Historie zakulisowe.pdf

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Antoni Czechow

HISTORIE ZAKULISOWE

CZYLI

ANEGDOTY TEATRALNE

Wybór i posłowie

Władysław Zawistowski

Tower Press 2000

BUTY

Stroiciel fortepianów Murkin, człowiek o gładko wygolonej żółtej twarzy, zatabaczonym

nosie, z watą w uszach, wyszedł ze swego numeru na korytarz i drżącym głosem zawołał:

– Siemion! Numerowy!

Patrząc na jego przerażone oblicze można by przypuszczać, że sufit runął mu na głowę al-

bo że przed chwilą ujrzał w swoim pokoju ducha.

– Zlituj się, Siemion! – krzyknął na widok nadbiegającego posługacza. – Co to ma zna-

czyć? Jestem człowiek schorowany, reumatyczny, a ty zmuszasz mnie do chodzenia boso!

Dlaczego do tej pory nie dałeś mi butów? Gdzie one są?

Siemion wszedł do pokoju Murkina, spojrzał w to miejsce, gdzie zwykł był stawiać wy-

czyszczone obuwie, i podrapał się w głowę: butów nie było.

– Gdzież one mogły się podziać, do diabła? – mruknął Siemion. – Wieczorem, musowo,

czyściłem i tu postawiłem... Hm!... Wczoraj, po prawdzie, byłem pod muchą... Pewnikiem do

innego pokoju wstawiłem. Rychtyk tak musi być, Afanasij Jegorycz, do innego pokoju! Bu-

tów tu siła, kto by ich tam po pijanemu rozeznał, jak człowiek sam siebie nie poznaje... Musi,

wstawiłem do pokoju tej pani, co mieszka obok... do aktorki...

– Masz ci los, teraz przez ciebie muszę iść panią niepokoić! Przez takie głupstwo budzić

przyzwoitą kobietę!

Wzdychając i pokasłując Murkin podszedł do drzwi sąsiedniego pokoju i delikatnie zapu-

kał.

– Kto tam? – rozległ się po chwili kobiecy głos.

– To ja! – zaczął Murkin żałosnym głosem, stając w pozie kawalera rozmawiającego ze

światową damą. – Najmocniej przepraszam, że ośmielam się szanowną panią niepokoić, ale

jestem człowiek schorowany, reumatyczny... Lekarze, proszę szanownej pani, zalecili mi cie-

pło trzymać nogi, zwłaszcza że zaraz muszę iść stroić fortepian do generałowej Szewielicyny.

Nie mogę jednakże iść do niej boso!...

– O co panu chodzi? Jaki fortepian?

– Nie fortepian, szanowna pani, chodzi o buty! Ten gamoń Siemion oczyścił moje buty i

przez pomyłkę wstawił do pani pokoju. Niech szanowna pani będzie łaskawa oddać mi moje

buty!

Dał się słyszeć szmer, skok z łóżka, człapanie pantofli, po czym drzwi lekko się uchyliły i

pulchna rączka kobieca rzuciła pod nogi Murkina parę kamaszy. Stroiciel podziękował i wró-

cił do swego pokoju.

– Dziwne... – mruknął wciągając but. – Całkiem jakby nie z prawej nogi! Ależ tu są dwa

lewe buty! Oba z lewej nogi! Słuchaj no, Siemion, przecież to nie moje buty! Moje są z czer-

wonymi uszkami i bez łat, a te jakieś podarte, uszy poobrywane!

Siemion wziął do ręki buty, obejrzał je ze wszystkich stron i zasępił się.

– To są buty Pawła Aleksandrycza... – mruknął patrząc w bok.

Siemion zezował na lewe oko.

– Jakiego Pawła Aleksandrycza?

– Aktora... przychodzi tu co wtorek... Pewnikiem włożył pańskie zamiast swoich... Musi

postawiłem w jej pokoje obie pary: jego i pańskie. A to ci heca!

– To idź i zamień!

– Dobre sobie! – uśmiechnął się Siemion. – Idź i zamień... A skąd ja go teraz wezmę? Już

będzie godzina, jak wyszedł... Szukaj wiatru w polu!

– A gdzie on mieszka?

– A kto go tam wie! Przychodzi tu co wtorek, a gdzie mieszka – nie wiadomo. Przyjdzie,

przenocuje i czekaj do następnego wtorku...

– No widzisz, jucho, coś ty narobił? Co ja teraz pocznę! Powinienem już iść do generało-

wej Szewielicyny, gamoniu! Nogi mi zmarzły!

– Zamienić buty nie trudno. Musi pan wdziać te kamasze, pochodzić w nich do wieczora, a

wieczorem do teatru... Tam zapyta pan o aktora Blistanowa... A jak pan nie pójdzie do teatru,

to trzeba czekać do następnego wtorku. On tu tylko we wtorki przychodzi...

– Ale dlaczego tu są dwa lewe? – spytał stroiciel, z niechęcią zabierając się do wkładania

butów.

– Jakie Bóg dał, takie nosi. Z biedy... Skąd aktor ma brać?... „Ależ pan ma buty, powia-

dam, Pawle Aleksandryczu! Wstyd po prostu!” A on powiada: „Zamilcz – powiada – i zbled-

nij! W tych oto butach, powiada, grałem hrabiów i książąt!” Paradny człowiek! Jednym sło-

wem – artysta. Gdybym był gubernatorem albo jakimś naczelnikiem, zebrałbym wszystkich

tych aktorów – i do więzienia.

Stękając i krzywiąc się niemiłosiernie, Murkin wciągnął na nogi dwa lewe buty i utykając

ruszył do generałowej Szewielicyny. Cały dzień chodził po mieście, stroił fortepiany i przez

cały dzień zdawało mu się, że wszyscy patrzą na jego nogi i widzą połatane buty z wykrzy-

wionymi obcasami! Oprócz mąk moralnych przyszło mu jeszcze doświadczać cierpień fizycz-

nych: mianowicie natarł sobie nagniotek.

Wieczorem znalazł się w teatrze. Grano Sinobrodego . Dopiero przed ostatnim aktem, a i to

dzięki protekcji znajomego flecisty, wpuszczono go za kulisy. Kiedy wszedł do męskiej gar-

deroby, zastał tam całą męską obsadę. Jedni się przebierali, inni charakteryzowali, jeszcze inni

palili papierosy. Sinobrody rozmawiał z królem Bobeszem i pokazywał mu rewolwer.

– Kup! – mówił Sinobrody. – W Kursku dałem za niego okazyjnie osiem, a tobie odstąpię

za sześć... Znakomicie bije!

– Ostrożnie... Przecież jest nabity!

– Czy mógłbym się widzieć z panem Blistanowem? – zapytał stroiciel.

– Jestem! – odwrócił się do niego Sinobrody. – Czego pan sobie życzy?

– Najmocniej przepraszam, że ośmielam się szanownego pana niepokoić – zaczął stroiciel

błagalnym głosem – ale, niech mi pan wierzy, jestem człowiek schorowany, reumatyczny.

Lekarze kazali mi ciepło trzymać nogi...

– A więc, czego właściwie pan sobie życzy?

– Widzi pan... – ciągnął stroiciel zwracając się do Sinobrodego. – Tego... dzisiejszej nocy

raczył pan być w pokojach umeblowanych kupca Buchtiejewa... w pokoju numer 64...

– No i co za cel tak zmyślać! – parsknął śmiechem król Bobesz. – W pokoju 64 mieszka

moja żona!

– Żona? Bardzo mi przyjemnie... – uśmiechnął się Murkin. – A więc pańska czcigodna

małżonka właśnie wydała mi buty tego pana... Kiedy ten pan – stroiciel wskazał na Blistano-

wa – wyszedł od tej pani, zacząłem rozglądać się za moimi butami... wołam, uważa pan, nu-

merowego, a numerowy powiada mi: „Ja, proszę pana, postawiłem pańskie buty w sąsiednim

pokoju!” Przez pomyłkę, będąc w stanie nietrzeźwym, wstawił moje buty i pańskie buty do

pokoju 64 – zwrócił się Murkin do Blistanowa – a pan, wychodząc od żony tego pana, włożył

moje.

– Co też pan? – bąknął Blistanow i zmarszczył brwi. – Przyszedł pan tu intrygi robić czy

co?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: