary. Gdy zrobił krok do przodu, potkn ą ł si ę ,

w ę zeł w jego stwardniałym ż oł ą dku zmienił si ę w bolesn ą brył ę . Oparł si ę jedn ą

Feehan Christine - Mrok 18 - Mroczne opętanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: