Niven Larry - Park marzeń.pdf - Ebook - PiotrekS_64

Larry Niven & Steven Barnes

Park marzeń

Przełożyła Dorota Żywno

Eng @1981

Pol @ 1994

Obsada

Dramatis personae

Twórcy

Richard Lopez - najbardziej ceniony na świecie Mistrz Gry, współautor, a wkrótce

kierownik gry „Skarby Mórz Południowych”.

Mitsuko Lopez (Chi-Chi) - żona Richarda, jego wspólniczka, współautorka i

przedstawicielka.

Gracze

Acacia Garcia (Panthasilea) - doświadczony gracz fantasy. Wojowniczka.

Tony McWhirter (Fortunata) - niedoświadczony gracz i gość Acacii. Złodziej.

Chester Henderson - słynny Mistrz Wiedzy, dowódca wyprawy po Skarby Mórz

Południowych.

Gina Perkins (Scmiramis) - doświadczony gracz fantasy. Czarodziejka.

Adolph Norliss (Ollie, albo Frankoński Oliver) - doświadczony gracz fantasy.

Wojownik.

Gwen Ryder (Guinevere) - gracz fantasy, narzeczona Olliego Opiekunka.

Felicia Maddox (Ciemna Gwiazda) - doświadczony gracz. Złodziejka.

Mary-Martha Corbett (Mary-em) - doświadczony i wysoce ekscentryczny gracz.

Wojowniczka.

Bowan Czarny - partner Ciemnej Gwiazdy, doświadczony gracz fantasy. Czarodziej.

Alan Leigh - doświadczony gracz fantasy. Czarodziej.

S. J. Waters - początkujący gracz. Inżynier.

Owen Braddon - starszy, średnio doświadczony gracz. Opiekun.

Margie Braddon - doświadczony, starszy gracz. Inżynier.

Holly Frost - początkujący gracz z aspiracjami. Wojowniczka.

George Eames - średnio doświadczony gracz. Wojownik.

Larry Garret - średnio doświadczony gracz fantasy. Opiekun.

Rudy Dreager - średnio doświadczony gracz. Inżynier.

Harvey Wayland (Kasan Maibang) - zawodowy aktor. Przewodnik.

Nigorai - tubylec. Tragarz i szpieg (aktor).

Kagoiano - tubylec. Tragarz (aktor).

Pigibidi - wódz tubylców (aktor).

Lady Janet - dama w niebezpieczeństwie (aktorka).

Gary Tegner (Gryf) - początkujący gracz. Złodziej. Pseudonim Alexa Griffina.

Personel Parku Marzeń

Alex Griffin - szef Ochrony Parku Marzeń.

Harmony - szef kierownictwa Parku Marzeń.

Millicent Summers - sekretarka Griffina.

Albert Rice - strażnik z Parku Marzeń.

Marty Bobbick - asystent Griffina.

Skip O’Brien - psycholog z Ośrodka Badań Naukowych Parku Marzeń.

Melinda O’Brien - żona Skipa.

Gail Metesky - łącznik Parku Marzeń z Międzynarodowym Stowarzyszeniem Gier

Fantasy (IFGS).

Alan Myers - urzędnik IFGS

Dwight Welles - technik komputerowy.

Larry Chicon - technik komputerowy. Razem z Wellesem i Mistrzami Gry obsługuje

Centralny Komputer Gry.

Novotney - lekarz z Osiedla Cowles Modular (CMC).

Melone - strażnik z Parku Marzeń.

Rozdział l

Przyjazdy

Pociąg, sztywny jak stalowy pręt, wisiał w powietrzu nad pojedynczą magnetyczną

szyną, wypluwając pasażerów na stacji Dallas. Jego piętnaście wagonów cicho i

sprawnie

przemknęło z Nowego Jorku do Dallas w nieco ponad pół godziny. Otulony polem

magnetycznym pociąg gnał przez próżnię, głęboko pod ziemią, z prędkością bliską

orbitalnej.

Chester podrzucił na ramionach swój ciężki plecak i przeszedł się wzdłuż peronu

jak

król, emanując pewnością siebie. W pociągu z pewnością są Gracze i niektórzy

mogli go

rozpoznać. Mistrz Wiedzy Chester Henderson zdawał sobie sprawę z istnienia

swojej

niewidzialnej publiczności.

- Chester!

Zatrzymał się skonsternowany. Znał ten głos. To była ona! - zjawa w obcisłym,

cętkowanym kostiumie. Przyciągała spojrzenia wszystkich, z wyjątkiem tych,

którym już nic

nie mogło zaimponować. Długie rude włosy, splecione w gruby warkocz, spływały

jej po

plecach, sięgając pasa. Miała bardzo gruby makijaż, który doskonale ukrywał

fakt, że w

rzeczywistości była ładną kobietą. Za to jej kostium niczego nie ukrywał.

- Cześć, Gina - westchnął Chester z rezygnacją. - Powinienem był się domyślić,

że

będziesz z nami.

- Nie zrezygnowałabym za nic. Pamiętasz ostatni raz, jak uratowałeś mnie przed

mamutem?

Kosztowało mnie to trzy punkty za odmrożenia. Pamiętam.

- Nie marudź, skąpiradło. Poza tym, byłam ci bardzo wdzięczna. - Objęła go

ramieniem i poszła z nim w kierunku wahadłowca kursującego pomiędzy stacją a

Parkiem

Marzeń.

Przypomniał sobie. Była rzeczywiście bardzo wdzięczna.

- To jedna z twoich mocnych stron - powiedział obejmując ją. Jego dłoni było

niepokojąco miło pomiędzy jej ciepłymi krągłościami. - Wiesz, cieszę się, że

będziesz z nami.

Może znajdziemy dla ciebie rolę dziewicy albo coś w tym rodzaju.

- Naprawdę? - zachichotała. - Uwielbiam twoją wyobraźnię.

Chester nie uśmiechnął się.

- Słuchaj, Gina. Tym razem to masz podporządkowywać się rozkazom trochę

dokładniej. Mało brakowało, żebyś mnie wtedy załatwiła na dobre. Przestań, mówię

poważnie! To dla mnie bardzo ważne, rozumiesz?

Gina spojrzała na niego i jej twarz spoważniała.

- Co tylko sobie życzysz, Chester.

Chester westchnął cicho, gdy wsiadali do wahadłowca. Gina była zdolna, niekiedy

lepsza niż większość innych. Nie oszczędzała się i czasami również słuchała

rozkazów, ale

traktowała to wszystko jak jakąś cholerną grę.

Alex Griffin zajął swoje miejsce na pokładzie wahadłowca i usadowił się

wygodnie,

zamykając oczy. Już dawno temu nauczył się cenić wartość krótkich drzemek, gdy

tylko były

one możliwe i umiał spać w czasie, który większość ludzi marnowała na

denerwowanie się.

Przeciągnął się i usłyszał trzeszczące dźwięki budzących się stawów. Nic

dziwnego, że wciąż

były zaspane. Jeszcze dziesięć minut temu chrapał w swoim mieszkaniu w Osiedlu

Cowles

Modular.

Alex otworzył jedno oko i popatrzył na znikające w oddali zabudowania. Pięciuset

pracowników Parku

Marzeń mieszkało w Osiedlu Cowles Modular, przytulonym do gór Little San

Bernardino. Od miejsca zatrudnienia dzieliło ich tylko piętnaście kilometrów.

Griffin musiał

być do dyspozycji Parku dwadzieścia cztery godziny na dobę przez trzy tygodnie w

miesiącu,

więc doceniał dogodne położenie osiedla. Dzisiejszy poranek nie był niczym

nadzwyczajnym,

zwykły dzień pracy, zaczynający się o 5.35 rano przenikliwym jazgotem budzika.

Odwrócił nadgarstek, żeby spojrzeć na zegarek wydrukowany na rękawie (Kosztowny

kaprys. Nawet czyszczenie chemiczne długo nie zdoła zniszczyć nadrukowanych na

tkaninie

obwodów). Trzy minuty do przyjazdu na peron dla pracowników. Właśnie zdecydował

się

znów zamknąć oczy, kiedy nerwowo zapiszczał komunikator.

Kobieta na ekranie w świetle południa mogła być piękna, ale o 5.56 była postacią

horroru.

- Dzień dobry, szefie - zaćwierkała rześkim głosem.

- Oj, nie. Wcale nie, Millicent - Alex ziewnął niegrzecznie, czując z tego

powodu

wstręt do siebie. Przygładził palcami włosy i mozolnie próbował skupić

spojrzenie.

- O, do licha, może to rzeczywiście dobry poranek. Może nawet będzie dobry

dzień.

Przepraszam, Millicent. O co chodzi?

- Sprawa najważniejsza to ostatnie przygotowania do jutrzejszej gry „Skarby Mórz

Południowych”. Będziesz miał kilka dossier do przejrzenia.

- Wiem. Coś jeszcze?

Potrząsnęła głową, roztrzepując swoją luźno kręconą fryzurę afro, i rzuciła

okiem na

ekran komputera poza jego polem widzenia.

- Mmm... Masz spotkanie z Bossem w sprawach budżetu.

To otrzeźwiło go bardzo prędko.

- Czyżbym przekroczył ten zaplanowany przez Harmony’ego w zeszłym kwartale?

- Nie sądzę. Chyba nie. To mój departament, a ja nie popełniam takich błędów.

He, he,

he.

- He, he, he. No więc co?

- Myślę, że przechodzimy z budżetu o podstawie zerowej na jakiś nowy system, na

który Harmony strasznie się napalił.

- O Boże! Co jeszcze? Czy przypadkiem nie mam dzisiaj wykładu dla kursantów?

- Tak. O pierwszej po południu, zaraz po umówionym lunchu z O’Brienem.

Twarz Alexa rozjaśniła się. - Alleluja. Nareszcie coś weselszego. Powiedz

Skipowi, że

spotkamy się o 11.30 pod Białym Jeleniem, OK? I poproś go, żeby przyniósł mi

dokumentację L-5. Chciałbym ją sobie przejrzeć. Co z kursem?

- Standardowa procedura zatrzymywania i aresztowania. Zajęcia z nowymi ludźmi z

Ochrony.

- W porządku - Alex popatrzył na zegarek. Do stacji zostało jeszcze kilka

sekund. -

Zapisz mi, żebym nie zapomniał; parowanie ciosu pionowo podniesionym ramieniem,

skrzyżny chwyt za nogi z pozycji leżącej i, powiedzmy, rozbrajanie przeciwnika

uzbrojonego

w nóż. Blokada lewego i prawego przegubu wraz z niskimi kopnięciami. Od tego

zacznę.

Jestem już prawie na miejscu, kochanie. Zobaczymy się za kilka minut, dobrze?

- Tak jest, Griff - powiedziała z szerokim uśmiechem i obraz zgasł.

Wahadłowiec zawiózł go do samego centrum 1200-hektarowego Parku Marzeń, dwa

poziomy poniżej powierzchni ziemi. „Duży ruch jak na tak wczesną porę” -

pomyślał, a

potem przypomniał sobie o Grze. Gotów był się założyć, że jeszcze w ostatniej

chwili trzeba

będzie wykonać robotę wartości najmarniej pięciu tysięcy dolarów. Brak jakichś

zaległości

byłby równoznaczny z cudem. Korytarze biurowca rozciągały się we wszystkich

kierunkach:

w górę, w dół, na boki i być może od dnia jutrzejszego do wczorajszego, jeżeli

Dział

Badawczo-Rozwojowy wymyślił coś nowego od śniadania. Większość ludzi, którzy go

mijali,

znała go po imieniu, więc wołali: „Cześć, Alex” albo: „Co słychać, Griff?”, lub:

„Dzień

dobry, szefie”, po czym szli dalej taszcząc wieszaki z kostiumami, rekwizyty i

sprzęt

elektroniczny.

Z sykiem podjechał wózek towarowy i natychmiast kilku robotników w

kombinezonach oraz małe, buczące roboty zaczęło go rozładowywać, by zrobić

miejsce dla

następnego transportu.

Alex zasalutował przyjacielsko strażnikowi przy windzie i przycisnął prawy kciuk

płytki identyfikatora. Drzwi otworzyły się. Za nim natychmiast wcisnęło się

pięciu lub

sześciu ludzi. Alex z trudem opanował rozdrażnienie, kiedy tylko dwóch z nich

przyłożyło

kciuki do płytki w celu potwierdzenia tożsamości. „Do licha, trzeba będzie coś z

tym zrobić!”

Według zegarka na biurku Alexa była 6.22, czwartek 5 marca 2051. Oparty o

zegarek

leżał arkusz papieru z przygotowanym przez Millicent wydrukiem obowiązków na

dzień

bieżący.

Alex zrzucił płaszcz i usiadł za biurkiem. Wcisnął klawisz na konsoli. Nad

biurkiem

pojawiło się holograficzne „okno” i wizytówka z napisem: „M. Summers”. Za

wizytówką

ciemna, ładna twarz pośpiesznie odwróciła się, by odpowiedzieć na wezwanie.

- Millicent, czy nie mógłbym trochę tego podrzucić Bobbickowi? Jak on, do

diabła,

chce zasłużyć na swoją pensję, jeśli ja wykonuję całą robotę?

- Marty jest w Ubezpieczeniach i przegląda sprawozdanie na temat strat

poniesionych

w grze „Wyprawa Ratunkowa”, która skończyła się wczoraj w Sektorze B. Powinien

być

wolny około drugiej po południu. Może chcesz, żebym...

- Nie. Zostaw go przy tym. Posłuchaj teraz. Czy muszę iść taki kawał drogi do

RD,[

(Research and Development) - Dział Badawczo-Rozwojowy] czy możemy załatwić tę

sprawę

przez telefon? Bóg mi świadkiem, że mam dość papierków do przerzucenia przed

ósmą. Bądź

tak miła i sprawdź to, dobrze?

- Tak jest, Griff. Jestem przekonana, że nie będziesz musiał.

Kiedy jej twarz zniknęła, Alex wystukał polecenie przysłania wykazu papierkowej

roboty przewidzianej na ten dzień. Po ekranie przebiegły trzy kolumny napisów.

Mimo że

miał samodzielną sekretarkę i zastępcę, wciąż mnóstwo śmieci przychodziło

właśnie do

niego.

Najpierw praca? Uśmiech powoli zagościł na jego twarzy. Najpierw rzut oka na

Park

Marzeń.

Włączył zewnętrzne monitory i obserwował, jak pokój rozrasta się i wypełnia

mrocznymi alejami Parku. Pracownicy przygotowujący Park na przyjście

dzisiejszych gości,

przypominali mrówki kręcące się wśród długich, czarnych cieni wczesnego poranka.

Oto zarys posępnych zabudowań, gdzie odbywały się wycieczki po Starym Arkham.

Dzieciaki to uwielbiały. Dorośli... no cóż. Pewna starsza pani ze szmerami serca

mało nie przejechała się na tamten świat, kiedy, jak jej się wydawało, Chthulhu

pożarł jej

wnuki. Niektórzy ludzie to mają pomysły!

W oddali, wokół krawędzi Parku wiła się jak wąż Kolejka Grawitacyjna, oferująca

sumie trzydzieści sekund stanu nieważkości, dzięki łukom parabolicznym

zaprojektowanym

przez komputer. Oko kamery przesunęło się do Sektora B, gdzie skończyła się gra

„Wyprawa

Ratunkowa”. To było coś interesującego. Akcja toczyła się częściowo na terenie

pustynnym,

a częściowo pod wodą. Brało w niej udział dwunastu graczy przez dwa dni. Alex

obliczył

sobie, że Mistrz tej gry na pewno wyjdzie na swoje. Przygotowanie gry kosztowało

300

tysięcy dolarów. Uczestnicy płacili po cztery setki dolarów dziennie za

przywilej zdobywania

„punktów doświadczenia” dla fantastycznych postaci, w które się wcielali, i za

straszenie ich

w możliwie najbardziej makabryczny sposób. Prawa do napisania książki zostały

sprzedane

już wcześniej, podobnie jak prawa do nakręcenia filmu...Alex nie mógł udawać, że

rozumie

kryjącą się za tym logikę. Pomysły Międzynarodowego Stowarzyszenia Gier Fantasy

nie

mieściły się w granicach jego możliwości rozumienia. Gracze zdawali się mówić

obcym

językiem. Do tego wszystkiego mieli w tym miesiącu dwie gry, jedną po drugiej.

Gry jednak pomagały Parkowi. Wycieczka po Starym Arkham zaczęła się trzydzieści,

a może czterdzieści lat temu jako gra.

O! A teraz, to było coś bardziej w jego guście. Wielka strzelnica po drugiej

stronie

Piekielnej Jazdy odpowiadała mu najbardziej. Alex czasami wpadał tam, żeby

ustrzelić kilku

hitlerowców, bandytów lub parę dinozaurów: Dobry Boże, to było naprawdę

realistyczne

przeżycie! Chłopcy z RD byli niesamowici. I całkiem szaleni...

Stuknął w klawisz. Kamera przesunęła się dalej.

Zabrzęczał sygnał. Alex krzywiąc się wyłączył holo i odpowiedział na wezwanie.

Usłyszał głos Millie, ale na wizji pojawił się jakiś strażnik, którego Griffin

nie potrafił sobie

przypomnieć.

- Dział Badawczo-Rozwojowy, Griff - powiedział głos Millie.

- W porządku.

Już sobie przypomniał nazwisko tego mężczyzny. To dzwonił Albert Rice ze swojego

posterunku, gdzieś pomiędzy Kartoteką a technologicznym monstrum znanym pod

nazwą

Centrali Gier.

Rice był silny i bystry, chętnie podejmował się trudnych zadań i Griffin czasami

miał

wyrzuty sumienia, że nie potrafił go polubić. „Może to po prostu zazdrość” -

myślał. Rice był

przystojnym, niemal ładnym blondynem o zgrabnym profilu i kilka sekretarek z

Działu

Ochrony założyło się o to, która pierwsza go zaliczy. W ciągu tego roku, odkąd

Rice

Niven Larry - Park marzeń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: