Kalinowski Jacek - Inspektor Hagen 01 - Kształt ciemności.pdf - magdalena5191 - pierwiastek1958

Jacek Kalinowski

KSZTAŁT CIEMNOŚCI

Inspektor Hagen 01

Warszawa 2008

– To nie ja wystąpiłem do komendy głównej o wsparcie, inspektorze. Jestem pewien,

że możemy poradzić sobie z tą sprawą własnymi siłami. Przyznaję, że jest jedyna w swoim

rodzaju, wymaga wyjątkowej dyskrecji, taktu i tak dalej, ale nie ma żadnego powodu, by

uważać, że którejś z tych cech brakuje naszym ludziom. Proszę zauważyć, że do sprawy

przydzieliłem ogromny zespół, a na razie nic jeszcze nie przedostało się do gazet.

Podinspektor Hagen patrzył na siwiejącego mężczyznę o okrągłej, opalonej twarzy,

zaczerwienionej teraz pod wpływem silnego wzburzenia, który po raz kolejny poderwał się

zza biurka i chodził po pokoju, wzmacniając efekt wypowiadanych słów zamaszystymi

gestami.

Komendant lubelskiej policji przystanął, rozluźnił krawat i oparł się o biurko.

– Wiem, że to episkopat zwrócił się do was o pomoc. Wszyscy chcą być informowani

z pierwszej ręki o tym, co się dzieje, to jasne. Proszę jednak zrozumieć moje położenie, na

odległość pachnie mi to wotum nieufności.

– Myślę, że powinien pan na to spojrzeć bardziej jak na polisę ubezpieczeniową, panie

komendancie. Nie zaniedbał pan niczego, zaprosił do współpracy kolegów z Głównej, cóż

więcej można było zrobić? A mówiąc poważnie, również nuncjusz apostolski wystąpił do

ministra spraw wewnętrznych o włączenie nas w dochodzenie. Nie było innego wyjścia. To

nie jest kwestia zaufania czy braku zaufania, to jest polityka.

– Polityka. Polityki to ja mam potąd, inspektorze. Co dwa lata są jakieś wybory i

potem każdy robi swoją politykę, a my zawsze dostajemy w dupę. Ilu komendantów

wojewódzkich wymieniono po wyborach? A w powiecie? Jak mamy prowadzić w terenie

jakąś sensowną pracę, kiedy każdy tylko czeka, aż go wykopią ze stanowiska? Tak to

wygląda, niestety.

Komendant usiadł za biurkiem i wrócił do przeglądania papierów.

– A więc wrócił pan niedawno z Brukseli, z biura łącznikowego Europolu i od razu w

takie szambo... Czyżby nadinspektor chciał się pana pozbyć z Warszawy?

– Nadinspektor ma do mnie pełne zaufanie i pokłada wielkie nadzieje we współpracy z

komendą wojewódzką. Tak powiedział, kiedy się żegnaliśmy.

– Zapewne, zapewne... Co to dokładnie znaczy „specjalny emisariusz Jego

Świątobliwości? – Komendant spojrzał znad rozłożonych papierów.

– Nie jestem pewny. Nuncjusz uprzedził nas, że przybędzie z Rzymu. Podobno papież

jest osobiście zainteresowany postępami śledztwa i to będzie pewnie jego ucho i oko.

Zwrócone na nas i na kurię.

– Tego nam właśnie trzeba, żeby jeszcze Watykan wtrącał swoje trzy grosze do

naszego śledztwa. Brakuje tu już tylko prezydenta Stanów Zjednoczonych. – Komendant

podniósł słuchawkę telefonu. – Zaraz pozna pan prowadzącego tę sprawę nadkomisarza

Hołownię. To bardzo dobry policjant, inspektorze. Skuteczny.

* * *

Hołownia był potężnym mężczyzną koło czterdziestki, wyższym od Hagena prawie o

głowę. Jego masywne ciało rozpierało ciemnoszary garnitur, kupowany wyraźnie na

poprzednią, szczuplejszą wersję nadkomisarza. Ciemne włosy z równym przedziałkiem,

opadały na szerokie czoło, w cieniu grubych brwi kryły się małe niebieskie oczy, bystro

wpatrujące się w gościa.

– Podinspektor Hagen z komendy głównej z Warszawy – przedstawił Hagena

komendant.

Hołownia potężnie uścisnął mu prawicę.

– Niech pan wprowadzi pana podinspektora w szczegóły tej nieszczęsnej sprawy. –

Komendant gestem zaprosił ich, by usiedli.

– Ogólną sytuację pan zna, inspektorze – zaczął Hołownia, wyjmując z teczki papiery i

układając je na stole przed nimi – ale dla porządku: ósmego października, czyli dwa dni temu,

zgłoszono nam zaginięcie księdza Rafała Wygnowskiego, biskupa pomocniczego

archidiecezji lubelskiej, profesora kontraktowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Zaginiony, lat czterdzieści sześć, niekarany, bez znaków szczególnych, nie pojawił się

poprzedniego dnia na porannej mszy w kościele akademickim, następnie nie było go na

wykładach, a potem w kurii. Nie odbierał telefonu, nie odpowiadał na SMS-y. Taka absencja

nie zdarzyła mu się nigdy wcześniej. Sekretarz kurii wysłany do mieszkania biskupa

stwierdził, że go tam nie ma oraz że najprawdopodobniej nie spał w domu również

poprzedniej nocy. Skontaktowano się z matką i siostrą mieszkającymi w... – Hołownia zajrzał

do notatek – Zamościu, ale te widziały się z nim miesiąc wcześniej, a rozmawiały w

poprzednim tygodniu. Potwierdziły, że nie planował żadnych wyjazdów. Kiedy nie pojawił

się do rana, o ósmej piętnaście złożono doniesienie o zaginięciu. Zgłoszenie przyjął oficer

dyżurny i rozpoczęto standardową procedurę. Nie poczyniono praktycznie żadnych nowych

ustaleń, poza zebraniem informacji z kurii, kiedy sytuacja zmieniła się diametralnie...

Komisarz wyjął następny dokument i rzuciwszy na niego okiem, podsunął go

Hagenowi.

– Wczoraj rano na posterunek w Wólce Kozłowieckiej przyjechał rowerem niejaki

Olejnik Mieczysław, rolnik, z synem i zgłosił znalezienie zwłok. Dzieci zamiast pójść do

szkoły, wybrały się do stojącej samotnie pod lasem dawnej gajówki, niezamieszkanej od

wielu lat, gdzie jak się zdaje, zaszywały się dosyć regularnie. Tam stwierdziły obecność ciała.

Pobiegły do rodziców, a Olejnik był pierwszy, który przyjechał na posterunek. Taak... –

Hołownia przerzucał chwilę papiery. –

jest

dokumentacja

miejsca

zbrodni,

zabezpieczonego przez posterunek do naszego przybycia. Proszę.

Z dużej brązowej koperty wyjął plik kolorowych zdjęć i wręczył je Hagenowi.

– Na miejscu zastaliśmy zwłoki mężczyzny około czterdziesto-,

pięćdziesięcioletniego, który zginął najprawdopodobniej od wielu ciosów nożem, ale to

dokładnie wyjaśni sekcja. Denat był nagi, przywiązany do krzesła grubym nylonowym

sznurem do bielizny. Na piersiach i na czole miał wyciętą gwiazdę pięcioramienną wpisaną w

okrąg. Taki sam niewyraźny znak namalowany był, najprawdopodobniej krwią denata, na

ścianie naprzeciwko i kredą na podłodze wokół krzesła, ale czy to rzeczywiście jest krew, to

jeszcze będzie musiało potwierdzić laboratorium. Zwłoki spoczywały tam już od pewnego

czasu, bo zdążyły się do nich dobrać jakieś zwierzęta. Nie był to ładny widok. – Wskazał na

zdjęcia, które Hagen powoli przekładał, chowając górne na spód trzymanej w ręku talii.

W zimnym świetle policyjnego flesza widać na nich było odrapany, zniszczony pokój

z siedzącym na środku człowiekiem. Jego ręce były skrępowane z tyłu, łydki przywiązane do

nóg krzesła. Silnie zaciągnięte więzy wpijały się głęboko w ciało, co można było obejrzeć na

zbliżeniach. Zdjęcia twarzy ukazywały puste, skrwawione oczodoły, pewnie ślady zwierząt, o

których wspomniał komisarz. Tłumiąc obrzydzenie, Hagen przyjrzał się pentagramowi

wydrapanemu czymś ostrym na czole ofiary. Taki sam wycięty był na jej piersiach, namazany

na ścianie, na podłodze. Pod ścianami stało kilkanaście świec, w większości całkowicie

wypalonych, inne stały lub leżały na podłodze wokół krzesła.

– Mamy też zapis wideo, jeżeli chciałby się pan zapoznać. – Hołownia położył na stole

kasetę.

– Chętnie. – Hagen skinął głową. Otwierała się przed nim perspektywa wieczoru

wypełnionego obrazami z miejsca zbrodni.

– Pies podjął ślad, ale doprowadził nas tylko do starej studni z tyłu domu, skąd

wydobyliśmy ubranie, najprawdopodobniej należące do ofiary, w tym dokumenty na

nazwisko Wygnowski, karty kredytowe i dwa telefony komórkowe. Nie było kluczy do domu

ani do samochodu. Koszula była typowa dla księży, taka z koloratką. – Komisarz wykonał

nieokreślony gest wokół szyi i opuścił rękę.

– A ten napis? – Hagen wskazał na zdjęcie brudnej ściany z niezgrabnie nakreślonymi

brązowymi literami.- Też pewnie zrobiony przez mordercę. – Hołownia upił łyk herbaty. –

Tak jak wszystkie te malunki.

– Mane tekel fareg albo może fareq... – odcyfrował Hagen i przez chwilę przyglądał

się zdjęciu w milczeniu. – Nie powinno być fares? Mane tekel fares?

Hołownia i komendant spojrzeli na siebie.

– Być może, być może... – mruknął komendant.

– Czy rodzina już rozpoznała ciało? – Hagen odłożył zdjęcia na stół.

– Jeszcze nie. Przyjadą dzisiaj, ale widział je już sekretarz kurii i rozpoznał biskupa

Wygnowskiego.

– A zatem nie ma już praktycznie żadnych wątpliwości?

– Nie ma. Wygląda na to, że w tej zapadłej dziurze popełniono rytualny mord na

biskupie, profesorze KUL-u. Teraz my, jako prowadzący to śledztwo, jesteśmy wystawieni na

strzał z każdej strony.

Hagen ich rozumiał. Sprawa, która ustawi policję lubelską w świetle jupiterów, nie

była im do niczego potrzebna.

– Jakie kierunki śledztwa założyliście panowie do tej pory?

Hołownia popatrzył na komendanta, jakby szukał u niego rady.

– Powołaliśmy zespół. Teraz pan również wchodzi w jego skład – powiedział

komendant. – Na czele zespołu stoi pan nadkomisarz. W tych papierach jest lista nazwisk. W

razie potrzeby będziemy rozszerzać grupę o nowe osoby. Jeśli chodzi o aktualne założenia, to

może pan, komisarzu...

Hołownia potarł podbródek palcami prawej ręki. Widać było, że nie ma tej sprawy

jeszcze ułożonej w głowie, że ciągle obraca ją na nowo w myślach.

– Założenia wstępne są następujące: po pierwsze, trzeba wziąć pod uwagę oczywisty

fakt morderstwa rytualnego, satanistycznego, ofiary lub czegoś w tym rodzaju. Zaczęliśmy

przeczesywać środowisko sekt, wyznawców rozmaitych kultów, gromadzimy informacje.

Zwróciliśmy się o pomoc do ośrodka walki z sektami prowadzonego przez ojców

dominikanów, liczymy na pomoc kurii, być może również Katolickiego Uniwersytetu

Lubelskiego. Koledzy od przestępczości nieletnich i z obyczajówki również próbują

uruchomić swoje kontakty... Szczerze powiedziawszy, nigdy nie słyszałem o takiej zbrodni,

Kalinowski Jacek - Inspektor Hagen 01 - Kształt ciemności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: