Johansen Iris - Eve Duncan 02 - Śmiertelna gra.pdf

(922 KB) Pobierz
396264979 UNPDF
Iris Johansen
Śmiertelna Gra
Przekład Alicja Skarbińska-Zielińska
(The Killing Game)
Podziękowania
Raz jeszcze moje szczere wyrazy uznania przekazuję N. Eileen Barrow z FACES
Laboratory na Uniwersytecie Stanowym w Luizjanie. Zawsze z wyrozumiałością,
ciepłem i humorem odpowiadała na moje dziwne pytania.
Również serdecznie dziękuję inżynierowi Jarodowi Carsonowi ze Straży Pożarnej
i Służb Ratunkowych Okręgu Cobb za tak wspaniałomyślne ofiarowanie mi swego czasu
i pomocy.
Rozdział pierwszy
Talladega Falls, Georgia 6.35
Joe Quinn miał w tych sprawach doświadczenie i wiedział, że szkielet leżał tu już od
dawna.
– Kto go znalazł? – spytał szeryfa Boswortha.
– Dwaj turyści. Natknęli się na niego wczoraj późnym wieczorem. Przez parę dni
padał deszcz i musiał go wymyć na powierzchnię. Po burzy połowa tego wzgórza
spłynęła w dół. – Spojrzał na Joego podejrzliwie zmrużonymi oczyma. – Szybko tu pana
przyniosło. Wyjechał pan z Atlanty, jak tylko się pan dowiedział, co?
– Aha.
– Myśli pan, że to ma jakiś związek ze starymi sprawami w Atlancie?
– Może. – Urwał. – Nie, to szkielet dorosłego.
– Szuka pan dzieciaka?
– Tak. – Codziennie. Każdej nocy. Zawsze. Joe wzruszył ramionami. – W pierwszym
raporcie nie podano, czy chodzi o dorosłego, czy o dziecko.
– I co z tego? – spytał urażonym tonem Bosworth. – Zazwyczaj nie piszę żadnych
takich raportów. Tu jest spokojna okolica, nie to, co w Atlancie.
– A jednak rozpoznał pan przypuszczalne uderzenia nożem w klatkę piersiową.
Jednak co prawda, to prawda, zwykle mamy trochę inne kłopoty. Ilu tu jest
mieszkańców?
– Niech się pan nie mądrzy, Quinn. Mamy dość policjantów i żaden gliniarz z miasta
nie musi się wtrącać w nasze sprawy.
Zrobiłem błąd – pomyślał ze znużeniem Joe. Nie spał wprawdzie od dwudziestu
czterech godzin, ale to go nie usprawiedliwiało. Krytykowanie miejscowych policjantów
zawsze przynosiło więcej szkody niż pożytku, nawet jeśli się miało rację. Bosworth
prawdopodobnie był niezłym gliniarzem i zachowywał się przyzwoicie, dopóki Joe nie
skrytykował jego raportu.
– Przepraszam, nie chciałem nikogo urazić.
– Czuję się urażony. Nie ma pan pojęcia, jakie tu mamy kłopoty. Czy wie pan, ilu
turystów przyjeżdża każdego roku? Ilu ginie w górach, ilu jest rannych? To, że prawie
nie zdarzają się u nas morderstwa czy handel narkotykami, nie oznacza, że nie mamy nic
do roboty. Dbamy nie tylko o naszych mieszkańców, lecz także o każdego gogusia, który
przyjeżdża z Atlanty, rozbija namiot w lesie, spada w przepaść i...
– Dobrze, już dobrze. – Joe podniósł do góry obie ręce. – Przecież przeprosiłem. Nie
chciałem bagatelizować pańskich kłopotów. To pewno zazdrość przeze mnie przemawia.
– Potoczył wzrokiem po górach i wodospadach. Nawet obecność policjantów, którzy
kręcili się wszędzie, zabezpieczając ślady, nie umniejszała piękna przyrody. – Chciałbym
tu mieszkać i budzić się codziennie rano w tak cudownym spokoju.
– To miejsce należy do Boga – powiedział lekko ugłaskany Bosworth. – Indianie
nazywali te wodospady spadającym światłem księżyca. I nigdy nie było tu żadnych
szkieletów – dodał zgryźliwie. – To na pewno ktoś od was. Nasi mieszkańcy nie zabijają
się wzajemnie i nie zakopują zwłok w ziemi.
– Być może. Choć trudno mi sobie wyobrazić, żeby ktoś przewoził ciało na taką
odległość. Z drugiej strony w dzikiej głuszy zwłoki mogą leżeć całe lata, nim ktoś je
znajdzie.
Bosworth pokiwał głową.
– Żeby nie te deszcze i obsunięcie się ziemi, szkielet leżałby tu dwadzieścia albo
trzydzieści lat.
– Kto wie, może już tak długo leżał. Nie będę panu przeszkadzał. Jestem pewien, że
lekarz sądowy zechce zobaczyć kości.
– Zajmuje się tym nasz właściciel zakładu pogrzebowego. Ale Pauley zawsze prosi
o pomoc, jeśli nie daje sobie z czymś rady – dodał prędko Bosworth.
– Myślę, że tym razem będzie musiał poprosić o pomoc. Na pańskim miejscu
zwróciłbym się do naszego wydziału patologii. Zwykle są chętni do współpracy.
– Czy mógłby pan to załatwić?
– Nie. Jestem tutaj nieoficjalnie, choć wspomnę o sprawie, kiedy wrócę do Atlanty.
Bosworth zmarszczył brwi.
– Tego mi pan nie mówił. Pokazał pan odznakę policyjną i zaczął zadawać pytania.
Wielki Boże, pan to ten Quinn! – zawołał ze zdumieniem.
– Tak się przedstawiłem.
– Ale ja nie skojarzyłem. Dużo o panu słyszałem. Facet od szkieletów. Trzy lata
temu sprawdzał pan dwa szkielety, które znaleziono w Coweta County. Potem były
zwłoki na bagnach koło Valdosty. Tam też się pan zjawił. A ten szkielet niedaleko
Chattanooga, gdzie...
Joe uśmiechnął się ironicznie.
– Plotki szybko się rozchodzą, prawda? Wydaje mi się, że szkoda pańskiego czasu.
No i co? Czy z tego, co pan słyszał, wynika, że jestem chodzącą legendą?
– Nie, raczej ciekawostką. Szuka pan tych dzieciaków, co? Tych, co zabił Fraser,
a potem nie chciał powiedzieć, gdzie są ciała. To było prawie dziesięć lat temu. Moim
zdaniem powinien pan dać sobie spokój.
– Ich rodzice nie rezygnują. Chcą, żeby dzieci miały prawdziwy pogrzeb. – Joe
spojrzał na szkielet. – Większość ofiar gdzieś do kogoś należy.
– Tak. – Bosworth potrząsnął głową. – Dzieciaki. Nie jestem w stanie zrozumieć, jak
ktoś może zabić dziecko. Rzygać mi się chce na samą myśl.
– Mnie też.
– Mam troje dzieci. Pewno czułbym się tak samo na miejscu tych rodziców. Mam
nadzieję, że nigdy się o tym nie przekonam. – Bosworth milczał przez chwilę. – Tamte
sprawy chyba zamknięto po egzekucji Frasera. To bardzo przyzwoicie z pana strony, że
szuka pan ofiar na własną rękę.
Jednej ofiary. Córki Eve.
– Nie ma to nic wspólnego z przyzwoitością. Po prostu muszę to robić. Dzięki za
współpracę, szeryfie. Niech pan do mnie zadzwoni, gdyby potrzebował pan pomocy
w dotarciu do naszego wydziału patologii.
– Będę wdzięczny za pomoc.
Joe zaczął schodzić z góry, ale się zatrzymał. Do diabła, najwyżej szeryf znów się
obrazi. Najwyraźniej ta sprawa go przerastała, a zanim ktoś kompetentny przyjedzie na
miejsce, nie będzie już żadnych śladów.
– Czy mógłbym coś zasugerować?
Bosworth przyglądał mu się podejrzliwie.
– Niech pan wezwie kogoś, kto zrobi zdjęcia szkieletu i miejsca, gdzie został
znaleziony.
– Miałem zamiar tak postąpić.
– Niech pan to zrobi teraz. Zaraz. Wiem, że pańscy ludzie starają się zabezpieczyć
ślady, ale przypuszczalnie więcej tu zaszkodzą, niż pomogą. Powinno się użyć
wykrywacza metalu, żeby sprawdzić, czy nie ma czegoś pod warstwą ziemi. Archeolog
sądowy powinien zająć się wydostaniem kości, a entomolog zbadaniem martwych
owadów i larw. Prawdopodobnie na entomologa jest już za późno, ale nigdy nie
wiadomo.
– U nas nie pracują tacy specjaliści.
– Może ich pan znaleźć na uniwersytecie. W ten sposób uniknie pan późniejszej
kompromitacji.
Bosworth zastanawiał się przez chwilę.
– Może tak zrobię – powiedział wolno.
– To pańska sprawa.
Joe zszedł na dół i ruszył do samochodu zaparkowanego na żwirowej drodze.
Kolejne pudło. Raczej należało się tego spodziewać. Jednakże musiał sprawdzić.
Zawsze musi sprawdzać. Któregoś dnia będzie miał szczęście i znajdzie Bonnie. Musi ją

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin