Cabot Meg - Magiczny pech.pdf - C - majowa2015

MEG CABOT

MAGICZNY PECH

Rzecz w tym, że ja zawsze miałam takie pieskie szczęście. Patrzcie tylko, jak

mi na imię: Maggie. Nie Madelaine ani Margaret. Po prostu Maggie. Kiedyś, na wsi,

słyszałam, jak ktoś wołał tak na krowę!

Mieszkam w zapadłej dziurze w stanie Iowa. I w dodatku jestem dziewczyną,

która ma imię dobre dla jakiejś mućki.

Właśnie taki pech mnie prześladuje. Pech, który towarzyszył mi, zanim

jeszcze mama zdążyła wypełnić akt urodzenia.

Dlatego wcale się nie zdziwiłam, kiedy kierowca taksówki nie pomógł mi z

walizkami. Już wcześniej zdążyłam się przekonać, że na lotnisku, po przylocie, nikt

na mnie nie czekał, a potem nikt nie odpowiadał na moje liczne telefony z pytaniem,

gdzie się podziali ciocia i wujek. Może jednak nie chcieli mnie u siebie? Czyżby

zmienili zdanie? Doszło do nich coś na temat mojego pecha - aż z Iowy - i stwierdzili,

że nie chcą się nim zarazić?

Ale nawet, jeśli to prawda, nic nie poradzę - powtarzałam to sobie z milion

razy od chwili, kiedy dotarłam do hali przylotów, gdzie miałam się z nimi spotkać i

gdzie nie zobaczyłam nikogo poza tragarzami i kierowcami limuzyn, którzy na

niewielkich tabliczkach mieli powypisywane wszystkie nazwiska świata poza moim.

Do domu wracać w żadnym razie nie mogłam. To był wybór między Nowym Jorkiem

- domem ciotki Evelyn i wuja Teda a jedną wielką wpadką.

Więc kiedy taksówkarz, zamiast wysiąść i pomóc mi z tobołkami, przycisnął

tylko jakiś guziczek, żeby klapa bagażnika uchyliła się o parę centymetrów, to wcale

nie była najgorsza rzecz, jaka mi się w życiu przydarzyła. To nawet nie była

najgorsza rzecz, jaka mi się przydarzyła tego dnia.

Wyciągnęłam walizki, każda ważyła, co najmniej pięćset ton - jedynie

skrzypce w pokrowcu były lżejsze - a potem zamknęłam bagażnik, cały czas stojąc na

środku Wschodniej Sześćdziesiątej Dziewiątej ulicy. Za moimi plecami niecierpliwie

roztrąbił się sznureczek samochodów, które nie mogły przejechać, bo po przeciwnej

stronie ulicy, przy której stoi dom cioci i wujka, zaparkował na drugiego żółty busik

firmy czyszczącej, dywany.

Dlaczego ja? Naprawdę chciałabym to wiedzieć.

Taksówka odjechała tak szybko, że musiałam praktycznie skoczyć pomiędzy

dwa zaparkowane auta, żeby mnie nie potrąciła. Trąbienie ustało, jak tylko sznur

czekających za nią samochodów znów ruszył, a ich kierowcy, bez wyjątku, mijając

mnie, rzucali nieprzyjazne spojrzenia.

Właśnie te spojrzenia spode łba przekonały mnie ostatecznie, że naprawdę

znalazłam się w Nowym Jorku. Nareszcie.

I owszem, kiedy przejeżdżaliśmy przez most Triboro, widziałam z taksówki

zarys wieżowców na tle nieba... Wyspę Manhattan, w całej jej surowej świetności, z

Empire State Building sterczącym pośrodku jak wyciągnięty w górę wielki, jarzący

się światłem, środkowy palec.

Ale to te spojrzenia spode łba upewniły mnie na sto procent. W domu, w

Hancock, nikt by się nie zachowywał tak wrednie wobec kogoś, kto ewidentnie

przyjechał spoza miasta.

Nie żeby w Hancock pojawiało się aż tak wielu przyjezdnych. No, ale

nieważne.

Poza tym ta ulica, na której się znalazłam... Wyglądała dokładnie jak te, które

pokazują w telewizji, kiedy chcą, żeby człowiek się zorientował, że akcja toczy się w

Nowym Jorku. Na przykład w Prawie i porządku. No wiecie, takie wąskie dwu - albo

trzypiętrowe kamieniczki z elewacją z piaskowca, z jaskrawo pomalowanymi

frontowymi drzwiami i kamiennymi schodkami...

Według mojej mamy, większość tych nowojorskich kamieniczek, kiedy je w

XIX wieku pobudowano, stanowiła domy jednorodzinne. Ale teraz podzielono je na

osobne mieszkania, więc zwykle na każdym piętrze mieszka jedna rodzina - a

czasami nawet dwie lub więcej.

Ale nie w przypadku kamieniczki siostry mojej mamy, Evelyn. Ciocia Evelyn

i wujek Ted są właścicielami wszystkich trzech pięter domu. To praktycznie jeden

poziom domu dla jednej osoby, skoro ciocia i wujek mają tylko troje dzieci: Tory,

Teddy'ego i Alice.

My w domu mamy tylko parter i jedno piętro, za to mieszka tam aż siedem

osób. I jest tylko jedna łazienka. Nie, żebym narzekała. Mimo to, odkąd moja siostra

Courtney odkryła zalety szczotko - suszarki, w domu zrobiło się zdecydowanie

kiepskawo.

Chociaż wysoki, dom cioci i wujka był naprawdę wąski - zaledwie na trzy

okna. A jednak, wyglądał ładnie, stylowo, pomalowany na szaro i z nieco

jaśniejszymi szarymi wykończeniami. Drzwi miały jasny, radosny żółty kolor. U

podstawy okien stały żółte skrzynki kwiatowe, z których wylewały się

jaskrawoczerwone pelargonie - najwyraźniej świeżo zasadzone, bo była zaledwie

połowa kwietnia i jeszcze za chłodno na takie kwiaty.

To miłe, że nawet w takim wyrafinowanym mieście jak Nowy Jork ludzie

nadal rozumieją, że skrzynka pełna pelargonii wygląda naprawdę zachęcająco i

przytulnie. Widok tych pelargonii nieco mnie podniósł na duchu.

Hm... może ciocia Evelyn i wujek Ted po prostu zapomnieli, że dzisiaj

przylatuję, a nie celowo nie przyjechali po mnie na lotnisko, bo się rozmyślili i nie

chcą, żebym u nich mieszkała.

Może jednak wszystko się jakoś ułoży.

Tak... Z moim pechem to raczej mało prawdopodobne.

Ruszyłam po schodkach prowadzących do frontowych drzwi domu z numerem

326 przy Wschodniej Sześćdziesiątej Dziewiątej ulicy, i wtedy dotarło do mnie, że

nie dam sobie rady z obiema walizkami i skrzypcami na raz. Zostawiłam jedną

walizkę na chodniku, a drugą wciągnęłam po schodach, pokrowiec ze skrzypcami

trzymając pod pachą. Pierwszą walizkę i skrzypce złożyłam pod drzwiami, a potem

od razu wróciłam po drugą.

Tylko, że chyba zbiegłam po tych schodkach za szybko, bo potknęłam się i o

mało nie walnęłam nosem o chodnik. W ostatniej chwili udało mi się złapać

równowagę i chwyciłam się sztachet parkanu z kutego żelaza, którym Gardinerowie

otoczyli pojemniki na śmieci. I kiedy wisiałam na tych sztachetach, nieco

oszołomiona po niedoszłej katastrofie, jakaś elegancka starsza pani wyprowadzająca

na spacer coś, co przypominało szczura na smyczy, (chociaż to coś jednak musiało

być pieskiem, bo nosiło kubraczek w kratkę) minęła mnie, zerkając podejrzliwie i

kręcąc głową. Zupełnie jakbym rzuciła się na łeb, na szyję z frontowych stopni domu

Gardinerów specjalnie po to, żeby ją wystraszyć, czy coś.

W domu, w Hancock, gdyby ktoś zobaczył, że ktoś inny prawie spadł ze

schodów - nawet ktoś taki jak ja, kto niemal codziennie o mało nie spada z jakichś

schodów - wysiliłby się na coś w rodzaju: „Nic ci się nie stało?”

Na Manhattanie najwyraźniej jest zupełnie inaczej.

Dopiero kiedy starsza pani ze swoim szczurem poszła dalej, usłyszałam jakiś

odgłos. Prostując się - i widząc, że dłonie mam całe pokryte rdzą z parkanu, którego

się przytrzymałam - zobaczyłam, że drzwi numeru 326 otworzyły się i że z podestu

spogląda na mnie ładna jasnowłosa dziewczyna.

- Hej... - odezwała się z zaciekawieniem.

Od razu zapomniałam o starszej pani i jej szczurze oraz moim niedoszłym

upadku na chodnik. Uśmiechnięta szybko wróciłam po schodkach na górę. Chociaż

trudno mi było uwierzyć, że aż tak się zmieniła, bardzo się ucieszyłam na jej widok...

I bardzo się zmartwiłam, że ona może moim widokiem nie cieszy się tak samo.

- Witaj, Tory - powiedziałam.

Dziewczyna, bardzo malutka i bardzo jasnowłosa, zamrugała, patrząc tak,

jakby mnie nie poznawała.

- Nie, ja nie jestem Tory. Jestem Petra. - Dopiero wtedy zauważyłam, że

dziewczyna mówi z akcentem... Jakimś takim europejskim. - Pracuję u Gardinerów

jako au pair.

- Aha - mruknęłam niepewnie. Nikt mi nic nie wspominał o żadnej au pair. Na

szczęście wiedziałam, co to słowo znaczy, bo kiedyś obejrzałam odcinek Prawa i

porządku, w którym taką jedną au pair podejrzewano, że zamordowała dzieci,

którymi miała się opiekować.

Wyciągnęłam w stronę dziewczyny swoją uwalaną rdzą prawą rękę.

- Cześć - rzuciłam. - Jestem Maggie Honeychurch. Evelyn Gardiner to moja

ciocia...

- Maggie? - Petra odruchowo potrząsnęła moją dłonią. Teraz ścisnęła ją

mocniej. - Och, znaczy się Maga?

Skrzywiłam się nie tylko ze względu na mocny uścisk dłoni tej dziewczyny - a

była naprawdę silna jak na tak drobniutką osobę. Skrzywiłam się przede wszystkim

dlatego, że reputacja najwyraźniej mnie wyprzedziła, jeśli ta au pair znała mnie raczej

jako Mage niż Maggie.

- Właśnie - sapnęłam. Bo co innego miałam zrobić? I to by było na tyle, jeśli

chodzi o zaczynanie wszystkiego od nowa w miejscu, gdzie nikt nie zna mojego mało

pochlebnego przezwiska. - Rodzina mówi na mnie Maga.

I będzie tak już zawsze, jeśli nie zdołam jakoś pozbyć się tego swojego pecha.

- Megge, ty miałaś przyjechać dopiero jutro! - zawołała Petra.

Twarda gula ściskająca mi żołądek nieco odpuściła. Przynajmniej odrobinę.

Powinnam była wiedzieć. Powinnam była się domyślić. Ciocia Evelyn na

pewno by o mnie nie zapomniała.

- Nie - odparłam. - Miałam przyjechać dzisiaj.

- Och, nie - zaprotestowała Petra, nadal potrząsając moją ręką. Zaczynałam

tracić czucie w palcach. Poza tym, miejsca, gdzie sobie obtarłam skórę, chwytając się

żelaznego parkanu, też trochę protestowały. - Jestem pewna, że twoja ciocia i wujek

mówili, że jutro. Och! Strasznie się zmartwią! Chcieli wyjechać po ciebie na lotnisko.

Alice nawet plakat namalowała... Sama aż taki kawał drogi przyjechałaś? Taksówką?

Tak bardzo mi przykro! O Boże, wchodź, wchodź do środka!

Z serdecznością, która przeczyła jej drobniutkiej posturze - ale pasowała do

uścisku dłoni - Petra uparła się, że weźmie obie moje walizki i sama je wniesie do

środka, dla mnie zostawiając pokrowiec ze skrzypcami. Potężny ciężar walizek

wydawał się wcale nie robić na niej wrażenia, a ja w ciągu zaledwie dwóch minut

dowiedziałam się, dlaczego. Petra okazała się niemal taką samą gadułą jak moja

najlepsza przyjaciółka w Hancock, Stacy. Opowiadała, że przeprowadziła się do

Nowego Jorku z rodzinnych Niemiec, bo chce zostać fizjoterapeutką. I że codziennie

jeździ do szkoły w Westchester, na przedmieściach Nowego Jorku, gdzie uczą

fizjoterapii. A tam, kiedy nie ma zajęć, musi dźwigać ciężkich ludzi i pomagać im

wchodzić do basenów, i na nowo uczyć ich, po wypadkach albo udarach, jak

posługiwać się własnymi kończynami i tak dalej.

To wyjaśniało, skąd u niej taka siła. Przez to całe dźwiganie ciężkich

pacjentów i tym podobne.

Cabot Meg - Magiczny pech.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: