228. Wood Carol - Powrót z antypodów.pdf - HARLEQUIN MEDICAL - lid7op.pl

Carol Wood

Powrót z antypodów

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Alison siedziała w samochodzie i wdychała przez otwarte okno zapachy lata, które

budziły w niej żywe wspomnienia z przeszłości. Zdawała sobie sprawę, że za chwilę będzie

musiała odbyć dwuminutowy spacer do przychodni i stanąć twarzą w twarz z Samem, który z

pewnością siedzi teraz w gabinecie, jak zwykle rozparty wygodnie za biurkiem.

Spojrzała na piękny, dwupiętrowy budynek przychodni. Wiedziała, że będzie on jej

zawsze kojarzył się z Samem. Choć wyjechał przed dziesięcioma miesiącami, zawsze był tu

obecny duchem. Zawsze był ważnym elementem tego niewielkiego, ale ważnego dla niej

fragmentu wszechświata.

– Czy wyobrażasz sobie, jak pięknie będzie wyglądał po remoncie? – pytał ją z wówczas

zachwytem, a ona, zaślepiona miłością, nie potrafiła mu wyznać, że wcale sobie tego nie

wyobraża.

Stary i zaniedbany dziewiętnastowieczny budynek nie wzbudzał wtedy jej entuzjazmu.

Zdobyła się na odrobinę zainteresowania tylko przez wzgląd na uczucia, jakie żywiła do

swego męża.

Zamknęła oczy, próbując powstrzymać gorączkową gonitwę myśli. Nie chciała

wspominać przeszłości. Miała trzydzieści trzy lata, a nadal czuła się jak niezrównoważona

nastolatka.

Kiedy wreszcie przestanę żyć wyrzutami sumienia? – spytała się w duchu. Kiedy

zrozumiem, że nasza separacja była najmniej bolesnym krokiem na drodze do rozwodu?

Najbardziej korzystnym dla nas, najlepszym dla naszej córeczki, Gemmy.

Tok jej myśli przerwało niespodziewanie pukanie w szybę samochodu. Otworzyła

szeroko oczy i zobaczyła uśmiechniętą twarz Petera Johnsona, młodszego wspólnika Hectora

Trencharda.

– Jest dopiero siódma trzydzieści, a ty wyglądasz tak świeżo jak stokrotka. – Młody

lekarz uniósł brwi ze zdziwienia. – Na czym polega twój sekret, Ali?

– Mam bardzo sprawny budzik – odparła z uśmiechem zażenowania. – Innymi słowy,

małą córeczkę, która żąda, aby ją przytulić już o szóstej rano.

Zdawała sobie sprawę, że kłamie. Ostatniej nocy nie zmrużyła oka. Dręczył ją lęk przed

dzisiejszym dniem. Kiedy Gemma obudziła się o piątej, przyjęła jej dziecinne gaworzenie

niemal z wdzięcznością.

– Czy dobrze się czujesz, Alison? – spytał Peter, patrząc na nią badawczo.

– Przepraszam cię – mruknęła pospiesznie, uświadamiając sobie, że odpłynęła myślami

daleko. Szybko chwyciła teczkę, wysiadła z auta i ruszyła za Peterem w kierunku przychodni.

– To chyba dla ciebie wielki dzień – odezwał się niepewnie jej kolega. – A raczej... do

diabła, sam nie wiem, co mówię. Miałem na myśli to, że zobaczysz Sama po raz pierwszy od

roku.

– Od dziesięciu miesięcy, Peter – poprawiła go.

– No tak, mój pierwszy rok tutaj minął bardzo szybko, ale ty pewnie czułaś się inaczej.

Tak czy owak, mam nadzieję, że od nas teraz nie odejdziesz.

– Nie – potwierdziła. – Powrót Sama do pracy nie ma dla mnie żadnego znaczenia.

Hector chce, żebym nadal miała dyżury w poniedziałki i piątki, a mnie to odpowiada.

Młody kolega położył niespodziewanie dłoń na jej ramieniu.

– Posłuchaj, Ali, nie chcę się wtrącać, ale jeśli kiedyś przeżyjesz moment słabości, jeśli

będziesz chciała ukryć się przed całym światem, zawsze możesz przyjść do mojego gabinetu,

usiąść na balkonie i nie przejmować się mną. Obiecuję, że nie odezwę się ani słowem.

– Dziękuję, Peter – wyjąkała, wziąwszy głęboki oddech. – Być może kiedyś skorzystam z

twojej propozycji. Jestem ci za nią bardzo wdzięczna.

– Nie ma za co.

– Dzień dobry! – powitała ich młoda recepcjonistka, Lucy Edwards, gdy weszli do holu. –

Mamy dziś mnóstwo pacjentów. Zobaczycie listę, gdy wejdziecie do gabinetów. Ale jest

jeszcze wcześnie. Zaraz przyniosę wam kawę.

Alison posłała jej pełen wdzięczności uśmiech, odwróciła się na pięcie i ruszyła w

kierunku wykładanej boazerią klatki schodowej, prowadzącej do jej gabinetu.

Oczywiście, powinna była patrzeć przed siebie. Ponieważ jednak chciała jak najprędzej

znaleźć się w zaciszu swego pokoju, nie podniosła w porę wzroku i wpadła na ścianę, której

nie było w tym miejscu poprzedniego dnia.

Takie przynajmniej miała wrażenie. W istocie zderzyła się z nadchodzącym właśnie

Samem i z pewnością straciłaby równowagę, gdyby nie podtrzymał jej, chwytając ją mocno

za ramiona. Przez chwilę była tak oszołomiona, że nie wiedziała, co się z nią dzieje.

– Alison! – zawołał tak dobrze jej znanym głosem, a ona odzyskała świadomość i zdała

sobie sprawę, że nadal trzyma ją w uścisku. – Alison... czy nic ci się nie stało?

– Czy nic się pani nie stało, doktor Stewart? – spytała jak echo Lucy, wybiegając do

poczekalni.

– Wszystko w porządku, Lucy – wymamrotała słabym głosem, powoli wracając do siebie.

– Czuję się doskonale.

– W takim razie pójdę po tę kawę – oznajmiła recepcjonistka i odeszła, zostawiając

Alison z Peterem i Samem.

– Uderzyłaś głową w mój bark – oznajmił Sam i dotknął palcami jej czoła. – Czy bardzo

cię boli?

– Nie – skłamała, krzywiąc się lekko.

– Nie zdążyłem zejść ci z drogi. Pędziłaś przed siebie jak pociąg pospieszny. – Sam

postukał dwoma palcami w swą kość barkową. Mimo woli dostrzegła jego umięśnioną klatkę

piersiową, brzuch, biodra, nogi...

– Ja po prostu...

– Po prostu nie patrzyłaś przed siebie – rzekł Peter z naganą w głosie. – Na drugi raz

musisz bardziej uważać!

Uśmiechnął się do niej pogodnie i zniknął na schodach, a ona została w cztery oczy z

Samem. Była coraz bardziej przerażona. Przygotowywała się na to spotkanie od dłuższego

czasu, ale teraz nie miała pojęcia, co ma mówić.

– Miło cię widzieć – rzekł z uśmiechem. – Czy moglibyśmy porozmawiać? Oczywiście

nie teraz. Po dyżurze, zgoda?

– Ja... ja muszę odebrać Gemmę. Jest teraz u Clare, pisałam ci o tym...

– Owszem. W jednym z twoich trzech listów. Napisała wszystkie trzy z konkretnych

powodów.

W pierwszym tłumaczyła mu swoją decyzję o powrocie do pracy. Hector poprosił ją o

wypełnienie luki powstałej na skutek jego nagłego wyjazdu. W drugim powiadomiła go, że

ich córka otrzymała wysłane przez niego prezenty gwiazdkowe. W trzecim doniosła, że

Gemma zaczęła chodzić. Ten trzeci list był może zbędny, ale jej matczyna duma

zatriumfowała nad niechęcią do byłego męża.

Zapadła krępująca cisza. Sam wzruszył ramionami i westchnął.

– Ali, przykro mi z powodu tego całego zamieszania. Przepraszam, że nie dałem ci znać...

– Owszem, to był dla mnie szok – przerwała mu bezceremonialnie. Czuła się teraz trochę

lepiej. Jej serce nadal biło jak młot, ale mogła już swobodnie oddychać.

– Muszę ci to wszystko wytłumaczyć...

– Nic nie musisz, Sam – poprawiła go, odzyskując pewność siebie. – Czy pamiętasz naszą

umowę? Żadnych wyjaśnień, chyba że będą dotyczyły Gemmy. Masz teraz swoje własne

życie i możesz z nim robić, co ci się podoba.

Jego opalona twarz pobladła nagle, a w oczach pojawił się wyraz bólu. Wiedziała, że

sprawiła mu przykrość, ale nie odczuła z tego powodu żadnej satysfakcji.

– Ali... musimy porozmawiać.

Spojrzała na niego chłodnym wzrokiem. Stał przed nią ojciec Gemmy, mężczyzna,

którego szaleńczo kochała i który ją zdradził. Niegdyś, dawno temu, zgodziłaby się na taką

rozmowę, ale jego wyjazd do Australii wszystko zmienił. Uciekł na koniec świata, a ona z

trudem odzyskała równowagę i osiągnęła pewien stopień niezależności. Nie interesowały ją

powody jego nagłego powrotu. Czyżby sobie wyobrażał, że ma prawo na nowo wkroczyć w

ich życie?

– Będziesz się pewnie chciał widywać z Gemmą – zauważyła rzeczowo. – Możemy od

razu ustalić terminy...

– Chcę się też zobaczyć z tobą, Ali – przerwał jej stanowczo. Podszedł bliżej i uniósł

dłonie w geście pojednania. – Nie odtrącaj mnie, Alison. Chcę tylko tego, co będzie najlepsze

dla nas wszystkich.

– Dla mnie i dla Gemmy najlepsze było życie w normalnej rodzinie – warknęła. – Ale ty z

tego zrezygnowałeś. Dokonałeś wyboru i nic mnie nie obchodzi to, czy ten wybór okazał się

słuszny. Możesz widywać Gemmę, ale nie próbuj się wtrącać do naszego życia.

Odwróciła się gwałtownie i ruszyła w kierunku schodów. Choć czuła na sobie jego

wzrok, nie odwróciła głowy. A gdy dotarła do gabinetu, usiadła w fotelu, zamknęła oczy i

pomyślała, że oto udało jej się pokonać pierwszą przeszkodę. Nie było to wielkie osiągnięcie,

ale dzięki niemu odzyskała szacunek do siebie i wiarę we własne siły. Cokolwiek Sam ma jej

do powiedzenia, nie zmieni to faktu, że zdradził ją i przekreślił ich szanse na wspólne

szczęśliwe życie.

Eila Hayward, dwudziestopięcioletnia kobieta o dużych, wyrazistych oczach, oddychała

powoli i głęboko, podczas gdy Alison słuchała bicia serca jej dziecka.

– To będzie chłopiec – oznajmiła przyszła matka, siadając na kozetce. – Mark zapowiadał

to od samego początku.

Alison zdjęła słuchawki i zaczęła mierzyć pacjentce ciśnienie krwi.

– Na jakiej podstawie jest tego taki pewny? – spytała z uśmiechem.

– Przede wszystkim dlatego, że wytapetował pokój dziecinny na niebiesko.

– Czy naprawdę aż tak mu zależy na synu?

– Oczywiście! Powiedział mi, że nie będzie miał pretensji, jeśli urodzę dziewczynkę, ale

ja wiem, że byłby zrozpaczony. Ma bzika na punkcie futbolu. Dlatego właśnie postanowiłam

nie robić badań mających na celu ustalenie płci. Przecież nie możemy odesłać tego dziecka do

sklepu, prawda?

– Z mojego doświadczenia wynika, że większość ojców cieszy się z urodzin pierwszego

potomka bez względu na jego płeć. Szczególnie wtedy, kiedy są obecni przy porodzie. To jest

dla nich bardzo pouczające doświadczenie.

Eila z namysłem kiwnęła głową.

– Czy pani ma dzieci, doktor Stewart?

– Tak. Moja córeczka ma dwadzieścia dwa miesiące.

– A czy pani mąż był obecny przy jej narodzinach?

– Owszem.

– Czy to było dla niego pouczające doświadczenie? Alison pomogła pacjentce wstać, a

potem usiadła z powrotem za biurkiem.

– Mój mąż jest lekarzem, więc dobrze zdawał sobie sprawę, jak to wygląda.

Eila Hayward spojrzała na nią ze zdumieniem.

– Chyba nie ma pani na myśli tego doktora Stewarta, który podjął tu pracę w ubiegłym

tygodniu?

– Tak, właśnie jego – odparła Alison, opuszczając wzrok na kartę pacjentki.

– Często się zastanawiałam, czy chciałabym pracować razem z moim mężem – oznajmiła

Eila. – Myślę, że działalibyśmy sobie na nerwy! Czasem wspólne życie jest wystarczająco

trudne, wie pani, co mam na myśli... różne irytujące drobiazgi i tak dalej. Jak, na miłość

boską, znosicie się po powrocie do domu?

– Jesteśmy w separacji – rzekła obojętnie Alison.

– Och, bardzo przepraszam – wymamrotała pacjentka. – Zawsze muszę popełnić jakąś

gafę.

– Nic nie szkodzi – uspokoiła ją Alison. – Wróćmy do sprawy dziecka. Ma pani

zarezerwowane miejsce na oddziale położniczym w szpitalu Kennet General i nie przewiduję

żadnych problemów. Ciśnienie krwi jest w porządku, a ogólny stan zdrowia doskonały.

Jestem pewna, że wszystko pójdzie dobrze.

– Dziękuję, doktor Stewart. – Eila uśmiechnęła się nerwowo. – Proszę za mnie trzymać

palce.

– Niech pani będzie dobrej myśli. To już niedługo.

228. Wood Carol - Powrót z antypodów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: