Feehan Christine - Mrok 21 - Mroczne niebezpieczeństwo.pdf - Feehan Christine (Karpatianie) - riochin

Tłumaczy: franekM

Tłumaczy: franekM

Rozdział 1

Byłem półżywy przez tysiąc lat.

Straciłem nadzieję, że spotkamy się tym razem. Zbyt wiele wieków. Wszystko

znika

Jak czas i ciemność kradnie kolor i rym.

DOMINIC DO SOLANGE

Karpaccy mężczyźni bez życiowych partnerek nie śnią. Nie widzą w kolorze i

na pewno nie czują mocji. Ból, tak, ale nie uczucia. Więc dlaczego sięgał śnił w

ciągu ostatnich kilku latach? Był starożytnym, doświadczonym wojownikiem.

Nie miał czasu na marzenia, albo na wyobraźnię. Jego świat był surowy i

jałowy, konieczność walki z wrogiem była nieuchronna, był przyjacielem albo

członkiem rodziny.

W ciągu pierwszych stu lat lub coś koło tego, po wyzbyciu się jego uczuć, robił

sobie nadzieję. Gdy mijały wieki, nadzieja na znalezienie jego życiowej

partnerki przygasła. Przyjął, że znajdzie ją w następnym życiu i przyjął z jego

determinacją zrealizowanie wykonania ostatniego obowiązku wobec jego ludzi.

Mimo to był tutaj, starożytny z wielkim doświadczeniem, Dominic z rodu

Dragonseeker, rodowodu tak starego jak czas sam, człowiek mądrości, znany

wojownik i którego się obawiali — leżał pod żyzną glebą, śniąc.

Sny powinny wydawać się niematerialne — i początkowo tak było. Kobieta.

Właściwie mgliste wyobrażenie tego jak wygląda. Tak młoda w porównaniu z

nim, ale była wojownikiem w jej własnej sprawie. Nie była w jego pojęciu

kobietą, którą chciał za partnerkę, ale gdy dorosła przez lata, zdał sobie sprawę

z tego jak była dla niego doskonała. Walczył zbyt długo, aby kiedykolwiek

oddać swój miecz. Nie znał żadnego innego stylu życia. Obowiązek i

poświęcenie zostały zaszczepione w nim do samej kości i potrzebował kobiety,

która mogła go zrozumieć.

Może to właśnie był sen. Nigdy nie śnił, dopiero kilka lat temu. Nigdy. Sny były

uczuciami, a dawno temu utracił swoje. Sny były kolorem, mimo że nie jego.

Tłumaczy: franekM

Ale wydawały się kolorami gdy lata ukształtowały kobietę. Była tajemnicą,

czystym zwierzęciem, gdy walczyła. Często miała nowe stłuczenia i rany, które

pozostawiały blizny na jej miękkiej skórze. Badał ją ostrożnie za każdym razem

gdy się spotykali — leczenie jej stało się tradycyjnym pozdrowieniem. Znalazł

sobie uśmiechającego się w środku, zastanawiając się jak była całkowitym

przeciwieństwem w postrzeganiu siebie jako kobietę.

Kilka chwil rozważał dlaczego uśmiecha się wewnątrz. Uśmiechanie było

utożsamione ze szczęściem, a nie miał żadnych uczuć, by czuć takie rzeczy, ale

jego wspomnienia uczuć były ostrzejsze gdy wyruszył w kierunku końca

swojego życia, zamiast przygasać jak oczekiwał. Kiedy bowiem wezwał sen,

wyczuł poczucie wygody, samopoczucia i szczęścia.

Przez lata stała się dla niego bardziej przejrzysta. Kobieta-Jaguar. Gwałtowny

wojownik z dokładnie takimi samymi wartościami lojalność, rodziny i

obowiązku, które on posiadał. Nigdy nie zapomniał nocy, tylko tydzień temu,

gdy zobaczył jej oczy w kolorze. Przez moment nie mógł oddychać, patrząc na

nią ze zdumieniem, wstrząśnięty tym że mógł przypomnieć sobie kolory tak

dokładnie, że mógł przypisać rzeczywisty kolor jej kocim oczom.

Jej oczy były piękne, świecąc zielenią z nikłymi drobinkami złota i bursztynu,

które ciemniały gdy udało mu się wywołać u niej śmiech. Nie śmiała się często

albo łatwo, ale kiedy to robiła, czuł, że to jest większe zwycięstwo niż

którakolwiek wygrał w bitwie.

Gdy sny nadeszły — a nadchodziły tylko kiedy był obudzony — zawsze

wydawały się trochę rozmyte. Ale nie mógł się doczekać zobaczenia jej. Był

opiekuńczy wobec niej jakby jego lojalność już obróciła się wobec jego

wymarzonej kobiecie. Napisał dla jej miłosną piosenkę, mówiąc w niej o

wszystkich rzeczach które chciał powiedzieć jego życiowej partnerce. A kiedy

odmówiła odpoczynku, położył ją, jej głowę na jego kolanach, głaskając jej

gęstą grzywy włosów i śpiewając jej w jego języku. Nigdy nie poczuł się

bardziej zadowolonego — albo bardziej kompletny.

Poruszył się, zakłócił żyzną glebę która go oblegała. W momencie gdy się

poruszył, ból go poraził, tysiące noży rozdzierały go od wewnątrz na zewnątrz.

Skażona krew wampira którą rozmyślnie połknął byłą gęsta od pasożytów, i

one poruszały się w nim, powielając się, starały się opanować jego ciało,

najechać każdą komórkę, każdy organ. I tak często jak oczyścił niektóre

zmniejszając ich liczbę, wydawały się pracować mocniej by się mnożyć.

Dominic wysyczał swój oddech między zębami gdy zmusił się do powstania.

Nie była jeszcze pełnia nocy, a on był starożytnym Karpatianinem z wieloma

Tłumaczy: franekM

bitwami i zabiciami w jego imieniu. Z reguły starożytni nie powstawali zanim

słońce nie zaszło, ale potrzebował więcej czasu by udać się na zwiad swojego

wroga i dostarczyć jego położenie na tej ziemi mitów i legend.

Głęboko w jaskini, którą wybrał w amazońskim lesie, przeniósł ziemię łagodnie,

pozwalając jej uspokoić się wokół niego gdy się zbudził, chcąc utrzymać obszar

możliwie jako niezakłócony. Podróżował tylko wieczorem, jak robił jego rodzaj,

słuchając szelestu zła, na szlaku mistrzowskiego wampira, jednego był pewny,

wiedział o planach zniszczenia karpackiego gatunku raz na zawsze. Jego ludzie

wiedzieli, że wampiry połączyli się pod rządami pięciu. Początkowo grupy były

małe i rozproszone, ataki były łatwe do odparcia, ale ostatnio szept spisku

wzrósł do ryku, i grupy były większe i bardziej zorganizowane i

rozpowszechnione niż za pierwszą myślą. Był pewny, że pasożyty w skażonej

krwi są kluczem do identyfikowania wszystkich którzy knuli oddanie wobec

pięciu mistrzów.

Tyle zebrał przez dni swojej podróży. Sprawdził teorię kilkakrotnie, wpadając

na trzech wampirów. Dwaj byli stosunkowo nowi, i żaden nie miał pasożytów i

byli łatwi do zabicia dla doświadczonego myśliwego. Ale trzeci był zadowolony

jego pytaniami. W momencie gdy zbliżył się na bardzo małą odległość,

pasożyty dostały ataku szału z rozpoznania. Słuchał chełpienia się wampira

przez większą część nocy, mówiącego mu o ich rozwijających się legionach i

jak wysłannicy spotykają się w Amazonce, gdzie mieli sojuszników w

mężczyznach - jaguarach i ludzkim społeczeństwie, które nie miało pojęcia, że

leżą w łóżku z tymi samymi, których starają się zniszczyć. Mistrzowie

wykorzystywali zarówno ludzi jak i mężczyzna - jaguara do polowania i

zabijania Karpatian. Dominic zabił wampira, szybko wydobywając serce, i,

wołając piorun, by go spalić. Przed opuszczaniem obszaru, podjął dużą

ostrożność, by usunąć jakikolwiek ślady jego obecności.

Wiedział, że czas kończy się szybko. Pasożyty pracowały ciężko, szepcząc mu,

szumiące paskudne pokusy pełną parą, nieubłagane w ich namawianiu go by

dołączył do mistrzów. Był starożytnym bez życiowej partnerki i ciemność w

nim była już silna. Jego ukochana siostra zniknęła setki lat wcześniej — teraz

wiedział, że nie żyje, a jej dzieci są bezpieczne z karpackimi ludźmi. Mógł

wykonać to ostatnie zadanie i zakończyć kres jego jałowemu istnieniu z

honorem.

Powstał z żyznej gleby, odmłodzony jak mógł ktoś z pasożytami we krwi.

Jaskinia głęboko pod ziemia powstrzymywała słońce przed dotykaniem jego

skóry, ale czuł ją mimo to, wiedząc, że jest tuż poza ciemnością, czekając by go

wypalić. Jego skóra piekła i paliła w oczekiwaniu. Przeszedł przez jaskinię z

absolutnym zaufaniem. Ruszał się z łatwą, pewnością wojownika, płynąc nad

nierówną ziemią w ciemnościach.

Tłumaczy: franekM

Gdy zaczął wspinaczkę na powierzchnię, pomyślał o niej — jego życiowej

partnerce, kobiecie z jego snów. Nie była oczywiście jego prawdziwą życiową

partnerką, bo jeśli by była dostrzegałby dokładnie kolory, nie tylko jej oczy.

Zobaczyłby różne odcienie zieleni w lesie deszczowym, ale wszystko wokół

niego pozostawało zabarwione szarością. Czy znalezienie pociechy z nią było

oszustwem? Śpiewanie jej o jego miłości do jego życiowej partnerki

krętactwem? Tęsknił za nią, potrzebując wyczarować ją czasami by przetrwać

noc kiedy jego krew płonęła i był jedzony od wewnątrz na zewnątrz. Pomyślał o

jej miękkiej skórze, uczuciu, które wydawało się niezwykłe, gdy był jak dąb,

stwardniałe żelazo, jego skóra była tak twarda.

Gdy zbliżył się do wyjścia jaskini, mógł zobaczyć, światło rozlewające się do

tunelu i jego ciało się skuliło, w automatycznej reakcji po wiekach życia w

nocy. Kochał noc, choćby nie wiem gdzie był, albo na jakim kontynencie.

Księżyc był przyjacielem, gwiazdy często były wzorem do naśladowania dla

niego. Był na nieznanym terenie, ale wiedział że bracia De La Cruz patrolowali

las deszczowy mimo, że było ich pięciu to był bardzo duży teren, a oni byli

bardzo mało rozprzestrzenieni. Odnosił wrażenie że pięciu którzy rekrutowali

pomniejsze wampiry przeciwko Karpatom, rozmyślnie wybrali teren De La

Cruz jako ich centralę.

Bracia Malinov i De La Cruz rośli razem, byli więcej niż przyjaciółmi, żądając

pokrewieństwa. Byli uważani przez karpackich ludzi jako dwie z

najpotężniejszych rodzin, przez wielu za niezrównanych wojowników. Dominic

myślał, o ich osobowościach, i koleżeństwie zamienionym w rywalizację. To

miało sens, że bracia Malinov postanowili ustalić swoją centralę pod nosem tych

samych którzy uknuli teoretyczny sposób by usunąć ród Dubrinskych jako

władców karpackich ludzi, a następnie, w końcu, przysięgli ich oddanie wobec

księcia. Bracia Malinov zostali najgorszymi i najbardziej nieubłaganymi

wrogami braci De La Cruz.

Logiczny sposób rozumowania Dominica został potwierdzony przez wampira,

którego zabił w Karpatach, bardzo rozmowny pomniejszy wampir, który

przechwalał się wszystkim, co wiedział. Dominic szedł swoją drogą, nie biorąc

jeńców, by tak rzec, zaskoczony tym jak pasożyty były takim fantastycznym

systemem ostrzegawczym. To nigdy nie przyszło do głowy braci Malinov, że

jakikolwiek Karpatianin ośmielić się przyjąć krew i samemu najechać ich obóz.

Idąc bliższy do wejście jaskini, został uderzony przez hałas po raz pierwszy,

odgłos ptaków i małp i nieustannego brzęczenia owadów mimo ciągłego

deszczu. Było gorąco, i para tak naprawdę uniosła się do góry z podłogi zaraz

poza jaskinią, ponieważ wilgoć lała się z nieba. Drzewa wisiały na spuchniętych

Feehan Christine - Mrok 21 - Mroczne niebezpieczeństwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: