Dawna miłość - Long Anne Julie.pdf - Amber - lea1965

Long Julie Anne

Pennyroyal Green 03

Dawna miłość

Nieustraszony bohater bezbronny wobec niebezpiecznej tajemnicy

i pasji odnalezionego uczucia. List z prośbą o spotkanie jest

zagadkowy, a wyznaczone miejsce – tajemnicze. Największym jednak

zaskoczeniem dla kapitana Eversea okazuje się autorka rozpaczliwego

wezwania. Rozalinda to kobieta, którą kiedyś kochał skrycie i o której

nigdy nie zapomniał. Teraz musi jej pomóc rozwiązać zagadkę, która

porwie oboje w wir ryzykownej przygody i rozpali na nowo ogień w

sercach...

Został wygnany.

Chase Eversea - kapitan Charles Eversea - czerpał przewrotną, ale

i słuszną satysfakcję z tych słów. Wygnany z Pennyroyal Green w

hrabstwie Sussex, z własnego domu, z grona bliskich, tylko dlatego,

że w gospodzie Pod Świnką i Ostem nie dalej jak cztery dni temu

wymamrotał kilka słów nad kuflem mocnego piwa. Z pewnością nie

chciał, by ktokolwiek je słyszał. Nawet nie miał zamiaru wy-

powiedzieć ich na głos. Wymknęły mu się jednak, choć - uczciwie

mówiąc - nie rozumiał, jak można go było za nie zganić w tych

okolicznościach.

Wszystkiemu był winien Colin, jego brat. Tak zazwyczaj sprawy

się miały w rodzinie Eversea. Chase spojrzał z nienawistnym

grymasem na drzwi wejściowe londyńskiego pensjonatu,

wyglądającego dość przyzwoicie, ale wyraźnie podupadającego. Z

pewnością niektórzy uznaliby, że podobne określenie dobrze pasuje

teraz do samego Chase'a.

W pensjonacie tym miał ponoć mieszkać niejaki Adam Sylvaine,

daleki kuzyn familii Eversea, a Chase został tu w trybie

natychmiastowym i bezwzględnie wyekspediowany - innymi słowy,

wygnany - by stwierdzić, czy ów Sylvaine byłby odpowiednim

pastorem w Pennyroyal Green. Zadanie, do którego on, Chase,

nadawał się chyba najmniej ze wszystkich ludzi na świecie.

Podejrzewał, że to jedynie podstęp wymyślony przez rodzinę, żeby się

go pozbyć z Sussex.

Zasnute gęstymi chmurami letnie niebo, jakby świadome jego

fatalnego nastroju, spuściło na ziemię strugi ulewnego deszczu. Chase

stał na ulicy, a deszczowe krople bębniły w jego kapelusz i spływały

mu z ramion wprost do butów, upodobniając go do całkiem

niestosownej w tym miejscu fontanny, którą przechodnie zmuszeni

byli omijać. Bawiło go, że im przeszkadza. Można by pomyśleć, że z

nie-ba leje się ukrop, widząc, jak wymachują nad głową rękami!

Jakiś skulony młodzieniec, ujrzawszy jego groźną minę,

zesztywniał niczym pies myśliwski wietrzący zwierzynę, po czym

ruszył pospiesznie przed siebie, potykając się o własne nogi.

Chase parsknął. Niegdyś tym spojrzeniem tłumił każdy sprzeciw

albo psuł humor całemu regimentowi. Uśmiechem mógł zaś,

przeciwnie, natchnąć zgnębionych żołnierzy niezwykłym duchem

walki. Lub zmiękczyć serce każdej kobiety.

Nie był teraz skory do uśmiechu, jakby wojna wciąż jeszcze

trwała. A jednak uśmiechnął się do umykającego młodzieńca. I choć

trudno byłoby to nazwać miłym uśmiechem, kobieta, która

towarzyszyła młodemu człowiekowi, zwolniła kroku, ryzykując

zrujnowanie kapelusika przez deszcz, jakby tym lekkim wygięciem

warg Chase przyciągnął ją do siebie niczym zarzuceniem sieci.

Poświęciła więc to, co zostało z nakrycia głowy, byle tylko

zerknąć na kapitana Charlesa Eversea, który udawał, że tego nie

zauważył, a ona kilka sekund później znów znalazła się u boku swego

towarzysza.

Deszcz, jak to zwykle w lecie, raptownie ustał, a ze wszystkiego

wokół zaczęła parować wilgoć. Chase westchnął i wsparł się mocno

na lasce, żeby ruszyć przed siebie. Wciąż jeszcze potrzebował tej

przeklętej laski do postawienia pierwszego kroku po dłuższym

bezruchu i wciąż jeszcze wpadał z tego powodu w złość.

Rozzłoszczony zaś, tak szybko docierał do szczytu jakiegoś pagórka

lub, dajmy na to, schodów, że niemal nie widać było, iż utyka, a ból

stawał się prawie nieodczuwalny.

Prawie.

Ból nękał go nieustannie. Stał się nieodłącznym składnikiem jego

życia, niczym myślenie. Przypływał, odpływał, dokuczał. Po prostu

był. Trochę jak jego przeklęta rodzinka.

Zrobił kolejny krok i nagle poczuł, że nie może ruszyć dalej, bo

coś złapało go za płaszcz.

- Hej, panie ładny! - powiedziało to zdyszane coś najczystszym

londyńskim żargonem, gdzieś na wysokości jego bioder. Chase

spojrzał w dół. Umorusany chłopiec wpatrywał się w niego parą

zdumiewająco błękitnych oczu.

- Mam tu coś dla pana! - Druga brudna piąstka, ta, która nie

trzymała poły jego płaszcza, rozwarła się, ukazując złożony w kilkoro

skrawek papieru.

Chase przyjrzał się liścikowi podejrzliwie, a potem ujął go w

palce. Papier, ciepły i zwilgotniały, wewnątrz też był zapewne brudny,

a pismo rozmazane. Chase wyszarpnął płaszcz z dłoni malca i

trzymając papier w jednej ręce, drugą sięgnął w tył, chwytając urwisa

za kołnierz koszuli właśnie w chwili, gdy ten chciał uciec. Kołnierz

niemalże został mu w palcach, złapał zatem chłopca za gołe ciało i

zakręcił nim wokoło.

- Oddaj to!

Chłopiec, zaskoczony, mruknął:

- Ja tylko...

- Dawaj to! - powtórzył Chase groźnym tonem.

Ktoś mniej spostrzegawczy, lub bardziej roztargniony, może by

nawet nie poczuł, że drobne palce chciały oderwać guzik od jego

płaszcza. Urwis najwyraźniej na to liczył. Chase rzadko jednak bywał

roztargniony, niezależnie od wysiłku, z jakim sam pragnął oderwać

się od rzeczywistości.

- Przecież to tylko guzik! - jęknął chłopiec.

- Ale mój.

Cóż za nonsensowna kłótnia! Powinien z miejsca złapać tego

przyszłego szubienicznika za uszy sterczące z jego okrągłej głowy.

Włosy miał tak brudne, że nie dało się określić ich koloru - zapewne

były jasne - a minę mocno kwaśną, ale z niebieskich jak

niezapominajki bystrych oczu wyzierał strach. Deszcz wyżłobił w

brudnej skórze dziecinnych policzków wąskie smugi podobne pręgom

na sierści dzikiego zwierzątka. Mogłyby uchodzić za barwy ochronne.

Być może zapowiadały przyszły wygląd tego smarkacza za prętami

więziennych krat.

Przeklęty Londyn. Ledwie tu przybył, a już go chcą obrabować!

Dawna miłość - Long Anne Julie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: