A rite of passage - Rozdziały 1-9.pdf - A rite of passage [T][Z] - natalie_25

A RITE OF PASSAGE

AUTORKA: CARACOL

TŁUMACZENIE: MYLOVER

Wstęp

Wiem, czego każdy oczekiwałby od historii takiej jak nasza. Więc muszę wam

powiedzieć, że to nie my. To nie jest historia chłopaka i dziewczyny, którzy razem dorastali,

czy historia o najlepszych przyjaciołach, gdzie chłopak przyrzeka ochraniać dziewczynę.

Jeśli byście nam to powiedzieli, uśmialibyśmy się na całego. Jednak ta opowieść, o naszej

przyjaźni, naszej więzi, jest prosta i niezwykła. Co więcej, pełna humoru i dramatyzmu, po

prostu wspaniała.

To jest opowieść o Belli i Edwardzie. To nasza opowieść. To nie jest historia miłosna,

chociaż kochamy się nawzajem. To nie jest wyidealizowana powieść w harlequinowskim

stylu, jakim gardzi moja intelektualna strona, która jednak od czasu do czasu czerpie

przyjemność z ubranej i zapakowanej kopii, znalezionej zapakowaną w papier, na dnie

regału jednego z moich przyjaciół.

Nasza wcześniejsza historia jest jasna i prosta: Dorastaliśmy razem i prawdę mówiąc,

nawet nie wiem, jak się spotkaliśmy. Wiem jedynie, że nie mogę wrócić pamięcią do mojego

dzieciństwa bez głupowatego wyrazu twarzy Edwarda. Zgaduję, że nasze mamy były

przyjaciółkami albo spotkały się w parku, kiedy byliśmy jeszcze dziećmi. Kto wie… Kogo to

obchodzi…

Jestem jedynym dzieckiem jedynaków. Dziadkowie dawno odeszli. W wieku

dziesięciu lat nauczyłam się, co znaczy być samemu na świecie, jako że cała moja przeszłość

i cała nadzieja na jakikolwiek rodzaj namacalnej historii zniknęły za wzgórzem w ciemną

deszczową noc. To było trudne. Nie będę tego banalizować.

Jednak chcę, żebyście zobaczyli moimi oczami, żebyście zrozumieli znacznie więcej,

ile ta przyjaźń dla mnie znaczyła. Rodzice Edwarda, Esme i Carlisle, przygarnęli mnie pod

swój dach. Dziękuję za nich mojej szczęśliwej gwieździe. Ich rodzina jest moją rodziną, ale

jeszcze nie teraz. Kilka miesięcy wcześniej, zanim się urodziłam, Esme miała Edwarda i

Emmetta. Dowcip polega na tym, że jest im zbyt daleko, aby przypominać prawdziwe

bliźniaki. Byli od siebie różni nie tylko fizycznie, ale także z powodu mądrej osobowości.

Esme żartuje, że już Edward i ja jesteśmy w większym stopniu bliźniakami niż jej własni

synowie, a kiedy mówi o swoich bliźniakach i ludzie nas nie znają, wtedy łatwo

przypuszczać, że rzeczywiście to ja i Edward dzieliliśmy łono Esme. Kocham Emmetta, w

końcu oczywiście jest moim bratem, ale nie utrzymujemy ze sobą takich relacji, jakie łączą

mnie i Edwarda. Czuję się źle, że więcej niż raz pozostał na zewnątrz naszego świata, ale on

zawsze był ekstrawertykiem. Carlisle powiedział mi kiedyś, że są szczęśliwi z powodu tego,

jak blisko jesteśmy z Edwardem. Martwili się o jego nieśmiałość. Nie umiem myśleć o nim

jako o osobie nieśmiałej, co prawda to nie Emmett, ale za to jest pewny siebie i otwarty.

Carlisle stwierdził, że to ja wydobyłam z niego te cechy. Miło mi było to słyszeć, zwłaszcza

że zawsze myślałam, że miał wstrętny zamysł w tym interesie. Edward i ja byliśmy

najlepszymi przyjaciółmi, a teraz jesteśmy bardziej jak rodzeństwo, chociaż nie do końca.

Właśnie kończymy szkołę średnią. Zanurzymy głowę w nasze dorosłe lata, a to jest

nasz rok odkryć. To jest opowieść, którą chcę się podzielić. O tym, jak ten niesamowity i

przerażający świat może być przez nas postrzegany, zdobywany przez kogoś takiego jak

my.

Rozdział 1

Szósta rano. Dzwoni budzik. Nienawidzę poniedziałków. A kto nie?

Spoglądam z powrotem na nieruchomą postać obok mnie. Jest cholernym śpiochem i

za to go nie cierpię. Jednak kocham to, że potrafi tak chybko zapaść w sen i spać. Nie to co

ja, gdzie każda noc jest tą samą walką, tym samym lękiem przed moim, wpadającym w szał,

umysłem, zabierającym mnie tam, dokąd nie chcę być zabierana. To dlatego on jest w moim

łóżku. Nie ma w tym nic seksualnego ani romantycznego. To zwykłe przetrwanie.

Zanim miałam dziesięć lat, kiedy poznałam zawroty głowy z powodu stania na

krawędzi świata, znaleźliśmy rozwiązanie, którym było wymykanie się do swoich pokoi. A

teraz koszmary w zatoce to jedynie prosty zwyczaj. Nie znamy innej drogi. To nasza rutyna,

nasza rzeczywistość. Nasi rodzice (a właściwie to jego) wiedzieli o tym i zdecydowali się

poszukać innego wyjścia. Ale teraz nie mam pojęcia, czy to dobrze znany sekret jest czymś,

co stanowi rozwiązanie i czymś, o czym nikt nie wspomina. Albo jest to dla nich jedynie

dalekie wspomnienie, zabawne i niewiarygodne wspomnienie dręczącej przeszłości.

Widzę, jak spokojnie śpi. Uśmiecham się, ale nie z powodu jego urody, chociaż

wiem, że zawsze dobrze wygląda, ale ja nie patrzę na niego pod tym kątem. Naprawdę nie

znoszę porównań piękna do greckich i rzymskich bóstw. Wywołuje u mnie uśmiech,

ponieważ istnieje, ponieważ pomaga mi zdefiniować samą siebie. Jest moją drugą stroną.

Jednak nie w stylu ‘Uzupełniasz mnie’.

Ale koniec tego wewnętrznego monologu. To katastrofa. Wiem. Na razie nie jestem

jeszcze tragiczna. Nie tak bardzo jak ‘jestem szczęśliwa jedynie, gdy pada’ w stylu Shirley

Manson 1

. Chociaż trochę tego we mnie jest. Po prostu lubię obserwować życie. Jestem

przyssawką do odkrywania sekretów wszystkich innych, ich wszechświatów. A ja podam

rękę i nogę, do licha! Moje pierwsze narodziny dla czarnego humoru każdego dnia życia.

- Bello…Znowu się zamyśliłaś. – Głos już nie tak bardzo śpiącego piękna przywrócił

mnie z powrotem. Ma rację.

- Wow, nie ma jeszcze szóstej pięć, a my właśnie dzielimy się mądrością, Kapitanie

Oświadczanie – Oczywistości – powiedziałam ze złością.

- To przyjemność walczyć po twojej stronie, Dziewczyno – Sarkazm.

- Chyba powinniśmy wstać i zacząć się przygotowywać, jeżeli chcemy zdążyć na

czas.

- Na czas w pierwszy dzień szkoły? To byłoby pierwszorzędne. – Spojrzał na mnie

pytająco, wiedząc, że to nietypowe.

- Wiem, ale słyszałeś Esme i Carlisle’a zeszłej nocy? Myślę, że stracisz przywilej

posiadania samochodu, jeśli nie utrzymamy tego gówna, to ich słowa, nie moje.

- Ochh… Stój! A jak była twoja kara? Słyszałem tylko atak na mnie.

- Znosić ciebie bez auta.

- Wydaje mi się, że to sprawiedliwe.

- Nie sądzę.

Usiedliśmy w kawiarni, przy stoliku, gdzie swoje miejsca zajęli już Emmett i reszta

naszych przyjaciół: Alice, Jasper i Rosalie. Emmet i Rosalie, podobnie jaki Alice i Jasper,

tworzyli parę. Byli świetni, ale czasami ja i Edward potrzebowaliśmy ucieczki od tych

przesłodzonych wyrazów miłości.

- Hej, nie spodziewaliśmy się, że was dzisiaj zobaczymy – powiedziała Alice.

- No tak, ale Carlisle ustanowił zasadę. Stwierdził, że będzie codziennie dzwonił do

szkoły co godzinę, żeby mieć pewność, że jesteśmy tutaj cały dzień. Powiedział, że ostatni

rok trzeba traktować poważnie – Edward podzielił się z naszymi przyjaciółmi.

1 Szkocka wokalistyka zespołu Garbage oraz aktorka. Negatywne nastawienie otoczenia doprowadziło ją do nerwicy,

depresji i myśli samobójczych.

- A jeśli złapie nas na wagarach, to Edward straci Volvo – dodałam z uśmiechem.

- Zgaduję, że ty będziesz musiała znosić to całe lamentowanie i jego jędzowaty

charakterek, prawda Bello? – zapytała Rosalie.

- Tak. Przypuszczam, że jeśli ty o tym mówisz, to ja dostanę tego znacznie gorszą

wersję. Węc tak czy siak, skoro zostajemy na cały dzień, to przynajmniej mamy

przyjemność oglądać wszystkie wasze zczyszczone oblicza, zanim nie zessiecie sobie twarze

przez cały dzień albo cokolwiek, co robiliście przez całe lato. – Uwielbiałam wyśmiewać się

z naszych przyjaciół, też uważna i dramatyczna wobec ich szkolnych miłostek.

- A co jest tym, czym wy dwoje zajmowaliście się tego lata, że to takie ważniejsze od

czegoś, co my robiliśmy? – zapytał Jasper.

- Stary, to było zajebiste – powiedział Edward. – Założyliśmy nasz zespół.

- Za bardzo marnujecie wybuchowe akordy przez wzmacniacze w piwnicy, dlatego

całe lato nie wystarczy na stworzenie grupy. – Nie znosił naszego hałasu, faktycznie

próbował odwrócić sprawę przeciwko nam, stwierdzając, że to burzy jego koncentrację,

kiedy się gimnastykuje. A my nie byliśmy gotowi odpuścić mu czepiania się tego jeszcze

raz.

- Hej! Uważaj! Albo nie będziesz zaproszony, kiedy będziemy otwierać dla Stonsów

– powiedziałam, gdy zauważyłam plakaty na ścianie. Dotyczyły przygotowań do festiwalu

szekspirowskiego.- O cholera, tylko nie znowu te pierdoły.

- Jasne, mogliśmy wziąć udział i otworzyć te dojrzewające umysły – powiedział

Edward, zwracając uwagę na to, do czego się odniosłam.

- Ah, wy dwoje nie możecie zrobić tego, co w ubiegłym roku – stwierdziła Alice. Była

tak zażenowana naszymi małymi wyczynami kaskaderskimi.

- O czym ty mówisz? To było podłe! – odpowiedział Edward.

- Krwawa wersja finałowej sceny „Hamleta”? Cały pierwszy rząd był przemoczony

czerwonym syropem kukurydzianym, który przy okazji wasza dwójka przygotowała. –

Alice była naprawdę z tego powodu wkurzona, ponieważ siedziała w pierwszym rzędzie.

- A czy nie byłoby lepiej, gdybyśmy podlegali wszystkim scenom „Romea i Julii”.

Pogadajmy o braku kreatywności, ile razy musieliście oglądać moment pocałunku? –

próbowałam przemówić jej do rozumu. – A co z wersją Lauren, kiedy katatonicznie

wykonuje francuski pocałunek?- Każdy przy stole zaczął się śmiać, na samo wspomnienie

tego.

- Tak, to stało się maleńką, delikatną podstawą pornografii – powiedziała Rosalie.

- Nie zapominajcie o tych biednych duszach, dla których wyobrażenie „Romea i

Julii” opiera się na wersji Leonarda DiCaprio. Ale muszę przyznać, że numer „Young hearts

run free” był najciekawszym fragmentem nocy, nawet jeśli pani Anderson ucięła go, aby

zapobiec przytulaniu się – dodał Edward.

- Czy muszę wam przypominać wam dwojgu, głupki, że ja i Emmett zagraliśmy

kawałek „Romea i Julii” na tym festiwalu? – powiedziała Rosalie.

- Tak, ale ciągle wam mówię, że byliście wystarczająco oryginalni, by zagrać scenę,

gdzie się spotykają – stwierdziłam, na co Edward ciągnął:

- To było bezcenne zobaczyć Emmetta recytującego Szekspira. – Teraz śmialiśmy się

wszyscy.

-Jesteście opóźnieni – stwierdził Emmett, kiedy zadzwonił dzwonek.

- Na razie, kolesie, mamy teraz hiszpański – powiedziałam, gdy Edward i ja

zmierzaliśmy do naszej klasy.

Ta noc była jedną z tych osobliwych nocy, kiedy ani Edward, ani ja nie robiliśmy

tego na łóżku innych. Czytałam do późna, mimo godziny duchów, aż zaczęłam się bać.

Tylko trzy rzeczy powstrzymywały mój umysł od upadku: Edward, czytanie i oglądanie

telewizji do bardzo wczesnych godzin porannych. O tak, znam dobrze swoje programy

reklamowe.

Przy stole śniadaniowym Edward nie wyglądał zbyt świeżo.

- Co z tobą? Chyba za bardzo nie odpocząłeś – zapytała go Esme. Spojrzał na mnie

lekko przygnębiony.

- Rzucałem się i odwracałem przez całą noc. Wydaje mi się, że zawieruszyłem gdzieś

poduszkę – odpowiedział swojej zmartwionej matce.

- Jak mogłeś zgubić poduszkę, co? – zapytała Esme.

- Bella ją ukradła. - Cholera. On zamierza mi to utrudnić.

- Wybacz, Ed. Zabrałam ją, ponieważ miałam obolałe nogi i chciałam je na czymś

podeprzeć. Nie wiedziałam, że to twoja ulubiona. Myślałam, że masz ich tysiące.

- Nie przejmuj się, Bells. Po prostu już JEJ nie bierz. Możesz chodzić do innych,

wiesz, że jestem zwierzęciem z przyzwyczajeniami.

- Jak my wszyscy.

Dojrzaliśmy na tyle, aby się do tego przyzwyczaić. I wcale nie było nadprodukcji

wymykania się, w końcu dzieliliśmy razem łazienkę jak Jack i Jill. Kiedy przybyłam, aby z

nimi zamieszkać, jedyny dostępny pokój dzielił się łazienką z pokojem Edwarda. Sądzę, że

myśleli, że będą blisko do wejścia do niej z dwóch pokoi i otwarcia od strony korytarza. Ale

wtedy znowu budziłam się o trzeciej rano, krzycząc przez płuca. Bycie najbliżej sprawiało,

że Edward mógł znaleźć mnie pierwszy. Esme i Carlisle przyzwyczaili się do tego, że

zapadam w sen obok niego. Jakoś się to trzymało. Nie budzę się już z krzykiem ani razu,

teraz rozmawiamy o muzyce i filmach, uczymy się akordów i solówek na naszych gitarach

albo czytamy obok siebie. On zdaje sobie sprawę, że po prostu muszę wiedzieć, że nie

jestem sama.

Często w czasie nocy używamy siebie jako poduszek. Czuję się zażenowana na myśl

o przytulaniu się, dopóki tego nie zrobimy. Widzimy w tym dużo więcej niż zwierzęta

śpiące w paczce czy odmianę urządzenia ochronnego, trzymającego się jednego rodzaju.

Mieliśmy problemy emocjonalne z powodu bycia zbyt niezabezpieczonymi, a Edward

wiedział, że mój umysł nie był zdolny do zaufania bez dziko biegnących przemyśleń.

Przypuszczam, że Edward nie miał zbyt dużo nocnych lęków. Przynajmniej żadnych

zależnych ode mnie. Wyobrażam sobie, że nocne dawki panicznego krzyku sieroty

zamieszkującej w następnym pokoju nie mogłyby dobrze wyglądać z dziesięć lat starszym

chłopakiem. Miał z tego powodu koszmary, że nie dociera do mnie w odpowiedniej chwili.

Tak on to nazywał. Nie wiem, jak Emmett dorastał przy tym bez żadnego uszczerbku, może

dlatego, że nie musiał spać w pokoju znajdującym się blisko mojego albo dlatego, że ma

twardy sen. Teraz to coś prawie komicznego, że mój najlepszy przyjaciel budzi się

zakłopotany, poklepuje dookoła, aż wie, że jestem i zatrzymuje się przy moich kończynach.

Zanim nie odwrócę się wystarczająco na łóżku, najczęściej to moja stopa. Edward żartuje

sobie z tego i mówi, że w ten sposób nie będę w stanie uciec. Przyzwyczaiłam się do

uczucia, kiedy śpię z jego ręką zaryglowaną dookoła mojej kostki. Moja własna ludzka kula i

łańcuch.

Rozdział 2

Tego dnia w czasie lunchu Edward i ja usiedliśmy na zewnątrz, na trawie, aby

obserwować ludzi. Voyeur 2

we mnie lubił być świadkiem życia innych osób. Szczególnie

lubiłam podglądać ich miłosne interakcje. Było w tym coś chorobliwego. Wyśmiewaliśmy

się z tego, improwizując komediowe zamiary. Dzisiaj obserwowaliśmy czerwonowłosą

dziewczynę, której imienia naprawdę nie mogłam nigdy zapamiętać. Stacy, Lacy, kto wie,

może to zupełnie coś innego, możliwe, że Johanna. Była jedną z naszych ulubieńców. Była

wystarczająco interesująca i chociaż znajdowaliśmy się zbyt daleko, żeby usłyszeć jej

rozmowę, to jej ciało mówiło ze szczegółami. Uczestniczyła w tym zabiegającym o względy

rodzaju tańca, który jest szkolnym romansem z mięśniakiem, którego każdy z nas nie mógł

znieść.

- Och, patrz i oto jest, bardzo podekscytowana? – powiedział Edward, kiedy

obserwowaliśmy, jak zbliżała się do kolesia, który stał obok swoich przyjaciół.

- Przygotuj się na podawanie – się – za – cierń. Czekaj, czy on jej nie spławił? –

zauważyłam, gdy zobaczyliśmy jego ledwie pozdrowienie na jej obecność.

- Zignorował ją... Widzisz, mówiłem ci, że na pewno zrobili to w zeszłym tygodniu. –

Edward wskazał mi, jak łatwo jest to stwierdzić, kiedy dziewczyna trochę dostała.

Myślałam, że był świnią, ale chyba miał rację.

- Drań! Zupełnie niespodziewane, że rezydujący koleś, któremu zdarza się zmieniać

dziewczyny tak często jak rękawiczki, rzucił dziewczynę po seksie, niesamowite. – Może nie

powinnam mówić z takim przekonaniem, jeśli ktoś był aktywny seksualnie, ale rezultat ich

związku był daleki od oczekiwanego.

- Przyznaj, Bello, że jesteś teraz dla niego gorąca.

- Tak, zerwał ze mną w takim momencie, dostałby zaawansowaną listę swojego

leczenia – zachichotałam.

- Kurwa, z tego powodu sam mam ochotę to zrobić.

Do tego czasu śmialiśmy się na całego.

- Widzisz, to wszystko wyjaśnia, dlaczego nie uprawiam seksu – wyjawiłam.

- Ale kiedyś prawdopodobnie będziesz.

- Nie, nie będę, zostanę ciotką starą panną dla dzieci twoich i Emmetta. Będą mnie

uwielbiać.

- A kto ci powiedział, że pozwolę ci się zbliżać do moich dzieci?

- Och. Bardzo śmieszne, Cullen, bardzo śmieszne…

Śmialiśmy się i krytykowaliśmy masę zwyczajów godowych naszego pokolenia, lecz

aby powiedzieć prawdę, martwiłam się. Bałam się tego całego porywającego przeżycia.

Miałam dość. Cały dzień nad tym dumałam. Później w klasie zaczęłam spokojnie myśleć.

Przez prawie całe swoje życie lękałam się kamieni milowych, nowej epoki, przychodzącego

ze zmianami zagrożenia komfortu uczucia, jakbym przyzwyczaiła się do życia w swojej

skórze. Zgaduję, że to częściowo z tego powodu, że uwielbiam być tak blisko Edwarda, a

mieszkanie z nim w każdej nowej epoce znacznie mi to ułatwia. Uśmiechnęłam się czule na

wspomnienie swojego pierwszego pocałunku, Edward był zaintrygowany i zaproponował

mi umowę, że jeśli pomogę mu dowiedzieć się, o co jest to całe zamieszanie i co robią

wszyscy inni chłopcy, to wtedy podzieli się ze mną wszystkimi swoimi oszustwami, które

stosował w grach komputerowych. Zawarłam dobry układ, ponieważ byłam ciekawa i

dostałam tajniki jego krętactw prawie za darmo. On był bardzo szczęśliwy, kompletnie nie

widział, o co chodzi w tym zamieszaniu. Cieszyłam się, że zaliczyłam swój pierwszy

pocałunek i że nie był on traumatycznym doświadczeniem.

2 Człowiek odnajdujący przyjemność seksualną w podglądaniu aktów płciowych i nagich osób (zwłaszcza ich organów

płciowych).

A rite of passage - Rozdziały 1-9.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: