Montale Eugenio - Wiersze.pdf - Montale, Eugenio - mlj83

1975

EUGENIO MONTALE

Eugenio Montale urodził się w 1896 roku w Genui.

Przerwał studia, by poświęcić się nauce śpiewu. Pasjono-

wał się teatrem i operą. Od 1928 roku zamieszkał we Flo-

rencji. Po pierwszej wojnie światowej, w której brał

udział, zajął się uprawianiem literatury, głównie krytyki.

Po drugiej wojnie był wieloletnim krytykiem literacldm

i muzycznym mediolańskiego „Corriere delia sera". Zajmo-

wał się także działalnością społeczno-polityczną; został

mianowany dożywotnim senatorem. Obok liryki uprawiał

także prozę i eseistykę, był autorem poczytnych felieto-

nów i wspomnień z podróży.

Zmarł w 1981 roku.

Obok Umberto Saby, Giuseppe Ungarettiego i Salvatore

Quasimodo uważany za ostatniego z „wielkiej czwórki"

współczesnej poezji włoskiej. Przedstawiciel szkoły poetyc-

kiego hermetyzmu. W chwili debiutu (1925) liryka Mon-

talego stanowiła ekspresywne przełamanie obowiązują-

cych kanonów i na dłuższy czas stała się czymś w rodzaju

artystycznej biblii pokolenia. Nazywany był „poetą rozpa-

czy"; intrygowała go determinacja ludzkiego losu, granice

jednostkowej wolności, wewnętrzne azyle i szanse ocale-

nia, obrona indywidualnych wartości przed zagrożeniami

płynącymi ze strony historii i społeczeństwa.

Ważniejsze tomy wierszy: Ossi di seppia (1925), Le oc-

casioni (1939), La bufera e altro (1956), Satura (1971),

Diario del '71 e del '72 (1973), Quademo di quattro

anni (1977) oraz Altri versi ( 1980).

Twój lot

Jeśli w ogniu przybywasz (nad twoją grzywą

pochylają się amulety i okrywają cię

gwiazdami),

dwa światła walczą o ciebie

w głębi parowu, co rozchyla się pod

sklepieniem ciernistego gąszczu.

Szaty są w strzępach, zdeptane krzewy

znów podejmują rozmowę,

a wypukła sadzawka z ludzkim

skrzekiem otwiera się w bruzdach ciszy.

Och, nie mąć nieczystych wód

przybrzeżnych, pozostaw dokoła

płonące stosy, gęsty dym

ponad przesądami!

Jeśli ugasisz (włosy

jak jasny popiół ponad zmarszczką,

którą łagodnie opuściło niebo),

jakże wtedy dłoń od jedwabi i klejnotów

potrafi odnaleźć wśród umarłych

swojego wyznawcę?

Marek Baterowicz

Motety

Lo sai...

Ty wiesz: raz jeszcze ciebie stracić muszę i' nie mogę.

Jak celny strzał trafia mnie i niepokoi

każda praca, krzyk każdy, a także słony

podmuch, co to zawitał

znad brzegów lecąc i wiosnę ponurą czyni

na Sottoripa.

Kraina żelastwa i masztów lasem

sterczących w tumanach wieczoru.

Przydługi zgrzyt dobiega gdzieś z dali,

jak paznokciem po szkle tak drażni. Znaku szukam

zagubionego, jedynej poręki, jaką bez cienia

żalu złożyłaś mi w darze.

I piekło jest bez wątpienia.

... ma cosi sia...

... lecz niech tak będzie. Kornetu dźwięki

przeplatają się z szumem młodej dąbrowy.

W muszli łowiącej błyski gwiazd pięknie

malowany wulkan dymi wesoło.

Moneta wprawiona w bryłkę lawy

także na stole lśni się i arkuszy

parę przyciska. Życie, co się zdawało

ogromem, od twojej chusteczki jest krótsze.

Zygmunt

Ławrynowicz

Węgorz

Ta ryba, syrena

chłodnych mórz, Bałtyk porzuca

ku naszym wodom płynąc,

ku ujściom naszych rzek, aby głębiną

pod nurt nawałą piąć się w górę

z odnogi w odnogę, a potem

coraz ciaśniej szą strugą, coraz to węższą nitką,

coraz dalej w głąb lądu, coraz to głębiej

w samo serce głazów, ścieżkami szlamu

ślizgając się, nim dzień zaświta,

nim światło z kopuły kasztanów spadające

nie wysrebrzy jej skrętów

wężowych w stojących bajorach,

w korytarzach strumieni staczających się

z apenińskich progów ku równinom Romanii,

węgorz, ta ryba jak pochodnia, bat,

strzała miłości na naszej planecie,

którą jedynie italskie rowy lub na poły

wyschłe strumyki w Pirenejach z powrotem wiodą

w ustronia fekundacyjnych rajów;

dusza zielona w pogoni za życiem

w okolicach zdewastowanych i

spalonych od żaru, iskra,

która oznajmia, że wszystko

zaczyna się od chwili, gdy wszystko

zda się umierać, ziemią przykryta gałąź,

tęcza nietrwała bliźniaczo podobna

do tej, którą oprawiły twe rzęsy

i którą bez reszty zapalasz pośród synów

człowieka zarytych w tym błocie,

czy ty możesz nie uznać jej

za siostrę swoją?

Zygmunt

Ławrynowicz

Montale Eugenio - Wiersze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: