Medeiros Teresa - Kochanka nocy.pdf - Dla Każdej Kobiety - lea1965

Teresa Medeiros

Kochanka

nocy

Anglia, 1806 rok

Droga Panno March, Błagam, by wybaczyła mi Pani, że w swej

arogancji ośmieliłem się kontaktować z Panią w ten sposób...

roszę zatem powiedzieć, panno Wickersham, czy ma pani

jakieś doświadczenie? Gdzieś w głębi domu rozległ się

straszliwy hałas. Choć korpulentny kamerdyner, który

przeprowadzał z nią rozmowę, wyraźnie się wzdrygnął, a

gospodyni stojąca sztywno aż pisnęła, Samancie nawet nie

drgnęła powieka.

Sięgnęła do wysłużonej skórzanej torebki i z wewnętrznej

kieszeni wyjęła plik starannie złożonych dokumentów.

- Oto moje referencje, panie Beckwith. Jak pan zapewne

zauważy, są ułożone chronologicznie.

Choć było południe, w skromnym saloniku panował półmrok.

Przez ciężkie aksamitne zasłony przebłyskiwały promienie

słońca, malując jasne pasy na grubym perskim dywanie. W

kątach tańczyły cienie, rzucane przez rozstawione na stołach

świece. W pomieszczeniu zalatywało stęchlizną, jakby od lat tu

nie wietrzono. Gdyby nie brak czarnych wstęg w oknach i przy

lustrach, Samantha byłaby gotowa przysiąc, że niedawno zmarł

ktoś drogi domownikom

Kamerdyner wziął dokumenty z odzianej w białą rękawiczkę

dłoni Samanthy i rozłożył je na stole. Widząc, że gospodyni

wyciąga długą szyję i zerka mu przez ramię, Samantha mogła

tylko modlić się w duchu, by słabe światło nie pozwoliło zbyt

dokładnie przyjrzeć się nagryzmolonym podpisom. Pani

Philpot była przystojną kobietą w bliżej nieokreślonym wieku,

chudą i wysoką, w przeciwieństwie do okrągłego kamerdynera.

Nie miała zmarszczek, ale czarny kok był przyprószony

siwizną.

- Jak pan widzi, przez dwa lata pracowałam jako guwer-

nantka u lorda i lady Carstairs - powiedziała Samantha, gdy

pan Beckwith pobieżnie przeglądał dokumenty. - Po wybuchu

wojny, wraz z kilkoma innymi guwernantkami, zgłosi

łam się na ochotnika, by opiekować się rannymi marynarza

mi i żołnierzami.

Trudno było nie zauważyć, że gospodyni wykrzywiła się.

Samantha wiedziała, że wiele osób nadal uważa, że kobiety

opiekujące się rannymi żołnierzami prawie niczym nie różnią

się od osławionych markietanek. Bezwstydnice, które nawet się

nie zarumienia na widok nagiego mężczyzny. Czując, że

policzki zaczynają jej płonąć, podniosła nieco brodę.

Pan Beckwith przyglądał jej się badawczo znad okularów w

drucianych oprawkach.

- Muszę wyznać, panno Wickersham, że jest pani nieco...

młodsza, niż się spodziewaliśmy. To bardzo poważne obo-

wiązki, obawiam się, że wymagają kobiety... dojrzalszej. Może

któraś z pozostałych kandydatek... - urwał, widząc rozbawione

spojrzenie Samanthy.

- Panie Beckwith, nie zauważyłam innych kandydatek -

stwierdziła, poprawiając palcem okulary zsuwające się jej z

nosa. - Biorąc pod uwagę hojne, wręcz wygórowane

wynagrodzenie, wspomniane w ogłoszeniu, spodziewałam się,

że zastanę przed bramą kolejkę chętnych.

W domu znów rozległ się hałas, tym razem bliżej. Odgłos

przypominał kroki monstrum, człapiącego do swojej nory.

Pani Philpot poruszyła się niespokojnie, aż zaszeleścił jej

sztywny, wykrochmalony fartuch.

- Moja droga, może jeszcze filiżankę herbaty?

Kiedy sięgnęła po porcelanowy czajniczek, ręka drżała jej tak

mocno, że herbata rozlała się na podstawkę i kolana Samanthy.

- Dziękuję - mruknęła Samantha, ukradkowo wycierając

rękawiczką powiększającą się wilgotną plamę.

Podłoga pod ich stopami wyraźnie się zatrzęsła, podobnie jak

pani Philpot. Rozległ się stłumiony ryk, a po nim seria

niezrozumiałych na szczęście przekleństw. Dłużej nie dało się

ukrywać, że ktoś się zbliża.

Pan Beckwith spojrzał z niepokojem w stronę podwójnych

złoconych drzwi, prowadzących do salonu obok, po czym

zerwał się na równe nogi. Czoło błyszczało mu od potu.

- Obawiam się, że nie jest to najlepszy moment, by...

-powiedział, pospiesznie oddając Samancie jej listy referen-

cyjne.

Pani Philpot wyrwała jej z ręki spodeczek z filiżanką i z

brzękiem postawiła na tacy.

- Beckwith ma rację, moja droga. Musisz nam wybaczyć.

Zdaje się, że za bardzo się pospieszyliśmy... - Szarpnęła

Samanthę, podnosząc ją z miejsca, a następnie zaczęła ją

popychać w kierunku okien, zasłoniętych grubymi kotarami,

jak najdalej od drzwi.

- Moja torebka! - zawołała Samantha, spoglądając bezradnie

przez ramię.

-Proszę się nie martwić, moje dziecko - uspokoiła ją pani

Philpot ze sztucznym uśmiechem. - Lokaj ją pani przyniesie.

Łoskot nasilał się a, przekleństwa stawały się coraz donoś-

niejsze. Kobieta wbiła paznokcie w brązowy wełniany rękaw

sukni Samanthy, ponaglając ją do wyjścia. Pan Beckwith

wyprzedził je i szybko otworzył jedno z ogromnych okien

sięgających od sufitu po podłogę. Mrok pomieszczenia roz-

proszyło jasne kwietniowe słońce. Zanim jednak pani Philpot

zdążyła wyprosić Samanthę z salonu, tajemniczy hałas nagle

ustał.

Wszyscy troje jednocześnie odwrócili się i spojrzeli na drzwi

w przeciwległym krańcu pokoju.

Przez chwilę jedynym dźwiękiem wypełniającym po-

mieszczenie było ciche tykanie złoconego francuskiego zegara,

stojącego na kominku. Potem rozległ się dziwny hałas, jakby

coś napierało, a może drapało w drzwi. Coś dużego i

wściekłego. Samantha odruchowo zrobiła krok do tyłu,

gospodyni i kamerdyner wymienili pełne obawy spojrzenia.

Nagle drzwi otworzyły się z łoskotem. W progu, zamiast

straszliwej bestii, pojawił się mężczyzna, a właściwie to, co z

niego pozostało po odarciu go z wszelkiej ogłady. Zmierzwione

i zaniedbane jasne włosy sięgały mu poniżej ramion, które

nieomal wypełniały całą szerokość futryny. Wąskie skórzane

spodnie opinały szczupłe biodra i podkreślały wspaniale

wyrzeźbione mięśnie łydek i ud. Szczękę pokrywał

kilkudniowy zarost, który sprawiał, że mężczyzna wyglądał jak

pirat. Gdyby jeszcze trzymał w zębach nóż.

Samantha zapewne rzuciłaby się do ucieczki w obawie o

własną cnotę.

Miał pończochy, ale był bez butów. Na szyi niedbale

przewiązał pognieciony fular, który wyglądał tak, jakby ktoś

kilkakrotnie próbował go zawiązać, po czym zniechęcony

zrezygnował. W wypuszczonej luźno batystowej koszuli

brakowało połowy spinek, co pozwalało dostrzec spory frag-

ment imponująco umięśnionej klatki piersiowej pokrytej

delikatnym złotym meszkiem.

Znieruchomiawszy w mroku korytarza, w dziwny sposób

przekrzywił głowę, jak gdyby nasłuchiwał dźwięków, które

tylko on był w stanie wychwycić. Nozdrza drgały mu nie-

spokojnie.

Samantha poczuła, że włosy zjeżyły jej się na karku. Miała

Medeiros Teresa - Kochanka nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: