Feehan Christine - Mrok 19 - Mroczna klątwa (175).pdf - Feehan Christine (Karpatianie) - riochin

Tłumaczy: franekM

Prolog

Chłód powinien wywołać jej drżenie, ale to był strach,

straszny mrożący krew w żyłach Lary, powodując takie

drżenia którego nie można było kontrolować. Skuliła się na

podłodze jaskini lodu, studiując ściany swojego więzienia.

Lód był piękny, ściany gruby i niebieskie ze

zdumiewającymi formacjami zwisających z sufitu i

wzrastającymi z podłogi jak las różnokolorowych

kryształów. Schyliła się w dół, przyglądając się, jak światła

migotały przez lód — tworzący skrzące się, olśniewające

pokazy na ścianach. Przez cały czas, uderzenie jej serca były zbyt szybkie i dusiła się

od wzrastającego przerażenia.

Cichy szept w jej umyśle pomóc jej się przytrzyma, zatrzymać ją zrównoważoną i

spokojną gdy chciała zwinąć się w kłębek i krzyczeć. Miała teraz osiem lat — dziś.

Spuściła wzrok na swoje ramiona i nadgarstki, przykrywając ślady po ugryzieniu,

blizny zębów gryzących jej skórę, chcących dostać się do jej żył. Jej żołądek

przewrócił się. Dziś jest ostatnim dniem, gdy ktoś rozerwie jej ciało i będzie pił jej

krew. Dziś ucieknie.

Tak się boję . Nawet w niej umysł, wykorzystując telepatyczną komunikacją, jej głos

zadrżały.

Od razu poczuła ciepło w swoim umyśle. Uczucie rozprzestrzeniło się przez jej ciało,

rozwiewanie chłodu i dodając jej odwagi. Nie będziesz sama. Pomożemy ci uciec.

Musisz być dzielna, bączku.

Pójdziesz ze mną, ciociu Bronnie? Obie przyjdziecie? Wiedziała, że brzmi żałośnie i

na wystraszoną, ale nie mogła tego powstrzymać. Nigdy nie była na powierzchni

ziemi. Pomysł pójścia w pojedynkę do nieznanego świata paraliżował. Bez jej ciotek,

nie miałaby żadnego sposobu by się chronić. Obydwie nauczyły ją, przekazując tyle

samo umiejętności i zaklęć do jej mózgu i wspomnień ile to możliwie, ale wciąż była

dzieckiem w ciele dziecka. Małym. Słabym. Bladym. Z miedzianą czupryną której

nigdy nie mogła kontrolować i niewiele więcej.

To może być niemożliwe, Lara, a jeśli my nie będziemy mogły, musisz iść samemu.

Musisz dostawać daleko od tego miejsca i musisz ukrywać swoje talenty i możliwości,

tak by nikt kiedykolwiek nie zamknie cię ponownie w więzieniu. Rozumiesz? Ty nie

możesz w jakiś sposób wydawać się inna w świecie zewnętrznym.

Opowiedziały jej o świecie. W długie, samotne noce szepnęły jej o miejscu na

powierzchni ziemi, o słońcu i morzu, lasach drzew, i żyjących w nich zwierzętach i

Tłumaczy: franekM

ptakach, które latały wolno. Napełniły jej umysł — i jej serce — obrazami taki

pięknymi że kradły jej oddech.

Dlaczego muszę ukrywać swoje dary w świecie zewnętrznym ? Lara zadrżała ponownie,

przebiegając dłońmi po swoim ciele by się rozgrzać. To nie była temperatura jaskini

lodu — mogła regulować swoją temperaturę ciała, gdy pamiętała by o tym myśleć —

ale pomysł odejścia był niemal tak przerażający jak pomysł zostawania. Tu

przynajmniej miała ciotki. Na zewnątrz — nie wiedziała nawet, czego można się

spodziewać.

Zawsze jest Lepiej się dostosować, Laro. Xavier jest okrutnikiem — są inni jak on.

Masz wielką moc w sobie a inni będą jej chcieli. Uczyć się w tajemnicy i używaj jej

jedynie gdy musisz i dla dobra albo ratowania swoje życia. Nie możesz dawać poznać

tego innym .

Chodźcie ze mną.

Jeśli to będzie możliwe, ale choćby nie wiem co, musisz wydostać się z tego miejsca.

Widzisz co oni nam robią — co oni ci zrobią. Twoja moc wzywa do nich i oni zabiorą

ci wszystko.

Lara zamknęła jej oczy, drżenie zamieniające się w prawie agresywne drżenie. O tak,

widziała. Tortury. Okropne tortury. Okropne straszne zaklęcia ściągające demony z

czerwonymi jarzącymi się oczami i obrzydliwym smrodem zła uchwycić się ich.

Będzie słyszała krzyki do dnia, swojej śmierci, krzyki innych błagających o litość,

błagających o śmierć.

Nie mogła dać znać swojemu ojcu albo pradziadkowi o rosnącej w niej mocy. Nigdy

nie mogła się zdradzić, że ciotki rozmawiają z nią i ją uczą, napełniając jej umysł

wszystkim, co znały, tak ze moc w niej rosła, miała wiedzę towarzyszyć jej. Dwóch

mężczyzn próbowałoby wyrwać wszystko, czym była, zapanować nad nią, jeśli nie

będą mogli a w końcu, byłaby jak inni, rozszarpana podczas, gdy wciąż żyli,

przeprowadzali doświadczenia, zjadani kawałek po kawałku, aż szaleństwo i ból były

wszystkim co zostawało.

Dziś były jej urodziny i ona musi uciec. Musiała odejść z jedynego domu jaki

kiedykolwiek znała i udać się świata, który znała tylko przez wspomnienia dwóch

ciotki, które podlegały karze przez tyle lat pozbawione wolności, tak dawno temu że

straciły rachubę. Zanim mogło się to stać, będą zmuszona do zniesienia jeszcze raz

ostrych, nikczemnych zębów jej ojca i dziadka.

Przykryła swoje oczy i powstrzymała się od szlochu.

Lara. Jesteś Dragonseeker. Możesz to robić. Jesteśmy silni. Znosimy to. Nawet nie

ulegamy złu. Rozumiesz? Musisz uciekać.

Tłumaczy: franekM

Ciocia Bronnie zawsze prawiła jej wykład, ale w jej głosie była miłość. Niepokój.

Determinacja. Ciocia Tatijana brzmiała smutno i słabo, ale była też tam miłość, mimo

że obecnie, rzadko marnowała energię na rozmawianie. Lara wiedziała, że coś jest złe,

szalenie złe i bała się utracenia ich dwóch.

"Nie chcę być sama" szepnęła głośno do przenikliwego zimna niebieskawej sali. Nie

powiedziała tego w swoim umyśle do swoich ciotek, ponieważ nie chciała by

wiedziały, że jest niemal sparaliżowana przez strach przed odejściem. To straszne

miejsce bólu i śmierci i chłodu było jej domem i tu przynajmniej miała ciotki, i

wiedziała, czego można się spodziewać. Na zewnątrz — byłaby sama w obcym

świecie.

Ciało Lara nagle szarpnęło się i wyprostowało. Jednocześnie poczuła, jak najeźdźca

przesuwa się przez jej mózg jak szlam. Krzyk uciekł. Jej instynkt chciał walczyć

przeciw poleceniu, ale zmusiła swoją wolę do leżenia w cisze, udając że się

podporządkowała. To było trudne kiedy wszystko w niej drżało i wycofało się z tej

rozkładającej plamy.

Nie walcz. Nie walcz , głos ciocia Bron szepnął. Oszczędzaj swoją siłę. Niech on myśli,

że cię kontroluje. Chcemy wszystkiego zaatakować w tym samym czasie. To będzie

ostatni raz, dziecko. Ostatni raz…

Lara dusiła się od podchodzącego w górę szlochu. Mieć kogoś innego wewnątrz

siebie, czuć, że zło zakłóca jej ciało, pchanie jej umysłu i narzuca jej, jego wolę,

spowodowało że podnosiła się żółć, zalewając jej gardło i usta palącym kwasem.

Zrobiła krok. Kolejny. Jak kukiełka kontrolowana przez sznurki. Nie, nie mogła

dopuścić by jej instynkty walczyły. Sprzeciwiła się inwazyjnej obecności, próbując

wyrzucić go z swojego umysłu, w małym buncie, który zasłużył na natychmiastowy

odwet.

Jej ciało drgnęło jeszcze raz i ból przekuł jej czaszkę, jak lód wwiercający się przez jej

skórę i kostkę. Uczucie pająków pełzających po jej skórze, ich setki, wyrajania się,

ogarniania ją gnieżdżące się w jej włosach, gryzące jej skórze głowy, uderzając ją

oszalałe w ciało. Otworzyła swoje usta szeroko do krzyku, ale nic nie wyszło. Znała

Razvan — jej ojca — nie miał cierpliwości do łez albo błagania. Doprowadzało go do

szału gdy słuchał krzyku, albo do dziecięcego głosiku. Jej najwcześniejsza pamięć

dotyczyła go gdy potrząsał nią, warcząc jak jeden ze schwytanych wilków, które od

czasu do czasu skłaniał do swojego legowiska by im dokuczać.

Jakiekolwiek były jej wspomnienia, to był jej sposób życia. Ciotki powiedziały jej, że

dziecko powinno być kochane i cenione bardzo wysoko, nigdy nie używane do

pożywiania się, ale to były tylko wspomnienia, które dzieliły z dzieciństwa swojej

matki, od których wszystkie z nich naprawdę mogły zależeć. Tak naprawdę ciotki

doświadczyły dużo więcej niż co to jakie było życie Lara. A wspomnienia —

szczególnie te starożytne — mógł być wadliwe.

Tłumaczy: franekM

On zmusza mnie do pójścia do sali . Próbowała zmusić do złagodzenia wzrastającą

panikę, powstrzymać się przed walką, z odesłaniem jej zdolności, ale jej wyczucie

instynktu było silne.

Idziesz do nas, jej ciotka przypomniała jej. Myśl tylko z tym. Odchodzisz z tego

strasznego miejsca, do nowego życia, gdzie oni nie mogą cię już nigdy dotknąć.

Lara kiwnęła głową i zmniejszyła swoją odpowiedź walki. Nie mogła stracić tego tym

razem albo Razvan zacznie coś podejrzewać. Była wystarczająco bystra, by wiedzieć,

że stara się panować nad nią przez strach. Gdyby nie obawiała się dość, znalazłby

sposób by podburzyć jej przerażenie, by mógł zatrzymać ją pod swoją ręką w

posłuszeństwie.

Policzyła każdy krok. Już znała dokładną liczbę — wykonywała tę podróż wiele razy

wcześniej. Trzydzieści-siedem kroków przez korytarz a następnie jej ciało drgnęło na

prawo, i przedostało się przez wejście do dużej Sali, gdzie Razvan i Xavier zawsze

odprawiali ich ceremonie rytualne. Długa sala była naprawdę tunelem z niebieskawym

sufitem i grubymi ścianami lodu. Pod jej stopami lód był śliski i stały, prawie

kryształowy, zawsze świecący jaskrawo od kul światła w kinkietach. Światło

zamigotało wzdłuż ścian, wyjawiając tęczę kolorów, świecąc tak jak klejnoty

osadzonych w zamarzniętym świecie.

Kochała piękno, rzeźbi pomarańczowo-czerwone i fioletowo-niebieskie wzrastające

ostro z podłogi, wybuchające skrzącymi się fontannami zamrożone na miejscu

czekające na światła by uderzyć w nie i je ożywić. Obeszła znajome kształty

używające krótkich nerwowych kroków do czasu gdy nie znalazła się pośrodku

olbrzymiej sali. Olbrzymie kolumny wzrosły do katedralnych sufitów, zaznaczając

każdy niewiele stóp. Starożytna broń znajdowała się wzdłuż jednej ze ścian a na

wprost, przykryte lodem znajdowały się dwa doskonałe smoki, jeden czerwony a drugi

był niebieski.

Lara rzuciły okiem w górę, jej oddech uwiązł w jej gardle jak zawsze na widok swoich

ciotek, zamkniętych w więzieniu nie tylko przez lód, ale złapane w mocnym kształcie,

który nie był ich prawdziwą formą. Nie mogła się jeszcze przemienić ale czuła, że jest

blisko. Ciotki wstawiły wiedzę głęboko do jej umysłu, aby kiedykolwiek nie

zapomniała procesu, ale nie rozwinęła odwagi aby faktycznie się zmienić. I ciotki

zabroniły jej prób, ponieważ Razvan albo Xavier poczuliby nagły przypływ mocy.

Rudy smok miał swoje wielkie oko przyparte o lód. Gdy Lara popatrzyła, wolno się

zamknęło a następnie otworzyło jeszcze raz nad zaokrągloną kulą. Małe

potwierdzenie dało jej siłę, aby spojrzeć wprost na człowieka, który stanął pośrodku

pokoju, marszcząc brwi na swojej twarzy. Razvan — jej ojciec — spiorunował ją

wzrokiem, przyzywając długim palcem.

Linie na jego twarzy pogłębiły się odkąd ostatnim razem go widziała, a było to tylko

kilka dni wcześniej. Jego włosy ściemniały z miedzianego czerwonego, do ciemnego

Tłumaczy: franekM

brązu, teraz pokryte smugami szarości. Jego oczy były zapadnięte a pod nimi były

znajdowały się ciemne zasinienia. Moment gdy jego spojrzenie spadło na nią, zaczął

wdychać mocniej, powietrze wydostające się w potężnych podmuchach radosnego

podniecenia. W jednej ręce utrzymywał, nóż do ceremonii rytualny a serce Lara

zaczynało uderzać.

On ma nóż.

Zęby szarpiące jej ciało to był wystarczająco zły, ale ostre rozcinające ostrze , metal

przeciwko skórze i tkance, najeżdżający jej ciało i noszący z tym krzyki minionych

ofiar, krzyki których nie mogła zagłuszyć potem tygodniami. Apele o łaskę dręczyły

jej sny i uparcie trwały jak lód w jej żył, że czuła, że dostaje szału, do czasu gdy w

końcu czas odsunie je daleko.

Lara nie mogła powstrzymać wytryśnięci adrenaliny i nagłego przypływu mocy, która

przyszła z tym, instynktowne wycofała się, uciekając i potykających się na schodach.

Razvan warknął, jego odsuwające się wargi ukazały jego poplamione zęby.

"Chodź tu!" Jego twarz była maską nienawiści. "Jesteś niczym, tanią pożywką

pożywiającą geniusz mojego istnienia. Niczym! Robakiem pełzającym po ziemi by

służyć wielkim. "

Wskazał na lód i przez moment myślała by walczyć z jego mocą.

Nie! Musisz robić to co on mówi. On nie może wiedzieć o mocy w tobie. On zamknie

cię w więzieniu jak Xavier zrobił z nam. To jest szansa dla ciebie, Lara.

Głos ciotki Bronnia szepnął, namawiał, błagał a nawet rozkazywał. Wszystko z tego

nigdy nie wystarczyłoby do opanowania wrodzonej zdolności Lary do przetrwania i jej

odrazy do noża i Razvana, ale był surowy strach leżący u podłoża każdego słowa które

mówiła jej ciotka. Lara pozwoliła jej ciału się zgiąć, opaść na kolana, pełzać w

poprzek podłogi lodu, chłód przenikał przez jej kolana. Pozwoliła uczuciu, nie

regulując jej temperatury ciała, tak że roztargnienie z zimna pomogło jej się uspokoić.

Razvan stał przez moment, zgarbiony, szepcząc do sobie, jego oczy przeszły z

niebieskiego do zieleni. Lara skrzywiła się. Jej oczy często zmieniały kolor zależnie od

jej nastroju, i to było jedno, co wiązało ją z Razvanem, jedna cecha którą musiała

przyznać że mieli wspólną — a to oznaczały, że krew potwora płynie w jej żyłach.

Zgarbił się, z dziwnym wyrazem na jego twarzy, gdy rozejrzał się po sali. Jedna ręka

spadła na czubek jej głowy, jego ręka gładził co mogło być pieszczotą na jej

miedzianych lokach. Mówił szeptem, jego głos zardzewiały i był zachrypnięty.

"Wynoś się. Wynoś się zanim cię skonsumuje. "

Lara mrugnęła w górę u niego, zastanawiając się nad tym dziwnym rytuałem, który

zawsze następował zanim złapał ją za jej wąskie ramiona i szarpnął ją na nogi. Jego

Feehan Christine - Mrok 19 - Mroczna klątwa (175).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: