Duncan Dave-Siódmy Miecz 1-Niechętny Szermierz.pdf

Dave Duncan

Siódmy Miecz

Tom Pierwszy

Niech tny Szermierz

Tłumaczyła: Anna Reszka

Rozdział 1

JAK SZERMIERZ ZOSTAŁ WEZWANY

- Utrzymuj w mym sercu wierno Twoim prawom - zaintonował Honakura,

kład c dr c r k na gładkiej, błyszcz cej, wyło onej kaflami podłodze.

- Pozwól mi słu y Tobie ze wszystkich sił i zabrzmiało to jak łkanie, gdy głos, jak

zwykle, załamał mu si na wysokiej nucie. Równocze nie Honakura poło ył

równie kruch praw r k obok lewej.

- I uka moim oczom.lwe cele - tu nast pował kłopotliwy moment, rytuał

nakazywał mu dotkn czołem mozaiki, ale przez ostatnie pi tna cie lat nie

dopełniał tej formalno ci. Je li Bogini zdecydowała si usztywni jego prastare

stawy, to teraz musi si zadowoli najlepszym, co mógł osi gn ...

I oczywi cie zadowalała si .

Nat ał si przez chwil , słuchaj c cichego piewu innych kapłanów i kapłanek

równie bior cych udział w porannym nabo e stwie. Potem z cichym i

nieprzewidzianym w rytuale westchnieniem ulgi podniósł si z przysiadu,

składaj c razem dłonie i patrz c z adoracj na Ni . Teraz wolno mu było

wypowiedzie milcz c i osobist modlitw , swe własne wołanie.

Nie miał w tpliwo ci, co b dzie jej tre ci , tego dnia powtarzał to samo, co

przez wiele dni poprzednich: "Najwy sza Bogini, zrób co z szermierzami ze

swojej stra y!"

Nie odpowiedziała. Nie spodziewał si , e Ona to zrobi. Nie była przecie

Bogini We Własnej Osobie, ale zwyczajnym wizerunkiem, pomagaj cym

pokornym miertelnikom uzmysłowi sobie jej wielko . Któ wiedział to lepiej

ni kapłan siódmego stopnia? Ale Ona usłyszy jego modlitwy i pewnego dnia

odpowie.

- Amen! - za piewał tremolo.

Teraz mógł ju zaplanowa dzie , ale przez chwil pozostał w przysiadzie na

pi tach, z ci gle zło onymi r kami, rozmy laj c, wpatrzony z miło ci w majestat

Najwy szej i w ogromn kamienn krat ponad ni , - dach jej wi tyni,

naj wi tsze ze wszystkich wi tych miejsc w wiecie.

Miał w planie wiele spotka - ze stra nikiem skarbca, z mistrzem

posłusze stwa dla akolitów, z wieloma innymi, a prawie wszyscy pełnili urz dy,

które sam Honakura pełnił w tym czy innym czasie. Teraz był zwyczajnie

Trzecim Zast pc

Przewodnicz cego Rady Archidiakonów. Ten niewinnie brzmi cy tytuł zawierał o

wiele wi cej- ni odsłaniał. Pot ga, czego nauczył si dawno temu, najlepiej czuje

si w ukryciu.

Poranne modlitwy zbli ały si do ko ca. Ju wprowadzano do rodka

pierwszego z wielu codziennie przybywaj cych pielgrzymów, pragn cych zło y

swoje ofiary i błagania. Pieni dze dzwoniły w misach, modl cy si mamrotali,

korzystaj c z cichych podpowiedzi kapłanów. Mo na zacz dzie , zdecydował

Honakura, od osobistego wprowadzenia kilku przybyłych. To była ceniona słu b

dla Naj wi tszej, zadanie, które sprawiało mu rado , a zarazem dobry przykład

dla młodzie y.

Opu cił r ce i rozejrzał si w nadziei, e mo e w pobli u znajdzie si kto , kto

pomo e mu wsta - teraz nie było to dla niego najłatwiejsze z wicze .

Natychmiast jaki człowiek znalazł si przy jego boku i mocne r ce

podtrzymały go. Mrucz c cicho podzi kowanie, Honakura wstał na nogi. Ju

zamierzał odwróci si , gdy tamten przemówił:

- Jestem Jannarlu, kapłan trzeciego stopnia... - wykonał rytuał pozdrowienia

wobec wy szego stopniem, słowa, gesty r k i pokłony. Wstrz ni ty Honakura

spogl dał z dezaprobat . Czy by ten młody człowiek uwa ał, e tak błaha

przysługa mo e usprawiedliwi narzucanie si władcy siódmego stopnia? To

miejsce, przed podwy szeniem i pos giem bóstwa, było naj wi tszym ze wi tych

i chocia nie istniało prawo zakazuj ce tu rozmów i formalnych pozdrowie ,

zabraniał tego zwyczaj. Wtedy przypomniał sobie, e Jannarlu to wnuk starego

Hahgafau.

Mówiono, e rokuje nadzieje. Musiał mie wa ny powód, skoro zachowywał si

niewła ciwie.

Honakura czekał wi c, dopóki pozdrowienie nie zostanie zako czone i wtedy

wypowiedział zwyczajow odpowied : "Jestem Honakura, kapłan siódmego

stopnia..." Jeden z twarzoznaków Jannarlu był jeszcze lekko zaogniony, co

znaczyło, e trzecim został bardzo niedawno. Wysoki - znacznie wy szy ni

drobny Honakura - ko cisty, o haczykowatym nosie i sprawiaj cy wra enie

niezdarnego.

Wydawał si absurdalnie młody, ale wszyscy oni sprawiali teraz takie

wra enie.

Tu obok starowinka wrzuciła do misy złoto i zacz ła błaga Bogini o

wyleczenie bole ci w kiszkach. Troch dalej młoda para prosiła, aby nie

przysyłano im wi cej dzieci, przynajmniej przez kilka lat.

Gdy tylko Honakura zako czył, Jonnarlu paln ł od razu:

- Władco, jest tu szermierz... Siódmy!

Ona odpowiedziała !

- Zostawiłe go na zewn trz? - zapytał podniecony Honakura, z trudem

zmuszaj c si do szeptu i walcz c, eby nie okaza emocji wobec kogokolwiek, kto

mógłby go obserwowa .

Trzeci wzdrygn ł si , ale skin ł potwierdzaj co.

- On przybył jako Bezimienny, władco.

Honakura sykn ł ze zdziwienia. Niewiarygodne! Z zasłoni tym czołem i w

czerni, jak ebrak, ka dy mógł si sta Bezimiennym. Zgodnie z prawem takie

osoby nie mogły posiada maj tku i musiały pozostawa w słu bie Bogini. Wielu

odprawiało specjaln pokut , tak e w praktyce nie był to niezwykły w ród

pielgrzymów sposób przybywania do wi tyni. Ale dla władcy, Siódmego,

zredukowanie swojego statusu było jednak niezwykłe.

Dla szermierza jakiegokolwiek stopnia prawie nie do pomy lenia: Dla

szermierza siódmego stopnia... niewiarygodne!

To wyja niało, jak mógł dotrze ywy. Czy uda si go utrzyma przy yciu?

- Powiedziałem mu, eby znów si zasłonił, władco - odezwał si nie miało

Jannarlu. - On... wydawał si całkiem zadowolony, e mo e to zrobi .

W tym było co lekkomy lnego i Honakura rzucił Trzeciemu ostrzegawcze

spojrzenie, gor czkowo my l c, co robi dalej. Nieładna, br zowa twarz Jannarlu

lekko pociemniała.

- Mam nadziej , e si nie spieszyłe ?

- Nie, władco - Trzeci potrz sn ł głow . - Szedłem za... - wskazał w stron

schorowanej starowiny, któr teraz podtrzymywali kapłani.

- Dobra robota! - powiedział ułagodzony Honakura. - Chod my wi c i

zobaczmy to twoje cudo. Pójdziemy powoli, omawiaj c wi te sprawy... i nie

całkiem we wła ciwym kierunku ,je li łaska.

Młody człowiek poczerwieniał z rado ci i cofn ł si , eby i o krok za nim.

Wielka wi tynia Bogini w Hann była nie tylko najbogatszym i najstarszym

budynkiem na wiecie, z pewno ci była te najwi kszym. Gdy Honakura

odwrócił si od podwy szenia, stan ł przed pozornie niesko czon przestrzeni

błyszcz cej, wielobarwnej podłogi, rozci gaj cej si a do siedmiu, tworz cych

fasad wi tyni, ogromnych arkad. Kr ciło si przy nich wielu ludzi, wchodz c

lub wychodz c - pielgrzymi oraz wprowadzaj cy ich kapłani - ale tak ogromna

była to przestrze , e ludzkie istoty wydawały si na niej niewiele wi ksze ni

bobki mysiego łajna. Poza arkadami, na zewn trz, w blasku słonecznego wiatła,

rozci gał si widok na w wóz, na Rzek i na S d, którego dudni cy ryk wypełniał

wi tyni przez wszystkie tysi clecia jej istnienia. Wzdłu bocznych cian

szerokiej nawy stały kapliee pomniejszych bogów i bogi , a ozdobne okna ponad

nimi pałały barwami rubinów, szmaragdów, ametystów i złota.

Modlitwa Honakury została wysłuchana. Nie... modlitwy wielu. On na pewno

nie był jedynym z jej sług, który modlił si o to ka dego dnia, jednak on był tym,

do którego przyniesiono nowin . Musiał porusza si ostro nie, odwa nie i

zdecydowanie, ale czuł gor ce zadowolenie, e to on został wybrany.

Dotarcie do arkad z denerwuj cym si przy jego boku młodym Trzecim zaj ło

sporo czasu. Tworzyli, Honakura wiedział to, dziwn par - Jannarlu w br zie

Trzeciego, a on w bł kicie Siódmego. Młodszy m czyzna był wy szy, ale

Honakura nigdy nie odznaczał si wzrostem, a teraz skurczył si i przygarbił, był

bezz bny i bezwłosy. Młodzi za jego plecami nazywali go M dr Małpk i to

okre lenie bawiło go. Pó ny wiek ma nieliczne rado ci. Podczas nieprzyjemnych,

milcz cych godzin nocy czuł, jak jego stare ko ci ocieraj si o prze cieradła i

cicho pragn ł, eby Ona uwolniła go od tego i pozwoliła mu zacz od nowa.

Jednak e mo e zachowywała go przy yciu dla jednej ostatniej posługi, a je li

tak, przeznaczenie wypełniło si . Szermierz siódmego stopnia!

Była ich zaledwie garstka, jak odkryli kapłani. A w potrzebie okazywali si

bezcenni.

Id c my lał, e młody Jannarlu okazał wielki rozs dek, przychodz c do niego,

a nie do jakiego gadatliwego redniostopniowca. Powinien zosta wynagrodzony

i uciszony.

- Kto jest twoim mentorem? - zapytał

- Tak, znam go - dodał po usłyszeniu odpowiedzi. - Szacowny i wi ty człowiek.

Ale czcigodny Londossinu potrzebuje podopiecznego, który pomagałby mu w

pewnych nowych obowi zkach. To delikatne sprawy, dla człowieka dyskretnego i

małomównego.

Zerkn ł k tem oka na id cego przy nim młodzika i zobaczył na jego twarzy

rumieniec rado ci i podniecenia.

- B d zaszczycony, władco.

Tak powinno by , gdy Trzeciemu proponuje si na mentora Szóstego, ale on

wydawał si czeka na wiadomo .

- Porozmawiam wi c z twoim opiekunem i ze wi tym, zobacz , czy da si

zaaran owa przeniesienie.

Trzeba oczywi cie poczeka do zako czenia sprawy z szermierzem... do

pomy lnego jej załatwienia.

- Oczywi cie, władco - młody Jannarlu patrzył prosto przed siebie, ale nie

zdołał całkowicie zdusi u miechu.

- Na jakim jeste etapie w swoich przygotowaniach?

- W nast pnym tygodniu rozpoczynam pi te milczenie - powiedział chłopak i

szybko dodał: - Jestem o ywiony pragnieniem, by je rozpocz .

- Zaczniesz je, gdy tylko spotkam si z tym twoim cudem - o wiadczył

Honakura, chichocz c bezgło nie. - Prze l wiadomo twojemu mentorowi. - Co

za przebiegły młodzieniec! Pi te milczenie trwa dwa tygodnie, w tym czasie

sprawa zapewne zostanie zako czona .

Nareszcie dotarli do arkad. Poza nimi wielkie schody opadały na podwórzec

wi tyni jak stok wzgórza. Ich szczyt oblegały ju szeregi pielgrzymów,

kl cz cych cierpliwie w cieniu. W pó niejszej porze dnia, gdy dotr do nich

promienie tropikalnego sło ca, czekanie oka e si trudniejsze.

Wbrew zwyczajowi kapłan spojrzał na twarze najbli ej zgromadzonych. Gdy

jego oczy spotkały si z ich oczami, pokłonili si przed nim z szacunkiem, ale

dzi ki długiemu do wiadczeniu zdołał odczyta zaznaczone na ich czołach stopnie

i specjalno ci oraz poda wst pne diagnozy - garncarz, Tr eci, prawdopodobnie

kłopoty ze zdrowiem; panna, Druga, mo e sprawa bezpłodno ci , złotnik, Pi ty,

dobry ze wzgl du na obfit ofiar .

Tylko kilka głów było zakrytych. Honakufa mógł łatwo domy li si , który jest

szermierzem. Ten człowiek zdecydował si na podej cie do jednej z bocznych

arkad, co było pomy lne, poniewa wartownik pro forma stał tylko przy

rodkowej nawie. Ale dla kogo jego stopnia był to dziwny wybór. Co z nim musi

by powa nie nie w porz dku.

- Przypuszczam, e to ten du y, co? Bardzo dobrze. A tu, jak widz , czcigodny

Londossinu we własnej osobie. Porozmawiajmy z nim odrazu. - To si dobrze

składało, gdy ostatnimi czasy Honakura nie lubił przeładowywa pami ci, co z

pewno ci było robot Naj wi tszej.

Cał spraw wi c załatwiono przy u yciu tuzina słów - oraz kilku znacz cych

spojrze , aluzji i dwuznaczników.

Zaaran owano wymian mentorów, w zamian za co Londossinu otrzyma

stanowiska w komitecie, o które starał si dla swoich dwóch podopiecznych , oraz

promocj dla nast pnego. Młody Jannarlu zostanie uciszony. Honakura odczekał,

dopóki nie zobaczył, e młody człowiek kieruje si w wi tyni w celu rozpocz cia

rytuału milczenia, całkowicie nie wiadomy wi kszo ci spraw, które załatwiono

przy tej okazji: Tu nie było po piechu , Bezimienni nie mogli składa ofiar i st d

mieli u wprowadzaj cych niski priorytet.

Tak, to robota Bogini! Odpowiedzi na jego modlitwy był szermierz wysokiego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: