064. Lang Rebecca - Pomocna dlon.pdf - Medical - KA-KAA

REBECCA LANG

POMOCNA DŁOŃ

Harlequin Medical Romans tom 64(6'97)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Chwileczkę, proszę jeszcze tego nie wkładać. Niech no popatrzę, z kim mam

przyjemność?

Elaine Stewart, instrumentariuszka oddziału operacyjnego Szpitala

Uniwersyteckiego w Gresham, w kanadyjskiej prowincji Ontario, wspięła się właśnie na

palce i sięgnęła po maseczkę jednorazowego użycia. Wszystkie maski leżały poukładane

w pudełku w szafce, nad rzędem umywalek.

Stojąc tyłem do drzwi, nawet nie zorientowała się, że ktoś wszedł do umywalni,

ale mimo to od razu poznała głos doktora Raoula Kentona. Już kilkakrotnie asystowała

mu podczas operacji jamy brzusznej. Teraz zjawił się trochę za wcześnie. Elaine

domyślała się, że pewnie był zajęty w szpitalu przez cały wieczór i nie miał dość czasu,

żeby wpaść do domu.

Była ósma wieczór i po rozgardiaszu, jaki towarzyszył pracy na dziennej zmianie,

na oddziale panowała wyjątkowa cisza. Można by pomyśleć, że zostali tu zupełnie sami.

Elaine odwróciła się, z lekka speszona, i spojrzała na lekarza, który wyjął jej

maskę z ręki. Spostrzegła, że doktor Kenton lustruje ją w ten typowy dla chirurgów

sposób, kiedy w miejscu pracy, gdzie obowiązuje zasada „patrz, ale nie dotykaj”, przyglą-

dają się pielęgniarkom.

No tak, nie ma żadnej wątpliwości, że się jej przygląda wyjątkowo dokładnie! Jego

wzrok przesunął się powoli po całej jej postaci, od głowy do stóp i z powrotem. Elaine

odruchowo naciągnęła na uszy nietwarzowy, niebieski, papierowy czepek wykończony

gumką.

- A, to pani - skonstatował. - Mała panna Stewart... Elaine, jeśli się nie mylę?

- Tak - bąknęła.

Była niezadowolona z siebie, ponieważ zdobyła się jedynie na nieśmiałą

odpowiedź szeptem. Postanowiła się opanować, odchrząknęła i powiedziała już bardziej

stanowczym głosem:

- Tak, to ja. Tylko nie mam pewności co do tej „małej”.

- Ależ jest pani mała, taka filigranowa. Uśmiechnął się do niej przyjaźnie.

- W porównaniu z panem to oczywiście prawda - odparła lekkim tonem, starając

się zachować rezerwę.

Zrozumiała jednak od razu, że z różnych powodów praca z tym lekarzem może

się okazać trudna. Było w nim coś takiego, co, nie wiedzieć czemu, zbijało ją z tropu.

Nie przypominał wprawdzie księcia z bajki, którego wyobrażała sobie zawsze jako

mężczyznę o ciemnych włosach, ale był wysoki, dobrze zbudowany i miał włosy koloru

dojrzałej pszenicy. Przystojny, o ujmującym, trochę żartobliwym uśmiechu... W sumie -

bardzo atrakcyjny.

- Jeśli się nie mylę, to pani będzie mi podawała narzędzia podczas tej operacji?

- I mnie się tak wydaje - odparła z przekornym uśmieszkiem na twarzy.

Była już zanadto zmęczona, żeby bawić się w skromną pielęgniarkę, z

uwielbieniem patrzącą lekarzowi w oczy. Zresztą, w odróżnieniu od niektórych swoich

kolegów, doktor Kenton chyba wcale tego nie oczekiwał.

- To wspaniale - odpowiedział niezbyt głośnym, ale dźwięcznym, niskim głosem. -

Zdaje mi się, że to pani pierwszy przeszczep wątroby? Witamy w naszym zespole.

Jego uśmiech w połączeniu z ciepłem, bijącym z jego oczu, pokonały uczucie

rezerwy, jakie Elaine usiłowała sobie narzucić. Wbrew samej sobie wreszcie się do niego

uśmiechnęła, naturalnie i szczerze. Niewiele o nim wiedziała, słyszała jednak, że jest

podobno kimś zajęty. Tak, z pewnością nie może za dużo oczekiwać, ale bardzo była

ciekawa wszystkiego, co dotyczy doktora Kentona. Będzie musiała pociągnąć za język

Angie Clark, która znała wszystkie szpitalne plotki.

Gdy jeszcze raz podniosła na niego oczy, zauważyła, że jego gęste, rozjaśnione

słońcem włosy są na skroniach przyprószone siwizną.

- Dziękuję - odpowiedziała wreszcie. - Bardzo się cieszę, że znalazłam się w tym

zespole. I tak, ma pan rację, to moja pierwsza transplantacja wątroby. - Elaine starała się

mówić swobodnie, aby nie dać po sobie poznać zdenerwowania. - Ale przez dwa lata

pracowałam w zespole przeszczepów nerek. A przecież chyba dokonuje się ich znacznie

częściej niż przeszczepów wątroby.

- Tak, to prawda. Z transplantacją wątroby wiąże się więcej rozmaitych

komplikacji. Poza tym nerkę można pobrać od żyjącego dawcy, a żeby uzyskać wątrobę

do przeszczepu, trzeba czekać, aż ktoś umrze. To zupełnie inna sprawa.

Słuchając go, Elaine zauważyła, że jak na jasnego blondyna Raoul Kenton ma

niezwykły kolor oczu: szarobrązowy. W jego twarzy przyciągały uwagę spore, ładnie

zarysowane usta i prosty nos z niewielkim garbkiem. Był lekko opalony i jego ogorzała

skóra świadczyła o tym, że lubi spędzać wolny czas na świeżym powietrzu.

- Doktorze, czy mogę już włożyć maskę? - zapytała. - Muszę przygotować się do

operacji.

- Oczywiście - odparł, przyglądając się, jak Elaine zawiązuje maskę i wkłada

ochronne, plastikowe gogle.

- Niełatwo jest pracować w tym zespole - powiedział ze współczuciem. - Po

całodziennej pracy trzeba się liczyć z tym, że operacja może potrwać całą noc.

- Przywykłam do tego. Przywykłam, że jestem prawie stale zmęczona - zaśmiała

się lekko. Nie chciała, żeby wyczuł, że jest na krawędzi wyczerpania. - Myślę, że pan też

jest już o tej porze porządnie zmęczony. Ale jestem pewna, że sobie poradzę.

- Nie wątpię - odparł.

Widoczne było, że zaintrygowała go ta drobna, szczupła, rezolutna pielęgniarka, z

którą dotychczas nie miał okazji porozmawiać, jeśli nie liczyć wymiany słów podczas

pracy. Zauważył, że w czasie całej krzątaniny przedoperacyjnej wciąż ukradkiem na

niego zerka.

- Więc jak, zdałem czy oblałem? - spytał rozbawiony, po dłuższej chwili milczenia.

Jego spojrzenie znamionowało inteligencję, poczucie humoru, życzliwość i... coś

jeszcze, czego nie mogła wyraźnie określić. Dostrzegła w jego oczach także smutek,

może wynikający z jakichś głębokich przeżyć, które nie przyniosły mu szczęścia.

- Nie rozumiem. O co pan pyta?

- Przygląda mi się pani tak, jakbym był manekinem na sklepowej wystawie i jakby

nie mogła się pani zdecydować, czy strój, w który go ubrano, podoba się pani, czy nie.

- Ja... No tak. - Obraz, jaki przed nią namalował, rozśmieszył ją, tak że miała

ochotę głośno się roześmiać, ale jednocześnie poczuła, że czerwieni się ze wstydu. -

Przepraszam, nie chciałam być natrętna. Tylko że przeważnie wszyscy widujemy się w

czepkach, w maskach, goglach, w szpitalnych uniformach, tak że nie bardzo wiadomo,

jak kto wygląda.

- Rzeczywiście, to trochę tak jak na balu maskowym, na który wszyscy przyszli tak

samo ubrani.

Zaśmiał się, sięgając na półkę po czapkę, zakrywającą głowę, szyję i twarz, z

wyjątkiem oczu, nosa i ust. Na nos i usta założy później maskę, a plastikowe gogle

ochronią mu oczy przed ewentualnym zakażeniem żółtaczką zakaźną lub nawet wirusem

HIV.

- Kobieta, którą dziś operujemy, cierpi na skrytopochodną marskość wątroby -

wyjaśnił poważnym już tonem. - To takie wymyślne określenie choroby wątroby, której

przyczyny nie znamy. Chora już od kilku tygodni czekała w domu, aż wezwiemy ją do

szpitala na operację. Kłopot w tym, że chroniczne schorzenie wątroby powoduje

tworzenie się blizn i zrostów i dlatego wydobycie chorego narządu często jest najbardziej

czasochłonną częścią operacji. W porównaniu z tym - dodał - włożenie na miejsce

wątroby dawcy to naprawdę bagatelka. Prócz tego tacy pacjenci mają z reguły problemy

z krzepliwością krwi, a krwawią przy najmniejszym urazie i dlatego trzeba wyjątkowo

ostrożnie preparować tkanki chorej wątroby.

- Tak, rozumiem - mruknęła pod nosem Elaine, mając nadzieję, że doktor Kenton

nie uważa jej za osobę kompletnie niedouczoną.

Uznała, że wcale nie traktuje jej protekcjonalnie, że chce jej tylko przekazać

najważniejsze informacje przed operacją. Była mu za to wdzięczna.

- Przy preparowaniu będę potrzebował mnóstwa małych gazików. Używam

tamponów stomatologicznych przeciętych na pół i osadzonych na długich, zakrzywionych

kleszczach. I długich, tępo zakończonych nożyczek. No i oczywiście potrzebny będzie

elektrokoagulator.

Ten krótki wykład przerwała Angie Clark, druga instrumentariuszka, która miała

asystować przy operacji. Jak burza wpadła do umywalni i zawołała:

- Hej! A co to takiego? Wykład? Szkoda, że mnie nie zawołałaś, Elaine, chętnie

064. Lang Rebecca - Pomocna dlon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: