wiersze staroświeckie co wzruszają terazz rymami jak należy z przecinkiem i kropkąz dworem co znikł nagle cicho i na zawszea wiadomo cisza większa niż milczeniei pamięć już posłuszna gdy przeszłość przychodziz babcią co na werandzie cerowała dziurębez nożyczek zębami przegryzając nitkętuż przy koszu na grzyby by się nie sparzyłyz wujem co się gazetą niepotrzebnie zająłwięc pomagał mu diabeł ale kopnął aniołze smutkiem przemijania jagód jarzyn jeżyngdyby śmierci nie było nikt z nas już by nie żyłprzemijamy jak wszystko by w ten przetrwaćuczucia bez łapówek i rąbanka grzechówwielka miłość co zawsze wydaje się łatwai wie już tak od razu że nie wie co będziechoć za młodu drży serce a na starość nogawszystko co najcenniejsze spaliło się w pieklewiersze staroświeckie niemodne naiwneten sam baran co wtedyale szczęście inne
zadok