Wilks Eileen - Oświadczyny.pdf - Wilks Eileen - glinka7-1987

EILEEN WILKS

Oświadczyny

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy Jane zaczęła Ŝałować swojej nierozwagi, było juŜ za

późno. Wpakowała się w kłopoty i tkwiła teraz w jeziorze,

zanurzona w wodzie po szyję.

Jezioro naleŜało do płytkich. Problem stanowiły wojskowe

buty, które na wysokości oczu dziewczyny rozdeptywały w tej

chwili błotnisty brzeg. Przykucnęła za krzakiem rosnącym w

wodzie, pragnąc stać się niewidzialną.

śałowała, Ŝe w ogóle kiedykolwiek usłyszała o istnieniu

małego karaibskiego narodu z wyspy San Tomas. Jeszcze

bardziej Ŝałowała, iŜ zdecydowała się odkupić bilet na rejs od

kolegi, który pracował w tej samej szkole co ona, a którego

Ŝona tuŜ przed wakacjami dostała zapalenia wyrostka

robaczkowego. A najbardziej Ŝałowała tego, Ŝe, wiedziona

rzadką u niej chęcią przeŜycia przygody, zeszła z pokładu

statku, bo zapragnęła zwiedzić samo serce wyspy.

Czemu, och, czemu zdecydowała się zerwać z

dotychczasowym, spokojnym trybem Ŝycia?

Buty naleŜały do Ŝołnierza. Obok stał jego kolega, którego

nie widziała zza krzaka, a w tropikalnym lesie kryli się inni.

Wszyscy szukali właśnie jej i mieli broń, przypominającą tę,

której uŜywał Rambo.

Woda była ciepła, powietrze gorące, a jednak Jane drŜała.

Dopóki nie usłyszała strzałów, czuła się tu świetnie. W

autobusie zaprzyjaźniła się z kilkoma osobami, choćby z parą

tutejszych mieszkańców, którzy z dumą opowiedzieli jej o

tamie wybudowanej niedawno w najbliŜszej okolicy. Jane

była bardzo wdzięczna za tę informację. Dzięki tamie

utworzyło się rozległe; płytkie jezioro, w którym teraz się

kryła. Woda zalała część lasu, lecz nie zdołała zatopić drzew i

części krzewów. Krzak, za którym kryła się Jane, miał jeszcze

wystarczająco duŜo liści.

Nie mogła teraz dostrzec Ŝołnierskich twarzy, choć

widziała je w wiosce, nim stamtąd uciekła. Wszyscy

partyzanci wydawali się bardzo młodzi - mniej więcej w tym

samym wieku co jej uczniowie z Atherton. Kiedy wysiadała z

autobusu, dostrzegła kilkunastu młodzików ze strzelbami

niedbale przerzuconymi przez kościste ramiona, ale nie

zaprzątała sobie tym głowy. Na San Tomas widok Ŝołnierzy

nie stanowił niczego niezwykłego.

Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Gdy kierowca

autobusu oznajmił, Ŝe muszą się zatrzymać, by dokonać

jakiejś naprawy, nie przejęła się tym, bo i tak miała poszukać

toalety. W chwilę potem, kiedy weszła do miejscowej

jadłodajni, wbiegł chłopak, którego poznała w autobusie.

Próbował ją ostrzec, lecz mu nie uwierzyła, póki podczas

mycia rąk nie usłyszała strzałów.

Wyskoczyła przez okno i uciekła, chcąc ratować Ŝycie.

Błotnista ścieŜka doprowadziła ją do jeziora.

- Hernandez to głupiec - powiedział po hiszpańsku jeden

z Ŝołnierzy. - Widzisz jakąś kobietę? Pewnie, Ŝe nie, bo jej tu

nie ma. Kto by uciekał do jeziora? Nawet Amerykanka nie jest

taka głupia. A choćbyśmy ją znaleźli, to co nam to da? Czy

okup, o którym mówił, trafi do naszych kieszeni?

Drugi Ŝołnierz zachichotał i dobitnie wyraził, co myśli o

rozkazach Hernandeza. Jego kompan odpowiedział śmiechem.

Do kogo strzelali w wiosce? Jane starała się o tym nie

myśleć, bo zaczynała wówczas drŜeć, a kaŜdy ruch mógł ją

zdradzić. Próbowała nawet wstrzymać oddech, lecz bardzo

trudno było zachować spokój, gdy na rękę wpełzł jej jakiś

robak. Zrobił to, gdy chwyciła dłonią za gałąź krzaka, co

okazało się zbędnym ruchem, bo teraz nie mogła pozwolić

sobie na to, by ją puścić. śołnierze usłyszeliby szelest.

Robak był ogromny i obrzydliwy, długi jak mały palec

Jane. Siedział na ręce i patrzył na nią, świecąc w słońcu

czarnozielonym pancerzem. Miał stanowczo za duŜo odnóŜy.

Jane nienawidziła ich dotknięcia.

Wpatrywała się w robaka, słuchając śmiechu i

obscenicznych Ŝartów Ŝołnierzy. Drugą ręką dotykała wisiorka

zawieszonego na cienkim łańcuszku na szyi. Dwaj męŜczyźni

sprzeczali się tymczasem, gdzie mają jej szukać. Potem

zaczęli opowiadać, co by zrobili, gdyby ją znaleźli.

Usłyszała, Ŝe jeden z nich się oddala, lecz strach nie minął.

Mogli tak gadać, by sobie wzajemnie zaimponować,

pomyślała. Mimo Ŝe uzbrojeni, byli przecieŜ niemal dziećmi.

Takich jak oni uczyła w Atherton hiszpańskiego. Mówili o

czymś, czego nie rozumieli. PrzecieŜ nie mogli serio myśleć o

tym, co zamierzali jej zrobić. Ogarnął ją strach. Czuła, Ŝe

łańcuszek na szyi zaczyna ją dusić. Tato, pomyślała, dlaczego

zawsze mówiłeś, Ŝe jestem do ciebie podobna? Nie szukam

przygód.

Zastanawiała się, co przeŜyli inni cudzoziemcy poznani w

podróŜy. Modliła się, by wyszli cało z opresji. Choćby taka

sympatyczna para Niemców albo wspaniały męŜczyzna w

okularach w złotej oprawce, który siedział po przeciwnej

stronie autobusu. Jakoś nie mogła pozbyć się myśli, Ŝe strzały

były przeznaczone dla niego. W czasie jazdy rozmawiała z

wieloma pasaŜerami, ale nie z nim.

Zwykle łatwo zawierała znajomości. To jedyna zaleta,

która płynęła z tego, Ŝe Jane nie zwracała uwagi swoją osobą.

Ludzie czuli się z nią dobrze, bo wydawała się im taka

zwyczajna. Nowi znajomi zawsze twierdzili, iŜ kogoś im

przypomina - sympatyczną koleŜankę szkolną, córkę

sąsiadów.

Lecz człowiek, którego w myślach określiła mianem

profesora, trochę ją niepokoił. MoŜe z powodu okularów,

które nosił? MęŜczyzna ów zachowywał rezerwę, więc uznała,

Ŝe zapewne jest nieśmiały.

Z jakiegoś powodu zafascynowały ją jego dłonie. Były

duŜe z długimi, smukłymi palcami. ZauwaŜyła na nich sporo

drobnych zadrapań, jakie miewają robotnicy. Coś ją opętało

na punkcie tych dłoni, bo zaczęła snuć na ich temat erotyczne

fantazje. Nieznajomy jej nie zauwaŜył. W ogóle męŜczyźni

rzadko zwracali na nią uwagę.

Co się z nim stało, pomyślała. Jeśli partyzanci brali

jeńców dla okupu, nie mogli skrzywdzić cudzoziemców z

autobusu.

Męskie buty tkwiące niedaleko krzaka poruszyły się.

Robak równieŜ zdecydował się zmienić połoŜenie i łaskotał

rękę Jane tysiącem nóŜek tak, Ŝe z trudem zachowywała

spokój.

Nie mogła dostrzec, co robi Ŝołnierz, lecz słuch

podpowiadał, iŜ nie odszedł daleko. Usłyszała trzask zapałki i

poczuła zapach siarki. Przez chwilę sądziła, Ŝe prześladowca

zamierza podpalić krzaki, lecz uspokoiła ją woń tytoniowego

dymu. Zatrzymał się, by zapalić papierosa, i palił go tuŜ obok

kryjówki Jane.

Robak tymczasem zatrzymał się na jej łokciu.

Drzewa cynamonowe mieszały się w tropikalnym lesie z

cedrami, mahoniowcami i zaroślami bukszpanu. Część z nich

wyginęła w ciągu roku, mając korzenie zalane wodami

niedawno powstałego jeziora. Wielki mangowiec rosnący

kilka metrów dalej, na północnym brzegu zbiornika,

przetrwał.

Człowiek przycupnięty wśród jego gałęzi miał z nim wiele

wspólnego. Znawcy miejscowej flory twierdzili, Ŝe mangowce

są tu czymś obcym, lecz umiejętnie zaadaptowały się do Ŝycia

na wyspie. Nieznajomy przetrwał jak to drzewo. Podobnie jak

ono potrafił wtapiać się w przestrzeń, do której nie naleŜał.

Teraz wyciągnął się wygodnie na grubym konarze i

obserwował kobietę oraz Ŝołnierzy. Miał mieszane uczucia w

Wilks Eileen - Oświadczyny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: