Weale Anne - Mężczyzna z Madrytu.pdf - Weal Anne - glinka7-1987

Anne Weale

Mężczyzna z Madrytu

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Na odgłos dzwonka przy drzwiach frontowych Cally Haig

gniewnie syknęła. Z natury była pogodna, lecz akurat

przygotowywała pokoje dla nowych gości i wolałaby skończyć

pracę bez zakłóceń.

Spojrzała w lustro i uśmiechnęła się na widok postaci w

roboczych spodniach, ciemnej bluzce i gumowych rękawicach. W

takim stroju ani trochę nie przypominała elegancko ubranej i

modnie uczesanej redaktorki z londyńskiego wydawnictwa. Nikt

nie przypuściłby, że zaledwie przed tygodniem prowadziła ważne

kolegium.

Zbiegła po kamiennych schodach i otworzyła jedną część

masywnych drzwi. Drzwi były bardzo szerokie, ponieważ w

zamierzchłych czasach musiał zmieścić się tu wóz zaprzężony w

muła.

Za progiem stał mężczyzna, jakiego Cally widywała w snach,

lecz nigdy na jawie. Przystojny Hiszpan miał prawie dwa metry

wzrostu, masywną, lecz proporcjonalną sylwetkę i gęste czarne

włosy. Rysy twarzy przywodziły na myśl głowę Maura przy

fontannie pośrodku wsi. Przybyły nie miał jednak brody, a jedynie

dwudniowy zarost. Czy to wędrowiec, który chodzi po górach tak

intensywnie, że zapomina o goleniu?

– Dzień dobry – rzekł mężczyzna po hiszpańsku. – Nazywam

się Nicolas Llorca i zamówiłem u państwa pokój na trzy dni.

W jego imieniu rezerwacji dokonała kobieta, więc Cally

sądziła, że pan Llorca jest przedstawicielem jakiejś niedużej firmy

i wybrał pensjonat jej rodziców ze względu na niskie ceny.

Większość gości stanowili obcokrajowcy, a Hiszpanie

zatrzymywali się tu stosunkowo rzadko.

– Witam parta. Spodziewaliśmy się pana trochę później, ale

pokój już jest przygotowany – powiedziała Cally po hiszpańsku,

bez obcego akcentu.

Gość wszedł, schylając głowę, aby nie uderzyć we framugę

drzwi zbudowanych przed wiekami dla znacznie niższych

mieszkańców.

– Wędruje pan z daleka? – uprzejmie spytała Cally.

– Nie – odparł nieznajomy z kamienną twarzą, co było dość

dziwne, ponieważ Hiszpanie zwykle uśmiechali się do niej

promiennie.

– Proszę za mną.

Prowadząc gościa na najwyższe piętro, zastanawiała się, czy

łóżko będzie wystarczająco długie. Może lepiej dać mu pokój z

łożem małżeńskim, na którym Llorca mógłby spać po przekątnej?

Weszli do ładnego, przestronnego pokoju.

– Mam nadzieję, że będzie panu wygodnie. Prysznic jest obok,

gorąca woda od rana do wieczora. Ze względu na cudzoziemców

kolację podajemy o wpół do ósmej. Kucharka lubi być w domu

przed dziesiątą, więc będziemy wdzięczni, jeśli pan przyjdzie

najdalej o dziewiątej. Gdyby pan czegoś potrzebował, proszę się

nie krępować i mi powiedzieć, na pewno coś poradzę.

Hiszpan słuchał jej, rozglądając się po pokoju. Meble były

stare, ale odnowione i świeżo pomalowane, na podłodze leżały

tanie maty, na ścianach wisiały przeciętne reprodukcje.

– Dziękuję.

– Na półpiętrze jest podręczny bar i obok taras z widokiem na

dolinę. Prosimy gości o przynoszenie brudnych szklanek na doi.

Czy ma pan jakieś pytania?

– Na razie nie.

Nicolas Llorca wyjął z plecaka przybory toaletowe i zaczął się

rozbierać. Rano zostawił samochód w warsztacie w miasteczku

dziesięć kilometrów od Valdecarrasca i przez kilka godzin

wędrował po górach. Widoki były urzekające, a październikowe

słońce przyjemne. W porównaniu z północą Europy i Ameryką

Północną nawet dość mocno grzało. Drogą wśród kolorowych

winnic dotarł do wsi, w której zamierzał pozostać przez jakiś czas,

lecz nie wiedział jak długo.

Poszedł do łazienki. Woda rzeczywiście była gorąca, ale mydło

tak małe, że przyniósł swoje. Mocno namydlił całe ciało i silnym

strumieniem spłukał brud i pot.

Rozmyśla! o dziewczynie, która go zaintrygowała. Wiedział, że

w tych stronach ludność jest dwujęzyczna; mówi dialektem

regionu i castellano, czyli językiem używanym w całej Hiszpanii.

Dziewczyna powitała go w castellano, ale mówiła z akcentem,

który nie zdziwiłby go w Madrycie, u kogoś z jego sfery,

natomiast zaskoczył u pokojówki w zapadłej wiosce. Jej sposób

bycia też dawał do myślenia, ponieważ była opanowana i

poważna, nie krygowała się. Potraktowała go tak obojętnie, jakby

był przygarbionym starcem, a nie młodym, postawnym

mężczyzną. Zaloty kobiet zwykle go irytowały, toteż obojętność

dziewczyny podziałała ożywczo.

Podobał mu się jej melodyjny głos i zgrabna sylwetka. Gdy

szedł za nią, wpatrzony w jej wąską talię i krągłe biodra, ogarnęło

go podniecenie. Zabawianie się z wieśniaczkami uchodziło

jeszcze całkiem niedawno, ale nie było w jego stylu. W Madrycie

miał dużo młodych i wykształconych znajomych, które chętnie z

nim flirtowały. Może kiedyś ożeni się z jedną z nich? Nie

spieszyło mu się do ślubu, ponieważ widział zbyt wiele

nieudanych związków.

Zakręcił gorącą wodę i puścił strumień zimnej. Po kąpieli zajął

się sprawami, które przywiodły go do Valdecarrasca.

Weale Anne - Mężczyzna z Madrytu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: