Antologia - Wizje alternatywne 02.pdf - Antologia - Wizje alternatywne - tm1922

Antologia opowiada ń „SF” pisarzy polskich

Wizje alternatywne 2

pod redakcj ą Wojtka Sede ń ki

Jacek Dukaj

Z IEMIA C HRYSTUSA

Wyszedłszy z d Ŝ ungli na pla Ŝę , m ęŜ czyzna zatrzymał si ę . W d Ŝ ungli panował plamisty

półmrok, miejscami cie ń gł ę bszy od ciemno ś ci ksi ęŜ ycowych nocy, i oczy blondyna, nagle

zaatakowane igłami promieni wysoko stoj ą cego sło ń ca, o ś lepły; stał i potrz ą sał głow ą , póki

nie odzyskał wzroku. Wreszcie białe plamy rozpłyn ę ły si ę ; nasun ą ł gł ę biej na oczy jasny

kapelusz, rozejrzał si ę , zakl ą ł melancholijnie — i ruszył na południe.

Ocean szumiał leniwie, raz gło ś niej, raz ciszej, w rytm podnosz ą cych si ę i gasn ą cych fal.

W ci ą gu dziesi ę ciu minut marszu blondyn min ą ł sze ś cioro wczasowiczów. Przygl ą dali mu

si ę zdziwieni: na całych siedemdziesi ę ciu milionach hektarów nale Ŝą cych do konsorcjum

Paradise ludzi nosz ą cych ubrania mo Ŝ na było policzy ć na palcach jednej r ę ki — a on miał na

sobie czarne spodnie, ciemn ą koszul ę , nawet krawat. Kochaj ą ca si ę w cieniu drzew para

ujrzawszy go, zacz ę ła si ę dziko ś mia ć ; rechotali tak, póki nie stracili tchu. Zignorował ich.

Min ą wszy niewielki cypel, skr ę cił na południowy zachód; wzdłu Ŝ gł ę bokiego łuku zatoki

zmierzał ku drugiemu, przeciwległemu cyplowi. Przyspieszył, rozci ą gn ą ł usta w

mimowolnym u ś miechu ulgi: ju Ŝ rozpoznał rysy twarzy nagiego m ęŜ czyzny rozci ą gni ę tego

leniwie pod nadbrze Ŝ n ą skarp ą .

Gdy blondyn zatrzymał si ę tu Ŝ przy jego głowie, przy wleczony przeze ń cie ń padł na twarz

ś pi ą cego.

W zasi ę gu wzroku, prócz nich, nie było nikogo: d Ŝ ungla, pla Ŝ a, ocean, niebo, sło ń ce.

Fascynuj ą cy, odległy i gł ę boki poszum ś cigaj ą cych si ę fal. Usypiaj ą cy koncert pora Ŝ onej

zakl ę ciem niezrozumienia przyrody — nic wi ę cej.

Blondyn na moment odgi ą ł rondo kapelusza i wytarł r ę kawem zroszone potem czoło.

Odetchn ą ł. Po czym kucn ą ł i potrz ą sn ą ł ramieniem ś pi ą cego.

Obudzony niech ę tnie uniósł lew ą powiek ę .

— Czego? — wymamrotał.

— Señor Praduiga?

— Czego?

— Lopez Praduiga?

— A je ś li tak, to co? Strzeli mi pan w łeb? Kim pan w ogóle jest?

— Przysyła mnie Dunlong, jestem z Ziemi Stalina, pan zapomniał telefonu.

— Odczep si ę pan, w tyłek miałem sobie go wetkn ąć ? Czy te Ŝ kisi ć si ę tak we własnym

pocie? — Lopez obrzucił m ęŜ czyzn ę spojrzeniem pełnym obrzydzenia — A w ogóle to dałem

sobie urlop. Tego panu Dunlong nie powiedział?

— Ja nic nie wiem. Mam tylko pana zawiadomi ć , Ŝ e Dunlong prosi pana o jak najszybsze

przybycie.

— Wracam za miesi ą c. I trzy… cztery dni… Który dzisiaj jest?

— Jak najszybsze, to znaczy natychmiastowe.

— Aha. Do widzenia. Nie zasłaniaj mi pan sło ń ca, ja si ę opalam.

— Powtarzam…

— Według kontraktu mam prawo do urlopu. Niech Dunlong mi tu…

Blondyn przerwał mu. — Pan nie rozumie. Pan Dunlong prosi pana o powrót. Gdyby to

było proste polecenie, posłu Ŝ yliby ś my si ę kim ś z obsługi Raju. A ja pana prosz ę .

Lopez wolno wstał. Był m ęŜ czyzn ą wzrostu doskonale ś redniego i doskonale ś redniej

tuszy i mógłby uchodzi ć za przeci ę tnego, trzydziestokilkuletniego biznesmena, gdyby nie

wspaniała koordynacja ruchów, gracja zawodowego szermierza oraz dziwnie spokojne

spojrzenie, wzrok prawie senny.

Chwil ę trawił słowa blondyna.

— Legitymacja — rzucił.

Wysłannik Dunlonga wyj ą ł j ą z tylnej kieszeni spodni i niech ę tnie podał Lopezowi. Była

to gruba, niewielka karta ze zdj ę ciem blondyna, kodami identyfikacyjnymi (DNA, profilu

głosu, siatkówki oka), danymi osobowymi wła ś ciciela (nazywał si ę Ulrich K.G. Tysler),

opatrzona emblematem departamentu wkomponowanym w uniwersalne, zaakceptowane

przez UEO logo niepodległej Ziemi z dodatkiem Stalin’s Earth, K. T. O. G. Na odwrocie

znajdowała si ę płytka kontrolna. Lopez odblokował j ą i oddał legitymacj ę Tyslerowi.

Ten westchn ą wszy, przycisn ą ł do płytki kciuk — cho ć po prawdzie równie dobrze mógłby

to by ć którykolwiek inny palec, dowolny kawałek ciała: dla sprawdzenia genotypu ka Ŝ da

komórka jest dobra — płytka po Ŝ erała nabłonek, linie papilarne mo Ŝ na wszak zmienia ć jak

kolor oczu, a samego siebie nie podmienisz.

Alarm nie wł ą czył si ę .

— Ale ś pan strachliwy.

— Mam nadziej ę , Ŝ e to nie jest fałszywka; nie ma tu nigdzie Ŝ adnego terminalu, na którym

mógłbym j ą sprawdzi ć .

— Paranoja.

— Dobrze o tym wiem. — Praduiga odwrócił wzrok i zacz ą ł wypatrywa ć czego ś na

oceanie. — A teraz powie mi pan, czego to wła ś ciwie Dunlong chce ode mnie.

Ulrich zdj ą ł kapelusz i zacz ą ł si ę nim wachlowa ć .

— Nie wiem.

— Nie poinformował pana, có Ŝ to za argument mnie przekona? Zapomniał go pan?

— Nie zapomniałem. Powiedziałem ju Ŝ : on pana prosi.

— Tak, to istotnie niezwykłe… No dobrze, a panu nic nie obiło si ę o uszy?

— Panie, plotki mam tu powtarza ć ? Idzie pan czy nie?

— Niby z jakiego powodu?

Ulrich westchn ą ł do nieba. — Tak my ś lałem.

— Tak pan my ś lał? A co, znamy si ę sk ą d ś ?

— Nie, nie. Celi ń ski to przewidział. Tu mi kaktus, powiedział, jak on na to pójdzie.

Lopez oderwał wzrok od oceanu. — Celi ń ski?

— Czeka w helikopterze przy Bramie. Mamy zabukowany przerzut na czternast ą

czterdzie ś ci. — Tysler nagle zaniepokoił si ę . — Zegar, czas — rzucił.

— Dwunasta pi ęć dziesi ą t dwie — poinformował go zegarek.

— Cholera.

— Celi ń ski. — Lopez pokr ę cił głow ą . — Co w tym robi Zwrotnicowy ze Zwiadu? —

spytał, bardziej samego siebie.

Tyslerowi r ę ka omdlała i przeło Ŝ ył kapelusz do lewej.

— Dunlong go wysłał, w nadziei, Ŝ e pana przekona. Kumpel kumpla.

Lopez doznał objawienia. — Jest Ni ć ?

— Co?

— Złapali ś cie Ni ć ?

— Mówiłem, nie b ę d ę tu powtarzał plotek. Nie chc ę wyl ą dowa ć w Piekle.

Lopez u ś miechn ą ł si ę i pokr ę cił głow ą . — A za jak ą to plotk ę mo Ŝ na wyl ą dowa ć w Piekle?

Ni ć złapali.

Ulrich j ę kn ą ł. — Człowieku, miej Ŝ e lito ść ! Powiedz, Ŝ ebym si ę odwalił i ko ń czmy to.

Roztapiam si ę ! Có Ŝ tam widzisz w tej wodzie?!

— Czego nie widz ę — zaakcentował Praduiga. — Masz pan szcz ęś cie, jakby tu była,

pr ę dzej wyprałaby ze mnie flaki… — Skrzywił si ę porozumiewawczo. — Mo Ŝ e popłyn ę ła za

cypel. Jazda, zmywamy si ę st ą d, zanim wróci.

Ulrich z ulg ą wypu ś cił powietrze z płuc, wło Ŝ ył kapelusz i powtórnie si ę u ś miechn ą ł —

u ś miechem m ę czennika. — No. To ju Ŝ . Zej ś cie do tuneli jest na północy. Mam nadziej ę , Ŝ e

nie północny cypel miał pan na my ś li.

— Ś lepy nie jestem. Pozostawiał pan ś lady jak ranny Ŝ ółw. Lopez wymin ą ł Tyslera i

ruszył wstecz po tych ś ladach.

Ulrich ponownie j ę kn ą ł i truchtem podbiegł do niego — Praduiga narzucił straszliwe

tempo.

Po mini ę ciu cypla dostrzegli kołysz ą cy si ę w oddali na falach kuter stra Ŝ y przybrze Ŝ nej

Imperium Azteckiego. Korzystaj ą c z gwarantowanej przez konsorcjum słonecznej pogody,

Ŝ ołnierze Syna Bogów opalali si ę na pokładzie, przygl ą daj ą c si ę z zaciekawieniem owym

tajemniczym nadludziom, za odezwanie si ę do których, u ś miechni ę cie — prawo karze

ś mierci ą .

Praduiga i Tysler w dziesi ęć minut dotarli do sztucznej ś cie Ŝ ki, wcinaj ą cej si ę w d Ŝ ungl ę

gładkim łukiem. Ś cie Ŝ k ą , ju Ŝ osłoni ę ci od straszliwie pal ą cego sło ń ca, doszli do zej ś cia do

stacji sieci podziemnych kolejek Raju, które stanowiły jedyny dost ę pny na jego terenie ś rodek

komunikacji —ka Ŝ dy inny zburzyłby t ę niemal czarodziejsk ą wizj ę bezczasowej krainy

szcz ęś cia i spokoju. W ko ń cu dojechali do Bramy, gdzie Lopez zło Ŝ ył w przechowalni swoje

rzeczy. Czekał ju Ŝ tam na nich ś migłowiec.

Kwadrans potem znajdowali si ę ju Ŝ w powietrzu, w drodze do Tenochtitlan.

— Panie majorze.

— Taa?

— Linainen.

— Przeł ą cz.

W miniaturowych słuchawkach majora, ukrytych w jego mał Ŝ owinach usznych, zaszemrał

głos porucznika Linainena: — Wszystko obsadzone. Trzymamy w ą wóz i zbocza, nikt niczego

nie zauwa Ŝ ył.

Nie odrywaj ą c wzroku od układu trójwymiarowych projekcji, przedstawiaj ą cych pod

ró Ŝ nymi k ą tami i w ró Ŝ ny sposób rozpo ś cieraj ą c ą si ę ni Ŝ ej, zalesion ą kotlink ę , major rzucił od

niechcenia: — A jak Carterczycy?

— Jak to oni. W ko ń cu co yantscharzy, to yantscharzy. — Linainen za ś miał si ę ,

powtórzywszy stary slogan reklamowy.

— Gdyby co ś si ę zacz ę ło, natychmiast meldowa ć .

— Ta jest.

Major strzelił palcami i sier Ŝ ant—ł ą czno ś ciowiec przerwał poł ą czenie.

Nad kotlin ą leniwie wstawał szary ś wit.

Major podszedł do skarpy zamykaj ą cej od północy półk ę skaln ą , na której mie ś cił si ę

punkt dowodzenia. Był on zamaskowany jednostronnymi holografikami przedstawiaj ą cymi t ę

sam ą wisz ą c ą nad przepa ś ci ą półk ę i nag ą ś cian ę za ni ą , puste i nietkni ę te przez człowieka,

lecz przesuni ę te w przód o sze ść metrów, co z odległo ś ci pół mili było wła ś ciwie nie do

dostrze Ŝ enia – chyba Ŝ e kto ś wycelowałby w to miejsce laserowy dalmierz b ą d ź przyjrzał si ę

mu okiem analizatora KTZ, jednak Ŝ e podobnego sprz ę tu demajska partyzantka

antykomunistyczna nie posiadała. Poza tym maskowanie było doskonałe, pochłaniano nawet

ciepło ciał ludzkich ukrytych za holografikami; maszyny na jego miejsce emitowały sztuczne,

znikome ciepło skały, oszukuj ą c w ten sposób satelity i wprowadzaj ą c w bł ą d ewentualnych

dociekliwych obserwatorów wyposa Ŝ onych w gogle wychwytuj ą ce promienie podczerwone.

To równie Ŝ był zbytek ostro Ŝ no ś ci — partyzanci wszak nie mieli dost ę pu do tak

wyrafinowanej techniki, nie dysponowali Ŝ adnym kosmodromem, z którego mogliby wysła ć

na orbit ę własne sputniki. Zreszt ą i tak huntery Sojuszu natychmiast by je str ą ciły.

I wła ś nie z uwagi na owe huntery, a Ŝ nazbyt sprawne zabytki okresu zimnej wojny —

„niech je szlag”, kl ą ł w my ś lach major — przerzut Skalpela musiał nast ą pi ć w ostatniej

chwili, zgrane musiało by ć to co do sekundy. Ostatni ą rzecz ą , jakiej Dunlong i rz ą d Ziemi

Stalina sobie Ŝ yczyli, było dozbrajanie tych, których zamierzali podbi ć — je ś liby bowiem

Skalpel został trafiony przez jaki ś orbituj ą cy my ś liwiec, niechybnie do tego wła ś nie

doprowadziłaby analiza jego szcz ą tków przeprowadzona przez naukowców Sojuszu. Czas

rozpocz ę cia akcji ustalono z góry i atakuj ą cy musieli si ę do niego dostosowa ć , nie wchodziły

w gr ę Ŝ adne korekty: Skalpel miał zosta ć wystrzelony na tutejsz ą orbit ę o szóstej

siedemna ś cie i pi ęć sekund; troch ę pó ź no, lecz ani jedna z trzech stali ń skich orbitalnych

Katapult nie przechodziła wcze ś niej nad analogicznym obszarem Ziemi Stalina. Major

odczytał czas: pi ą ta pi ęć dziesi ą t siedem. Jeszcze dwadzie ś cia minut. Nie lubił akcji o tak

napi ę tym harmonogramie.

Kotlina miała kształt zbli Ŝ ony do elipsy zorientowanej południkowo, o krótszej ś rednicy

bliskiej trzem kilometrom, dłu Ŝ szej — dwa razy wi ę kszej. Porastał j ą g ę sty, zbity las, puszcza

prawie; teren był tam mocno pofałdowany, poryty pomniejszymi jarami i w ą wozami, w

których szemrały kr ę te strumienie spływaj ą ce do do ść sporej rzeczki, opuszczaj ą cej nieck ę

w ą wozem południowo—wschodnim. Ponadto z kotliny wyj ść mo Ŝ na było na zachód, przez

nisk ą przeł ę cz oraz wspinaj ą c si ę po północnym zboczu, które jako jedyne nie było

morderczo strome.

Major mrukn ą ł hasło i mikroprocesor szkieł kontaktowych pokrywaj ą cych jego gałki

oczne strzykn ą ł rozkazami zbitymi w elektromagnetyczne impulsy: wzrok m ęŜ czyzny

natychmiast wyostrzył si ę nieludzko. Major rozpocz ą ł powoln ą lustracj ę kotliny; wypatrywał

jakichkolwiek oznak nienaturalnego o Ŝ ywienia w obozie partyzantów.

Jego ubioru maskuj ą cego nie przyozdabiały Ŝ adne znaki identyfikacyjne ani oznaczenia

stopnia, podobnie było z reszt ą Ŝ ołnierzy — mogli słu Ŝ y ć w armii ka Ŝ dego tutejszego kraju.

Bardzo skrupulatnie skontrolowano ich ekwipunek w poszukiwaniu zb ę dnych przedmiotów,

które — w wypadku kl ę ski — mogłyby da ć do my ś lenia partyzantom czy te Ŝ za du Ŝ o

powiedzie ć jajogłowym Sojuszu. Odrzucono nawet jednego Carterczyka z racji niezwykle

skomplikowanych operacji, jakie przeszedł po zranieniu w której ś z wcze ś niejszych batalii —

ś lady owych operacji pozostały w jego ciele i na pewno wprawiłyby w zdumienie

przeprowadzaj ą cych jego sekcj ę demajskich patologów.

— Majorze Crueth?

— O co chodzi, Fauers?

— Pozostało dziesi ęć minut do wyj ś cia Skalpela. Trzeba wysła ć potwierdzenie.

— Potwierdzam. Od tej chwili zabraniam u Ŝ ywa ć tak Ŝ e laserów komunikacyjnych.

Crueth przeniósł wzrok na zachodni stok. Przeł ę cz obsadzał oddział porucznika

Ł ę czy ń skiego (pi ę ciu technicznych plus pluton Carterczyków pod dowództwem sier Ŝ anta

Murphy’ego). Mieli tam trzy TZ–16 oraz dwa niskoenergetyczne lasery snajperskie —

oprócz, rzecz jasna, podstawowego uzbrojenia yantscharów. Ze wszystkich trzech zaj ę tych

przez ludzi Cruetha był to punkt najtrudniejszy do obrony. Przeł ę cz niska, szeroka, las

si ę gaj ą cy grani z obu stron. Zdecydowano si ę wi ę c na wysadzenie zbocza w powietrze: po

prostu spłynie ono, wraz z lasem, w kotlin ę — potem ka Ŝ dy wspinaj ą cy si ę b ę dzie widoczny

jak na dłoni. Z kolei oddział porucznika Linainena (trzy dru Ŝ yny, czterech technicznych) miał

za zadanie zamkni ę cie partyzantom drogi ucieczki przez gra ń północn ą . Stok ów był od

dwóch trzecich wysoko ś ci pozbawiony ro ś linno ś ci: sucha, kamienista pochyło ść . Natomiast

Antologia - Wizje alternatywne 02.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: