Andrzej_Kozakowski_Nie_bedziesz_sam.pdf

Andrzej Kozakowski

Nie będziesz sam

www.fantastykapolska.pl

Tekst udostępniony na licencji Creative Commons. Uznanie autorstwa – użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych. 3.0 Polska

Łańcuchy puściły nagle. Ciężko zwalił się na kamienną podłogę. Syknął z bólu

i zaczął rozcierać pokaleczone nadgarstki. Było nienaturalnie cicho. Coś ciężkiego wisiało w

powietrzu, coś, co umykało oczom, ale było prawie namacalne i dobrze wyczuwalne

oddechem i skórą. Uświadomił sobie, że mimo, iż nie było zimno, całe jego ciało pokrywała

gęsia skórka. Odkaszlnął – po małej, pustej salce nie rozeszło się żadne echo. Przeszedł go

lodowaty dreszcz, nie wiedział czego bardziej, obrzydzenia, czy strachu. Zauważył, że

pomieszczenie wypełnia, ledwie dostrzegalna, czarna mgła. Chciał odruchowo odegnać

sprzed oczu, zwisającego z sufitu pająka, który nie usiłował nawet uciekać. Nie był pająkiem.

Metr nad podłogą, wisiała, zatrzymana w połowie drogi ku podłodze, kropla wody. Zaczął

krzyczeć.

Zasuwa pękła bezgłośnie, nie stawiając żadnego oporu. Bez wysiłku otworzył ciężkie,

okute metalem drzwi. Wyszedł na korytarz. Oba jego końce ginęły w mroku. Na ścianie

naprzeciwko jego celi, grubymi, czarnymi kreskami, wyrysowany był jakiś symbol. Przyjrzał

mu się uważnie, ale nie znalazł jego odpowiednika w swojej pamięci. To boleśnie

przypomniało mu, że nie wie skąd się tu wziął, ani co to za miejsce. Jak przez mgłę pamiętał

luźno wyrwane obrazy z przeszłości. Czas uwięzienia, niezliczone tortury, którym był

poddawany. Odruchowo spojrzał na swoje ręce. Nie było na nich nawet śladu blizn, chociaż

zdawał się pamiętać okropny ból wyłamywania stawów i przypalania rozżarzonym żelazem.

Jeszcze raz spojrzał na symbol, a po chwili na podłogę. Pod ścianą leżała duża gruda czarnej

kredy. Podniósł ją, pasowała do jego dłoni. Gęsia skórka ciągle nie ustępowała.

Cele były rozmieszczone po jednej stronie korytarza, co dwadzieścia dziewięć

kroków. Wszedł do pierwszej z nich, umieszczonej na lewo od swojej. Drzwi ponownie nie

stawiły żadnego oporu. Wewnątrz, na pryczy leżał półnagi mężczyzna w nieokreślonym

wieku. Nie ruszał się. Czas zastygł także dla niego. Wyglądało na to, że wchodzący jest

jedyną istotą zdolną do ruchu i działania. Podszedł do nieruchomego więźnia i spojrzał w jego

półprzymknięte oczy. Czerń wokół wyczuwalnie zgęstniała. Nagły dreszcz przeszył ciało

stojącego człowieka. Dreszcz przypomnienia. Małe nagłe olśnienie, biegnące dreszczem

podniecenia od lędźwi do czubka głowy, momentalnie stawiające włosy dęba – wiem! wiem!

wiem, co mam robić! Przykucnął, mocno przycisnął czarną kredę do kamiennej posadzki i

zaczął rysować. Pierwszy okrąg był dość koślawy, lecz szybko go poprawił. Po kilku

kolejnych kreskach ręka przestała mu drżeć.

To wyszło jak mgła, pasmami cienkimi i długimi jak węże, z kamienia, spod Znaku.

Wbiło mu się w pięty, rozdzierającym bólem przeszło wyżej, wyszło łydkami, by na zewnątrz

okrążyć ciasnymi spiralami kolana, wbić się w uda, splątać wokół wnętrzności, wyjść

lędźwiami, wypalić piekielnym żarem swój symbol na plecach, wejść w stawy barkowe,

wyjść poniżej łokci i spiralnie podążyć do nadgarstków, owijając mu się wokół wskazujących

palców. Ból był ogromny, choć sprawiał mu jednocześnie ogromną przyjemność. Stał się

Tym, To złączyło jego dłonie silnym klaśnięciem i dopiero wtedy oddzieliło się od Znaku na

podłodze. Otworzył usta, ociekające krwią z przegryzionych warg i spojrzał na swe ciało.

Przenikała go i otaczała sama esencja pulsującej czerni, wypełniała luki w jego pamięci, w

jego zagubieniu i wątpliwościach. Stał się istotą kompletną. Wyszedł ze Znaku. Poczuł setki,

tysiące, miliony otaczających go żywych istot, a pierwsza z nich leżała tuż przed nim.

Przecięta równo, tuż poniżej nosa, niby najostrzejszym mieczem, czaszka więźnia

wlepiała w niego swoje przerażone oczy. Pozwolił jej przez chwilę podążać razem ze sobą w

jego strumieniu czasu, by uchwycić ten jeden błysk największego strachu, wypełniającego

martwe już teraz oczy. Starym siennikiem dokładnie i metodycznie usunął z podłogi

pozostałości kredy. Regularnie ułożył w tym miejscu wnętrzności swojej pierwszej ofiary.

Równoboczny trójkąt, a w środku połowa czaszki, tak, ten wzór był mu bliski. Wyszedł z celi.

Otaczające go zewsząd iskierki życia, świeciły w jego umyśle jasno i wyraźnie, otwierając

przed nim nowe, całkowicie nieludzkie zmysły. Czarne spirale wystające z jego przedramion

przeciągnęły się jak głodny wąż. Krew ofiary, którą były pokryte, wsiąknęła w jego dwoiste

ciało. Poczuł się silniejszy. I bardziej głodny.

Dwieście odebranych istnień później, kiedy był pewny, że ból rozkoszy rozsadzi jego

czaszkę, czerń powoli go opuściła. Wsiąkła w kamienną posadzkę, nie pozostawiając po sobie

żadnego materialnego śladu. Stał na korytarzu sam, obryzgany krwią swoich ofiar i swoją

własną, wypływającą z ran pozostałych po wyjściu Tego. Czuł się podobnie jak ktoś po

zabiegu akupunktury, kiedy ból wystających igieł staje się czymś normalnym, a ich nagłe

usunięcie powoduje sekundowe uczucie głodu, porównywalnego z narkotycznym. Był

najsamotniejszą istotą we wszechświecie. Był znowu tylko człowiekiem. Człowiekiem w

obcym więzieniu, pełnym podobnych mu ludzi, nie znającym ani przyczyny, ani celu. Jak

większość z nich. Więźniem, który zabił innych więźniów, mordercą. Nie było mu z tym źle.

Oblizał wargi i uśmiechnął się. Na krótko.

Kilometry korytarzy, niekończące się spirale schodów, ucieczka przed powracającym

echem własnych kroków. I czerń, która dogoniła go znowu, tuż przed główną bramą. I ból

głowy, który nieco zelżał i zmienił się w zrozumiały głos. Nadchodzące w rytmie uderzeń

serca słowa – „...dobrze ...nagrodę ...wydostał” . Strażnicy leżeli na ziemi, z ich uszu i oczu,

nienaturalnie powoli sączyły się strumienie krwi. Z całych sił naparł na bramę. Otwarła się

powoli, z metalicznych zgrzytem.

* * *

Czerń nie pojawiła się więcej. Dwa miesiące ucieczki. Zszedł sam i bez broni z gór i

żył. Dowlókł się do jakiejś wioski, gdzie zaopiekował się nim jakiś chłop. Przemywał jego

rany i dawał jeść. Może robił to ze strachu, nie wiedząc, kim jest ranny, a może z prawdziwej

litości. Ocalony przedstawił mu się jako Korren de Brignac, pan na pięciu wsiach z regionu

Trzech Rzek, zdradzony i podstępnie zaatakowany przez towarzysza, podczas polowania na

niedźwiedzie w górach. Wymyślił sobie taką tożsamość jeszcze w drodze. Wymyślona

pozycja była na tyle wysoka, by chłopi trzymali się z daleka i na tyle niska, by nie była warta

sprawdzenia przez szlachtę. Przekonał chłopa, by nie mówił nikomu o tym, że przeżył, bo tak

będzie łatwiej mu dotrzeć do domu i wykazać wszystkim nikczemność i zdradę jego

konkurenta do ręki pani Adrielli, najpiękniejszej damy w królestwie, oczywiście zaraz po

królowej. Po wyzdrowieniu pomieszkał u swojego wybawiciela jeszcze kilka dni, obiecał mu

w zamian za opiekę dobrego konia pod pług i drugiego, pod wierzch.

Jedna rzecz nie dawała mu tylko spokoju w tym chłopskim obejściu. Namazany

niedbale, nad drzwiami stodoły, symbol ochronny. Widać było, że jest częściowo zatarty, a

pod nim znajduje się drugi, dużo starszy. Oba budziły w nim jakieś odległe wspomnienia.

Oba też na pewno były symbolami sił, z którymi na razie wolał się nie mierzyć. Jednocześnie

żaden nie napawał go strachem. Korren postanowił rozwiązać ten problem później, czuł

bowiem, że na pewno tu jeszcze wróci. Wypytał chłopa o okolicę i udał się pieszo do

Naparstka Fiorri.

* * *

Miasto rozłożone było na przełęczy, między górami Szpikulec i Odwaga Pięciu.

Zamykało jedyną naturalną drogę przez góry i wyznaczało południową granicę królestwa.

Warunki naturalne czyniły z niego niezdobytą fortecę. Powinno tam mieszkać dobre parę

setek ludzi, w tym sporo silnych wojowników. Wzdrygnął się na sam sposób, w jaki o nich

pomyślał. Jak o swoim pożywieniu, tak jakby już byli martwi. Resztka człowieczeństwa przez

chwilę usiłowała upomnieć się o swoje prawa. Kolejny raz przegrała. Blizny, znajdujące się w

miejscach, skąd wyszło Tamto, zaczęły go swędzieć.

Pomiędzy pokrytymi śniegiem szczytami, wschodziło słońce. Miało niespotykany o

tej porze roku kolor, wpadający z czerwieni w purpurę. Przed wschodnią bramą stało

kilkanaście wozów wyładowanych towarami. W chwilę po opuszczeniu mostu, strażnicy

sprawnie zaprowadzili porządek wśród oczekujących. Korren de Brignac był jednym z

nielicznych pieszych. Stanął spokojnie na końcu i czekał na swoją kolej. Dwie godziny

później wkroczył na pełen ludzi rynek. Znalazł kawałek wolnego miejsca, tuż koło rynsztoka,

wyjął z kieszeni czarną kredę i zaczął rysować.

W samym mieście zginęło ponad tysiąc osiemset osób. Wszyscy, prócz jednej. Dazella

Brownreedle stała przerażona, wciśnięta w kąt sali jadalnej, kupieckiego domu. Przy

drzwiach leżała jej macocha, rozszarpana niesamowitymi, czarnymi pazurami tego, który

zniszczył miasto. W oczach ocalałej dziewczyny czaiła się histeria. Nie wybuchła krzykiem

tylko temu, że strach zatkał jej gardło. Była najstarszą, choć przybraną, córką szanowanego w

mieście kupca, handlującego winem. Miała dwadzieścia lat, była wysoka i szczupła. Miała

długie, ciemne, falowane, opadające na ramiona włosy i duże, niebieskie oczy. Z większej

odległości ktoś mógłby pomylić ją z młodym chłopakiem, pokroju tych, co rozweselają

gawiedź, tańcząc na rozwieszonej nad rynkiem linie. Jej matka zmarła przy porodzie, a

Dazella była jej jedynym dzieckiem. Stała teraz twarzą w twarz ze śmiercią we własnej

osobie. Tak się jej przynajmniej wydawało. Człowiek przedstawiający się u bram miasta,

imieniem Korren de Brignac, nie był śmiercią, był tylko jej ulubieńcem.

Podszedł kilka kroków, zatrzymał się i spojrzał na nią. Zaczął kiwać głową płynnie na

boki jak tańczący wąż. Wysunął ku niej ręce i w tym momencie wystrzeliły z nich struny

ciemności, jednocześnie prostując się na jego ciele, czym wywołały nienaturalny przykurcz

nóg. Czarne linie dopadły jej nadgarstków, owinęły się wokół nich i rzuciły dziewczyną o

podłogę, ciągnąc jednocześnie ku niej mężczyznę. Dazella dopiero teraz zaczęła krzyczeć, jej

oczy zaczęła pokrywać mgła szaleństwa. Gdy ich ciała zetknęły się ze sobą, ciemne pasma

wyrwały się z łydek i ud Korrena i zaczęły formować u jego podbrzusza ogromnego fallusa.

Czarny, długi może na łokieć, z końcówką zakończoną dwoma krótkimi, wijącymi się,

cieńszymi pasmami, przyciągnął szybko ciało opętanego mężczyzny do skrępowanej kobiety.

Ruchome końcówki szybko rozerwały jej granatową suknię i nie przestając młócić dookoła,

weszły w kobietę, wciągając do środka całego demonicznego fallusa. Korren zaczął

rytmicznie podrygiwać, raz wolniej, koncentrując się na zadawaniu cierpienia, raz szybciej,

zaspokajając swą żądzę. Po paru minutach było po wszystkim. Mężczyzna uśmiechając się

szeroko przez cały czas, rozerwał resztki pokrwawionej sukni, wydarł z niej długie pasy i

skrępował zgwałconej dziewczynie ręce. Przywiązał ją do belki podtrzymującej strop. Pasma

czerni z powrotem wróciły na swoje miejsca w jego nogach. Ulubieniec śmierci zszedł

schodami na dół, wyszedł z budynku i omijając zwłoki udał się w kierunku północnej bramy.

Czasami, jakby od niechcenia, wykonywał którąś ręką gest, jak gdyby rozsiewał ziarno.

Chwilę później, wskazane przez niego, gestem siewcy, budynki, zaczynały płonąć zielonym

płomieniem, wywołującym czarny, gryzący dym. Dazella Brownreedle ciągle krzyczała. Tak

samo jak kiedyś jej matka. Prawie tak samo. Jej matka krzyczała ze szczęścia.

* * *

Korren wyszedł z miasta przez roztrzaskaną bramę. Zdawał się ignorować nielicznych,

którym udało się zbiec z miasta przed rzezią, obecnie ukrywających się za pobliskim

pagórkiem. Oni jednak na jego widok rzucili się w paniczną i bezładną ucieczkę. Spokojnym

krokiem podszedł do miejsca, w którym przywiązali swoje konie. Wybrał trzy. Sam dosiadł

największego, poza białymi skarpetkami, całkowicie czarnego, a dwa pozostałe, przywiązał

luzem do siodła.

Spiął ostro swego wierzchowca i w tym momencie pasma czerni, ciągle spowijające

jego postać, zaczęły się rozwiewać. Część z nich zdawała się wnikać w boki nagle

spłoszonego zwierzęcia. Po chwili koń uspokoił się i ruszył galopem przed siebie. Jeździec

ledwie utrzymał się w siodle. Jechał przerażony, trzymając się końskiej grzywy, a nie puścił

się tylko dlatego, że bał się stratowania przez konie, cwałujące za nim. Oba miały pianę na

pyskach i prawie ludzki obłęd w swych zwierzęcych oczach.

Jechali tak może z godzinę, mijając rzadki i niski las, ciągnący się po lewej stronie.

Dwa razy przejechali przez jakąś małą osadę, budząc strach wśród mieszkańców. Korrenowi

wydawało się, że raz nawet kogoś stratowali. Zbielałymi dłońmi trzymał się zwierzęcia i

próbował ogarnąć myśli. W jego głowie, gdzieś na granicy słyszalności, daleko za tętentem

kopyt i cichym, zasapanym rżeniem, rozbrzmiewała muzyka. Brzmiała jak zniekształcone

pogłosem bezdennej studni, ogromne dzwony, wygrywające pogrzebową melodię.

Po kolejnej godzinie Korren odczuł nagle mocne szarpnięcie, niemal wyrzucające go z

siodła. Podniósł głowę i spojrzał za siebie. Koń, przywiązany z lewej strony, upadł, lecz

mocna skóra, z której wykonana była uzda, wytrzymała szarpnięcie i teraz naprężona do

granic wytrzymałości, zdawała się wyrywać siodło spod jeźdźca. Prędkość jazdy znacznie

spadła. Teraz holowali za sobą martwe zwierzę. Korren spojrzał na drugiego konia, a ten,

mimo, że żył jeszcze, nie wyglądał dużo lepiej od tamtego.

Jeździec upewnił się, że siodło jest dobrze przypięte, a popręgi nadal trzymają je

mocno na grzbiecie wierzchowca. Złapał się ponownie końskiej grzywy i wbił mocno pięty w

końskie boki, nakazując zwierzęciu się zatrzymać. O dziwo, to poskutkowało. Galop

przeszedł w stępa, a po chwili koń wierzgnął i zatrzymał się. Korren szybko z niego

zeskoczył, lecz ugiął się na swoich rozedrganych nogach i upadł wprost pod zwierzę.

Próbował jeszcze odruchowo zasłonić głowę przed opadającym kopytem. Wierzchowiec

jednak nie kopnął go, lecz w połowie drogi do jego czaszki wykonał nogą ruch, jakby otrząsał

się z czegoś. Wyciągnięta ręka nie była dostateczną obroną przed pasmami czerni, które

oplotły głowę leżącego człowieka. Korren leżał i krzyczał, gdy czarne, niczym rozdarcie

rzeczywistości, węże wgryzały się w jego oczy i gardło.

Wstał i otrzepał się z ziemi, zlanej przed chwilą końskim moczem. Znowu był teraz

kimś innym. Widział wszystko niewyraźnie, przez spływające z jego oczu krwawe łzy, lecz

rozpoznał okolicę, w której się znalazł. Tak, był już tutaj. Cóż za ironia, trafić w pobliże chaty

chłopa, który kiedyś uratował jego cielesną powłokę. Obiecałem mu kiedyś konia, – pomyślał

– więc konia dostanie. Korren stanął naraz prosty i dumny, pociągnął mocno nosem,

wciągając wypływającą z niego krwawą wydzielinę i zaczął się śmiać. Na ten głos,

miejscowy osiłek, skradający się do niego od tyłu, zapewne w celu ograbienia nieostrożnego

przybysza, rzucił pod nogi krótki, sękaty kij i zaczął uciekać ze spuszczoną głową, kuląc się

w sobie, niczym mysz zaatakowana przez kota.

Ulubieniec śmierci chwycił uzdę konia i pociągnął go w kierunku pustej chaty i dalej,

do stajni. Tak, teraz był już pewien, że może stanąć przeciwko sile, którą oznaczały znaki nad

odźwierzami. Z głośnym skrzypnięciem otworzył wejście i wprowadził tam konia. Podszedł

aż pod przeciwległy koniec i przywiązał spienione i spocone zwierzę do belki,

podtrzymującej dach. Wysunął bardziej poza siebie czarne sploty i odwrócił się do wejścia.

Tam ktoś był.

Stojąca naprzeciw niego postać ubrana była w ciemnogranatową szatę, opinającą całe

ciało, spiętą szerokim, złotym pasem. Wyciągnęła przed siebie lewą dłoń i wskazała na tego,

który zwał się Korrenem de Brignac.

- Kami! Moriti! Preto! – powiedziała postać.

Czarne zwoje, opasujące ulubieńca śmierci nagle znikły.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: