Miłujcie naszych nieprzyjaciół.pdf

" Miłujcie Waszych Nieprzyjaciół"

Strach przed prawdą

Wszystkim nam w Polsce powinno zaleŜeć na ułoŜeniu jak

najlepszych stosunków z Ukrainą - państwem wielkim, a

jednocześnie bardzo jeszcze słabym i zagroŜonym przez Rosję.

Ukrainą, która mogłaby być dla nas znacznie powaŜniejszym

partnerem gospodarczym, niŜ jest; krajem otwartym takŜe na

współpracę w innych dziedzinach. MoŜna było mniemać, Ŝe

stosunki między naszymi krajami i narodami ulegną poprawie - w

miarę wyjaśniania nabrzmiałych cierpieniem kart historii. Temu

miały słuŜyć wspólne polsko-ukraińskie konferencje historyków,

dialog na łamach prasy, cierpliwe uzgodnienia dotyczące

Cmentarza Orląt we Lwowie, wreszcie - wspólne obchody 60.

rocznicy rzezi na Wołyniu w 1943 r. Niestety, w ani jednej z

wymienionych wyŜej dziedzin nie widać postępu, przeciwnie:

konferencje zostały zdominowane ze strony polskiej przez ludzi

wyznających tzw. poprawność polityczną, a z ukraińskiej -

przez nieprzejednanych; dialog toczy się wyłącznie między

ugodowcami, dla których prawda historyczna nie ma większego

znaczenia (mam na myśli prasę wysokonakładową); Cmentarz Orląt

nadal nie jest otwarty; sposób przygotowania obchodów

rocznicowych ze strony polskich władz zakrawa na tragifarsę,

ze strony ukraińskich - na przemoŜną chęć zrównania katów z

ofiarami: mamy mianowicie uczcić ofiary zbrodni ukraińskich i

polskich...

Prawda o ludobójstwie na Wołyniu i we wschodniej Małopolsce

jest nadal ukrywana przed społeczeństwem; wszelako kto

dociekliwy, ten moŜe znaleźć mnóstwo informacji, juŜ to na

łamach biuletynu Głos Kresowian, juŜ to w wydanych w 2002 i

2003 r. ksiąŜkach. Oprócz 2-tomowego dzieła Władysława i Ewy

Siemaszków pt. Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów

ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945 r., mamy

teraz dwa ogromne tomy pt. Dzieje Komitetu Ziem Wschodnich na

tle losów ludności polskich Kresów w latach 1943-1947 - owoc

5-letnich poszukiwań naukowych Lucyny Kulińskiej, jak teŜ

ksiąŜkę Martyrologia polskich dzieci na Kresach RP 1942-1945

tejŜe autorki.

Celem Komitetu Ziem Wschodnich była obrona polskości naszych

Kresów i zarazem obrona ludności polskiej przed represjami -

niemieckimi, sowieckimi i ukraińskimi. Komitet związany był ze

Stronnictwem Narodowym, zatem w opracowywanych przez jego

członków kontrowersyjnych materiałach programowych znajdujemy

odzwierciedlenie ówczesnej polityki SN; dziś mają one wartość

juŜ tylko historyczną. Co w dokumentach KZW jest natomiast

bezcenne, to raporty z terenu, które dzień po dniu i miesiąc

po miesiącu szczegółowo informują o miejscach zbrodni,

nazwiskach polskich ofiar i ukraińskich oprawców, przebiegu

mordów, a takŜe o rzadkich udanych akcjach obronnych. Z tego

morza krwi wyłania się obraz, przy którym blednie piekło

Dantego.

Kulińska przypomina, Ŝe "Konwencja o Zapobieganiu i Karaniu

Zbrodni Ludobójstwa przyjęta została przez Zgromadzenie Ogólne

ONZ 9 grudnia 1948 r. W rozumieniu art. 2 tej Konwencji

ludobójstwem jest którykolwiek z następujących czynów,

dokonywanych w zamiarze zniszczenia w całości lub części grup

narodowych, etnicznych, rasowych lub religijnych: zabójstwo

członków grupy, spowodowanie powaŜnego uszkodzenia ciała lub

rozstroju psychicznego członków grupy, rozmyślne stworzenie

dla członków grupy warunków Ŝycia obliczonych na spowodowanie

ich całkowitego zniszczenia fizycznego, stosowanie środków,

które mają na celu wstrzymanie urodzin, przymusowe

przekazywanie dzieci członków grupy do innej grupy. Większość

tych czynników została spełniona w wypadku ludobójstwa

dokonanego na Polakach przez Ukraińców. Wydaje się ono

okrutniejsze nawet od ludobójstwa niemieckiego czy sowieckiego

na Polakach, choć oczywiście trudno to porównywać...".

Na poparcie swego przekonania o wyjątkowości ukraińskich

zbrodni Kulińska przytacza następujące argumenty:

Ludobójstwo to zgodnie ze swym załoŜeniem objęło wszystkich

Polaków, "od nienarodzonych dzieci i niemowląt po starców, bez

róŜnicy płci". Połączone było z wymyślnymi torturami:

"zabijanie ofiar siekierami i noŜami, wyrywanie części ciała,

wydłubywanie oczu, przepiłowywanie, rozrywanie końmi,

rozpruwanie brzuchów, obcinanie genitaliów...".

Autorka zwraca uwagę, Ŝe podczas gdy ludobójstwo niemieckie

czy sowieckie dokonywane było przez zbrodnicze formacje

mundurowe, jak SS czy NKWD, wykonawcami ludobójstwa

ukraińskiego - obok Ukraińskiej Powstańczej Armii Stepana

Bandery oraz formacji tzw. bulbowców i melnykowców - były

"dziesiątki tysięcy lokalnych ukraińskich chłopów, w tym tzw.

Samoobronni Kuszczowi Widdiły, sąsiedzi, bandy uzbrojone w

siekiery czy widły. W mordach uczestniczyły takŜe kobiety,

wyrostki, a nawet dzieci ukraińskie, zajmując się grabieŜą,

podpaleniami i dobijaniem...".

To nie wszystko: zdaniem autorki, w czasie wymyślonej i

przeprowadzonej przez organizację ukraińskich nacjonalistów

OUN "czystki" na polskich Kresach Wschodnich pojawiło się

"nieznane w historii zjawisko mordów na współmałŜonkach i

dzieciach z mieszanych małŜeństw. Często przymuszano Ŝonę lub

męŜa do własnoręcznego zabicia współmałŜonka i dzieci...".

Ludobójcy niemieccy czy sowieccy byli okupantami, ludobójcy

ukraińscy byli obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej, którą

zdradzili; jednakŜe, gdy poczuli się zagroŜeni postępami

ofensywy sowieckiej, powołując się właśnie na swoje

obywatelstwo polskie lub posługując się dokumentami

zamordowanych Polaków, "repatriowali się" masowo do Polski po

wojnie.

Na terenach "oczyszczonych" z Polaków stosowano taktykę

"spalonej ziemi": palono wsie i zaorywano te miejsca, aby

Ŝaden ślad po "Lachach" nie pozostał. Zniszczono setki

budynków publicznych (np. szkół), kaplic, dworów, pałaców.

Kulińska podkreśla, Ŝe "Niemcy przyznali się do swoich

zbrodni, uczynili to przynajmniej częściowo Rosjanie - jedynie

Ukraińcy zaprzeczają dokonanemu barbarzyństwu, a oprawców

podnieśli do rangi narodowych bohaterów".

Tylko nieliczni przedstawiciele Ukrainy dostrzegają potrzebę

przeproszenia Polaków za te zbrodnie (ale tylko wołyńskie;

ludobójstwo we wschodniej Małopolsce pomijają milczeniem),

wszelako zarazem mówią o "zbrodniach polskich". Owszem,

zdarzały się - co zrozumiałe! - akcje odwetowe, tak jednak

nieliczne, Ŝe zestawianie ich z masowymi morderstwami na

Polakach doprawdy nie przystoi. "Wybaczamy i prosimy o

wybaczenie" - pisze w opublikowanym w Gazecie Wyborczej liście

do Adama Michnika Wiktor Juszczenko, jeden z czołowych

ukraińskich polityków opozycji. Jeden z najbardziej światłych,

być moŜe przyszły prezydent Ukrainy. W liście tym zastrzega,

Ŝe nie jest historykiem, Ŝe niechętnie wchodzi na nieznany

teren. A jednak wszedł: Wiktor Poliszczuk, bardzo nie lubiany

przez nasze "elity" historyk ukraiński, jedyny znany

Ukrainiec, który wspiera Ŝądania kresowian polskich, by w

rocznicę rzezi polscy i ukraińscy parlamentarzyści potępili

ludobójstwo OUNUPA na Wołyniu, pisze:

"W większości miast Ukrainy zachodniej istnieją ulice, place

itp. imienia Bandery, Szuchewycza i innych prowodyrów tej

zbrodniczej formacji. Wznoszone są liczne pomniki Stepana

Bandery, na Wołyniu wzniesiono pomnik Dmytra Klaczkiwskiego, a

udział w ceremonii odsłonięcia pomnika wziął Wiktor

Juszczenko...".

JuŜ wiadomo: Ŝadnego potępienia nie będzie. Będzie za to

podszywanie się pod szlachetną niegdysiejszą inicjatywę

Episkopatu Polski, gdy słał biskupom niemieckim swe przesłanie

przebaczenia. Będą obchody bez udziału Polaków z Kresów. A

wszystko to w imię polskiej racji stanu i chrześcijańskiego

miłosierdzia...

Ale prawdy nie da się wymazać z kart historii. Będzie niestety

nadal rzutować na losy obu naszych narodów - jak te oto słowa

AmbroŜego Wereszczyńskiego, który jako dziecko ocalał z

pogromu 3 lipca 1943 r.:

"... Na klepisku stodoły leŜały spalone zwłoki... Mamę

poznałem po tym, Ŝe miała przytulone dwoje małych dzieci...

Mój ojciec był zarąbany siekierą...".

Krystian Brodacki

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: