Anita Blake 02- uśmiechniety nieboszczyk.pdf

LAURELL K. HAMILTON

UŚMIECHNIĘTY NIEBOSZCZYK

(Przełożył: Robert P. Lipski)

Zysk i S-ka

2003

PODZIĘKOWANIA

Jak zawsze dla mego męża Gary’ego, który po blisko dziewięciu latach wciąż jest moją

najsłodszą kruszyną. Dla Ginjer Buchanan, naszej redaktorki, która od początku uwierzyła w

Anitę i we mnie. Dla Carol Caughey, naszej brytyjskiej redaktorki, która zabiera Anitę i mnie

za ocean. Dla Marcii Woolsey, która przeczytała i pozytywnie zaopiniowała pierwsze

opowiadanie o Anicie. (Marcia, proszę, skontaktuj się z moim wydawcą, tak bardzo

chciałabym z tobą porozmawiać). Dla Richarda A. Knaaka, dobrego przyjaciela i

honorowego członka grupy Alternate Historians. Nareszcie masz okazję siąść i przeczytać,

co było dalej.

Dla Janni Lee Simner, Marelli Sands i Roberta K. Sheafa, którzy dopomogli mi przy pracy

nad tą książką. Powodzenia w Arizonie, Janni. Będzie mi ciebie brakowało. Dla Deborah

Millitello za wsparcie, kiedy go szczególnie potrzebowałam. Dla M.C. Sumner, nie ma to jak

sąsiedzka przyjaźń. Członkom grupy Alternate Historians na zawsze. Dziękuję wszystkim,

którzy byli obecni na moich spotkaniach literackich na Windyconie i Capriconie.

Dom Harolda Gaynora otaczał olbrzymi zadbany trawnik i szpaler smukłych, wysokich

drzew. Budynek lśnił w blasku upalnego sierpniowego słońca. Bert Vaughn, mój szef,

zaparkował wóz na żwirowym podjeździe. Żwir był tak biały, że wyglądał jak bryłki soli.

Gdzieś z oddali dobiegał szum włączonych spryskiwaczy. Trawa wyglądała wręcz idealnie,

mimo iż tego lata panowała najgorętsza od dwóch dekad susza. No, dobra. Nie

przyjechałam tu, aby rozmawiać z Gaynorem o gospodarowaniu zasobami wodnymi. Miałam

pomówić z nim o ożywianiu zmarłych. Nie o wskrzeszaniu. Nie jestem aż tak dobra. Mam na

myśli zombi. Żywe trupy. Gnijące, chodzące zwłoki. Noc żywych trupów. O takich zombi

mowa. Choć z pewnością wyglądało to znacznie mniej dramatycznie, niż to przedstawiali

hollywoodzcy scenarzyści. Jestem animatorką. To zwykły fach, jak sprzedawanie polis

ubezpieczeniowych.

Animowanie istnieje na rynku pracy zaledwie od pięciu lat. Wcześniej owa zdolność była

jedynie kłopotliwym przekleństwem, doznaniem religijnym lub atrakcją turystyczną. Wciąż

nią jest w niektórych częściach Nowego Orleanu, ale tu, w St. Louis, to praca jak każda

inna. Przyznam, że zyskowna, co w dużej mierze jest zasługą mojego szefa. Ten facet to

pijawka, typ spod ciemnej gwiazdy, łajdak jakich mało, ale na zarabianiu pieniędzy zna się

jak mało kto. To pożądana cecha u każdego zwierzchnika.

Bert miał sto osiemdziesiąt siedem centymetrów wzrostu, szerokie bary jak zawodowy

futbolista i pierwsze oznaki mięśnia piwnego. W ciemnogranatowym, dobrze skrojonym

garniturze tego ostatniego nie było widać. Garnitur za osiemset dolców powinien

zatuszować nawet stado słoni. Jasnoblond włosy miał przycięte krótko, na jeża. Silna

opalenizna stanowiła porażający kontrast z jego jasnymi włosami oraz oczami.

Bert poprawił krawat w niebiesko-czerwone pasy i starł kropelkę potu z opalonego czoła.

- W wiadomościach mówili, że pojawiła się frakcja pragnąca wykorzystywania zombi do prac

na polach skażonych pestycydami. Dzięki temu ocalono by wiele istnień.

- Zombi gniją, Bert, nie sposób temu zapobiec, a poza tym nie zachowują bystrości umysłu

dostatecznie długo, aby można je było wykorzystać w charakterze siły roboczej.

- Mówiłem tylko to, co słyszałem. A poza tym zmarli nie mają żadnych praw, Anito.

- Jeszcze nie - odparłam.

To nie w porządku, że zmarli mieliby być ożywiani, aby stać się naszymi niewolnikami. To nie

było właściwe, ale nikt mnie nie słuchał. Rząd musiał w końcu podjąć decyzję w tej sprawie.

Powołano międzynarodową komisję, złożoną z animatorów oraz innych ekspertów. Mieliśmy

zbadać warunki pracy miejscowych zombi.

Warunki pracy. Oni nic nie rozumieli. Nie można zapewnić nieboszczykowi dobrych

warunków pracy. Zresztą i tak ich nie doceniają. Zombi mogą chodzić, a nawet mówić, ale -

tak czy owak - są martwi.

Bert uśmiechnął się do mnie z pobłażaniem. Miałam ochotę trzasnąć go w ten uśmiechnięty

pysk, ale pohamowałam się.

- Wiem, że ty i Charles pracujecie w tej komisji - ciągnął Bert. - Odwiedzacie te miejsca i

sprawdzacie warunki pracy zombi. To zapewnia naszej firmie doskonałą prasę.

- Nie chodzi mi o dobrą prasę - odparłam.

- Wiem. Wierzysz w to, co robisz.

- Protekcjonalny łajdak - wycedziłam przez zęby, po czym uśmiechnęłam się do niego.

Odpowiedział uśmiechem.

- No jasne.

Pokręciłam głową. Berta nie sposób obrazić. Było mu obojętne, co sądzę na jego temat

dopóty, dopóki dla niego pracuję.

Mój granatowy kostium powinien być lekki i przewiewny, ale wcale taki nie był. Gdy tylko

wysiadłam z auta, po moim krzyżu spłynęła strużka potu. Bert odwrócił się do mnie i

zmierzył wzrokiem. Na jego twarzy pojawił się pytający grymas.

- Wciąż masz przy sobie pistolet - stwierdził.

- Żakiet doskonale go maskuje, Bert. Pan Gaynor nigdy się nie zorientuje. - Pot zaczął mi

się zbierać pod paskami kabury podramiennej. Miałam wrażenie, że moja jedwabna bluzka

zaczyna się roztapiać. Staram się nie nosić równocześnie jedwabiu i kabury podramiennej.

W miejscu, gdzie przecinają się paski, jedwab się marszczy i fałduje. W kaburze tkwił

browning hi-power kaliber dziewięć milimetrów, lubiłam mieć go pod ręką.

- Daj spokój, Anito, nie sądzę, abyś potrzebowała pistoletu w środku dnia, podczas wizyty u

klienta. - W głosie Berta pobrzmiewał protekcjonalny ton. Mówił do mnie jak do dziecka.

Ależ, dziewczynko, zrozum, przecież to wszystko tylko dla twojego dobra. Bertowi nie

chodziło o moje dobro. Było mu ono obojętne. Tyle tylko, że nie chciał wystraszyć Gaynora.

Facet przekazał nam już czek na pięć tysięcy dolarów. Zapłacił tylko za to, abyśmy

przyjechali i porozmawiali z nim. Sugerował, że jeśli zgodzimy się przyjąć jego zlecenie,

otrzymamy znacznie hojniejszą zapłatę. Kupę kasy. Bert nie posiadał się z radości. Ja byłam

nastawiona sceptycznie. Bądź co bądź, to nie Bert musiał ożywiać zmarłych, tylko ja. Kłopot

w tym, że Bert najprawdopodobniej miał rację. W biały dzień pistolet raczej nie będzie mi

potrzebny. Raczej.

- No dobra, otwórz bagażnik.

Bert otworzył kufer swego niemal fabrycznie nowego volvo. Zaczęłam zdejmować żakiet.

Bert stanął przede mną, zasłaniając własnym ciałem. Uchowaj Boże, aby ktoś z tego domu

zobaczył, że chowam spluwę do bagażnika. Co by się wtedy stało? Mieszkańcy domu

pozamykaliby drzwi na cztery spusty i zaczęli wzywać pomocy? Oplotłam kaburę paskami

uprzęży i włożyłam do nowiutkiego bagażnika. Aż pachniał świeżością, plastikiem i lakierem.

Wydawał się wręcz nierealny. Bert zatrzasnął kufer, a ja wlepiłam wzrok w klapę, jakbym

mogła przez nią dojrzeć browninga.

- Idziesz? - zapytał.

- Taa - odparłam. Nie lubiłam rozstawać się z bronią, niezależnie od przyczyny. Czy to zły

znak? Bert gestem nakazał mi, abym się pospieszyła.

Żwirowym podjazdem ruszyłam w czarnych botkach na obcasie. Szłam ostrożnie. Kobiety

mają może barwniejsze stroje, ale to faceci noszą wygodniejsze buty. Bert spojrzał w stronę

drzwi, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. To był jego najlepszy zawodowy uśmiech,

szczery aż do bólu. Jasnoszare oczy emanowały radością i pogodą ducha. To była maska.

Umiał nakładać ją i zdejmować w mgnieniu oka. Uśmiechałby się tak samo, gdybyś wyznał,

że zabiłeś własną matkę. Rzecz jasna, o ile byłbyś gotów zapłacić za jej ożywienie.

Drzwi otworzyły się, a ja zrozumiałam, że popełniłam błąd, słuchając zapewnień Berta, że

broń nie będzie mi dziś potrzebna. Facet mierzył jakieś metr siedemdziesiąt, ale

pomarańczowa koszulka polo z trudem opinała jego szeroki tors. Czarna wiatrówka

wydawała się przyciasna i odnosiłam wrażenie, że przy gwałtowniejszym ruchu popękałaby

w szwach jak owadzi kokon. Czarne, sprane dżinsy podkreślały szczupłą talię. Można było

pomyśleć, że ktoś ścisnął go w pasie, gdy glina, z której go ulepiono, jeszcze nie zastygła.

Miał bardzo jasne włosy. Patrzył na nas w milczeniu. Oczy miał puste, martwe, jak u lalki.

Dostrzegłam pod wiatrówką wypukłość kabury i z trudem powstrzymałam się przed

kopnięciem Berta w kostkę.

Albo mój szef nie spostrzegł broni, albo całkiem to zignorował.

- Witam. Jestem Bert Vaughn, a to moja pracownica, Anita Blake. Pan Gaynor nas oczekuje.

- Bert posłał mu czarujący uśmiech.

Ochroniarz - bo kim innym mógł być ten osiłek - odsunął się od drzwi. Bert potraktował to

jako zaproszenie i wszedł do środka. Postąpiłam za nim, choć bez większego entuzjazmu.

Harold Gaynor był bardzo zamożny. Może potrzebował ochroniarza. Może ktoś mu groził. A

może był jednym z tych facetów, którzy mają dość pieniędzy, by zatrudniać ochroniarza,

niezależnie, czy jest im on potrzebny, czy nie. A może w grę wchodziło jeszcze coś innego.

Coś, co wymagało broni palnej i obecności przerośniętego mięśniaka o pustych oczach

porcelanowej lalki. Ta myśl nie dodała mi animuszu.

Klimatyzacja była włączona na full i w jednej chwili pot na moim ciele stężał. Podążyliśmy za

ochroniarzem przez długi centralny korytarz wyłożony ciemną, sądząc po wyglądzie, drogą

boazerią. Bieżnik w korytarzu wyglądał na orientalny i zapewne został wykonany ręcznie. W

ścianie po prawej widniały ciężkie drewniane drzwi. Ochroniarz otworzył je i stanął z boku, a

my weszliśmy śmiało do środka. Pomieszczenie okazało się biblioteką, ale wątpiłam, aby

ktokolwiek przeczytał którąś ze znajdujących się tutaj książek. Pod każdą ze ścian ciągnęły

się, sięgające od podłogi po sufit, regały z ciemnego drewna. Do tych, które znajdowały się

na pięterku, dojść można było wąskimi, kręconymi schodami. Wszystkie książki były w

twardej oprawie, jednakowej wielkości i podobnej grubości. Wśród mebli przeważała - rzecz

jasna - czerwona skóra i mosiądze. Pod przeciwległą ścianą siedział mężczyzna.

Uśmiechnął się, gdy weszliśmy. Był potężny, o miłej okrągłej twarzy i dwóch podbródkach.

Siedział na wózku elektrycznym, a nogi miał przykryte niedużym kraciastym pledem.

- Pan Vaughn i pani Blake, jak miło, że zechcieli się państwo do mnie pofatygować. - Głos

miał, podobnie jak twarz, miły, wręcz przyjazny.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: