Historia dekoracji - notatki.pdf - FLORYSTYKA(8) - umbl

HISTORIA DEKORACJI ROŚLINNYCH

ŚREDNIOWIECZE

Dekorowano głównie świątynie – pachnącymi ziołami, kolorowo kwitnącymi (tymianek,

szałwia, lawenda).

Ogrody przyzakonne. Uprawiano tam m.in.: lilie, maki, róże, krwawniki, goździki, bratki,

sasanki, fiołki, lawendę, niezapominajki, zawilce, pierwiosnki, konwalie, peonie, irysy,

miesiącznice, orliki, szachownice; z roślin o ozdobnych liściach natomiast: bluszcze.

W kompozycjach chętnie stosowano mirt, jaśminowiec, bukszpan. Duże kwiaty były tłem

dla małych. Kwiaty umieszczano w prostych naczyniach, oglądane zazwyczaj z jednej strony.

Naczynia codziennego użytku – dzbany, konwie, wazy, słoje aptekarskie, najczęściej metalowe –

miedź, cyna, mosiądz, czasem ceramika.

Oprócz kościołów dekorowano również domostwa – świeżymi lub suszonymi ziołami,

mającymi znaczenie symboliczne, wróżebne (złocienie, mniszki, nagietki, stokrotki), miłosne (róże,

bratki, goździki, niezapominajki, storczyki, lilie, lawenda), przeciwdiabelskie (pięciornik, ruta,

macierzanka, dziurawiec) lub trujące (wilcza jagoda, lulek, mak, widłak, tojad).

Ważną rolę odgrywała symbolika (jak to w średniowieczu;))

RENESANS

Początek - XVI wiek. Rozszerzono asortyment układanych i uprawianych roślin. Pojawiły

się: koniczyna, poziomka, stokrotka, mniszek, lilia złotogłów, paproć skalna, bluszczyk

kurdybanek, zatrwian, storczyki i tulipany.

Do przypałacaowych ogrodów wprowadzono migdałowce i drzewa cytrusowe, cedry, oliwki

i granaty.

Kwiaty zaczęto układać w naczyniach szklanych oraz bogato zdobionej ceramice. Podobnie

jak inne dziedziny sztuki, w bukieciarstwie renesansowym występował pierwiastek antyczny – rola

przestrzeni, dobór barw, perspektywa linearna, światło oraz cień jak również proporcja. Najwyższe

rośliny zajmowały środkową część kompozycji, dolną kwiaty drobne, ułożone w taki sposób by nie

zasłaniać naczynia. W wysokich pojemnikach wielkość największych roślin przekraczała

dwukrotnie wysokość wazonu. Symetrię układowi zapewniało zachowanie stanu równowagi, dzięki

umieszczeniu elementów najcięższych na osi pionowej: rośliny – wazon.

Motywy roślinne pojawiły się także na dekoracyjnych i drogich tkaninach (arrasy

wawelskie). Powróciły girlandy (najstarszy motyw dekorowania, pochodzi z Egiptu) kwiatowe,

uzupełnione owocami, zdobiące wnętrza bogatych domów jak również umieszczone na elewacjach

budynków z okazji różnych uroczystości.

Z czasem bukiety stawały się coraz bardziej rozbudowane i bogate.

BAROK

Pochodzący z Włoch barok panował w kulturze europejskiej od XVII do połowy XVIII

wieku. W malarstwie bardzo chętnie i w ogromnej ilości przedstawiano martwą naturę, którą bardzo

często stanowiły kwiaty z dodatkiem małych zwierzątek lub owoców.

Kompozycje kwiatowe były symetryczne – trzon bukietu z roślin wysokich i ciężkich

(malwy, naparstnice). Wokół nich koncentrowała się bogata, barwna, zróżnicowana masa kwiatów,

dodatkowo uzupełniona dekoracyjnymi liśćmi.

Lubianymi kolorami były: biały, czerwony oraz różowy. Najchętniej używane w

kompozycjach gatunki: maki, peonie, lilie, zawilce, naparstnice, kanny, floksy, róże, dalie,

powojniki, rączniki, irysy.

Prężnie rozwijała się sztuka ogrodnicza – poszukiwano nowych, coraz to ciekawszych form

roślinnych, zwanych hybrydami. Wyjściowym materiałem, poza roślinnością rodzimą, były gatunki

egzotyczne, przywiezione z całego świata.

W bukietach duże znaczenie miały tulipany, w których rozmiłowali się mieszkańcy

Niderlandów. Szczególnie atrakcyjną cechą tych roślin było rozszczepienie barw i postrzępione

płatki (tulipany papuzie).

Forma kompozycji barokowych była zwarta i ciężka, w kształcie owalu. Bukiety osadzone

były w efektownych, masywnych naczyniach, głównie ciężkich wazonach ze szkła, porcelany i

kamienia jak również w kamiennych czy metalowych urnach (te dwa ostatnie charakterystyczne dla

baroku flamandzkiego i niderlandzkiego).

Uzupełnieniem barokowego bukietu były, tak jak na przedstawiających je obrazach, ptaszki,

ślimaki, motylki, gniazda, muszelki itp.

Kompozycje ustawiano na stołach, parapetach, w zagłębieniach ścian, niszach czy na tle

luster, by zwielokrotnić efekt.

ROKOKO

Nurt ten rozwinął się ok. 1740 roku we Francji. Charakterystyczny dla ornamentyki i

specyficznej arch. wnętrz i meblarstwa, jednak nie zawsze dający się odróżnić od późnego baroku.

Styl mniej monumentalny od baroku, bardziej intymny i delikatniejszy. Pełen dekoracji, ozdób i

miękkich linii, bibelotów oraz ornamentów.

Kompozycje kwiatowe asymetryczne, płynność formy i łagodność linii. Moda na motywy

chińskie i japońskie; oprócz nich – związki z kulturą dworską, tendencje sentymentalne,

sielankowość, wykwintność form. Naczynia szklane, kryształowe bądź chińskie wazy. Najczęściej

stosowane gatunki: maki, goździki, peonie, jaskry, kobea. Ceniono kwiaty o delikatnych i

postrzępionych płatkach, łącząc ich chłodne barwy (błękit) z ciepłymi odcieniami żółci. Aranżacje

wśród kandelabrów.

Stoły dekorowano paterami z alabastru i porcelany o wyszukanych i oryginalnych

kształtach. Kwiaty pojawiały się na tkaninach, gobelinach, porcelanie, zgodnie z fr. powiedzenia, że

przynoszą szczęście.

KLASYCYZM

Rozpoczął się w XVII wieku (Anglia, Francja). W połowie wieku XVIII zaczął

przekształcać się w neoklasycyzm.

Moda na stosowanie lśniących, srebrnych naczyń, w których układano wyszukane,

wyrafinowane i eleganckie kompozycje.

Neoklasycyzm charakteryzował się typową symetrią i prostymi liniami.

Późny klasycyzm – empire, rozwinął się za czasów panowania Napoleona. Wszechobecne

stały się symbole władzy cesarza (sfinksy, lwy, łabędzie, konie) jak również herby rodowe.

Obowiązkowym wyposażeniem wnętrz były kominki, lustra, marmurowe i drewniane

posadzki, ciężkie meble z mahoniu zdobione motywami ze złoconego brązu.

Powrót do zainteresowania starożytnością (Grecja i Rzym) – jako naczynia alabastrowe

urny, porcelanowe patery, mosiężne wazy i rogi obfitości. Bogata ornamentyka (wzory etruskie).

Łączenie kwiatów z owocami – pigwy, winogrona, granaty i figi. Kompozycje symetryczne

na kształt trójkąta. Duża ilość kwiatów – przy niej liście stawały się niewidoczne. Kolorystyka to

głównie zieleń, purpura, czerwień, błękit i róż. Roślinność: róże, lilie, peonie, lilak, narcyzy,

zawilce, kłosy zbóż, liście wawrzynu i po raz pierwszy: preparowane kwiaty i liście. Faworyta –

róża w otoczeniu zieleni.

Historia dekoracji - notatki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: