Norton Andre - Murdoc Jern 2. Gwiezdne Bezdroza.pdf - książki SF - Birdosz

Andre Norton

Gwiezdne bezdroża

Tytuł oryginału: Unchartered Stars

Przekład: Maciej Martyński

Data wydania polskiego: 2001

Data wydania oryginalnego: 1969

Rozdział pierwszy

Był to zajazd, jakich wiele w kosmicznych portach. Nie miał, co prawda, pokoi dla

dostojników i funkcjonariuszy międzygwiezdnych, ale jednocześnie był zbyt drogi dla kogoś

takiego jak ja. Mój pas z kredytami był niemal pusty i palce zaciskały mi się spazmatycznie, a

w żołądku czułem przenikliwe zimno, kiedy tylko o tym pomyślałem. Istnieje jednak coś

takiego jak potrzeba zachowania prestiżu, twarzy, jakkolwiek by to nazwać — i ja właśnie

musiałem to zrobić albo ponieść ostateczną klęską. Ból w stopach i ogólne przygnębienie

mówiły mi, że osiągnąłem już ten stan, w którym człowiek wyzbywa się wszelkich nadziei i

tylko czeka na nieunikniony cios.

Wiedziałem, gdzie ten cios spadnie. Mogłem stracić to, z powodu czego podjąłem

największe ryzyko w swoim życiu — pojazd, który wsparty na statecznikach stał teraz w

samym środku pola startowego. Był doskonale widoczny z wyposażonych w prawdziwe okna

apartamentów hotelowych na szczycie wieży. Ja również mógłbym go zobaczyć, gdyby stać

mnie było na taki apartament.

Nietrudno jest kupić statek, który później stoi bezczynnie, przysparzając właścicielowi

ciągłych wydatków z tytułu opłat lotniskowych czy kosztów obsługi — wydatków znacznie

większych, niż w swej naiwności byłem sobie w stanie wyobrazić jeszcze miesiąc temu. Taki

statek jest bezużyteczny bez wykwalifikowanego pilota. A ja ani nie byłem pilotem, ani nie

potrafiłem go znaleźć.

Na początku wszystko wydawało się proste. Chyba musiałem cierpieć na jakieś

zaćmienie umysłu, kiedy się w to wpakowałem... albo raczej — kiedy zostałem w to

wpakowany! Utkwiłem wzrok w drzwiach pomieszczenia, które chwilowo było moim domem

i pogrążyłem się w nieżyczliwych, a nawet wrogich rozmyślaniach o wspólniku czekającym

w środku.

Ostatni rok z pewnością nie wpłynął dobrze na stan moich nerwów i sprawił, że zacząłem

wątpić, czy los kiedykolwiek się do mnie uśmiechnie. Wszystko zaczęło się jak zwykle. Ja,

Murdoc Jern, wykonywałem swój zawód wędrownego handlarza klejnotami jak inni w tym

fachu. Owszem, w życiu, jakie prowadziliśmy z moim mistrzem Vondarem Ustle’em, nie

brakowało dramatycznych epizodów, jednak dopiero na Tanth, w wirze złowrogiej „świętej”

igły, cały mój świat runął w gruzy. Jakby laserowy promień nie tylko oddzielił mnie od

Vondara, ale również pozbawił spokoju ciała i umysłu.

Nie obawialiśmy się, kiedy ofiarna igła Zielonych Szat zadrżała i zatrzymała się między

mną a Vondarem. Przybysze ze świata zewnętrznego to nie był posiłek, który zadowoliłby ich

demona. Niestety, później rzucili się na nas ludzie z tawerny, zapewne szczęśliwi, że tym

razem wybór nie padł na żadnego z nich. Vondar zginął od pchnięcia nożem, a mnie ścigano

po zaułkach mrocznego miasta, aż w końcu zażądałem azylu w świątyni innego

demonicznego bóstwa. Stamtąd również udało mi się zbiec i znaleźć bezpieczne, jak mi się

zdawało, schronienie na pokładzie statku Wolnych Kupców.

Ale wpadłem tylko z deszczu pod rynnę. Podróż w przestrzeń kosmiczną rozpoczęła

bowiem kolejną serię przygód. Przygód tak szalonych, że uznałbym je za bajkę albo wytwór

narkotycznych wizji, gdybym sam w nich nie uczestniczył. Dość powiedzieć, że dryfowałem

w przestrzeni kosmicznej sam, z jednym tylko towarzyszem, którego pojawienie się w

naszym czasie i miejscu nastąpiło w okolicznościach równie dziwnych, jak dziwny był

wygląd nieoczekiwanego gościa. Urodził się zgodnie z prawami natury. Wydała go na świat

pokładowa kotka. Za to jego ojcem miał być rzekomo czarny kamień, tak przynajmniej

twierdziło kilku ludzi wyszkolonych w obserwacji niezwykłych zjawisk.

Eeta i mnie przyciągał kamień nicości — tak ten kamień, który w zasadzie powinno się

nazwać źródłem wszelkiego chaosu!

Po raz pierwszy zobaczyłem go w rękach mojego ojca. Matowy i martwy tkwił osadzony

w wielkim pierścieniu przeznaczonym do noszenia na obszernej rękawicy kosmicznej.

Znaleziono go na bezimiennej asteroidzie przy zwłokach Obcego. Nie sposób odgadnąć, ile

lat tam spoczywał. Mój ojciec wiedział, że kamień kryje sekret, i uległ jego urokowi. Oddał

życie, aby zachować dla mnie to groźne dziedzictwo.

To właśnie kamień nicości na mojej okrytej rękawicą dłoni poprowadził mnie i Eeta przez

pustą przestrzeń kosmiczną do dryfującego opuszczonego statku, który mógł być — chociaż

nie musiał — własnością jego pierwotnego właściciela.

Stamtąd kapsuła ratunkowa zabrała nas do świata lasów i ruin, gdzie, aby zachować

sekret i życie, walczyliśmy z członkami Bractwa Złodziei (musiał im stawić czoło już mój

ojciec, mimo że sam niegdyś należał do starszyzny Bractwa) i z funkcjonariuszami Patrolu.

Pierwszą kryjówkę z kamieniami nicości znalazł Eet. Potem przypadkowo natknęliśmy

się na drugą, tak dziwną, że nie sposób było nie zapamiętać jej na zawsze. Urządzono ją

bowiem starannie w tymczasowym grobowcu, pośród ciał Obcych z różnych ras, jak gdyby

kamienie miały stanowić zapłatę za podróż martwych dusz do ich odległych rodzinnych

planet. Poznaliśmy wówczas część sekretu kamieni. Mogły one potęgować każdą energię, z

którą się zetknęły, i przyciągać inne kamienie, uaktywniając ich moc. Eet był pewny, że

kamienie nie pochodziły z planety, na której przypadkowo wylądowaliśmy.

Zawartości skrytki użyliśmy do przetargu, lecz nie z Bractwem a z Patrolem, dzięki

czemu uzyskaliśmy środki na zakup własnego statku, a także niechętnie udzielone

rozgrzeszenie wraz z prawem udania się w dowolnie wybranym kierunku.

Własny statek to był pomysł Eeta. Eet, stworzenie, które mógłbym bez trudu zgnieść

obiema rękami (czasem nawet wydawało mi się to najlepszym rozwiązaniem), był

osobowością silniejszą niż jakikolwiek znany mi dostojnik. Po części ukształtowała go kocia

matka, chociaż czasem zastanawiałem się, czy jego wygląd nie ulega ciągłym, nieznacznym

zmianom. Był pokryty futrem, jednak na ogonie sierść tworzyła tylko wąski pas ciągnący się

od nasady do samego końca. Jego tylne łapy nie były porośnięte, a przednie przypominały

małe ręce, których używał niemal równie sprawnie, jak ja swoich. Uszy miał małe,

przylegające do głowy, a ciało długie i giętkie.

Jednak to nie ciało Eeta — specjalnie, jak mi powiedział, dla niego stworzone —

przykuwało największą uwagę, lecz umysł. Obok zdolności telepatycznych stwór ten posiadał

także ogromną, zmagazynowaną w pamięci wiedzę, której okruchami niekiedy dzielił się ze

mną, a która mogłaby śmiało rywalizować ze słynnymi bibliotekami Zakathanu

zawierającymi mądrości całych stuleci.

Nigdy nie dowiedziałem się od niego, kim lub czym był naprawdę, ale poważnie

wątpiłem w to, że kiedykolwiek się go pozbędę. Mogłem nie lubić jego spokojnej, władczej

pewności, z jaką od czasu do czasu narzucał mi swoje zdanie; mimo to jednak wydawał mi się

fascynujący.

Czasami zastanawiałem się nawet, czy nie użyto go rozmyślnie do usidlenia mnie — jeśli

tak, to pułapka była nadzwyczaj przemyślnie skonstruowana. Eet wielokrotnie tłumaczył mi,

że nasza współpraca jest potrzebna, bo się uzupełniamy i jesteśmy o wiele silniejsi, a ja

musiałem przyznać, że to dzięki niemu wyszliśmy cało z potyczki z Bractwem Złodziei i

Patrolem... i zachowaliśmy dla siebie kamień nicości.

Eet zamierzał — a w rzadkich przypływach optymizmu zdarzało mi się dzielić z nim ten

zamiar — odnaleźć źródło pochodzenia tych kamieni. Drobne spostrzeżenia, poczynione w

czasie pobytu na planecie, na której odnaleźliśmy skrytki, upewniły mnie, że Eet wiedział

więcej o nieznanej cywilizacji, która po raz pierwszy posłużyła się kamieniami, niż był

skłonny przyznać. Musiałem się z nim zgodzić, że człowiek znający sekret pochodzenia

tajemniczych przedmiotów mógłby sprzedać go za każdą cenę — oczywiście pod warunkiem,

że zdążyłby to zrobić, zanim zostałby zasztyletowany, spalony albo unicestwiony w jakiś inny

paskudny sposób.

Na złomowisku prowadzonym przez pewnego Salarika znaleźliśmy jakiś statek. Salarik

umiał się targować lepiej od mojego dawnego mistrza, który do tej pory wydawał mi się pod

tym względem niedoścignionym wzorem. Muszę przyznać, że gdyby nie Eet, poddałbym się

po dziesięciu minutach i opuścił złomowisko jako właściciel najbardziej zardzewiałego

pojazdu, jaki kosmita miał na składzie. Na szczęście Salarikowie pochodzą od kotów, a kocia

matka mojego towarzysza najwidoczniej przekazała mu dar czytania cudzych myśli. Dzięki

temu staliśmy się właścicielami całkiem niezłego statku.

Co prawda był stary i wielokrotnie przerejestrowywany, lecz — zdaniem Eeta — wciąż

sprawny i na tyle mały, by umożliwić nam swobodne przemieszczanie się między planetami.

Cena wynegocjowana przez Eeta obejmowała również koszt przygotowania statku do

podróży kosmicznej i przetransportowania na kosmodrom, gdzie miał czekać na start.

Niestety, stał tam od wielu dni, a my nie mieliśmy pilota. Eet przypuszczalnie posiadał

odpowiednie umiejętności, ale w swej obecnej postaci nie był w stanie operować sterami

zaprojektowanymi dla ludzi. Zdążyłem już zauważyć, że mój towarzysz celuje we wszystkich

dziedzinach wiedzy a nawet jeśli unikał bezpośredniej odpowiedzi na jakieś pytanie, jego

niewzruszona pewność siebie pozwalała mi wierzyć, że zna właściwą odpowiedź.

Sytuacja była więc dość jasna: mieliśmy statek, za to brakowało nam pilota. Wydaliśmy

fortunę na opłaty lotniskowe i wciąż nie mogliśmy wyruszyć w drogę. Niewielka suma, która

nam pozostała rozpłynęła się niemal w całości. Klejnotami ukrytymi w moim pasie mógłbym

opłacić najwyżej kilka dni pobytu w hotelu. Zakładając rzecz jasna, że znalazłbym na nie

kupca, a z tym wiązał się kolejny dręczący mnie problem.

Jako pomocnik i uczeń Vondara, poznałem wielu liczących się nabywców kamieni z

różnych planet. Jednak to Ustle był tym, przed którym otwierali drzwi swych domów i

którego obdarzali zaufaniem. Jako samodzielny kupiec miałem bardzo niepewne widoki na

przyszłość. Istniała co prawda możliwość operowania na obrzeżach czarnego rynku i

handlowania klejnotami niepewnego pochodzenia lub wręcz kradzionymi — tę drogę wybrało

wielu tak niegdyś ambitnych przedsiębiorców. Wówczas jednak trzeba by było stawić czoła

Bractwu, a ta perspektywa przerażała mnie nawet bardziej niż możliwość wejścia w konflikt z

prawem.

Pilota nie znalazłem. Śmiało zepchnąłem inne zmartwienia w głąb świadomości. Lepiej

nie zajmować się kilkoma sprawami naraz, trzeba zacząć od najpilniejszej. Potrzebowaliśmy

pilota, by wystartować, a musieliśmy wystartować jak najprędzej, żeby nie stracić statku

jeszcze przed wyruszeniem w pierwszą podróż.

Żadna z szanowanych agencji nie była w stanie zaproponować żadnego człowieka, który

zgodziłby się — za oferowaną przez na stawkę — wyruszyć w podróż robiącą wrażenie

desperackiej, tym bardziej że nie mogłem dać żadnych finansowych gwarancji. Musieliśmy

więc wybierać spośród wyrzutków, ludzi figurujących na czarnych listach głównych linii

kosmicznych albo skreślonych z rejestru pilotów za poważne błędy i przestępstwa. Jednak

żeby dokonać wyboru, musiałem udać się do Zewnętrznego Portu, części miasta, do której

nawet funkcjonariusze Patrolu i miejscowej policji wyruszali niechętnie i wyłącznie grupami,

a gdzie rządziło Bractwo. Zwracając na siebie uwagę, kusiłbym los; mogli mnie schwytać,

przetrząsnąć mój mózg albo innym nielegalnym sposobem wydrzeć sekret. A Bractwo słynęło

z doskonałej pamięci.

Była jeszcze inna możliwość. Mogłem to wszystko rzucić. Obrócić się na pięcie i odejść

Norton Andre - Murdoc Jern 2. Gwiezdne Bezdroza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: