David Farland-Władca Runów 3-Ucieczka Czarnoksiężnika.pdf

DAVID FARLAND

UCZENNICA CZARNOKSIĘŻNIKA

Przełożył Radosław Kot

KSIĘGA 9

DZIEŃ DRUGI MIESIĄCA LIŚCI

CISZA POMIĘDZY ZAWIERUCHAMI

PROLOG

Król Croener z Toom kupił raz nawozu, by trawa zieleńsza rosła mu u bramy, ale

potem odkrył, ze taniej wychodzi kupić pieskich synów szarej bajzelmamy.

- rymowanka opowiadająca o królu Croenerze, który przed atakiem na Lonnock za

psi grosz zapewnił sobie usługi najemników z Internooku

Król Anders przez całą noc bawił gości, wśród których było wielu słynnych

wojowników z Internooku. Odziani w focze skóry i rogate hełmy przypłynęli

niedawno na szarych, wężowych statkach. Brody przesiąkły im słoną wonią morza, ogorzałe od

bryzy oblicza srożyły się pośród splotów rudych i siwych włosów.

Inni władcy próbowaliby kupić ich lojalność. Wojownicy z Internooku zawsze tanio

się sprzedawali. Jednak Anders nie proponował im pieniędzy, tylko wlewał w nich

napitki i karmił opowieściami o zdradzie Gaborna Val Ordena. Koło północy po zamku niosło

się już echo łomotu kufli o drewniane blaty i głośnych żądań, by skrócić niegodziwca o

głowę. W uniesieniu zabili wieprza i nasączyli warkocze jego posoką, a potem jeszcze

pomalowali sobie twarze w zielone, żółte i niebieskie pasy. Postanowili, że nie wezmą innej

zapłaty za swą wojaczkę, jak tylko łupy, które przypadną im po zwycięstwie.

Za cenę jednej świni i beczki mocnego piwa Anders pozyskał sobie ni mniej, ni

więcej, tylko pół miliona wojowniczych mężów.

Lady Vars, która na codzień pełniła funkcję kanclerską u boku królowej Ashovenu,

patrzyła z uśmiechem, jak Anders urabia przybyszów z Internooku. Nie pozwoliła sobie

nawet na łyk wina. Była kobietą stateczną, piękną i przebiegłą, co wyraźnie

dawało się dostrzec w jej bystrych, szarych oczach.

Gdy usłyszała, jak Anders nakłania gości, by czym prędzej weszli na statki i

ruszyli na Tides, zacisnęła usta. Chociaż starała się zachować pozory neutralności,

gospodarz nie wątpił, że gotowa jest stanąć mu na drodze. Trudno, jej pech.

Korzystając z tego, że wojownicy znów zajęli się kuflami, kobieta wyniknęła się

z sali i pospieszyła na przystań. Niewątpliwie dziękowała losowi, że uchodzi z tego

królestwa z życiem.

Jednak Anders wiedział, że na północy wzbiera sztorm. Wyszedł chwilę po lady

Vars i stanąwszy w bramie swej wieży, nastawił ucha. Słyszał wicher wyjący ponad

odległymi białymi pustkowiami, a nocne powietrze pachniało morską solą i... lodem.

Czająca się w nim bestia ożyła na tę woń i podsunęła proste zaklęcie mające

obudzić powiew, który wypełni żagle statku posłanniczki i skieruje go prosto na skały.

Królowa Ashoven dowie się jakiś czas potem o wyrzuconych na brzeg szczątkach i będzie

szczerze opłakiwać lady Vars, ale nie domyśli się nawet, jakie to ostrzeżenie przepadło

wraz z nią. Może jej następny kanclerz będzie mniej zasadniczy.

Król długą chwilę stał w bramie, nasłuchując odgłosu kopyt oddalającego się

brukowanymi uliczkami konia lady Vars. Gruba warstwa chmur zasłoniła gwiazdy, a

płonące w sali ognie rzucały rudawy odblask na dziedziniec. Gdzieś w mieście zawył pies

i wkrótce dołączyła do niego połowa zamkowej psiarni.

Anders wyszeptał zaklęcie, które miało położyć kres doczesnym wędrówkom lady

Vars, i wrócił do wielkiej sali.

Jednooki wojownik imieniem Olmarg spojrzał nań porozumiewawczo. Stał akurat

obok stołu i pochylał się nad pieczonym świniakiem. Odciął ucho i zaczął je przeżuwać.

- Uciekła od nas - powiedział z obcym akcentem.

- Owszem - przyznał Anders.

Kilku innych wojowników spojrzało na niego niezbyt przytomnie. Nie nadawali się

już do rozmowy.

- Wiedziałem, że tak będzie - stwierdził Olmarg. - Damy z Ashovenu nie gustują

ani w winie, ani w wojaczce. Ale teraz, gdy już sobie poszła, możemy pogadać naprawdę

szczerze.

Anders uśmiechnął się. Jeszcze przed chwilą sądził, że jego gość jest zbyt pijany, by

pozbierać myśli.

- Zgoda.

- Pochodzimy z tak mroźnego kraju, że zimą nie da się żyć inaczej, jak pod

osłoną murów warowni, przy ogniu i pod futrami. Odkąd pamiętamy, zawsze skłonni byliśmy

ryzykować. Potrzebna nam ta wojna. I łupy. A przede wszystkim potrzebujemy terenów na

południu, a nie ma tam bogatszego kraju niż Mystarria. Myślisz, że zdołamy go podbić?

- Z łatwością - zapewnił go Anders. - Armie Gaborna poszły w rozsypkę, a on martwi

się teraz przede wszystkim raubenami. Gdy Raj Ahten zniszczył Błękitną Wieżę,

zabił większość darczyńców Gaborna. W Mystarrii ciągle jest wielu rycerzy, ale tylko

część z nich pozostała Władcami Runów.

Poczekał, aż jego słowa dotrą do gościa. Mystarria była najbogatszą krainą

Rofehavanu i przez stulecia uchodziła za niepokonaną. Nie tyle ze względu na

mnogość fortec, ile liczebność i siłę mieszkających tam Władców Runów. Bogaci królowie

Mystarrii mieli za co kupować dreny. Teraz jednak, gdy zbrakło obrońców, królestwo nie

miało szansy utrzymać się zbyt długo.

- Co więcej - podjął wątek Anders - większość sił Gaborna skupiła się na zachodzie,

by wyprzeć z granic wojska Raja Antena. Nie pójdzie im łatwo, bo Ahten zrównał

część warowni z ziemią, najsilniejsze zaś obsadził swoimi ludźmi. To będzie krwawa

batalia, a możliwe, że już skoczyli sobie do gardeł. Gaborn nie będzie miał jak się bronić.

Wybrzeże Mystarrii to teraz miękkie podbrzusze tego królestwa.

- Może i miękkie, ale czy dość? - spytał Olmarg. - Ich jest dwadzieścia razy więcej niż

nas. Nawet z twoją pomocą...

- Nie tylko z moją - zapewnił go król. - Beldinook uderzy z północy.

- Beldinook? - spytał z niedowierzaniem gość. Beldinook było drugim co do wielkości

królestwem Rofehavanu. - Naprawdę myślisz, że król Lowicker się ruszy?

- Lowicker nie żyje - oznajmił Anders.

Kilku wojowników otworzyło usta ze zdumienia.

- Jak to się stało? Kiedy? - rzucił ktoś, a inny opróżnił kufel na cześć nieboszczyka.

- Usłyszałem o tym dopiero kilka godzin temu - odparł Anders. - Lowicker został

dziś zamordowany przez Gaborna, a jego tłusta córka jest dość zajadła, by szukać

zemsty.

- Biedna dziewczyna - mruknął Olmarg. - Mam wnuka, który nie przepada za swoją

kobietą. Może powinienem go tam posłać, żeby pocieszył księżniczkę.

- Myślałem już o wysłaniu własnego syna - uciął wątek Anders. Olmarg uniósł kufel

w toaście.

- Niech zatem zwycięży lepszy.

Słysząc to, żona Andersa wstała od stołu i zgromiła męża spojrzeniem. Przez parę

ostatnich godzin nie odezwała się ani słowem, tak że całkiem zapomniał o jej obecności.

- Idę na spoczynek, bo mam wrażenie, że będziecie całą noc snuli plany, jak tu

przerobić świat na swoją modłę - oznajmiła, uniosła nieco suknie i ruszyła schodami do

sypialni.

Na dłuższą chwilę zapadła cisza i tylko popielejące z wolna polana trzaskały w

kominku.

- Przerobić świat... - powtórzył Olmarg. - Podoba mi się ten pomysł! - W jego

jedynym oku błysnęła nieposkromiona zachłanność. Andersa jakby dreszcz

przebiegł. Tak, Olmarg był zupełnie pozbawiony skrupułów. - A Gaborn to tylko szczeniak,

łatwo będzie przetrącić mu kark. Jeśli zajmę szybko kilka większych miast i wybiję resztę

jego darczyńców, nigdy nie zdoła dać odporu.

Król znów się uśmiechnął. Olmarg jednym okiem widział lepiej niż inni dwoma.

Porządek świata miał ulec zmianie. Owszem, armie Gaborna przewyższały ich

liczebnie, ale bez Władców Runów, którzy by stanęli na ich czele...

- Przerobienie tego świata nie będzie wcale takie trudne - powiedział Anders. -

Ja wezmę z niego naprawdę niewiele. Tylko Heredon. - Olmarg uniósł siwą brew.

Heredon nie był znowu taki mały, ale wojownik nie rozumiał, dlaczego komuś miałoby na nim

szczególnie zależeć. - Córka Lowickera będzie chciała zachodnią Mystarrię, ty wybrzeże...

- I wszystko dwieście mil od brzegu... - wtrącił pospiesznie Olmarg.

- Sto pięćdziesiąt mil - zaproponował Anders. - Zostawmy też coś innym.

- Innym?

- Dostałem już listy z Alnick, Ayremoth i Toom. W ślad za nimi zjawią się niebawem

posłowie.

- Sto pięćdziesiąt - zgodził się Olmarg. - Ale z drugiej strony, co będzie, jeśli Gaborn

naprawdę jest Królem Ziemi? - spytał po chwili. - Czy damy mu radę? Czy w ogóle

można stawić czoło komuś takiemu?

Anders roześmiał się, aż echo poszło po sali, a śpiące przed kominkiem ogary

uniosły łby.

- To zwykły oszust - powiedział, ale w głębi ducha nie był o tym tak bez reszty

przekonany. Owszem, kryjąca się w piersi bestia dodawała mu sił i wyostrzała

zmysły, ale nawet wiatr potrzebował sporo czasu, by przebyć setki mil. Tym sposobem Anders

nie wiedział ciągle, jak zakończyła się bitwa pomiędzy Gabornem a Rajem Ahtenem, i bardzo

się tym gryzł. Musiał czekać. Olmarg jednakże wyglądał na uspokojonego. Odciął

drugie ucho z pieczystego i znowu zajął się żuciem.

Załatwiwszy sprawy stanu, Anders wspiął się do sypialni. Jego małżonka szczotkowała

włosy.

- Jakoś się nie cieszysz - powiedział, by nie poruszać tematu, który wcześniej wzbudził jej

gniew. - A powinnaś. Tyle dobrych wieści. Martwiłem się, co będzie z raubenami w

Crowthenie Północnym, a tu proszę, mój kuzyn zdołał się z nimi uporać.

- Bo ślepy traf sprawił, że pocisk z balisty powalił ich maginię - odparła jego

małżonka. - Nie ma się z czego cieszyć. Przyboczna zaraz wyjadła jej mózg. Wrócą

w większej liczbie.

- Owszem - przyznał Anders, by pokazać, że w pełni rozumie sytuację. - Ale wtedy

mój kuzyn będzie lepiej przygotowany na ich przyjęcie.

Królowa zamilkła na dłuższą chwilę, ale napięcie w sypialni narastało, aż doszło

do nieuchronnego wybuchu.

- Jak mogłeś upaść tak nisko, żeby wchodzić w układy z barbarzyńcami z Internooku?

- spytała. - Śmierdzą brudem i tranem. A to, co im wygadywałeś...

- To wszystko prawda - przerwał jej Anders.

- Prawda? Cóż takiego? Że Gaborn zamordował króla Lowickera?

- Lowicker stanął dziś Gabornowi na drodze. Odmówił mu prawa przejścia przez

Beldinook. Gaborn zabił go za to jak wołu.

- Skąd o tym możesz wiedzieć?! Nie było żadnych posłańców! - krzyknęła. - Zauważyłabym!

Anders wyprostował się dumnie, co jednak niewiele zmieniło jego postawę, gdyż od

lat się zaniedbywał i daleko mu było do silnego i zdrowego męża.

- Dostałem wieści z prywatnych źródeł - stwierdził. Nie zależało mu na kłótni.

Małżonka rzeczywiście towarzyszyła mu przez całe popołudnie i musiałaby wiedzieć

o przybyciu jakiegokolwiek posłańca. Teraz skrzywiła się ze złości. Niewiele już

brakło do awantury.

Anders wyszeptał zaklęcie i dotknął palcem jej warg.

- Cicho... Nie wszystkie wieści przylatują słowem. Rano na pewno o tym usłyszymy.

Królowa zmieszała się i już się nie odezwała. Anders skłonny był przypuszczać,

że potrwa co najmniej godzinę, nim żona zdoła ponownie zebrać myśli.

Otworzył drzwi na balkon i wyszedł w noc. Chmury rozeszły się i nad ciemnymi

dachami domów pobłyskiwały mdło gwiazdy. Nocna straż obchodziła mury, z północy

dął zimny wiatr. W dali zahukała sowa, ale poza tym miasto spało.

Anders uniósł głowę i poczuł, jak wiatr targa mu włosy. Doznanie było tak miłe,

że bestia znów drgnęła. Wiedział, czego chce.

- Zabij żonę Gaborna, bo inaczej jego syn wyrośnie jeszcze wyżej niż ojciec - szepnął

i dmuchnął lekko, by jego słowa popłynęły ku odległym krainom i wzmogły nadciągającą z

wolna burzę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: