Brooks Terry - Magiczne Królestwo Tom 1 - Królestwo Na Sprzedaż.pdf - e- booki - insideCOREi3

Coś takiego rzeczywiście się wydarzyło Czarownica z Północy, z pochyloną głową i oczami wbitymi

w ziemię, rozmyślała przez chwilę. Wreszcie uniosła głowę i powiedziała:

– Nie wiem, gdzie jest Kansas, nigdy o nim nie słyszałam. Powiedz, czy to kraj cywilizowany?

– Ależ tak – odrzekła Dorota.

– Więc to właśnie dlatego. Jestem przekonana, że w cywilizowanych krajach nie ma już czarownic

ani czarowników, ani czarodziejek, ani czarodziejów. Ale Kraina Oza nigdy nie była cywilizowana,

bo jesteśmy odcięci od reszty świata. Dlatego też między nami ciągle jeszcze są czarownice i

czarodzieje.

L. F. Baum, Czarnoksiężnik ze Szmaragdowego Grodu,

tłum. S. Wortman, Nasza Księgarnia, Warszawa 1972.

BEN

W skrzynce leżało specjalne, gwiazdkowe wydanie katalogu domu towarowego Rosen's. Zaadresowane

było do Annie.

Ben Holiday, zanim ją otworzył i wyjął broszurę, stał przez chwilę znieruchomiały. Wodził oczami po

barwnej, wesołej okładce. Zatrzymał wzrok na białej naklejce z imieniem jego zmarłej żony. W lobby

chicagowskiego wysokościowca panowała dziwna cisza. Tonęło ono w pokrywającym wszystko kurzu

późnopopołudniowych godzin szczytu. Nie było tu teraz nikogo, prócz niego i strażnika. Na zewnątrz, za

sięgającymi od podłogi do sufitu oknami, wychodzącymi na frontową ścianę budynku, jesienny wiatr hulał

chłodnymi podmuchami w kanionie Michigan Avenue. Szeptał o zbliżającej się zimie.

Ben powiódł palcem po śliskiej okładce katalogu. Annie uwielbiała robić zakupy, nawet jeśli były to

zakupy w wysyłkowym domu towarowym. Rosen's był jednym z jej ulubionych sklepów.

Nagle do oczu nabiegły mu łzy. Nie mógł się pogodzie z jej utratą, choć od tamtej chwili upłynęły

przecież już dwa lata. Czasami wydawało mu się, że to wszystko to tylko wytwór jego wyobraźni i że kiedy

wróci z pracy do domu, ona będzie tam na niego czekała.

Wziął głęboki oddech, usiłując opanować wzburzenie wywołane tym drobiazgiem – widokiem nalepki

z jej imieniem.

Wzburzenie bezsensowne. Przecież nic już mu jej nie wróci.

Nic nie może odmienić tego, co się wydarzyło.

Wzniósł oczy i wpatrzył się w pustą teraz skrzynkę. Pamiętał dokładnie dzień, w którym dowiedział się,

że zginęła.

Wrócił właśnie z sądu, z posiedzenia przedprocesowego w sprawie firmy Microlab ze starym Wilsonem

Frinkiem i jego synami. Pracował wtedy w biurze. Zastanawiał się nad argumentami, jakimi mógłby

przekonać swego adwersarza, prawnika nazwiskiem Bates, że jego rozwiązanie będzie optymalne dla

wszystkich stron sporu, gdy zadzwonił telefon.

Annie miała wypadek na Kennedy Avenue. Była w stanie krytycznym w szpitalu St. Jude. Czy może do

niej przyjechać...?

Pokręcił głową. Stale słyszał głos doktora, opowiadającego mu o tym, co się wydarzyło. Brzmiał tak

chłodno i racjonalnie. Od razu wiedział, że Annie umiera. Poczuł to w jednej chwili. Odeszła, nim dotarł do

szpitala. Dziecko również. Była w trzecim miesiącu ciąży.

– Panie Holiday!

Ben rozejrzał się dookoła, spłoszony czyimś głosem. To George, strażnik, spoglądał na niego znad

swojego biurka w holu.

– Czy wszystko w porządku?

Ben skinął i z trudem się zdobył na krótki uśmiech.

– Tak, zamyśliłem się...

Zamknął drzwiczki skrzynki, włożył wszystkie przesyłki do kieszeni płaszcza i trzymając oburącz

katalog, ruszył w kierunku windy. Nie chciał, by widywano go w takim stanie. Może to siedzący w nim

stale prawnik trzymał go w ryzach?

– Chłodny dzisiaj dzień – rzekł George, wyłaniając się z półmroku. – Zanosi się na mroźną zimę.

Mówią, że będzie śnieżna. Tak jak parę lat temu.

– Tak, na to wygląda. – Ben ledwie go słyszał, znowu spoglądał na katalog. Annie zawsze sprawiało

radość przeglądanie świątecznych katalogów. Czytała mu opisy co dziwaczniejszych ofert. Zwykła była

układać historyjki o ludziach, którzy kupują takie rzeczy.

Nacisnął guzik przy drzwiach windy, a te natychmiast się otworzyły.

– Życzę panu miłego wieczoru! – zawołał za nim George.

Windą dojechał do swego apartamentu na najwyższym piętrze wysokościowca, zrzucił płaszcz i

wkroczył do holu, wciąż trzymając w ręku katalog. Mieszkanie tonęło w mroku, lecz Ben nie włączył

świateł i stał bez ruchu przed oknami wychodzącymi na taras i patrzył na budynki centrum miasta.

Światła migotały w szarości zmierzchu, samotne i odległe, każde z nich niczym źródło życia,

oddzielone od wszystkich innych.

Tak wiele czasu spędzamy w samotności, pomyślał. Czy to nie dziwne?

Jeszcze raz spojrzał na katalog. Dlaczego przysłali go Annie? Dlaczego firmy wysyłają zawsze swoje

katalogi, reklamówki, próbki Bóg wie czego do ludzi, którzy już od dawna nie żyją? Dlaczego w ten sposób

wdzierają się w prywatność?

To afront. Czy nie aktualizują list swoich klientów? A może to dlatego, że nigdy nie mogą pogodzie się

z ich utratą?

Opanował gniew i uśmiechnął się gorzko, ironicznie. Może powinien zadzwonić do Andy Rooneya?

Niech o tym napisze!

W końcu włączył światła i podszedł do braku, gdzie przyrządził sobie glenliveta z lodem i odrobiną

wody. Spróbował odrobinę. Za niecałe dwie godziny miał spotkanie w restauracji. Obiecał Milesowi, że

tym razem sam je przygotuje. Miles Bennett był nie tylko jego partnerem w interesach, lecz chyba ostatnim

prawdziwym przyjacielem, jaki pozostał mu po śmierci Annie. Wszyscy inni odsunęli się, odeszli dokądś i

zniknęli we wrzawie i zamieszaniu życia towarzyskiego. Pary i samotni to chyba nie najlepsze zestawienie;

większość jego przyjaciół stanowiły małżeństwa. Sam Ben nie zrobił zresztą wiele, by podtrzymać

rozpadające się przyjaźnie. Większość czasu spędzał w pracy lub na samotnym rozpamiętywaniu własnego

smutku. Marny był z niego teraz kompan i jedynie Miles miał dosyć cierpliwość i wytrwałości, by z nim

trzymać.

Ben łyknął jeszcze szkockiej i przeszedł kilka kroków do otwartych okien. Światła miasta zamigotały

do niego. Samotność nie jest taka zła – myślał. Tak po prostu bywa. Zmarszczył brwi. W każdym razie tak

się stało w jego wypadku Była to samotność z wyboru. Mógłby znowu znaleźć towarzystwo w jednym z

niezliczonych źródeł. Mógł wejść niemal do każdego z kręgów towarzyskich tego miasta. Dysponował

odpowiednimi przymiotami. Był młody, w pracy ciągle odnosił sukcesy. Był bogaty – o ile pieniądze mogą

się liczyć.

A w tym świecie z pewnością się liczyły. Nie, nie musiał być sam. Sedno problemu leżało jednak w

tym, że nie czuł się już do niczego przywiązany.

Myślał o tym przez chwilę – zmusił się, by o tym pomyśleć. Prócz faktu jego własnego wyboru, istniało

jeszcze coś, co powodowało, że żył w ten sposób. Była to jego natura. Zawsze czuł, że jest outsiderem.

Studia i praktyka prawnicza pomogły walczyć z tą świadomością, dając mu miejsce w życiu, dając grunt, na

którym mógł pewnie stanąć. Lecz uczucie „stania obok", „bycia poza", choć tłumione, przetrwało w jakiejś

formie. Utrata Annie rozbudziła je na nowo. Znowu intensywniej odczuwał, że wszelkie więzy, które

łączyły go z kimkolwiek i czymkolwiek, są wątłe i przemijające. Często zastanawiał się, czy inni ludzie są

pod tym względem do niego podobni. Przypuszczał, że tak. Przypuszczał, iż w pewnym stopniu każdy czuje

się odrzucony, osamotniony. To uczucie nie mogło być jednak tak silne, jak w jego wypadku.

Nigdy aż tak silne.

Wiedział, że Miles coś z tego rozumie – że pojmuje przynajmniej część z tego, co czuje on sam. Rzecz

jasna, Miles nigdy nie znalazł się w takim stanie. Był kwintesencją osoby towarzyskiej, zawsze w otoczeniu

bliskich, zawsze dobrze czującej się wśród ludzi. Chciał, by i Ben był taki. Pragnął go wyrwać z tej

skorupy, którą tamten wokół siebie tworzył, wciągnąć na powrót w strumień życia. Stawiał sobie to zadanie

za punkt honoru. To dlatego tak się upierał w sprawach tych bankietów i spotkań. Chciał, by Ben zapomniał

wreszcie o Annie i zaczął żyć własnym życiem.

Ben dokończył szkocką i przyrządził sobie następną. Zdawał sobie sprawę, że pije ostatnio zbyt wiele,

że przekracza już granicę rozsądku. Spojrzał na zegarek. Minęło czterdzieści pięć minut. Nim minie drugie

tyle, pojawi się tutaj jego niania, czyli Miles we własnej osobie. Pokręcił głową z niesmakiem. Miles nie

rozumiał jednak z tego aż tak wiele.

Z kieliszkiem w ręku przeszedł znowu po pokoju. Zatrzymał się przy oknach. Przez chwilę patrzał w

dal, potem odwrócił się i zaciągnął zasłony. Powrócił na sofę, zastanawiając się, czy odsłuchać wiadomości

z automatycznej sekretarki, i znowu zatrzymał wzrok na katalogu. Nie pamiętał, że tam go położył. Musiał

to zrobić bezwiednie. Katalog spoczywał razem z resztą poczty na stoliku przy sofie, a jego okładka

błyszczała odbitym światłem lampy.

„Rosen's Ltd. – Katalog Gwiazdkowy".

Siadł i wziął go do ręki. Gwiazdkowy katalog spełnionych snów i marzeń. Widział go nie pierwszy raz.

Coroczne wydawnictwo domu towarowego, który z podziwu godną natarczywością usiłował przekonać

klientów, że ma coś odpowiedniego dla każdego z nich, przeznaczone było jednak dla ograniczonego grona

klientów – dla tych najzasobniejszych.

Mimo wszystko Annie zawsze lubiła go przeglądać.

Powoli zaczął przerzucać stronice, krzyczące reklamami podarków dla najbardziej wybrednych. Był to

zbiór jedynych w swoim rodzaju kuriozów, który znaleźć można było jedynie w tym wydawnictwie.

Kolacja dla dwojga w prywatnym kalifornijskim apartamencie gwiazdy filmowej z podróżą włącznie.

Dziesięciodniowa wyprawa na jachcie z pełną załogą i zaopatrzeniem dla sześćdziesięciu osób. Tydzień na

prywatnej wyspie na Karaibach; w koszta wliczone korzystanie z piwnicy win oraz w pełni zaopatrzonej

spiżarni. Butelka stupięćdziesięcioletniego wina. Ręcznie dmuchane szkło i projektowane na zamówienie

wyroby z diamentów. Złota wykałaczka. Futerka z soboli dla lalek. Szachy z figurami postaci z filmów

Brooks Terry - Magiczne Królestwo Tom 1 - Królestwo Na Sprzedaż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: