Carleen Sally - Zostań na kolacji.pdf - Carleen Sally - glinka7-1987

STEWART SALLY

ZOSTAŃ NA KOLACJI

Roztrąciwszy łokciami gapiów i kolegów dziennikarzy, Allison Prescott dotarła do taśmy rozciągniętej przez

policję wokół miejsca zbrodni i zerknęła za siebie, żeby sprawdzić, czy Rick Holmes, jej operator, gdzieś się

po drodze nie zgubił. Potem przechyliła się przez taśmę i podsunęła mikrofon naj bliżej stojącemu

policjantowi, który akurat odpowiadał na czyjeś pytanie:

- ... Sprawca jest prawdopodobnie ten sarn, co w czterech poprzed¬nich przypadkach. Śmierć nastąpiła od

uderzenia w głowę tępym narzędziem, między północą a czwartą, piatą nad ranem.

- Kto znalazł ciało? - spytała Allison.

- Sekretarka z dziesiątego piętra. - Wskazał na pobliski biurowiec.

- Zobaczyła go, gdy przyszła wcześnie rano i podniosła żaluzje

w gabinecie szefa.

- Czy są jacyś podejrzani?! - krzyknął inny dziennikarz.

- Tym razem nie ma. Ale intensywnie pracujemy nad tą sprawą i spodziewamy się ją wkrótce rozwiązać.

- Czy znacie tożsamość ofiary? - Allison patrzyła wprost na policjanta, starannie unikając widoku ciała

przykrytego prześcierad¬łem. Nie miała dostatecznie długiego stażu, by beznamiętnie przy¬glądać się

miejscom zbrodni.

- Jeszcze nie. Prawdopodobnie następny włóczęga.

Postawny mężczyzna w ciemnym garniturze przepchnął się przez tłum, uniósł taśmę i przedostał się pod nią

do wydzielonej strefy.

- Czy są w tej sprawie nowe poszlaki, panie Raney? - spytała głośno Allison.

Spojrzał na nią spode łba, a potem omiótł wzrokiem grupkę dziennikarzy, bynajmniej nie ukrywając pogardy.

- Policja prowadzi śledztwo w kilku kierunkach. Na tym etapie nie mogę jednak niczego ujawnić prasie. -

Odwrócił się do nich plecami i uniósłszy prześcieradło, mruknął coś bardzo nietelewizyj¬nego. Potem wdał

się w rozmowę z policjantami, całkowicie ignorując

dziennikarzy, zasypujących go gradem pytań. .

- Opinia publiczna ma prawo wiedzieć! - krzyknęła zawiedziona Allison.

Gdyby pół roku temu Raney spojrzał na nią tak, jak zrobił to w tej chwili, uciekłaby gdzie pieprz rośnie. Teraz

jednak tylko odwzajem¬niła mu się podobnym spojrzeniem, uparcie stojąc na swoim miejscu. - Opinia

publiczna ma prawo oczekiwać, że morderca zostanie złapany i ukarany, a ja próQuję do tego doprowadzić -

stwierdził Raney i ukląkł przy zwłokach.

Allison zgrzytnęła zębami z rozczarowania. Wraz z kolegami z innych miejscowych gazet oraz stacji

radiowych i telewizyjnych musiała tu tkwić, choć nic się nie działo. Czynności policji były żmudne,

dziennikarze czekali jednak wytrwale, każdy z nadzieją na jeden jedyny kąsek, dzięki któremu jego relacja

będzie się różniła od pozostałych.

Wysoki mężczyzna w łachmanach dopchał się do taśmy i stanął obok Allison. Starała się na niego nie

patrzeć, przerażała ją bliskość widma biedy. A jednak coś w tym człowieku ją zafascynowało.

Jego głowę niemal całkowicie przykrywała czupryna kręconych, dość jasnych włosów; o twarzy trudno więc

było cokolwiek powie¬dzieć. Ubranie również było nijakie - znoszone i wypłowiałe - zwróciło jednak uwagę

Allison swą czystością. Brunatna koszula z koca wisiała na mężczyźnie jak kapota stracha na wróble, a

żółtobrązowe spodnie kończyły się kilka centymetrów nad kostkami.

- Kogo tam macie? - gromko spytał policjantów.

Allison poczuła przykre ściskanie w dołku. Ze współczuciem myślała o tym, jak policjanci potraktują

obdartusa. O dziwo jednak sierżant Raney skoczył ku taśmie wyraźnie podekscytowany i podniósł ją, żeby

włóczęga mógł przejść.

- Znasz tego gościa? Popatrz.

Obcy ukląkł przy zwłokach obok Raneya i obejrzał je pod różnymi kątami. Allison bacznie obserwowała

włóczęgę, zaciekawiona zachowaniem inspektora. .

Nie, pomyślała. To nie tylko Raney przyciąga uwagę. Ten obcy też. Może skupieniem albo oszczędnością

ruchów? Wbrew swemu wyglądowi nie zachowywał się jak przegrany człowiek, co charak¬teryzuje

większość bezdomnych.

- Łaził tu po okolicy. - Mężczyzna mówił bardzo cicho, mimo to Allison usłyszała w jego głosie tłumiony

gniew.

W stał, odwrócił się i wtedy na ułamek sekundy skrzyżowali spojrzenia. Natychmiast jednak kudłata głowa

dała nura pod taśmę i włóczęga zaczął przeciskać się przez tłum, nie zważając na pytania dziennnikarzy.

- Jak długo jest pan bezdomny?

- Co pan wie o tych morderstwach?

Tym razem Allison wyjątkowo nie miała pytań. Gorączkowo szukała w myślach logicznego potwierdzenia dla

swej intuicji. Jedyną poszlakę stanowiły jednak oczy tego człowieka. Były jasnoorzechowe, czujne, lśniące.

Wydawały się zdradzać dużą inteligencję. Zresztą mężczyzna natychmiast się od niej odwrócił, jakby się bał,

że wyda się z ... no właśnie, z czym?

Niepostrzeżenie przysunąwszy się do Ricka, szepnęła:

- Trzymaj go w obiektywie jak najdłużej.

Rick zerknął na Allison pytająco, ale posłusznie spełnił jej życzenie.

- Co o nim powiesz? - spytała, gdy nieznajomy znikł z pola widzenia, a Rick opuścił kamerę.

-Nic. - Wzruszył ramionami. - A ty co powiesz? Przecież to ty chciałaś go mieć na taśmie.

- Och, nie wiem. Coś w nim jest. Dziwnie się zachowywał.

- Był spłoszony. - Rick nacisnął jakiś guzik kamery i zaczął się rozglądać za ciekawszym tematem do zdjęć.

- Nie - sprzeciwiła się Allison. - Wcale nie był spłoszony, tylko zły. Widziałam to w jego oczach.

- Wielu włóczęgów ma pretensje do całego świata. .

- Nie o to mi chodzi. Przyjrzałeś mu się dokładnie? Wyglądał inaczej niż jemu podobni.

- Jak to inaczej? Mnie się wydawał zupełnie taki sam. Wystarczy już nam materiału?

- Moim zdaniem, wyglądał inaczej. Silniej, młodziej, więcej w nim było zdecydowania. Poza tym miał bardzo

bystre oczy, nie zamglone, całkiem przytomne spojrzenie. A widziałeś, jak się przepychał między ludźmi? I

pochylał głowę, żeby nie było widać jego twarzy. Choć, prawdę mówiąc, właściwie nie musiał tego robić.

Założę się, że ma trwałą. Nie widuje się wielu bezdomnych, którzy fundują sobie taki skręt.

Rick otoczył Allison wolnym ramieniem.

- Czy przypadkiem przez dziką pogoń za swoim wielkim dniem nie zaczęłaś fantazjować? .

Allison dała mu sójkę w bok.

- Uważaj na to, co mówisz, bo kiedy mój wielki dzień wreszcie nadejdzie, postaram się o innego operatora.

Ale dość żartów. Zróbmy lepiej coś konstruktywnego. - Wybrała tło i ustawiła się, żeby nagrać

wprowadzenie.

- Znajdujemy się na miejscu ostatniego brutalnego mordu, doko¬nanego ne bezdomnym z Oklahoma City ...

Allison gładko doprowadziła wstęp do końca, po czym popatrzyła na gapiów i policjantów. Tu już nie było dla

niej nic ciekawego.

Po drugiej stronie ulicy zauważyła niechlujnego, zarośniętego mężczyznę, który opierając się o latarnię,

śledził scenę wydarzeń.

- Tam - szepnęła do Ricka i dyskretnie skinęła głową, żeby konkurencja nie podebrała jej zdobyczy.

Ostrożnie zaczęła się przesuwać w stronę oberwańca, nie przerywając relacji, jakby realizowała

przygotowany wcześniej scenariusz. - Czy pan znał którąś z ofiar? - spytała, gdy tylko znalazła się

dostatecznie blisko, by podsunąć mikrofon bezdomnemu.

Mężczyzna ciaśniej otulił się dziurawym swetrem, chociaż jesienny ranek był ciepły, a potem przez chwilę

wpatrywał się w Allison z całkowitym niezrozumieniem. Zaraz jednak uśmiechnął się do niej, eksponując

bezzębne dziąsła. Kaprawe oczy mu zabłysły. Wyciągnął ku niej zieloną butelkę.

- Chcesz się napić, dziewczyno?

- Nie, nie. Dziękuję.

I wtedy znów zobaczyła znajomego kudłacza. Kilka metrów dalej opierał się o mur biurowca i mierzył ją

przenikliwym wzrokiem. Nie garbił się teraz i Allison upewniła się, że miała rację. Mimo chudej sylwetki

sprawiał wrażenie mocnego i zdrowego człowieka.

- Teraz tam - poleciła Rickowi, śpiesząc ku nowemu celowi. Ale kudłacz nie czekał. Zaklął i uciekł w

najbliższą uliczkę. Nie zrażona tym Allison pobiegła jego śladem. Okazało się jednak, że kudłacz już nie

szura nogami, lecz pędzi wielkimi susami. Bez trudu zostawił ją daleko z tyłu.

- Bill! - krzyknął za nim jego starszy kompan. Chwiejnie goniąc za przyjacielem, wpadł na Alllison i omal jej

nie prze¬wrócił. - Nie zostawiaj Dealeya! Mam flaszkę! Nie zostawiaj Dealeya!

- Allison, wracaj! Oszalałaś? - rozległ się głos Ricka.

Kudłacz skręcił za róg i zanim Allison tam dobiegła, znikł bez śladu.

- Cholera jasna! - zaklęła, rozglądając się gorączkowo. Mógł dostać się od tyłu do każdego z okolicznych

budynków, bo drzwi miał do dyspozycji co niemiara.

Dealey doczłapał do niej, westchnął z rezygnacją, przytknął butelkę do ust i pociągnął z niej duży łyk.

- Dokąd on pobiegł? - spytała Allison, choć właściwie nie miała nadziei, by Dealey mógł i chciał odpowiedzieć

na jej pytanie.

Włóczęga odjął butelkę od ust i w milczeniu poczłapał przed siebie. Spoglądała za nim przez chwilę,

poruszona jego rozpaczą. Również westchnęła i zawróciła. Wnet spotkała się z Rickiem, który ciężko dysząc

biegł za nią z kamerą. Posłał jej mordercze spojrzenie.

- Co ty wyrabiasz najlepszego? Ścigasz po tych zakamarkach dwóch obwiesiów, którzy bez trudu mogli dać

laleczce w głowę, zabrać śliczny zegareczek i diabli wiedzą co jeszcze.

- Ale nic takiego się nie stało. Chcesz, żebym wzięła od ciebie kamerę?

- Nie chcę. - Pokręcił głową. - Allison, zrozum, musimy skończyć z takimi wariackimi pomysłami. W zeszłym

tygodniu omal cię nie postrzelili. Makler, którego zadręczałaś o defraudację, chciał cię znokautować. Opanuj

się. Żaden materiał nie jest wart twojego życia.

- Chodź, dokończymy robotę - odparła, ignorując kolejną tyradę Ricka. Owszem, stanęłaby na głowie, żeby

zdobyć porządny materiał. Od tego, czy odniesie sukces, zależało, jak będzie wyglądać jej życie.

Wróciwszy na miejsce morderstwa, przywołała na twarz profes¬jonalny uśmiech, stanęła przed kamerą i

dalej realizowała przygoto¬wany scenariusz.

Od pięciu miesięcy pracowała jako reporterka dla Channel 7, w niczym nie zagrażała jednak pozycji Barbary

Walters i nie wyglądało na to, by akurat tego dnia coś miało się zmienić.

- Spoko - powiedział Rick, gdy wreszcie uwinęli się z obowiąz¬kami. - Zrobiłaś bardzo dobry materiał.

Allison ze złością kopnęła w krawężnik.

- Ujdzie w tłoku, ale nic więcej. Nie mam ani jednego elementu, którego nie miałyby inne stacje.

- Ale one nie mają twojej ślicznej buzi i seksownego głosu - odparł Rick, wkładając kamerę do furgonetki i

wspinając się na

miejsce kierowcy.

Allison zatrzasnęła drzwi samochodu po swojej stronie.

- Przynajmniej w jednym się nie mylisz. Nie mają mojej buzi. A w związku z tym nie mają zmarszczek wokół

oczu.

Może powinna była przyjąć propozycję Douglasa, który w ramach

umowy rozwodowej chciał jej zrobić bezpłatną operację plastyczną. Zaczynanie telwizyjnej kariery w wieku

trzydziestu czterech lat było przykrym doświadczeniem, wszystkie dziewczyny dookoła miały bowiem po

dwadzieścia dwa, a starały się wyglądać na dziewiętnaście.

- Nie znam drugiej kobiety, która codziennie rano dokonywałaby oględzin twarzy za pomocą szkła

powiększającego - przyciął jej Rick. - Ten twój przeklęty eks-małżonek doprowadził cię do paranoidalnego

stanu tym ciągłym gadaniem o chirurgii plastycznej. Możesz mi wierzyć, że nikt oprócz ciebie nie widzi tych

wyimagi¬nowanych zmarszczek.

- Przyznasz jednak, że trzydzieści cztery lata to dużo jak na reporterkę, zwłaszcza początkującą.

- Poradzisz sobie. - Mimo tego zapewnienia zwróciła uwagę, że Rick jej nie zaprzeczył.

Gdy skręcili furgonetką za róg, znowu dostrzegła znajomą parę włóczęgów. Wyższy niewątpliwie pocieszał

starszego.

- Rick ...

- Nie. Oni i tak nie będą chcieli z tobą gadać.

- Próbowaliśmy tylko raz. - Uderzyła w błagalny ton, ale zerknąwszy na Ricka zorientowała się, że

bezskutecznie.

Jej operator, niski, chudy, w okularkach i z włosami koloru marchwi, wcale nie wyglądał na dyktatora i

samozwańczego anioła stróża, jakim był. Allison nie miała jednak prawa na niego narzekać. Gdyby nie on,

nie dostałaby tej pracy.

- Musimy zrobić reportaż o bezdomnych, porządny, nie taki powierzchowny - powiedziała, patrząc w zadumie

na ulice, które po zmroku zapełniały się najrozmaitszymi nędzarzami.

- Już mamy jeden.

- Ohoho! Nazywasz porządnym reportażem ten bełkot głupiej Tracy?

- Nie muszę. Zrobił to za mnie szef. - Rick wjechał na parking przy siedzibie stacji Channel 7. - Wysiadaj.

Pomogę ci montować.

- Stop! - zawołała Allison. - Cofnij. Tutaj, pokaż ten kadr!

- Twój podejrzany? - spytał Rick, ustawiając film tak, jak zażyczyła sobie koleżanka.

- O tam, w rogu. Mówię ci, że to jeszcze będzie bomba. Tylko na niego popatrz, weź szkło powiększające.

Nie widzsz, o czym mówię? Sylwetka, postawa ...

- Wiem, wiem. I oczy. - Rick zmarszczył czoło i pokręcił głową.

- Chyba uległem sugestii, ale zdaje mi się, że naprawdę wiem, o co ci chodzi.

- Nareszcie! - wykrzyknęła Allison. - To kiedy ruszamy na ulice, Rick?

- A co ty tam chcesz robić? Włóczyć się, aż znajdziesz tego faceta? Spoufalać się z jakimiś opojami.

Kompletnie oszalałaś, Allison. Podejrzewałem to już w college'u, ale teraz mam pewność. - Ponownie puścił

taśmę.

- Po prostu róbmy pogłębiony materiał o bezdomnych, tak jak

powiedziałam. Prędzej czy później trafimy na tego kudłacza ... jego kumpel nazywał go Bill.

- A jeśli nie trafimy?

- To będę musiała przyznać, że okazałam się zbyt gorliwa, by nie

powiedzieć: za stara do tego zawodu. Rzucę to w diabły i będę dokręcać gwoździe przy jakiejś taśmie

montażowej.

- Chyba śrubki.

- Śrubki na drugi etat, bo muszę wtedy znaleźć co najmniej dwa.

Rick przyjaźnie ją uścisnął.

- No, już dobrze. Wiem, że przez Douglasa mogą cię zlicytować. Słowo daję nie rozumiem tego człowieka.

Po co ciąga cię po sądach pod byle pretekstem? No, więc niech ci będzie, zrobię, co mogę ... chociaż i tak

uważam, że ci odbiło.

- Dziękuję, Rick. Jesteś prawdziwym przyjacielem. - Odwzajem¬niła uścisk i ruszyła do drzwi.

- Ej! - zawołał za nią. - Jeśli ten facet okaże się mordercą, to może naślemy go na Douglasa.

Wybuchnęła śmiechem.

- Nawet o tym nie myśl.

- Ekstra, mamo! - wykrzyknęła Megan, gdy twarz Allison ukazała się na ekranie ich telewizora. - Cała klasa

mi zazdrości. - Wcisnęła się głębiej w wielki fotel, przerzucając patykowate nogi przez poręcz.

- Zdaje się, że po prostu lubisz nie leżeć w łóżku o dziesiątej - zażartowała Allison.

W duchu bardzo się jednak cieszyła, że dwunastoletnia córka aprobuje jej nową karierę. Potrzebowała

magnesu, który działałby na Megan z równą siłą jak pieniądze Douglasa, który w przerwach między

kolejnymi procesami starał się zdobyć względy dziewczynki różnymi kosztownymi pomysłami. Tą taktyką

zamierzał doprowadzić do odebrania Allison prawa do opieki nad córką.

Douglas mógł nieustannie ciągać ją po sądach i na pewno zamierzał to robić, Allison wiedziała jednak, że

dopóki stać ją na adwokatów, dopóty będzie wygrywać sprawy. Niestety, pod względem finan¬sowym była

przy nim zerem. Nagle przebiegł ją niemiły dreszcz, wyobraziła sobie bowiem, co może się stać, gdy

zabraknie jej środków. Nie pogodziłaby się ze stratą Megan, zwłaszcza na rzecz tak nieudanego ojca jak

Douglas! Gdyby tylko miała więcej czasu na zrobienie kariery, gdyby skończyła dopiero dwadzieścia lat, a

nie trzydzieści cztery ... gdyby Douglas nie zakochał się w swojej dwudziestojednoletniej pielęgniarce, a

właściwie gdyby nie poczuł niepohamowanej żądzy ...

Zacisnęła zęby. Nie mogła zmienić przeszłości, postanowiła jednak za wszelką cenę postarać się, by jej

przyszłość wyglądała inaczej niż teraźniejszość.

Spojrzała ponuro na swój telewizyjny wizerunek. Z sofy, oddalonej od telewizora najwyżej o metr, zaczęła

wypatrywać kurzych łapek przy oczach. Wiedziała, że tam są, a w najlepszym razie wkrótce będą. Mimo to

musiała przyznać, że jest fotogeniczna. Wystające kości policzkowe, spadek po indiańskich przodkach,

sprawiały, że na ekranie jej dość pospolita twarz wyglądała interesująco. Półdługie kasztanowe włosy,

lśniące dzięki szczęśliwej kombinacji genów i powtarzanym latarni kosztownym zabiegom fryzjera,

swobodnie opadały jej na ramiona. Całość nie zachwycała, lecz była znośna.

- Szkoda, że tata zabrał duży telewizor - jęknęła Megan.

- E, tam. Na dużym ekranie byłoby widać wszystkie moje zmarszczki.

- Popraw sobie twarz. Tata powiedział, że mimo wszystko nadal może ci zrobić operację.

Allison ciężko westchnęła. Jako córka chirurga plastycznego, Megan stawiała operacje plastyczne na równi z

myciem. Było to dla niej zło konieczne, o które nie ma sensu robić szumu. Każda kobieta, która skończy

trzydzieści lat, powinna dokonać kilku korekt wyglądu. Allison zreflektowała się jednak, że gdyby znalazła się

nieprzytomna na stole operacyjnym, Douglas, zamiast usunąć zmarszczki, praw¬dopodobnie podciąłby jej

skalpelem gardło.

- Co to za facet? - Megan wskazała palcem ku telewizorowi, wyrywając Allison z zadumy. Na ekranie w tle

widać było kudłatego mężczynę, który opiera się o ścianę biurowca. - Wygląda jak piosenkarz rockowy albo

ktoś w tym stylu.

- Ktoś w tym stylu - odparła Allison zaintrygowana, że Megan dostrzegła u mężczyzny te same cechy, które

również, jej zdaniem, wyróżniały go spośród bezdomnych.

- To niby ma być włóczęga? Bajki. Na moje oko to ktoś sławny, kto się ukrywa.

Jeśli Allison miała jeszcze wątpliwości, czy należy wytropić tego człowieka, to w tej chwili uleciały one raz na

zawsze. Dzieci widzą świat z ostrością, która wraz z dorastaniem się zaciera. Naprawdę miała szansę na

swój wielki dzień.

Pozwoliła myślom zabłądzić w świat marzeń. Oto jest już wielką gwiazdą telewizyjną, Douglas i Bonnie

włączają swój wielki telewi¬zor, ale bez przerwy śmieje się do nich z ekranu jej twarz półtorametrowej

wysokości. Teraz Douglas może ją pozywać do sądu nawet co tydzień. Stać ją na to, żeby podkupić mu

adwokata. A gdy tatuś zaproponuje Megan futro na gwiazdkę, córka odpowie mu, że w domu ma już trzy i

nie potrzebuje czwartego.

Przede wszystkim jednak wyprowadzą się z tej skazanej na zagładę rudery do przyzwoitego domu, żeby

Douglas nie mógł więcej twierdzić, że musi zapewnić córce przyzwoite warunki życia. Allison przeklinała

ironię losu, bo to przecież on kupił ten dom, a po rozwodzie zostawił go na jej głowie.

Kupi więc piękny dom za własne pieniądze i sama będzie decydować o stylu ich życia, i nie pozwoli

Douglasowi ich dręczyć.

Nikt już jej nie odbierze ani dóbr materialnych, ani spokoju ducha ... ani córki.

- To już koniec? - Megan brutalnie wyrwała ją z rozmarzenia. Allison spojrzała na ekran i stwierdziła, że toczy

się rozmowa

o podatkach stanowych.

- Koniec mojego materiału. Jest też drugi, o odzysku surowców, ale nie wiem, czy go dzisiaj pokażą.

- Chcę jeszcze obejrzeć tego faceta. Gdybym przyjrzała mu się trochę dokładniej, na pewno poznałabym, kto

to jest.

- Zobaczymy. - Allison uciekła się do najbardziej wyświechtanej odpowiedzi rodziców, choć w gruncie rzeczy

zastanawiała sie nad tym samym co córka. Potrzebowała zdjęcia tego mężczyzny, żeby móc je powiększyć i

przeprowadzić dokładniejsze studia.

Megan ma rację, pomyślała, wciąż kontemplując oczami wyobraźni obraz rzekomego włóczęgi. On

naprawdę przypomina tych zaroś¬niętych gwiazdorów rocka. Ale porusza się jak sportowiec, tylko nie

futbolista z górą mięśni, lecz raczej seksowny, pięknie zbudowany pływak albo łyżwiarz.

Allison złapała się na tych rozważaniach i aż się wzdrygnęła. To przerażające, że ten brodaty obwieś wydaje

jej się pociągający. Oszalałaś, skarciła się w myśli.

Tym razem wyrwały ją z zadumy natrętne dźwięki reklamy.

- No, koniec programu - powiedziała do córki. - Marsz na górę, do łóżka.

- Och, mamo - jęknęła Megan dla zasady.

- Obejrzę prognozę pogody i też pójdę się położyć. Pocałuj mnie na dobranoc.

- Och, mamo - powtórzyła Megan, ale posłusznie ją objęła i zaraz potem wbiegła na schody.

Niedługo uzna, że jest zbyt dorosła na wieczorne całowanie mamy, pomyślała Allison. Robiła to coraz

bardziej opornie.

Trudno, za to być może nadarzyła się okazja, by coś zmienić w życiu. Allison postanowiła od następnego

dnia ostro zabrać się do roboty. Odnajdzie tego człowieka, dowie się, kim jest, i przekona, czy rzeczywiście

trafiła na bombowy temat. Z pewnością już od dawna należy jej się jakiś sukces, choćby dla urozmaicenia.

Po południu, zaraz po tym, jak opustoszały okoliczne biurowce, zatrzymała samochód na parkingu w

południowej części śródmieścia. Z jej notatek wynikało, że wszystkie ofiary morderstw znaleziono w tym

właśnie rejonie.

Było już po godzinach pracy, ale do zmroku wciąż jeszcze pozostawało sporo czasu. Po zapadnięciu

ciemności Allison nie miałaby najmniejszej ochoty pokazywać się tam na ulicach.

Wzięła z samochodu kosz kanapek i ruszyła przed siebie. Wkrótce przystanęła, widząc potencjalnego

rozmówcę, który stał oparty o ścianę budynku.

- Cześć, jestem Allison Prescott. Chcesz kanapkę? - zapropono¬wała, choć nie była pewna, jakie zasady

etykiety obowiązują w tym świecie.

- Za co? - spytał mężczyzna, bacznie jej się przyglądając.

- Za nic. Chcę z tobą porozmawiać. Jestem dziennikarką ze stacji Channel7.

Mimo że miała na sobie dżinsowe spodnie i sportową bluzę, czuła, że niezupełnie pasuje do tego

środowiska. Mężczyzna wyraźnie jej nie ufał. Raz jeszcze zaciągnął się dymem z centymetrowego peta,

cisnął go na chodnik, wyszarpnął jej z dłoni kanapkę i uciekł.

Allison zaklęła pod nosem i poszła z koszykiem dalej.

Trudno, pomyślała. Trzeba wdrożyć plan B: iść do schroniska i tam spróbować nawiązać kontakt. Opiekun z

pewnością mnie nie wyrzuci, gdy zobaczy, że przyniosłam jedzenie.

Najbliższe schronisko, New Hope, było niewielkie i działało dopiero od kilku miesięcy. Postanowiła tam

właśnie skierować swe kroki.

Czytała o New Hope i nawet widziała migawkę stamtąd w mate¬riale, który przygotowała Tracy, mimo to

zdziwiło ją, jak mały i stary jest budynek schroniska. W porównaniu z nim dom Allison, który doprowadzał ją

do rozpaczy, wyglądał jak pałac.

Otworzyła ciężkie drewniane drzwi. Ujrzała przed sobą salę, gdzie na grubo ciosanych ławach siedziało tu i

ówdzie dwadzieścia, może trzydzieści osób. Część jadła, inni rozmawiali. Miejsce pod przeciw¬ległą ścianą

zajmował niski ołtarz przykryty spłowiałą czerwoną satyną, a obok stała byle jak sklecona ambona. Dalej

znajdował się równie toporny stół, będący we władaniu potężnego mężczyzny z resztkami siwych włosów

wiszących wokół łysiny. Podając bezdomym talerze z jedzeniem, wygłaszał płomienne kazanie, które

pasowało do jego gorejących niebieskich oczu, lecz dziwnie kłóciło się z szerokim, nie znikającym z ust

uśmiechem.

_ Wejdź, przyjaciółko - powiedział, gdy spostrzegł, że Allison zawahała się przy drzwiach. - Wejdź,

podzielimy się z tobą tym, co mamy, choć nie wygląda na to, byś przychodziła tu głodna. Jeśli zaś masz w

tym koszyku żywność, witamy cię tym serdeczniej.

_ Prawdę mówiąc, mam tu trochę jedzenia. - Śmiało podeszła to stołu. To mogła być cena kontaktu, którego

potrzebowała.

_ Wygląda na świeżą - powiedział mężczyzna, wyjąwszy z ko¬szyka, który Allison postawiła na stole,

kanapkę owiniętą w folię.

_ Zrobiłam wszystkie dwie godziny temu. - W bezpośrednim zetknięciu mężczyzna wydał jej się jeszcze

większy niż z daleka. Sprawiał wrażenie podstarzałego zapaśnika, który kiedyś przedobrzył z zażywaniem

koksu.

Ubranie miał w niewiele lepszym stanie niż jego podopieczni.

Było czyste, ale wyblakła niebieska koszula ledwo się dopinała na pokaźnym brzuchu, a rękawy kończyły się

dobre dwa centymetry nad przegubami rąk•

Uśmiechając. się do niej, mężczyzna nie przestawał wydawać posiłku.

_ Wiele restauracji oddaje mi resztki, które zostają po zamknięciu,

więc moi przyjaciele są przyzwyczajeni do niezbyt świeżych kanapek.

_ Nie jestem z restauracji. Jestem dziennikarką telewizyjną stacji Channel 7. - W oczach mężczyzny pojawił

się nagły chłód, ale uśmiech nie zniknął z jego ust. - Bardzo chciałabym przygotować pogłębiony materiał o

trudnym położeniu bezdomnych - ciągnęła. _ Niech ludzie siadający do obiadu w ciepłych domach wiedzą,

Carleen Sally - Zostań na kolacji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: