Courths Mahler Jadwiga - Blask złota ( Za winy matki).pdf - Courths-Mehler Jadwiga - glinka7-1987

JADWIGA COURTHS-MAHLER

Edytorsko zaadaptowała tekst

i przygotowała do druku

Halina Kutybowa

Redakcja techniczna

Lech Dobrzański

Projekt graficzny okładki

i strony tytułowej

Marek Mosiński

Wydawca powojennego wydania

P.P.U. „Akapit" sp. z o.o., Katowice

Nakład 65000 + 150 egz.

Ark. druk. 11,5. Ark. wyd. 10,70.

Podpisano do druki i druk ukończono

w czerwcu 1991 r.

Łódzkie Zakłady Graficzne

Łódź, ul. Dowborczyków 18

Zam. 147/11/91

Hrabia Rudolf von Ravenau przechadzał się po swoim

gabinecie,

pogrążony w głębokiej zadumie. Na szlachetnej, bladej twarzy

starca

malował się wyraz bólu. Na czole zarysowała się dziwnego kształtu

zmarszczka, znamionująca upór i silną wolę; był to znak

szczególny

całej rodziny Ravenau'ów.

Starzec przystanął wreszcie przy jednym z wysokich okien o głę-

bokich niszach, przesłoniętych ciężkimi storami z brokatu.

Spojrze-

nie jego pobiegło na szeroki dziedziniec zamkowy, wybrukowany

wielkimi kamiennymi płytami, między którymi rósł delikatny, szaro-

zielony mech.

Pośrodku dziedzińca zajmował miejsce stary wodotrysk z

piasko-

wca, otoczony trawnikiem. Cztery groteskowe ciała smoków

wiły

się wokół basenu. Głowy kamiennych potworów unosiły się nad

krawędzią zbiornika, jakby chciały pochłonąć strumień, bijący ze

środka wodnego zwierciadła.

Spojrzenie hrabiego zatrzymało się na wodotrysku, którego

dzie-

je były nierozerwalnie związane z historią jego domu.

Hrabiowie Ravenau pochodzili ze starego dumnego rodu;

należeli

oni do nielicznych magnackich rodzin, które potrafiły po dziś dzień

zachować dawną fortunę i świetność. Przez małżeństwo hrabiego

Rudolfa z hrabianką Ulryką von Schenrode, wspaniały pałac

Schen-

rode z obszernymi przyległościami, oddalony o godzinę drogi od

Ravenau - przeszedł również na własność Ravenau'ów. Zaczęli

się

oni od tego czasu nazywać hrabiami Ravenau-Schenrode.

Obecnie pozostał przy życiu jeden tylko Ravenau, ów znękany

starzec, który z ponurym obliczem stał w tej chwili przy oknie swego

gabinetu. Kto wie, jak długo jeszcze żyć będzie... Może jego

zmę-

czone oczy zamkną się wkrótce na wieki...

Odwrócił się od okna i zasiadł przy biurku. Drżącymi rękami

ujął otwarty list, który leżał przed nim. Raz jeszcze przebiegł

oczyma

treść skreśloną energiczną, kobiecą ręką.

Pozwalam sobie zwrócić uwagę Pana Hrabiego, że

hrabia-

nka Julia ma już lat dziewiętnaście. Ukończyła chlubnie

nauki,

a jej maniery również są bez zarzutu. Spodziewamy się,

że

Pan Hrabia będzie zadowolony z wyników naszej pracy,

gdyż

hrabianka Julia była zawsze ozdobą naszego zakładu.

Wyrosła

na miłą, ładną i doskonałe wychowaną panienkę.

Chętnie zatrzymałybyśmy ją u siebie, musimy jednak

zau-

ważyć, że wszystkie rówieśnice hrabianki od dawna już

opuściły

naszą pensję i zostały wprowadzone w świat. Hrabianka

Julia

nie przestaje się pytać, czemu dotąd nie wzywa się jej do

domu. Uważamy za nasz obowiązek donieść o tym Panu

Hra-

biemu.

Prosimy bardzo, aby Pan Hrabia zastanowił się nad tą

spra-

wą i zadecydował, jak pokierować dalszymi losami

hrabianki.

Czekamy na odpowiedź oraz wskazówki.

Polecając się względom Pana Hrabiego, kreślimy się

z wy-

sokim poważaniem

Siostry Leportier

Hrabia z ciężkim westchnieniem odłożył list.

- Dziewiętnaście lat - szepnął do siebie, pogrążony w głębokiej

zadumie.

Czyżby lata miały skrzydła? Te samotne ciężkie lata, podczas

których z początku złorzeczył ludziom, bluźnił przeciw Bogu, potem

zaś powoli zapadł w tępą, bolesną martwotę?

Hrabianka Julia! Jego wnuczka, jedyne dziecko przedwcześnie

zgasłego syna! Hrabianka Julia! Czemu wygnał ją z zamku

swoich

ojców, czemu nie życzył sobie, by mieszkała z nim pod jednym

dachem? Czemu nie pozwolił, by została u jego boku, by jej widok

pocieszał jego smutną starość? Dlaczego nie chciał, by przyjechała

i ukoiła jego boleść?

Spojrzał na portret syna, przedstawiający go w naturalnej wiel-

kości. Zmarły miał piękne szlachetne rysy ojca, na czole jego ryso-

wała się również charakterystyczna zmarszczka. Tylko w oczach pło-

nęła ogromna radość życia. Spoglądały one ze słonecznym uśmie-

chem z portretu, jakby naprawdę patrzyły na ojca.

- Twoje dziecko, Jerzy! Twoje dziecko! - szepnął samotny sta-

rzec.

Mocno wpiły się oczy hrabiego w pogodną, jasną twarz syna.

Wszystko to już od dawna obróciło się w proch... Nic nie pozostało

zgorzkniałemu starcowi, nic z tego, co stanowiło jego dumę, chlubę

i nadzieję. Był samotny, nie miał nikogo bliskiego, prócz wnuczki

- dziecka Jerzego... A to dziecko, tę świętą spuściznę oddał na

wychowanie w ręce obcych ludzi.

Po śmierci ojca, sześcioletnia wówczas dziewczynka została

odwieziona na pierwszorzędną pensję w Genewie. Podczas tych

całych lat, hrabianka Julka ani razu nie przebywała w domu dziad-

ka. Czemu jednak Julka musiała wzrastać na obczyźnie, z dala

od swego dziadka? Bo była nie tylko córką swego ojca, ale także

i kobiety, która stała się przyczyną przedwczesnej śmierci syna,

która sprowadziła wstyd i hańbę na jego dom, która złamała mu

życie.

Jerzy ożenił się wbrew woli ojca z aktorką, córką zubożałego

arystokraty węgierskiego, którą poznał w Paryżu. Oczarowała go

swoim wdziękiem, wpadł w sieci zalotnej syreny o czarnych oczach

i włosach koloru czerwonego złota.

Ojciec poruszył ziemię i niebo, aby małżeństwo syna nie doszło

do skutku. Wszelkie usiłowania jednak okazały się daremne. Nie

chcąc na zawsze poróżnić się z ukochanym jedynakiem, musiał po-

godzić się z losem i usankcjonował wreszcie ten związek, który

został zawarty za granicą.

Hrabia Jerzy przeżył dwa łata niezmąconego niczym szczęścia ze

Courths Mahler Jadwiga - Blask złota ( Za winy matki).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: