Robinson Kim Stanley - Przeróbka historii.pdf - Robinson Kim Stanley - Raptor87

Robinson Kim Stanley

Kim Stanley Robinson (ur. 23 marca 1952) –

amerykański pisarz science fiction, prawdopodobnie

najlepiej znany z obsypanej nagrodami trylogii

marsjańskiej. Od początku swojej kariery spotykał się z

szerokim uznaniem czytelników i krytyków. Jest

uwaŜany za jednego z czołowych Ŝyjących twórców

amerykańskiej literatury fantastyczno naukowej.

W swojej twórczości często sięga po tematykę

ekologiczną i socjologiczną. Wiele z jego powieści

wydaje się być skutkiem osobistych zainteresowań, na

przykład jego najsłynniejszy cykl był owocem

wieloletniej fascynacji Marsem i 15-letniego okresu

badań na jego temat.

Kim Stanley Robinson urodził się w Waukegan w stanie

Illinois. Studiował w Kalifornii. W 1974 otrzymał

dyplom bakałarza (bachelor) z literatury na University of

California, San Diego. Kontynuował naukę w Boston

University, gdzie w 1975 otrzymał dyplom magistra

(Master) języka angielskiego. W 1982 uzyskał doktorat z

języka angielskiego na University of California, San

Diego. Jego rozprawa doktorska pod tytułem "The

Novels of Philip K. Dick" (Powieści Philipa K. Dicka)

została opublikowana w 1984.

Przeróbka historii

Wcale nie w tym rzecz, Ŝeby wykonać dokładną kopię budynku ambasady w Teheranie. -

Zirytowany Iwan Wenuczenko złapał się za włosy i pociągnął do góry, co nadało mu lekko

orientalny wygląd. - Chcemy tu odtworzyć atmosferę tamtego miejsca.

- Według mnie ta atmosfera przypomina magazyn części zamiennych.

- Bo to jest magazyn części zamiennych, John. Tutaj kręcimy wszystkie filmy.

- Mówiłeś, Ŝe zamierzasz obalić wszystkie kłamstwa, jakie znalazły się w tym pierwszym

filmie albo tak mi się zdawało - zaatakował reŜysera John Rand. - Mówiłeś, Ŝe "Ucieczka z

Teheranu" była nędznym telewizyjnym filmem dokumentalnym, godnym uwagi jedynie ze

względu na De Niro w roli pułkownika Jacksona, czy to teŜ mi się tylko zdawało. Mówiłeś, Ŝe

dopiero my pokaŜemy prawdziwą wersję wydarzeń.

Iwan westchnął.

- Zgadza się, John. Masz zadziwiającą pamięć. Ale musisz zrozumieć, Ŝe przy kręceniu filmu

"prawda" wcale nie oznacza absolutnej zgodności z rzeczywistością.

- ZałoŜę się, Ŝe to samo mówił reŜyser tamtego dokumentalnego kawałka.

Iwan zasyczał, co często mu się zdarzało podczas reŜyserowania filmów. Pokazywał w ten

sposób, Ŝe wypuszcza parę i powstrzymuje się od wybuchu.

- Nie bądź obstrukcjonistą, John. Nie produkujemy Ŝadnych komercyjnych kawałków tego

typu i dobrze o tym wiesz. Sama księŜycowa grawitacja uniemoŜliwia nam zrobienie całkowicie

realistycznego filmu. Wszyscy mieszkamy w krainie ze snu, gdzie kaŜde rzeczywiste wydarzenie

nabiera nienaturalnej wyrazistości. Poza tym robimy te filmy dla własnej rozrywki! Przerabiamy

nieudane dramaty historyczne! Bawimy się!

- Jasne, Iwan. Jasne. Tylko Ŝe reŜyserowane przez ciebie kawałki zdobywają wielkie uznanie

na dole, krytycy mówią, Ŝe jesteś nowym Eisensteinem i Ŝe te twoje remake'i to największe

osiągnięcie sztuki filmowej od czasu "Obywatela Kane". Wymagania więc rosną i to juŜ przestała

być zabawa, mam rację?

- Nie! - Iwan przeciął powietrze ciosem karate. - Nigdy w to nie uwierzę. Jeśli zabawa ma się

skończyć - podniósł głos niemal do krzyku - rezygnuję!

- Jasne, Sergiuszu.

- Nie nazywaj mnie tak!

- Dobrze, Orsonie.

- JOHN!

- Ale to moje imię. Jeśli będę cię tak nazywał, wszystko się nam pomiesza.

Melina Gourtsianis, ich kierownik w spódnicy, przyszła Iwanowi na pomoc. - Przestań, John.

Przyprawisz go o atak serca, a poza tym jest późno. Dajmy temu spokój.

Iwan ochłonął i przeczesał włosy palcami. Jako reŜyser uwielbiał odgrywać ataki wściekłości,

a John uwielbiał go draŜnić. PoniewaŜ nie zgadzali się niemal pod Ŝadnym względem, tworzyli

idealny zespół.

- Dobra - powiedział Iwan. - W porządku. Mamy gotowe dekoracje i chociaŜ nie są moŜe

dokładną kopią wnętrza ambasady - spiorunował Johna gniewnym spojrzeniem - ale w

zupełności wystarczą. Teraz przelećmy wszystko od początku. Jest noc w Teheranie. Cała

dzielnica miasta została uśpiona za pomocą gazu paraliŜującego, ale nie ma pewności, czy nagle

nie zjawią się StraŜnicy Rewolucji z karabinami i w maskach gazowych, niewykluczone równieŜ,

Ŝe niektórzy z nich nie zostali zagazowani, poniewaŜ przebywali w szczelnie zamkniętych

pomieszczeniach. W kaŜdej chwili mogą skądś wyskoczyć i zacząć strzelać. Wasze helikoptery

unoszą się tuŜ nad głowami, więc hałas jest straszliwy. Teren ambasady jest zaciemniony, ale

gdzieś w mieście włączono reflektory, które oświetliły maszyny. Od początku drogi helikoptery

psuły się jak tandetne zabawki i zostało ich tylko pięć, a dwa razy tyle uległo awarii, wcale więc

nie ma gwarancji, Ŝe te pięć teŜ nie wysiądzie. Wszyscy macie nałoŜone maski gazowe i biegacie

po terenie ambasady próbując odnaleźć i wyprowadzić

wszystkich pięćdziesięciu trzech zakładników... jest ciemno i wielu z nich straciło przytomność

tak jak straŜnicy, ale niektóre pokoje były dobrze uszczelnione i naturalnie ci, którzy w nich byli

wzywają pomocy. Przez jakiś czas - i to jest ten efekt, na wyeksponowaniu którego najbardziej

mi zaleŜy - przez jakiś czas w środku panuje absolutny chaos. Nikt nie moŜe znaleźć pułkownika

Jacksona, nikt nie wie, ilu zakładników uwolniono, a ilu nadal znajduje się na terenie ambasady,

jest ciemno, hałas, w oddali słychać strzały. Chcę uzyskać efekt podobny do końcowej sceny

"Hrabiny z Szanghaju", kiedy tamci strzelają do siebie w gabinecie luster. Wzmocniony do

dziesiątej potęgi. Totalny chaos.

- Zaraz, zaraz, nie tak prędko - wtrącił John przesadnie podkreślając swój teksaski akcent,

który w jego ustach pojawiał się i znikał na zawołanie. - Podoba mi się ten obraz chaosu i aluzja

do Wellesa, ale wróćmy do podstawowych faktów.

PrzecieŜ pułkownik Jackson był bohaterem. To on postanowił lecieć dalej, kiedy te

helikoptery popsuły się na pustyni, i to on znalazł w ambasadzie Annette Bellows, kiedy

potrzebowali przewodnika, i w ogóle on wszystkim kierował przez cały czas.

To dlatego dali mu te odznaczenia!

Iwan zmierzył go groźnym spojrzeniem.

- Jaką grasz rolę, John?

- No, pułkownika Jacksona. - John wyprostował się. Wiadomo.

- Ale - Iwan na znak zamyślenia postukał się w głowę chyba nie chcesz być tylko kiepską

imitacją De Niro, prawda? Chcesz stworzyć nową interpretację? Poza tym wydaje mi się, Ŝe

naśladowanie De Niro to głupi pomysł.

- Mnie się ten pomysł podoba - oświadczył John. - PokaŜę mu, kto jest lepszy.

Iwan zbył go machnięciem ręki.

- Znasz całą sprawę tylko z tego głupiego telewizyjnego filmu, tak samo jak wszyscy. Ale ja

przeczytałem zeznania zakładników i komandosów z załogi helikopterów. Prawda jest taka, Ŝe

pułkownik Jackson miał swoją najlepszą chwilę na pustyni, kiedy postanowił kontynuować

misję, mimo Ŝe zostało mu tylko pięć sprawnych helikopterów. Wtedy wzniósł się na szczyty

heroizmu i przeŜył chwilę swojej chwały. A ty bardzo przekonująco to odegrałeś, kiedy

filmowaliśmy tę scenę. Prawie było widać, jak ci się tam kręcą róŜne małe kółeczka i trybiki. -

Poklepał się po głowie.

- De Niro byłby dumny - stwierdziła Melina. John zasznurował usta i kiwnął głową.

- Potrzebujemy wielkich ludzi, takich jak on. Bez nich historia byłaby martwa. Zostałyby

tylko szczątki rozbitych helikopterów gdzieś na pustyni.

- Dowcipny obraz Historii - zauwaŜył Iwan. - Jaka szkoda, Ŝe Shelley wpadł na to pierwszy.

Tymczasem prawda jest taka, Ŝe podjąwszy decyzję o kontynuowaniu wyprawy pułkownik

Jackson był, mówiąc słowami jego podwładnych, jakby półprzytomny. Kiedy wylądowali na

dachu ambasady, wprowadził pierwszy oddział do środka i kiedy się zgubili, cała jednostka była

praktycznie pozbawiona dowództwa przez pierwsze krytyczne pół godziny. Ze wszystkich

zeznań wynika, Ŝe początek akcji przebiegał wśród całkowitego zamieszania; sytuacja

wyklarowała się dopiero wówczas, kiedy sierŜant Payton a nie pułkownik Jackson, jak kłamliwie

pokazano na filmie kiedy Payton znalazł panią Bellows, ona zaś zaprowadziła komandosów do

tych zakładników, których dotąd nie znaleźli.

- Dobra, dobra - John spochmurniał. - Więc z tej sceny mam być jakby wyłączony.

- Nie zagłębiaj się w to za bardzo, John, bo moŜesz przeciągnąć strunę. Ale zrozumiałeś

najwaŜniejsze. Posyłasz oddział do ataku, chociaŜ masz o wiele za mało ludzi, poniewaŜ te

cholerne helikoptery się zepsuły, a potem jesteś trochę przeraŜony rozmiarami ryzyka.

Kapujesz?

- Tak. Ale nie wierzę w to. Jackson był bohaterem.

- Jasne, był bohaterem i miał mnóstwo medali. Pełne szafy medali. Gdyby je przypiął,

wyglądałby jak choinka w wieczór wigilijny. Załamałby się pod tym cięŜarem. Ale teraz

spróbujmy pokazać, co się naprawdę wydarzyło.

- W porządku. - John wyprostował się. - Jestem gotowy.

Kręcenie scen na planie było dla wszystkich najprzyjemniejszą częścią pracy, ukoronowaniem

wysiłków, i to dlatego poświęcali swój wolny czas w bazie Luna Trzy na robienie filmów. Iwan,

John, Melina i Pierre - Paul, teoretycy wymieniający się na kierowniczych stanowiskach od

projektu do projektu, zawsze szkicowali sceny tylko w ogólnych zarysach, zostawiając duŜo

miejsca na improwizację. ToteŜ sceny mające przedstawiać chaos były odgrywane z maniackim

zapałem. Byli mistrzami w tworzeniu chaosu.

Tak więc przez prawie pół godziny biegali po korytarzach swojej teherańskiej ambasady -

naleŜącego do bazy magazynu części zamiennych, gdzie niezliczone rzędy pojemników

zasłonięto białymi arkuszami dykty, Ŝeby bardziej przypominały wnętrze budynku. Nagrany

warkot helikopterów niemal zagłuszał ich krzyki, w ciemnościach sporadycznie rozbłyskiwały

światła. Wycięte sylwetki helikopterów, przyklejone do przezroczystej kopuły, odcinały się

wyraźnie na tle nieziemsko jasnych gwiazd - które stały się juŜ znakiem firmowym Wytwórni

Luna Trzy, poniewaŜ wiele scen nocnych miało w tle owe niewiarygodnie jaskrawe gwiazdy,

potęgujące niesamowity efekt filmowy.

Aktorzy grający komandosów skakali po planie w maskach gazowych i wyglądali jak obcy

spadający z kosmosu, Ŝeby splądrować jakąś planetę; aktorzy grający zakładników oraz

StraŜników Rewolucji leŜeli pokotem na podłodze z wyjątkiem kilku, którzy byli zamknięci w

szczelnych pomieszczeniach i walczyli albo wzywali pomocy. John, Pierre - Paul i reszta

przeczesywali teren w poszukiwaniu Meliny, grającej rolę Annette Bellows, która tak przyczyniła

się do odnalezienia zakładników. Przez chwilę wyglądało na to, Ŝe John dotrze do niej pierwszy,

powtarzając w ten sposób fałszerstwo dokonane w filmie z De Niro. Wreszcie jednak Pierre -

Paul grający sierŜanta Paytona znalazł jej pokój i wraz ze swym małym oddziałkiem ruszył za

łebską panią Bellows, która - jak to sama później napisała - przez większość czasu spędzonego w

niewoli planowała sobie, co zrobi, jeśli kiedyś nadejdzie ratunek. Odnaleźli resztę uśpionych

zakładników i pospiesznie zawlekli ich do stojącego na dachu ambasady helikoptera z dykty.

Odgłosy strzałów punktowały monotonny ryk silników, a kiedy wskakiwali do włazu, snopy

białego światła przeszywały ciemność jak miecze islamu.

To było to; odlot zostanie sfilmowany we wnętrzu helikoptera. Iwan zatrzymał warkot silnika,

krzyknął: "Stop!" do mikrofonu, po czym powyłączał wszystkie strategicznie rozmieszczone

minikamery, które filmowały kaŜdą minutę akcji.

- Co mnie denerwuje w twoich filmach, Iwan - powiedział John - to, Ŝe zawsze wykreślasz

bohatera. Zawsze!

Stali w płytkim końcu basenu i odpoczywali oglądając nakręcony tego dnia materiał na

ekranie zajmującym ścianę pływalni. Wiele ujęć pokazywało ten sam rezultat: ciemność,

migoczące światła, dziwaczne sylwetki poruszające się jakby w spowolnionym tańcu, który

ziemska publiczność uwaŜała za tak surrealistyczny i hipnotyzujący. Niewiele jeszcze w tym

było pulsującego rytmu i szokującego suspensu, które miała wydobyć dopiero reŜyseria Iwana.

Ale aktorzy byli uszczęśliwieni oglądając zapierające dech sceny rozpaczy, odwagi i bohaterstwa

na tle zamieszania, któremu towarzyszył ogłuszający hałas.

Iwan nie był tak zachwycony.

- Gówno! - zawołał. - Będziemy musieli zrobić to jeszcze raz.

- Dla mnie wygląda okay - zauwaŜył John. - Zmartwychwstanie czarno - białego filmu. Ale

naprawdę, Iwanie, nie moŜesz być tak uprzedzony do bohaterów. Widziałem "Ucieczkę z

Teheranu", kiedy byłem dzieckiem, i to mnie zainspirowało. Właśnie dlatego zostałem

inŜynierem.

- AleŜ John - sprzeciwił się Pierre - Paul - jakim cudem film o komandosach mógł cię

zainteresować inŜynierią?

- No - odparł John marszcząc brwi - chyba chciałem projektować lepsze helikoptery. -

Zignorował śmiech przyjaciół. Byłem porządnie wstrząśnięty, kiedy zobaczyłem, jak zawodne są

te maszyny. A jednak stary De Niro doprowadził wyprawę do samego Teheranu! A potem

uwolnił wszystkich zakładników i odstawił ich bezpiecznie do kraju, chociaŜ helikoptery padały

jak muchy! To było wspaniałe! Potrzeba nam bohaterów, a w historii jest parę przykładów ludzi,

którzy byli do tego stworzeni. Ale ty zawsze ich pomniejszasz.

- Historyczna teoria Wielkiego Człowieka - wtrącił szyderczo Pierre - Paul.

- Właśnie! - przyznał John. - To wielcy przywódcy zmieniają historię. Nie są zwykłymi

ludźmi i jest ich niewielu. Ale gdyby wierzyć filmom Iwana, to nie było ich wcale.

Iwan oderwał wzrok od ekranu i prychnął z niesmakiem.

- Cholera, będziemy musieli nakręcić tę scenę od nowa. Co do moich historycznych teorii,

John, częściowo masz rację, częściowo nie. O ile cię dobrze zrozumiałem. - Przechylił głowę na

ramię i spojrzał uwaŜnie na przyjaciela. Na planie obaj odgrywali z zapałem swoje role: Iwan -

dręczony reŜyser o wybuchowym temperamencie, zgrzytający zębami i rozstawiający ludzi po

kątach; i John - uparty aktor o wybuchowym temperamencie, kwestionujący wszystko i

domagający się wyjątkowych przywilejów. Na ogół była to zwykła zgrywa, a zgrywanie się

wchodziło w zakres zabawy i uprzyjemniało im uprawianie filmowego hobby. Po zejściu z planu

zwykle porzucali swe role, chyba Ŝe chcieli się powygłupiać albo oŜywić dyskusję. Iwan

kierował pracą komputerów w bazie, John natomiast pełnił funkcję inŜyniera przygotowującego

wyprawę na Marsa; byli dobrymi przyjaciółmi, zaś ich kłótnie podsunęły Iwanowi wiele

pomysłów do jego rewizjonistycznych filmów historycznych, które spośród wszystkich dokonań

ich małego zespołu niewątpliwie wywoływały największą sensację na dole - chociaŜ John

twierdził, Ŝe sprawiła to intrygująca fabuła oraz niesamowita księŜycowa sceneria, a nie

historyczna wymowa tych filmów.

- Czy ja cię dobrze zrozumiałem? - zapytał Iwan z zaciekawieniem.

- No - powiedział John - weźmy twój ostatni film, o kobiecie, która uratowała Ŝycie Johna

Lennona. Masz tu piękny przykład bohaterstwa, co wyraźnie widać na filmie z 1982 roku. Stała

tuŜ obok faceta, który wyciągnął cholernie wielki rewolwer, i zanim zdąŜył nacisnąć spust,

wpakowała mu stopę w krocze i walnęła go pięścią w ucho. Ale w twoim remake'u pokazujesz

tylko, jak zaczęła chodzić na kurs karate, gdzie nauczyła się poruszać, jak jej mąŜ zachęcał ją do

treningów, jak ten taksówkarz zabrał ją, chociaŜ jechał w przeciwnym kierunku, i jak ten drugi

Robinson Kim Stanley - Przeróbka historii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: