monastyrhcfragment.pdf

Nie tylko kraj, z którego pochodzisz czy obrana w ¿yciu profesja okrelaj¹ to, kim jeste.

Równie wa¿ne jest, kogo obra³e sobie za wzór do naladowania. Nie trzeba spêdziæ ca³ego

¿ycia w bibliotece, by dowiedzieæ siê o wspania³ych czynach naszych przodków. Historie wielu

ludzi i ich walki o wyzwolenie spod jarzma Ciemnoci, rycerzy i kap³anów, a nawet ludzi

pospolicie urodzonych, odcisnê³o swój wieczny lad czynami godnymi czci i naladowania.

Najwiêkszych z nich uznajemy dzi za wiêtych ludzi o tak wielkiej wierze i dokonaniach

tak chwalebnych, ¿e bez w¹tpienia poszli wprost do Jedynego, gdy tylko zeszli z tego wiata.

Legendy mówi¹, ¿e dziêki ogromnej Wierze wiêci byli niemal ca³kowicie odporni na dzia³a-

nia magii, a ich aura chroni³a nawet innych ludzi.

Zdecyduj, czy chcesz podj¹æ ¿yciowe wyzwanie i pod¹¿yæ

jedn¹ z trudnych dróg, jakie oni wytyczyli. Ci, którzy siê na to

odwa¿yli, nigdy siê z tym nie kryj¹ imiê patrona albo jego

wizerunek czy symbol umieszczaj¹ na pancerzach, graweruj¹

na broni, przypinaj¹ do p³aszczy. Niejeden odwa¿ny cz³owiek

zadr¿y nieraz, gdy spotka na swej drodze rycerza, który obra³

drogê wytyczon¹ przez wiêtego szaleñca i fanatyka, bo i tacy

znaleli swe miejsce wród wielkich patronów.

po wsze czasy. Powo³ywa³ sporód dru¿yny bohatera grupê,

która odt¹d mia³a dbaæ w³anie o to, by pamiêæ nie zaginê³a.

Tak powstawa³y pierwsze zakony, za dziêki nim opowieci o

wiêtych mêdrcach i herosach wêdrowa³y przez krainy, roz-

niecaj¹c ogieñ wiary i czynu. Epigoni z zakonów naladowali

swego patrona i ze wszech miar starali siê dorównaæ mu chwa-

³¹. Najdzielniejsi z nich otrzymywali za wielkie dokonania

rycerskie pasy lub kap³añskie szarfy, oraz herb. Jakikolwiek

za ów herb by nie by³, w jego klejnocie, obok krzy¿a zawsze

widnia³ wizerunek patrona, bowiem od patronów w³anie

pochodzi duma ka¿dego szlachetnego rodu.

Podobny zwyczaj wynoszenia na piedesta³ wiêtoci prze-

trwa³ od czasów Proroka a¿ do dzi, choæ coraz rzadziej Ko-

ció³ i Cesarz do niego dopuszczaj¹. A mo¿e po prostu coraz

mniej jest na wiecie wielkich, szlachetnych i oddanych wiê-

tej sprawie ludzi, takich jak ci poni¿ej?

C CH

Nawet dzi, w czasach upadku dawnych wartoci, szla-

chetnie urodzeni ¿o³nierze i oficerowie lubi¹ okrelaæ siebie

mianem rycerzy. A przecie¿ rycerz znaczy tyle samo, co kro-

cz¹cy za Prorokiem, wierny jego idea³om i oddaj¹cy ¿ycie za

wiêt¹ sprawê. Czy rzeczywicie s¹ tacy? Czy mo¿na jeszcze

w naszym wiecie spotkaæ prawdziwych rycerzy?

Podobnie jest z duchownymi. Obecnie nawet najpoled-

niejszy kleryk mówi o sobie: kap³an. Za w czasach Proroka

tytu³ ten by³ ogromnym wyró¿nieniem, dotyczy³ najwiêkszych

sporód wiêtych mêdrców, opiekunów rodiañskiej wiedzy i

nauk Proroka. Dzi kap³anów tak siê namno¿y³o, ¿e a¿ dziw,

i¿ Ciemnoæ dr¹¿y jeszcze wiat.

Ka¿dy mieszkaniec Dominium zna choæby pobie¿nie na-

uki Proroka i Kocio³a, wie, czego oczekuje od niego Jedyny i

jaka prowadzi do niego droga. Jednak w dzisiejszym wiecie

gonitwy za uciechami, za bogactwem i przywilejami, szcze-

gólnie trudno szlachetnie urodzonym nie zagubiæ tej prostej

drogi. Nic nie wydaje siê ju¿ ani czarne, ani bia³e. Prorok

wytyczy³ bardzo szerok¹ drogê, za ka¿dy twierdzi, i¿ ni¹ po-

d¹¿a - bez wzglêdu na to, co faktycznie czyni. I w³anie dla-

tego, ¿e coraz trudniej dostrzec, kiedy siê z owej drogi zbacza,

szczególnie wa¿ne s¹ dodatkowe, mniejsze, bardziej dok³ad-

ne i ró¿norodne wzory, jakie dali wiêci mê¿owie i wiête nie-

wiasty ludzie wielkich czynów i ogromnej wiary.

Cynazyjscy teologowie studiuj¹cy Komentarze i kroniki

kocielne mówi¹, ¿e Prorok w ca³ej swej m¹droci dostrzeg³

ów problem ju¿ podczas pierwszych krucjat. Wyzwoleni lu-

dzie pochodzili z ró¿nych krain, mówili odmiennymi jêzyka-

mi i posiadali przedziwne zwyczaje. ¯aden cz³owiek nie móg³

byæ wzorem dla nich wszystkich. I chocia¿ Prorok by³ zarów-

no wielkim wojownikiem i wodzem, jak te¿ mêdrcem i kap³a-

nem, nie wszyscy potrafili iæ w jego lady, nawet gdy tego

pragnêli. Dzi ju¿ wiemy, ¿e ka¿dy musi sam wybraæ swoj¹

w¹sk¹ cie¿kê, któr¹ zd¹¿aæ bêdzie do Jedynego. Ale dawno

temu, u samych pocz¹tków wyzwolenia cz³owieka, cie¿ki te

wydeptali pierwsi uczniowie i towarzysze Proroka, póniej za

najwiêksi sporód ludzi wielkiej wiary - wiêci patroni na-

szych czasów.

Prorok chc¹c daæ wzorce mieszkañcom wszystkich wy-

zwolonych krain ludzi, uczyni³ nimi swoich najlepszych, os³a-

wionych, okrytych chwa³¹ i podziwem rycerzy i kap³anów.

Zawsze, gdy gin¹³ wielki wojownik albo mêdrzec z armii Pro-

roka, ten kaza³ wznosiæ mu pomnik i upamiêtniæ jego czyny

T TRON

O ONACH

C CH

w. Arda G³osicielka (XIII wiek) zosta³a skazana na

poæwiartowanie, jako buntowniczka, za to, ¿e bez lêku, otwar-

cie i g³ono piêtnowa³a i upomina³a króla Eliaru za jego hi-

pokryzjê, odejcie od Wiary i czyny niegodne karianina. Gdy

tylko wyrok zosta³ wykonany, królowi usch³y rêce, odjê³o mu

mowê i wzrok. Adherenci w. Ardy to bezkompromisowi ka-

rianie, którzy nie boj¹ siê ¿adnych ziemskich praw ani grób

ze strony wp³ywowych i potê¿nych arystokratów. Jest to bo-

daj¿e jedyny zakon, który skupia siê tylko na zapominaj¹-

cych o Wierze potê¿nych rodach, magnatach, lordach i w³ad-

cach. Nikt nie jest na tyle wielki, by nie wolno by³o wypo-

mnieæ mu grzechów czy zaniedbania i walczyæ o jego duszê.

Ziemska w³adza jest niczym przy powinnoci wobec Jedyne-

go.

w. Arkus Galavay, Tropiciel Ciemnoci (V wiek)

by³ misjonarzem, który wyczuwa³ wp³yw Ciemnoci bez wzglê-

du na to, pod jak¹ postaci¹ siê maskowa³a. Potrafi³ okreliæ,

w jaki sposób zaatakuje i ostrzega³ przed tym ludzi. Pokrzy-

¿owa³ w ten sposób plany wielu potê¿nym demonom, które z

ukrycia s¹czy³y w umys³y ludzi z³e myli i szepta³y do ucha

niecne plany. Epigoni w. Arkusa szukaj¹ wp³ywu Ciemnoci

dos³ownie wszêdzie, dopatruj¹ siê go we wszelkich przeja-

wach z³a i nikczemnoci. S¹ przy tym znawcami ludzkiej psy-

chiki i potrafi¹ odkryæ, kto planuje w duszy jak¹ pod³oæ

lub ma niecne zamiary. Za ludzkie z³o obarczaj¹ win¹ devi-

ria, nawet wtedy, gdy zda siê, ¿e to sam cz³owiek i nikt inny

dokona³ bezeceñstwa. Ostrzegaj¹ te¿ ludzi, by pamiêtali, ¿e

z³e myli to nic innego jak podszepty demonów, które w ten

sposób chc¹ cz³owieka zniewoliæ i skraæ jego duszê, a wraz z

ni¹ dar niemiertelnoci.

w. Bulhar (I wiek) by³ wielkim czarownikiem - do cza-

su, gdy spotka³ Proroka. Kiedy pozna³ Jego nauki, wyzwoli³

siê spod w³adzy Ciemnoci, za demony, które pêta³y jego

duszê i od których by³ zale¿ny - pozabija³. Wêdrowa³ odt¹d

przez pogañskie krainy, a tak¿e ziemie Dominium i têpi³ de-

O P

O P ATR

T TR

O ON

viria, które w podstêpny sposób zniewoli³y ludzi, niewiado-

mych prawdziwej ceny w grze z Ciemnoci¹. Uwalnia³ ich

niszcz¹c pomiot Ciemnoci. Podobnie dzi rycerze w. Bull-

hara wêdruj¹ z misj¹, by odnajdywaæ deviria, które podstêp-

nie dobra³y siê do prostych ludzi. Gardz¹ oni jednoczenie

tymi, którzy wiadomie wchodz¹ w pakt z demonami, odda-

j¹c im sw¹ duszê za z³udne skarby i moce.

w. Cyneus, Poszukiwacz Prawdy (I wiek) by³ wiel-

kim i s³awnym mêdrcem jeszcze zanim spotka³ Proroka. Nie

od razu przyj¹³ Jego s³owa, bowiem nie uznawa³ nic, czego

sam by nie sprawdzi³ czy nie dowiód³ przed sob¹. Sprawa,

która prowadzi³a krucjaty by³a zbyt powa¿na, by móg³ j¹ zi-

gnorowaæ, wiêc rozpocz¹³ w³asne badania nad jêzykiem Ro-

dian i spisan¹ przez nich histori¹, odwiedzaj¹c wiele ze sta-

ro¿ytnych Katedr. Gdy w koñcu zrozumia³ prawdê i zadr¿a³

ze zgrozy w obliczu wszechobecnej niewoli i k³amstwa de-

monów, wróci³ do Proroka, by stan¹æ u Jego boku. Odt¹d

Cyneus by³ najwiêkszym sporód kap³anów Proroka, obj¹³

pieczê nad badaczami Katedr i dalsz¹ nauk¹ w s³u¿bie kru-

cjaty, w koñcu wyruszy³ wraz z Nim na ostatni¹ misjê do Val-

doru. Jako patron wi¹tobliwych uczonych i mêdrców przy-

pomina, by wiedza nigdy nie by³a wa¿niejsza ni¿ jej cel, czyli

pomoc ludziom w drodze do Jedynego i w walce z Ciemno-

ci¹. Tak¿e o tym, by ka¿de odkrycie nale¿ycie w tym celu

wykorzystaæ i by zdobyta ju¿ m¹droæ nigdy nie le¿a³a bezu-

¿yteczna, w przeciwnym razie dowodzi to zaniedbania, igno-

rancji albo lenistwa rozumu, a to trzy niewybaczalne grzechy

dla mêdrca.

w. Dagobert (I wiek) by³ jednym z najwiêkszych ryce-

rzy Proroka. Odp³yn¹³ wraz z nim, jednak jako jedyny z ca³ej

wyprawy powróci³, choæ tylko duchem by ukaraæ zdradê

Trzeciego Syna. Od czasu tego cudu uznawany jest za stró¿a

sprawiedliwoci i patrona tych, co dokonuj¹ pomsty za krzyw-

dy i wyrz¹dzone z³o. Rycerze w. Dagoberta s³yn¹ z czystoci

i wielkiego honoru, nigdy nie z³ami¹ danego s³owa ani nie

skalaj¹ siê k³amstwem.

w. Dorian, Pogromca Z³a (II wiek) przemierzy³ ca³e

Dominium, têpi¹c pomiot Ciemnoci wszêdzie, gdzie tylko

wystarczy³ do tego miecz. W koñcu po d³ugich latach w³asnej

krucjaty rozpocz¹³ sw¹ ostatni¹ misjê ruszy³ tropem dzie-

siêciu najstraszniejszych, owianych legendami deviria, które

rozpociera³y grozê na krainy Dominium i zgromi³ je kolejno,

co do jednego. Wiêkszego celu na terenie cz³owieka postawiæ

sobie nie potrafi³, ruszy³ wiêc do Valdoru na wzór Proroka i

podobnie jak On, nie wróci³ nigdy. Rycerze w. Doriana nie

czekaj¹, a¿ na ich drodze stanie Ciemnoæ, sami tropi¹ po-

tê¿ne deviria. Gdy odkryj¹ nikczemn¹ bestiê, obieraj¹ jej

unicestwienie za sw¹ wiêt¹ misjê i przygotowuj¹ siê do wal-

ki. Jeli potwornego deviria wytropi jeden z Pogromców Z³a,

dni stwora s¹ policzone nawet jeli ów rycerz zginie, po nim

przyjd¹ inni i nie spoczn¹ dopóki go nie unicestwi¹. Dlatego

zanim rycerz ruszy do walki, wczeniej musi przynajmniej

napisaæ list do siedziby Zakonu, aby bestii na pewno nie uda³o

siê ujæ z ¿yciem.

w. Karmak, Pogromca Czarowników (X wiek) po-

chodzi³ z Kary i ju¿ od najm³odszych lat czu³ powo³anie do

stanu duchownego. Kiedy zosta³ przyjêty do grona Inkwizy-

torów, zadziwia³ swoj¹ gorliw¹ wiar¹ i sumiennoci¹ z jak¹

oddawa³ siê obowi¹zkom. Wytrwale tropi³ i przes³uchiwa³ cza-

rowników, wielu z nich zabi³. Chocia¿ wspó³czeni hagiogra-

fowie przypisuj¹ mu okrucieñstwo, a nawet szaleñstwo, za-

znaczaj¹ równoczenie, ¿e uratowa³ setki, jeli nie tysi¹ce nie-

winnych dusz. Podkrelaj¹ si³ê jego Wiary, dziêki której opie-

ra³ siê zaklêciom. w. Karmak zgin¹³ od Valdorskiej magii,

broni¹c wiernych przed atakiem grupy potê¿nych valdorskich

czarnoksiê¿ników. Wielu z magów zginê³o od jego m³ota, a

pozostali uciekli i wiêcej o nich nie s³yszano. Uznany wiê-

Mieszkañcy Dominium maj¹ Karyjczyków za fanatyków religijnych, ogarniêtych ob³êdem, p³on¹cych wiar¹ szaleñców. To prawda,

jest w nich i ob³êd i p³omieñ wiary, przemawia przez nich szaleñstwo. Ostatnie dziesiêciolecia to niekoñcz¹cy siê wycig w

s³u¿bie Jedynemu, katedry, krzy¿e, msze, kazania, modlitwy. Ka¿dy rok, ka¿de pokolenie to nowe wyzwania i wróg, którego

trzeba pokonaæ, grzech, który trzeba wypleniæ z ¿ycia wierz¹cych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: