Evangelium Vitae.pdf

Evangelium Vitae

Jan Paweł II

ENCYKLIKA

O wartości i nienaruszalności

życia ludzkiego

EVANGELIUM VITAE

Do biskupów,

do kapłanów i diakonów,

do zakonników i zakonnic,

do katolików świeckich

oraz

Do wszystkich ludzi dobrej woli

1 ENCYKLIKA

1.1 O wartości i nienaruszalności życia ludzkiego

1.2 EVANGELIUM VITAE

2 Wprowadzenie

2.1 Nieporównywalna wartość ludzkiej osoby

2.2 Nowe zagrożenia życia ludzkiego

2.3 W jedności z wszystkimi biskupami świata

3 Rozdział I - Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi. Aktualne zagrożenia

życia ludzkiego

3.1 „Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go” (Rdz 4, 8): u korzeni

przemocy skierowanej przeciw życiu

3.2 „Cóżeś uczynił?” (Rdz 4, 10): osłabienie wartości życia

3.3 „Czyż jestem stróżem brata mego?” (Rdz 4, 9): wynaturzone pojęcie

wolności

3.4 „Mam się ukrywać przed tobą” (Rdz 4, 14): osłabienie wrażliwości na Boga

i człowieka

3.5 „Przystąpiliście do pokropienia krwią” (por. Hbr 12, 22. 24): znaki nadziei i

zachęta do działania

4 Rozdział II - Przyszedłem, aby mieli życie. Chrześcijańskie orędzie o życiu

4.1 „Życie objawiło się. Myśmy je widzieli” (1J 1, 2): wpatrzeni w Chrystusa,

„słowo życia”

4.2 „Przez wiarę w imię Jezusa temu człowiekowi (...) imię to przywróciło siły”

(Dz 3, 16): doświadczając ułomności ludzkiej egzystencji, Jezus urzeczywistnia

pełny sens życia

4.3 „Powołani (...) by się stali na wzór obrazu Jego Syna” (Rz 8, 28-29):

chwała Boża jaśnieje na obliczu człowieka

4.4 „Każdy, kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki” (J 11, 26): dar

życia wiecznego

4.5 „Upomnę się (...) u każdego o życie brała” (Rdz 9, 5): cześć i miłość wobec

każdego ludzkiego życia

4.6 „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją

sobie poddaną” (Rdz 2, 28): odpowiedzialność człowieka za życie

4.7 „Ty bowiem utworzyłeś moje nerki” (Ps 139 [138], 13): godność dziecka

jeszcze nie narodzonego

4.8 „Ufałem, nawet gdy mówiłem: «jestem w wielkim ucisku»” (Ps 116 [115],

10): życie w starości i cierpieniu

4.9 „Wszyscy, którzy się go trzymają, żyć będą” (Ba 4, 1): od prawa nadanego

na Synaju po dar Ducha Świętego

5 Rozdział III - Nie zabijaj. Święte prawo Boże

5.1 „Jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania” (Mt 19, 17): ewangelia

i przykazanie

5.2 „Upomnę się (...) u człowieka o życie człowieka” (Rdz 9, 5): życie ludzkie

jest święte i nienaruszalne

5.3 „Ja zabijam i ja sam ożywiam” (Pwt 32, 39): dramat eutanazji

5.4 „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5, 29): prawo cywilne a prawo

moralne

5.5 „Będziesz miłował (...) swego bliźniego jak siebie samego” (Łk 10, 27):

„umacniaj” życie

6 Rozdział IV - Mnieście to uczynili. O nową kulturę życia ludzkiego .

6.1 „Wy zaś jesteście ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście

ogłaszali dzieła jego potęgi” (por. 1 P 2, 9): lud życia i dla życia

6.2 „Oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i usłyszeli” (1J 1, 3): głosić Ewangelię

życia

6.3 „Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie” (Ps 139 [138], 14):

wysławiać Ewangelię życia

6.4 „Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy,

a nie będzie spełniał uczynków?” (Jk 2, 14): służyć Ewangelii życia

6.5 „Oto synowie są darem pana, a owoc łona nagrodą” (Ps 127 [126], 3):

rodzina jako „sanktuarium życia”

6.6 „Postępujcie jak dzieci światłości” (Ef 5, 8): potrzeba głębokiej odnowy

kultury

6.7 „Piszemy to w tym celu, aby nasza radość była pełna” (1 J 1, 4):

ewangelia życia jest przeznaczona dla całej ludzkiej społeczności

7 Zakończenie

7.1 „Wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce” (Ap 12,

1): macierzyństwo Maryi i Kościoła

7.2 „A śmierci już odtąd nie będzie” (Ap 21, 4): blask zmartwychwstania

Czcigodni Bracia i Drodzy Synowie,

Pozdrowienie i Apostolskie Błogosławieństwo!

Wprowadzenie

1. EWANGELIA ŻYCIA znajduje się w samym sercu orędzia Jezusa Chrystusa. Kościół

każdego dnia przyjmuje ją z miłością, aby wiernie i odważnie głosić ją jako dobrą

nowinę ludziom wszystkich epok i kultur.

Gdy zajaśniała jutrzenka zbawienia, wieść o narodzinach Dziecka została ogłoszona

jako radosna nowina: „Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem

całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest

Mesjasz, Pan” (Łk 2, 10-11). Źródłem tej „wielkiej radości” jest oczywiście przyjście

na świat Zbawiciela; ale Boże Narodzenie objawiło również głęboki sens każdych

ludzkich narodzin i ukazuje, że radość mesjańska jest fundamentem i wypełnieniem

tej radości, jaką przynosi każde dziecko przychodzące na świat (por. J 16, 21).

Jezus, przedstawiając istotę swojej odkupieńczej misji, mówi: „Ja przyszedłem po to,

aby [owce] miały życie i miały je w obfitości” (J 10, 10). Ma tu w rzeczywistości na

myśli owo życie „nowe” i „wieczne”, polegające na komunii z Ojcem, do której każdy

człowiek zostaje bez żadnych zasług powołany w Synu za sprawą Ducha Uświęciciela.

Ale właśnie w świetle takiego „życia” nabierają pełnego znaczenia wszystkie aspekty i

momenty życia człowieka.

Nieporównywalna wartość ludzkiej osoby

2. Człowiek jest powołany do pełni życia, która przekracza znacznie wymiary jego

ziemskiego bytowania, ponieważ polega na uczestnictwie w życiu samego Boga.

Wzniosłość tego nadprzyrodzonego powołania ukazuje wielkość i ogromną wartość

ludzkiego życia także w jego fazie doczesnej. Życie w czasie jest bowiem

podstawowym warunkiem, początkowym etapem i integralną częścią całego i

niepodzielnego procesu ludzkiej egzystencji. Proces ten — nieoczekiwanie i bez

żadnej zasługi człowieka — zostaje opromieniony obietnicą i odnowiony przez dar

życia Bożego, które urzeczywistni się w pełni w wieczności (por. 1 J 3, 1-2).

Równocześnie to nadprzyrodzone powołanie uwydatnia względność ziemskiego życia

mężczyzny i kobiety. Nie jest ono jednak rzeczywistością „ostateczną”, ale

„przedostateczną”; jest więc rzeczywistością, świętą, która zostaje nam powierzona,

abyśmy jej strzegli z poczuciem odpowiedzialności i doskonalili ją przez miłość i dar z

siebie ofiarowany Bogu i braciom.

Kościół jest świadom, że Ewangelia życia, przekazana mu przez Chrystusa1, wzbudza

żywy i poważny odzew w sercu każdego człowieka, tak wierzącego jak i

niewierzącego, ponieważ przerastając nieskończenie jego oczekiwania, zarazem w

zadziwiający sposób współbrzmi z nimi. Mimo wszelkich trudności i niepewności

każdy człowiek szczerze otwarty na prawdę i dobro może dzięki światłu rozumu i pod

wpływem tajemniczego działania łaski rozpoznać w prawie naturalnym wypisanym w

sercu (por. Rz 2, 14-15) świętość ludzkiego życia od poczęcia aż do kresu oraz dojść

do przekonania, że każda ludzka istota ma prawo oczekiwać absolutnego

poszanowania tego swojego podstawowego dobra. Uznanie tego prawa stanowi

fundament współżycia między ludźmi oraz istnienia wspólnoty politycznej.

Obrońcami i rzecznikami tego prawa powinni być w sposób szczególny wierzący w

Chrystusa, świadomi wspaniałej prawdy przypomnianej przez Sobór Watykański II:

„Syn Boży przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem”2. W tym

zbawczym wydarzeniu objawia się bowiem ludzkości nie tylko bezgraniczna miłość

Boga, który „tak (...) umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3, 16),

ale także nieporównywalna wartość każdej osoby.

Kościół zaś, rozważając wnikliwie tajemnicę Odkupienia, uświadamia sobie tę wartość

zawsze z tym samym zdumieniem3 i czuje się powołany, by głosić ludziom wszystkich

czasów tę „ewangelię” — źródło niezłomnej nadziei i prawdziwej radości dla każdej

epoki dziejów. Ewangelia miłości Boga do człowieka, Ewangelia godności osoby i

Ewangelia życia stanowią jedną i niepodzielną Ewangelię.

To dlatego właśnie człowiek, człowiek żyjący, stanowi pierwszą i podstawową drogę

Kościoła4.

Nowe zagrożenia życia ludzkiego

3. Każdy człowiek właśnie ze względu na tajemnicę Słowa Bożego, które stało się

ciałem (por. J 1, 14) zostaje powierzony macierzyńskiej trosce Kościoła. Dlatego też

każde zagrożenie godności i życia człowieka głęboko wstrząsa samym sercem

Kościoła, dotyka samej istoty jego wiary w odkupieńcze wcielenie Syna Bożego i

przynagla Kościół, by pełnił swą misję głoszenia Ewangelii życia całemu światu i

wszelkiemu stworzeniu (por. Mk 16, 15).

Głoszenie to staje się szczególnie naglące dzisiaj, gdy lęk budzą coraz liczniejsze i

poważniejsze zagrożenia życia ludzi i narodów, zwłaszcza życia słabego i

bezbronnego. Obok dawnych, dotkliwych plag, takich jak nędza, głód, choroby

endemiczne, przemoc i wojny, pojawiają się dziś plagi nowe, przybierające nieznane

dotąd formy i niepokojące rozmiary.

Już Sobór Watykański II w jednej z wypowiedzi, która do dziś zachowała swą

dramatyczną aktualność, potępił stanowczo liczne zbrodnie i zamachy wymierzone

przeciw życiu ludzkiemu. Przypominając po trzydziestu latach słowa Soboru, raz

jeszcze i równie stanowczo potępiam w imieniu całego Kościoła te przestępstwa, w

przekonaniu, że wyrażam w ten sposób autentyczne odczucia każdego prawego

sumienia: „Wszystko, co godzi w samo życie, jak wszelkiego rodzaju zabójstwa,

ludobójstwa, spędzanie płodu, eutanazja i dobrowolne samobójstwo; wszystko,

cokolwiek narusza całość osoby ludzkiej, jak okaleczenia, tortury zadawane ciału i

duszy, próby wywierania przymusu psychicznego; wszystko, co ubliża godności

ludzkiej, jak nieludzkie warunki życia, arbitralne aresztowania, deportacje,

niewolnictwo, prostytucja, handel kobietami i młodzieżą; a także nieludzkie warunki

pracy, w których traktuje się pracowników jak zwykłe narzędzia zysku, a nie jak

wolne, odpowiedzialne osoby: wszystkie te i tym podobne sprawy i praktyki są czymś

haniebnym; zakażając cywilizację ludzką bardziej hańbią tych, którzy się ich

dopuszczają, niż tych, którzy doznają krzywdy, i są jak najbardziej sprzeczne z czcią

należną Stwórcy”5.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: