Shreve Anita - Ostatni raz.pdf - magdalena5191 - pierwiastek1958

Anita Shreve

Ostatni Raz

(The Last Time They Met)

Przełożyła Magdalena Gawlik-Małkowska

Część pierwsza

Pięćdziesiąt dwa

Wyszła z samolotu; jazda z lotniska zacierała się już wjej pamięci. Choć był kwietniowy

dzień, aura północnego klimatu wkanadyjskim mieście nie kryła w sobie najmniejszej

zapowiedzi wiosny. Gdy wysiadała zsamochodu, deszcz zmoczył jej pończochy. Kierowca

litościwie milczał przez całą, zapomnianą już drogę do hotelu. Próbowała iść zgodnością, mając

widownię w osobie portiera w liberii oraz mężczyzny wciemnym płaszczu wychodzącego przez

obrotowe drzwi, lecz ciężki bagaż uniemożliwiał poruszanie się zgracją. Mężczyzna w ciemnym

płaszczu zawahał się, otwierając parasol, który nagłym, płynnym ruchem wywrócił się na drugą

stronę. Jego właściciel najpierw okazał zdumienie, po czym zrozmyślnym rozbawieniem – teraz

ona była jego widownią – cisnął bezużyteczny przedmiot do kosza ipodążył przed siebie.

Nie chciała, aby ktoś niósł jej walizkę, igdyby nie złocenia oraz wypolerowany mosiądz

u wejścia do hotelu, chętnie odprawiłaby portiera. Nie spodziewała się widoku wysokich kolumn

sięgających sufitu, który ginął gdzieś w górze, ani czerwonego dywanu, w sam raz na koronację.

Portier w milczeniu, z przesadną wytwornością przekazał walizkę boyowi, jakby powierzał mu

cenny skarb. Minąwszy zdecydowanie kosztowne meble, skierowała się wstronę recepcji.

Linda, która dawniej niechętnie ujawniała swe pospolite imię, posłusznie podała kartę

kredytową recepcjoniście, podpisała się na skrawku papieru isięgnęła po klucze, jeden

plastikowy, drugi krzepiąco prawdziwy. Następnie poszła do windy, zauważając po drodze

ustawiony na mahoniowym stoliku bukiet hortensji oraz lilii wysokości dziesięciolatka. Pomimo

elegancji hotelu muzyka w windzie była ckliwa ibanalna; Linda zastanawiała się, jakim cudem

ów szczegół mógł umknąć uwagi obsługi. Podążając za strzałkami, ruszyła przestronnym,

wyciszonym korytarzem powstałym wepoce, gdy przestrzeń nie była luksusem.

Ciężkie, białe drzwi jej pokoju otworzyły się zcichym szczęknięciem. Obwieszony lustrami

przedpokój przechodził w salonik z ciężkimi draperiami woknach, skąd ozdobione firankami

szklane drzwi prowadziły do sypialni większej niż pokój dzienny we własnym domu Lindy.

Ciężar niechcianego obowiązku na chwilę ustąpił miejsca ostrożnej satysfakcji na widok luksusu

wokół. Potem jednak spojrzała na śnieżnobiałe lniane poduszki na wielkim łożu, ifakt, że miała

je tylko dla siebie, uznała za zbytek – teraz zadowoliłaby się wąskim posłaniem w ciasnym

pokoju, ponieważ przestała traktować łóżko jako miejsce, gdzie można dawać ibrać miłość.

Siedziała przez chwilę wmokrym płaszczu, czekając, aż boy przyniesie jej bagaż.

Przymknęła oczy, próbując się odprężyć, co zawsze przychodziło jej z trudem. Nigdy nie

uczestniczyła w kursach jogi i nie była zwolenniczką medytowania, gdyż uważała, że podobne

metody dowodziły kapitulacji iuznania własnej porażki w obcowaniu z rzeczywistym życiem, jej

odwiecznym kochankiem.

Otworzyła drzwi młodemu boyowi iwysokim napiwkiem wynagrodziła mu przyniesienie

żałośnie małego bagażu. Uświadomiła sobie, że chłopak obrzucił ją spojrzeniem mężczyzny

taksującego wzrokiem dość młodą jeszcze kobietę. Podeszła do okna irozsunęła zasłony. Blade

światło deszczowego dnia pozostawało wostrym kontraście zpółmrokiem panującym w pokoju.

Za oknem widniał mglisty zarys budynków, mokre ulice połyskiwały, a zza drapaczy chmur

wyglądało poszarzałe jezioro. Dwie noce wpokoju hotelowym: może do niedzielnego poranka

zapamięta numer inie będzie musiała pytać wrecepcji, jak często jej się zdarzało.

W przeciwieństwie do recepcjonistów była przekonana, że jej roztargnienie stanowi zjawisko

czysto fizyczne: miała zbyt wiele spraw do przemyślenia i za mało czasu, by poświęcić

wszystkim dostateczną ilość uwagi. Dawno temu pogodziła się ztym, że potrzebuje dużo czasu

na myślenie (więcej niż, jak zaobserwowała, wymagali lub pragnęli mieć inni), i w miarę upływu

lat nauczyła się wierzyć, że jest to element jej profesji, sztuki, podczas gdy w gruncie rzeczy było

całkiem na odwrót: to duch szukał zajęcia, agdy go nie znajdował, rodziło się niezadowolenie.

Owa sztuka zawierała wsobie element fałszu. Dlatego Linda zawsze szła do podium

z przygnębieniem, które nie do końca umiała ukryć, kuląc ramiona pod bluzką czy żakietem

i unikając wzroku słuchaczy, zupełnie jakby zgromadzeni ludzie mieli ją zaatakować, oskarżyć

o oszustwo. Oszustwo, którego – jak sama uważała – w istocie była winna. Nie istniało nic

łatwiejszego a zarazem bardziej morderczego niż układanie długich wersów, które publikował jej

wydawca – łatwego, gdyż były to po prostu marzenia utrwalone na papierze; morderczego zaś

w chwili, gdy odzyskując świadomość (dzwonek telefonu, trzask pieca w piwnicy), spoglądała na

zapisaną stronicę, pierwszy raz dostrzegając zafałszowane obrazy, manipulację, naciągane gry

słów i chytre czterowiersze – a wszystko to w sprzyjających warunkach układało się po jej myśli.

Tworzyła, jak jej mówiono, poezję przystępną; cudowne i pojemne określenie, odpowiednie

zarówno w kontekście jadowitej krytyki, jak iwielkiej pochwały. W swoim mniemaniu nie

zasługiwała ani na jedno, ani na drugie. Jej najszczerszym pragnieniem było tworzyć

anonimowo, choć przestała wspominać o tym wydawcom, urażonym jawną niewdzięcznością za

lata długotrwałej – i żmudnej? – promocji, która wreszcie zaczynała się opłacać. Kilka z jej

zbiorków sprzedawało się nieźle (przy czym jeden z nich nadzwyczaj dobrze)

z nieprzewidzianych i niezrozumiałych przyczyn, co przypisywano bliżej niejasnemu zjawisku

o nazwie “poczty pantoflowej”.

Rozłożyła na kretonowej narzucie swój dobytek: oliwkową walizkę, osobną torbę na

komputer (dla ułatwienia kontroli celnej) itorebkę zośmioma przegrodami na telefon

komórkowy, notes, pióro, prawo jazdy, karty kredytowe, krem do rąk, szminkę oraz okulary

przeciwsłoneczne. Nie zdejmując płaszcza, skorzystała złazienki, anastępnie odszukała

pojemniczek na soczewki kontaktowe, zabrudzone powietrzem w samolocie i dymem z baru na

lotnisku oraz czterogodzinnym postojem w Dallas, zakończonym kapitulacją wobec talerza

nachos i dietetycznej coki. Gdy zdejmowała soczewki, ogarnął ją przypływ ulgi, której

niezmiennie doznawała wpokoju hotelowym: było to miejsce, gdzie nikt nie miał dostępu.

Ponownie usiadła na wielkim łożu, mając za plecami dwie poduszki. Na przeciwległej

ścianie wisiało złocone lustro mieszczące odbicie całego łóżka. Spoglądając na nie, Linda

mimowolnie pomyślała o licznych nazwanych i nienazwanych aktach, które mogły się tutaj

rozegrać (uważała mężczyzn za szczególnie podatnych na działanie luster w hotelowych

pokojach), co nieuchronnie doprowadziło do rozmyślań na temat wielorakich substancji, które

wylały się lub opadły na tę właśnie narzutę (ile razy? może tysiąc?), i pokój natychmiast wypełnił

się historiami. Ożonatym mężczyźnie, który darzył wielkim uczuciem żonę, lecz mógł kochać

się znią jedynie raz wmiesiącu, ponieważ uzależnił się od seksualnych fantazji na temat jej ciała

przed hotelowymi lustrami podczas licznych delegacji. O mężczyźnie, który namówił swą

partnerkę winteresach do pewnej czynności, i z przyjemnością obserwował poruszającą się

głowę kobiety wlustrze nad komodą, by wkońcu opaść bezwładnie na pościel iwyznać – co

w rezultacie kosztowało go utratę pracy – że ma opryszczkę (dlaczego tak się dzisiaj uwzięła na

mężczyzn?). Oniezbyt urodziwej kobiecie, która tańczyła nago przed lustrem, czego nigdy nie

próbowała w domu i więcej nie ośmieliła się zrobić (tak, teraz lepiej). Zdjęła okulary, żeby nic

nie widzieć. Oparła się owezgłowie iprzymknęła oczy.

Nie miała nic do powiedzenia. Powiedziała już wszystko. Napisała wszystkie wiersze, które

miała napisać. Choć jej wizje zasilało coś wielkiego inieziemskiego, zaliczała się do grona

średnich poetów. Po prostu dopisało jej szczęście. Dziś wieczorem da się poprowadzić

wydarzeniom, szybko przejdzie do pytań i odpowiedzi – pozwoli, by publiczność nadała ton

spotkaniu. To nie potrwa długo. Ceniła zjazdy literatów zokreślonego powodu: miała być jedną

z wielu pisarzy i poetów (z przewagą tych pierwszych), zktórych większość cieszyła się większą

sławą niż ona. Czuła, że powinna przestudiować program przed pójściem na koktajl, by zawczasu

znaleźć sobie towarzysza inie podpierać ściany samotnie, co nikomu nie przydawało

popularności iczyniło kobietę łatwym celem polowania. Gdyby jednak przeczytała program, zbyt

szybko dałaby się opanować atmosferze nadchodzącego wieczoru, na co nie miała ochoty.

Ostatnio strasznie się nad sobą trzęsła. Tak jakby było nad czym.

Ze znajdującej się dwanaście pięter niżej ulicy dobiegł warkot dużej maszyny. Na korytarzu

rozległy się wzburzone głosy, kobiecy imęski.

Linda czerpała przyjemność zpisania. Wciąż pamiętała (antidotum na melancholię?) radość

płynącą zkreślenia ołówkiem równych linijek, wyćwiczoną pochyłość tekstu w pierwszym

zeszycie (staranne i okrągłe “u” w “umiarkowaniu”, eleganckie “z” w “zawiści”). Obecnie

kolekcjonowała stare zeszyty, małe egzemplifikacje starannej kaligrafii. Była przekonana, że

obcuje z prawdziwą sztuką. Oprawiła kilka pojedynczych kartek ipowiesiła je na ścianach

gabinetu w domu. Zeszyty, pełne szkolnych zadań anonimowych, od dawna nieżyjących

Shreve Anita - Ostatni raz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: