Meyer Kai - Lodowy ogień.pdf - Ebooki - magia i fantazja - halina21

Kai Meyer

Lodowy ogień

Tytuł oryginału niemieckiego: Frostfeuer

Warszawa 2009

Cover ilustration © Benita Winkler

Książkę wydrukowano na papierze Ecco-Book Cream 60g/m2 vd. 2,0.

Wydawnictwo UjOJ NASZA KSIĘGARNIA

www.naszaksiegarnia.pl

02-868 Warszawa, ul. Sarabandy 24c

tel. 022 643 93 89, 022 331 91 49, faks 022 643 70 28

e-mail: naszaksiegarnia@nk.com.pl

Dział Handlowy

tel. 022 331 91 55, tel./faks 022 643 64 42

Sprzedaż wysyłkowa: tel. 022 641 56 32

e-mail: sklep.wysylkowy@nk.com.pl www.nk.com.pl

Redaktor prowadzący Anna Garbal Redakcja Emilia Słomińska Redakcja techniczna

Joanna Wieczorek Korekta Ewa Mościcka, Katarzyna Nowak DTP Mariusz Brusiewicz

ISBN 978-83-10-11516-4

PRINTED IN POLAND

Wydawnictwo „Nasza Księgarnia", Warszawa 2009 r. Wydanie pierwsze Druk: Opolgraf

S.A.

Większość ludzi uważa, że wielkie płatki śniegu są najpiękniejsze; są na tyle

duże, że gołym okiem możemy dostrzec coś z ich ornamentyki. Tymczasem

najczęściej daleko im do doskonałości. Najbardziej oszałamiające są najmniejsze

kryształki lodu.

Wilson A. Bentley, fotograf lodu, 1925

PROLOG

Gdzie kończą się noc i północ, ponad mgłami góruje twierdza Królowej Śniegu.

Nikt nigdy nie zmierzył jej olbrzymiego królestwa. Nikt go nie odwiedza bez

ważnego powodu. I mało kto wierzy, że jej pałac jeszcze dziś tam stoi, na

ostatniej i najwyższej ze wszystkich skał, gdzie kamień i lód stapiają się ze

sobą na wieczność.

Królowa Śniegu jest stara, ale nikt nie wie, kiedy po raz pierwszy pojawiła się

na lodowatych pustkowiach. Z wiatru, mrozu i czarów wzniosła swój pałac i dziś

jeszcze burze skomlą o litość, kiedy zabłądzą w jego nieskończenie długich

korytarzach i holach. Śnieg przewala się w pełnych zakamarków komnatach, nigdy

nie widząc nieba. I nawet światło gwiazd z Początków Świata jest tutaj

zamknięte, w wieżach z lodowego kryształu i w śmiertelnych oczach Królowej.

Przed laty, które dziś wydają się odległe, lecz tak naprawdę w życiu pałacu były

zaledwie mgnieniem oka, śnieżny orzeł mknął przez labirynt komnat i rozpadlin.

Nie był to zwyczajny orzeł, ale o tym wiedzieli tylko on sam i ta, której

nienawistne spojrzenie uważnie go śledziło. Skradł to, co było jej najdroższe.

W swoich pokrytych lśniącą szadzią szponach niósł sopel lodowy - sopel z serca

Królowej Śniegu.

Kto jest tak stary, zimny i przebiegły jak władczyni Krainy Północy, ten nie ma

w piersi serca. Serce potrafi ogrzać najczarniejsze dusze - nieraz, kiedy nawet

najgorsi się z tym nie liczą - również serce Królowej mogłoby czasami odczuwać

radość albo w rzadkich chwilach szczęścia zabić szybciej.

Ale temu wszystkiemu Królowa zapobiegła. Zawsze panoszyło się w niej tylko

zimno. Już bardzo dawno temu wyjęła swoje serce z piersi i od tamtej pory

przechowywała je w jednej z pałacowych komnat, z dala od wszelkich ludzkich czy

magicznych emocji.

Nigdy nikomu nie udało się go zobaczyć - aż do tego dnia, w którym orzeł śnieżny

przedostał się do twierdzy przez szczelinę w lodzie, sfrunął na serce i odłamał

od niego sopel. Ból wywołany tą kradzieżą szybko minął. Jednak w tej samej

chwili, w której sopel oderwał się od serca, Królowa utraciła większą część

władzy. Nawet takie istoty jak ona mają słabe punkty i w jej przypadku było to -

jak się teraz zorientowała - lodowate serce.

Natychmiast rozkazała swoim okrutnym sługom, aby schwytali orła i przynieśli z

powrotem sopel. Ale nawet oni nie byli w stanie doścignąć ptaka.

Z rozpostartymi skrzydłami mknął przez hole i kręte przejścia. Czasami, na widok

swojego odbicia w gładkim lodzie albo gdy korytarzami pędziły śnieżne lawiny,

wyciągając po niego lodowe szpony, chwytał go strach.

W końcu odnalazł jednak szczelinę, przez którą prześlizgnął się do skarbu

Królowej, a wraz z nim na pustkowie Krainy Północy wydostały się uwięzione

wichry i burze.

Mgła spowijała stromą, lodową ścianę, która u dołu stapiała się z krawędzią

skały. Ale jeszcze głębiej nie był w stanie dotrzeć nawet jego orli wzrok:

cokolwiek po tamtej stronie nocy uderzało w skałę, na pewno nie było morzem.

Niewykluczone, że był to koniec świata; albo pozostałości po tym, czym kiedyś

był; albo wręcz to, co jeszcze nadejdzie, gdy wszystkie dni dobiegną swojego

kresu.

Orzeł śnieżny zatoczył łuk i poszybował w głąb lądu, niesiony przez rozhukane

wiatry, które radując się wolnością, niosły go ponad białą pustynią szybciej niż

jakiegokolwiek ptaka wcześniej.

Pozostawiał za sobą zaśnieżone dachy miasta, wczepionego kurczowo w skały

twierdzy, zgarbionego i spłaszczonego w pokorze i strachu przed władczynią.

Orzeł wiedział, że z dołu obserwują go ukryte w cieniu grubych, futrzanych

kapturów oczy ludzi, którzy wiedzieli, co zrobił, i byli mu za to wdzięczni.

Niczym strzała mknął nad zamarzniętym pustkowiem. Raz wydawało mu się, że słyszy

za sobą przeraźliwy krzyk, niemal oszalały z gniewu i pragnienia zemsty. Ale nie

oglądał się za siebie w stronę pałacu, ponieważ bał się ujrzeć ponad blankami i

wieżami twierdzy twarz Królowej uformowaną z zamieci śnieżnej i czarności nocy

na skraju świata.

Sopel jej serca trzymał mocno w szponach, machał skrzydłami najszybciej, jak

potrafił, szybując daleko, daleko w głąb lądu, na południe, w stronę imperium

carów, tam gdzie będzie mógł odpocząć i ukryć się wraz z soplem w bezpiecznym

miejscu.

Po drodze orzeł zamienił się z powrotem w niebieskowłosą kobietę, która odtąd

podróżowała saniami. Obok niej stały kufer i parasol. Wciąż jeszcze nie oglądała

się za siebie. Spodziewała się, że ruszył za nią pościg.

Daleka droga.

Dziwna kobieta.

I początek przepięknej historii.

ROZDZIAŁ,

W KTÓRYM PRAWDZIWA BOHATERKA TEJ OPOWIEŚCI JESZCZE NIE WYSTĘPUJE

Sankt Petersburg, stolica Imperium Rosyjskiego, 1893 r.

Przed Pałacem Zimowym na ławce siedział starzec i karmił płatki śniegu. Obok

niego leżał nieduży skórzany mieszek,

z którego raz po raz wyjmował garść srebrzystego pyłu i rozrzucał go w

powietrzu, śmiejąc się przy tym cicho i radośnie. Miękkie płatki, sypiące z

szarego nieba nieprzerwanie od kilku dni, zlatywały się natychmiast zewsząd i

kłębiły wokół lśniącej chmury. Kiedy opadały na ziemię, pyłu nie było już widać.

Zjadały go płatki.

Mężczyzna, mimo podeszłego wieku, był zwalistej postury. Nikt nie odważyłby się

zająć obok niego wolnego miejsca na ławce. Jego pooranej pogodą twarzy prawie

nie było widać, ponieważ skrywała ją gęsta broda, tak jasna jak śnieg w pół-

nocnej tajdze. Okolone głębokimi zmarszczkami oczy lśniły kryształowym błękitem.

Ubrany był w płaszcz z niedźwiedziego futra i przypudrowaną śniegiem czapkę,

jednak nie przykładał wagi ani do jednego, ani do drugiego: płaszcz miał

rozpięty, a nakrycie głowy niedbale przekrzywione. Nic sobie nie robił z zimna.

- Dzień dobry, Dziadku Mrozie.

Mężczyzna podniósł wzrok. Na chwilę przestał się uśmiechać, ponieważ ktoś

odważył się przeszkadzać mu podczas karmienia płatków. Zaraz jednak rozpoznał

intruza, który go zagadnął. Uśmiech powrócił na jego twarz.

- Lady Spellwell? - upewnił się. - Tamsin Spellwell?

Z zadymki śnieżnej wyszła kobieta wyglądająca jak pstrokata zjawa. Cynobrowy

płaszcz sięgał aż do ziemi. Buty, które spod niego wystawały, miały szpice jak

kły i fioletowy kolor. Na jej głowie tkwił o wiele za duży, filcowy cylinder,

zsunięty jak harmonijka, zupełnie jakby ktoś wcześniej na nim usiadł. Wokół szyi

miała opleciony pstrokaty szal. Był na tyle długi, że jego końce ciągnęły się po

ziemi.

Złożona parasolka, którą trzymała w jednej ręce, była w kolorach tęczy. W

drugiej niosła zniszczoną skórzaną walizkę.

Zatrzymała się przed ławką i wskazała wolne miejsce.

- Mogę?

Dziadek Mróz zawiązał mieszek i schował go za pazuchę.

- Już dawno nikt nie odważył się usiąść obok mnie. Tamsin zajęła miejsce,

wsunęła parasol przez rączkę walizki

i postawiła swój bagaż obok, w zaspie śnieżnej. Następnie położyła na kolanach

ręce w grubych rękawicach z jednym palcem. Spod pogniecionego kapelusza

wystawało kilka fiołkowych loczków, wyglądały jak piórka egzotycznego ptaka.

- Czy ludzie wiedzą, kim jesteś? - Wskazała na nielicznych przechodniów, którzy

przy tej pogodzie przemykali przez pałacowy plac ze skulonymi głowami. Za

śnieżną zasłoną sunęły sanie zaprzężone w konie. Nikt nie zauważał dziwnej pary

siedzącej na ławce.

Niedźwiedziowaty starzec, zniechęcony, pokręcił głową.

- Czują, co trzyma ich ode mnie z daleka. Ale prawda do nich nie dociera. Kiedyś

było inaczej.

Tamsin wydało się, że poczuła w jego oddechu zapach wódki. „Kiepskie czasy -

pomyślała - skoro nawet władca rosyjskiej zimy tęskni za przeszłością".

- Dziękuję, że wysłuchałeś mojego wezwania - powiedziała.

- Twój ojciec był moim przyjacielem. - Dziadek Mróz zawahał się przez chwilę. -

Przykro mi z powodu tego, co się wydarzyło.

Nie chciała rozmawiać o smutnym końcu swojego ojca. Od śmierci Master Spellwella

nie minęło jeszcze zbyt wiele czasu.

- Jak długo już tak mocno śnieży? Dziadek Mróz spojrzał w niebo.

- Od kilku dni. I uprzedzając twoje pytanie: nie, nie mam z tym nic wspólnego. I

nie potrafię tego zmienić.

Kobieta zaklęła cicho. Przyszedł jej na myśl tylko jeden powód, dla którego

Sankt Petersburg nawiedziły tak obfite opady śniegu.

- Masz go przy sobie? - spytał bez ogródek. - Sopel z serca Królowej Śniegu?

Skinęła głową, nie ruszyła się jednak, żeby wyjąć go spod płaszcza. Czuła jego

zimno na piersi. Im dłużej miała go przy

sobie, tym bardziej bolała ją myśl, że będzie musiała się z nim rozstać.

- Nie chcę go - powiedział starzec. - Wiem, że dlatego przyjechałaś.

Przymknęła na moment oczy, rozczarowana i zrozpaczona.

- Komu jeszcze mogłabym go oddać?

- A dla kogo go ukradłaś?

- Parę miesięcy temu ojca i mnie zwerbowała grupa rewolucjonistów, tam, w

imperium Królowej. Już od lat planują przewrót. Wiedzieli, że tylko ktoś taki

jak mój ojciec ma... talent do złamania władzy Królowej.

- Albo ktoś taki jak ty. Człowiek z wyjątkowymi zdolnościami.

Uśmiechnęła się po raz pierwszy, odkąd zajęła obok niego miejsce.

-W porównaniu z nim jestem jeszcze dzieckiem. -Tak. Jego dzieckiem.

Uśmiechnęła się szerzej. A potem jej twarz znów spo-chmurniała.

- Miałam nadzieję, że weźmiesz ode mnie sopel. Poza tobą nie przychodzi mi na

myśl nikt, komu mogłabym go powierzyć.

Starzec pokręcił głową.

- Zniszczyłby mnie. Tak jak mrozi każdą duszę, która zbyt długo nosi go przy

sobie. - W jego oczach pojawiła się nagle iskra, może była to podejrzliwość,

może coś innego. - Masz rację, musisz się go pozbyć. Istnieje jednak tylko jedna

możliwość.

- Tak? - Zmarszczyła czoło.

- Odnieś go z powrotem.

Tamsin zacisnęła usta. Były suche i spękane od przenikliwego zimna.

- Nigdy - powiedziała po chwili. -Ale sama już o tym myślałaś, prawda?

- Nie - skłamała. - Ojciec zginął, próbując ukraść sopel. Królowa Śniegu...

zabiła go. - Ciało Master Spellwella pozostało w pałacu tyranki; stał jako

zamarznięty posąg w jednej z niezliczonych katedr lodowych, gdzie towarzyszyła

mu tylko cisza.

Dolna warga Tamsin zadrżała.

- Wolałabym już, żeby spotkał mnie taki sam los, niż dobrowolnie oddać sopel.

Dziadek Mróz uśmiechnął się łagodnie i położył drżącą prawicę na jej dłonie.

- To mężne słowa, Tamsin Spellwell. Spotkaliśmy się tylko raz, byłaś wtedy

jeszcze mała. Ale twój ojciec już wtedy powiedział, że masz wielką odwagę.

- Proszę - powiedziała z naciskiem. - Przechowaj sopel.

- Nigdy. - Cofnął rękę i pogładził się po białej brodzie. - To jest teraz twoja

osobista walka. I twoja decyzja. Powiedz, ile masz lat?

- Dwadzieścia pięć. -Wyglądasz młodziej.

- Czy może to ocenić ktoś, kto jest starszy niż góry i lasy? Jego śmiech

zabrzmiał jak piłowanie lodu.

- Może i nie. Ale mimo to przyjmij radę od starego głupca. Oddaj sopel, zanim

cię zniszczy. Co cię obchodzi jej królestwo? Albo ludzie, którzy żyją tam w

niewoli?

Tamsin pokręciła kilkakrotnie głową. Podjęła już decyzję. Nagle wstąpiła w nią

nowa siła, wzbiła się niczym płomienie z zimnego popiołu w kominku.

-Wiesz, że nie chodzi mi o królestwo. Już nie. - Zamilkła na chwilę. - Czy ona

tu jest? W Sankt Petersburgu? Pokiwał głową.

- Przyniosła ze sobą ten śnieg. Płatki robią się gadatliwe, kiedy się je karmi.

- Gdzie się zatrzymała? Odpowiedział jej.

Tamsin poprawiła pognieciony cylinder i podniosła się z ławki.

- Co teraz zamierzasz? - zapytał.

- Postaram się, żeby mnie znalazła. -A później?

- Cóż, doprowadzę swoje zadanie do końca. To jest to, co moja rodzina robi już

od wielu pokoleń.

- A pomszczenie śmierci twojego ojca? - Wjego głosie było słychać rozczarowanie.

Tamsin podniosła parasol i walizkę, ale zatrzymała się jeszcze przed starcem.

- Chce dostać sopel z powrotem. I wie, że tylko ja mogę jej go oddać. Przyjdzie

więc do mnie.

- Zamierzasz zastawić na nią pułapkę? Tamsin nie odpowiedziała.

- Co za głupi, głupi pomysł - rzucił.

- Bądź zdrów - pożegnała się.

- Czekaj!

Opuściła głowę, a potem popatrzyła na niego.

- Powinnaś wiedzieć coś jeszcze. - Westchnął głęboko, jak dorosły, który

przemawia do nierozsądnego dziecka. - Ten nagły wybuch zimy, cały ten śnieg,

zimno... to jej sprawka.

- No i co?

- Myślisz, że przynosi to wszystko ze sobą jak tren z zimowej pogody, prawda?

Ale to nie jest takie proste. To inny rodzaj zimna. I na razie to tylko

przedsmak tego, co nas czeka.

Tamsin popatrzyła na niego pytająco.

- Odkąd ukradłaś jej sopel z serca, ubywa jej mocy - kontynuował. - Zimno

początków, które panowało przed nastaniem świata, uchodzi z Królowej i z

powrotem rości sobie prawo do przynależnego mu kiedyś miejsca.

- Będzie więc gorzej?

- O wiele gorzej - odrzekł ponuro. - Królowa może zapanować nad zimnem, tylko

pod warunkiem że odzyska swój sopel i dawną władzę. W przeciwnym razie grozi nam

zima, jakiej jeszcze nigdy nie było. Nawet ja nie będę w stanie długo stawiać

jej czoło.

- Ile mam czasu?

- Aby zwrócić sopel i powstrzymać zimno? Gzy na zniszczenie Królowej?

- Ile czasu?

- Kilka dni. Najwyżej.

Dłoń Tamsin zacisnęła się mocniej na rączce tęczowego parasola. W sfatygowanej

walizce coś się poruszyło i zastukało ostrożnie.

- Dziękuję - powiedziała na odchodne.

Dziadek Mróz ze smutkiem wyjął mieszek i wrócił do karmienia płatków zapomnianym

czarem.

ROZDZIAŁ,

W KTÓRYM SPOTYKAMY

DZIEWCZYNOCHŁOPCA MYSZ.

I NIEBEZPIECZNEGO PUCOŁOWATEGO

MĘŻCZYZNĘ

Tak naprawdę Mysz była dziewczynką. Ale o tym wiedzieli tylko nieliczni.

Większość uważała ją za chłopca. I kiedy Mysz przeglądała się w lustrze, sama

czasami w to wierzyła.

Prawdą jest i to, że była złodziejką. Pędziła po korytarzach szacownego Grand

Hotelu Aurora, jakby goniło ją tysiąc diabłów. Ścigający mężczyzna deptał jej

już po piętach. To nie był dobry dzień dla hotelowych złodziei. Nawet tych,

którzy kradzieży dokonywali z taką zręcznością jak Mysz.

Górne piętro hotelu było zarezerwowane dla szczególnych gości. Urządzony z

niebywałym przepychem carski apartament, którego okna wychodziły na bulwar,

słynny Newski

Prospekt; nocleg w nim kosztował więcej, niż zwykli mieszkańcy Petersburga

zarabiali w ciągu roku.

Mysz mknęła zwinnie pod srebrnymi świecznikami, które emitowały światło

elektryczne. Spluwaczki w kątach były z najdelikatniejszej porcelany. Wzdłuż

ścian korytarza stały ciężkie, mahoniowe komody. Koronkowe serwetki powiewały na

wietrze, kiedy Mysz mijała je w pędzie.

Czasami oglądała się za siebie, aby sprawdzić, czy prześladowca zmniejszył

dzielący ich dystans. Ale wciąż jeszcze miała przewagę. Nie pierwszy raz już by

mu umknęła.

Mysz była ubrana w liberię boya hotelowego, pocerowaną w wielu miejscach, ale

nie tylu, żeby któryś z szacownych gości zauważył to na pierwszy rzut oka.

Spodnie i kurtkę z fioletowego aksamitu zdobiły lśniące sprzączki i ręcznie

naszyte naramienniki ze złotych, dywanowych frędzli. Lakierki lśniły bez

zarzutu, ponieważ to właśnie należało do zadań Myszy w Hotelu Aurora: zbieranie

wszystkich butów wystawionych przez gości przed drzwi, znoszenie ich do piwnicy,

polerowanie na wysoki połysk i odstawianie jeszcze przed świtem z powrotem. Bez

zamienienia choćby jednej pary, ma się rozumieć.

- Do tego trzeba mieć talent - twierdził Kukuszka, fordan-ser na sali balowej.

- Nic do tego nie trzeba - mówiła Mysz. - Tylko gotowości do spędzania nocy na

nogach i odsypiania ich w dzień. I nawet to nie jest żadnym osiągnięciem, jeżeli

ktoś nie ma innego wyboru.

Kroki za plecami Myszy zadudniły głośniej.

Czy był szczególny powód, dla którego po tych wszystkich latach miałaby zostać

schwytana akurat tutaj? Wieczorem wypucowała swój talerz po resztkach po

gościach, wysłuchując

w milczeniu kpin innych boyów i pokojówek; udawała, że nie słyszy, jak wszyscy o

niej mówią, i wcale się z tym nie kryją.

- Dziewczynochłopak - dokuczali. - Kiedy przechodzi, ciągnie za sobą smród

starych butów.

To wszystko znosiła każdego dnia. Nie poczuwała się do żadnej winy, naprawdę

nie.

Może z wyjątkiem tej drobnej kradzieży. Dotychczas wszystko uchodziło jej

płazem.

Znów obejrzała się za siebie. Gruby dywan na podłodze niemal całkowicie tłumił

kroki jej prześladowcy. Mysz wyjęła z kieszeni liberii złotą broszę i zacisnęła

mocno w dłoni. Drzwi do pokoju były otwarte, nie jej wina, prawda? - Brosza

leżała na stercie ubrań. A przecież wszędzie ostrzega się przed złodziejami,

akurat w takich złych czasach. Czyjej właścicielka nie mogła bardziej uważać?

Nie, Mysz naprawdę nie ponosiła żadnej winy. Przyjęła tylko zaproszenie do

wsunięcia tego przedmiotu w kieszeń. A co się stało, to się nie odstanie. Proszę

o wybaczenie, łaskawa pani.

Zaniesienie zdobyczy do piwnicy, gdzie przechowywała wszystkie inne łupy, było

sprawą honoru. Ale to później. Najpierw musiała się j ej pozbyć. I to w miejscu,

do którego nikt poza nią nie wściubia nosa. Pozbyć się jak najszybciej, aby nikt

nie mógł przy niej znaleźć niczego. Ajuż na pewno nie Baryła, który od wieków

Meyer Kai - Lodowy ogień.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: