Eugeniusz D�bski Przerwany popas - Sch�odzo-o-one... - przeci�gaj�c �rodek s�owa, z wyra�n�, kierowan� do b�stwa piwa, wdzi�czno�ci� w g�osie, powiedzia� Hondelyk. Mimo �e popasali w zaje�dzie drug� dob� wci�� nie m�g� przyzwyczai� si� do obfito�ci najzwyklejszej chocia�by wody, a tym bardziej innych napoj�w. Poci�gn�wszy �apczywie, odstawi� niemal pusty kufel, otar� usta. Zerkn�� przekornie na Cadrona. - Ca�y czas chce mi si� pi�! - poskar�y� si�. Cadron dotkn�� swojego k�cika ust, by pokaza� gdzie na twarzy przyjaciela osiad�a puchata kropa piany i powiedzia�: - Przypominasz mi teraz owego dziada, co to wszed� na karczmy i nudzi�: "Jak mi si� chce pi�! Jak mi si� chce pi�!" a� kt�ry� z go�ci nie wytrzyma� i kupi� mu kufel piwa, a ten wypi� i zacz��: " Jak mi si� chcia�o pi�! Jak mi si� chcia�o pi�!". - Poci�gn�� d�ugo z kufla, odsapn�� odstawiaj�c kufel a lew� r�k� wykona� kolisty ruch nad g�ow�, na co karczmarz, ogromne ch�opisko z �apami jak siedziska taboret�w, �ywo skin�� g�ow� i pogoni� do beczki z czteroma kuflami w r�ku. - B�dziemy tu siedzieli i pompowali w siebie piwo przez ile jeszcze? - zapyta� Hondelyka. - Ooo... Dwa dni, tydzie�. D�ugo. A� zapomn� t� przekl�t� pustyni� i jak mi si� chcia�o pi�. - Hondelyk popatrzy� na swoje d�onie, z kt�rych sk�ra, mimo d�ugich trzech k�pieli w baliach ciep�ej i ch�odnej wody, schodzi�a p�atami. - A� konie przestan� przypomina� sk�rzane worki na zr�cznie u�o�one ko�ci, a� przestan� si� �lini� na widok studni, a�... - A� si� zwalimy pod sto�y a stopy innych go�ci zaczn� z nas wyciska� wlane w siebie p�yny! - wskoczy� mu w s�owo Cadron. - Dok�adnie tak. - Hondelyk dojrza� zbli�aj�cego si� karczmarza, trzymaj�cego w zgi�ciu wskazuj�cego palca cztery kufle, jednym �ykiem doko�czy� swoje piwo, cicho upu�ci� wydobywaj�ce si� z �o��dka gazy. Odczeka� a� ch�opisko niedbale nanizawszy na gigantyczny pa��k palca uszy sze�ciu pustych kufli skieruje si� za szynkwas i powiedzia� cicho i powa�nie: - Nie m�wi�em ci, ale po raz pierwszy w �yciu widzia�em wyra�nie jak teraz ciebie, �e obok nas cwa�uje Pan Morte... I nic nie mog�em zrobi� pr�cz przymilnego u�miechania si� do niego... - Przecie� my si� wlekli�my noga za nog�?.. - b�kn�� zdezorientowany Cadron. - Wiem. Ale on cwa�owa�. Nie wznieca� przy tym kurzu i - rzecz jasna - nie zostawia� �lad�w... - My�lami wr�ci� do ostatnich dni drogi przez Qoke-Macanta, wzdrygn�� si� i chyba �eby odstraszy� nieprzyjemne wspomnienia plasn�� d�oni� o blat sto�u. - Fuj! Zostawmy go i nasze z nim ewentualne przysz�e spotkania w spokoju, pijmy! - Chwyci� kufel i zacz�� pracowicie go doi� nie zwracaj�c uwagi na pe�en podziwu wzrok Cadrona. Oderwa� si� od naczynia dopiero wtedy, gdy kraw�d� dna znalaz�a si� na poziomie oczu, ocieraj�c usta popatrzy� pytaj�co na towarzysza. - Nie, ja nie mog� tak du�o i tak szybko... - odpowiedzia� Cadron kr�c�c g�ow� w podziwie. - Bo to wymaga �wicze�... - I p�cherza jak garb dromadera! - Uech! Mo�e. Skoro ju� o p�cherzu mowa?.. - W�a�nie, chod�my ul�y� sobie. Wstali, ale przedtem Hondelyk po�piesznie dopi� niedoko�czone piwo, i ruszyli do szerokich drzwi wiod�cych na ma�e brukowane podw�rko z d�bowymi rynnami woko�o wysokiego p�otu. Ostra wo� uryny szczypa�a w oczy, ale mimo �e bardzo si� starali do�� d�ugo trwa�o, zanim mogli umkn�� z kibla. Po wej�ciu do sali Hondelyk rozejrza� si� po izbie i zaproponowa�: - Wiesz ty co, chod�my do ogrodu z piwem? Ju� mog� bez wstr�tu i strachu patrze� na s�o�ce. Oczywi�cie siedz�c w cieniu! - Wyci�gn�� szyj�, by przechwyci� spojrzenie szynkarza i da� si� samemu zauwa�y�. - Karczmarzu, przenie�cie nam to pod orzech w ogrodzie! - Odwr�ci� si� na pi�cie i skierowa� do innych drzwi, nie zauwa�aj�c pewnej rozterki na twarzy gospodarza. Cadron zauwa�y� jego konfuzj�, ale poniewa� ten nie wykrztusi� ani s�owa po�pieszy� za przyjacielem do sadu. Wydeptana obramowana rzecznymi otoczakami �cie�ka wij�c si� mi�dzy drzewami i grz�dami zi� doprowadzi�a ich do niskiego sto�u otoczonego �awami z odchylonymi ku wygodzie oparciami. Deski sto�u wyg�adzi�y �okcie ca�ych pokole� spragnionych �wie�ego powietrza go�ci, a ciemny kolor nada�y mu spadaj�ce z g�ry dorodne owoce w barwi�cych wszystko na brunatno mi�sistych �upinach. Hondelyk delikatnie odsun�� zwisaj�c� ga��� trzeszcz�c� pod ci�arem chyba worka orzech�w, wsun�� si� pod baldachim innych ga��zi i zawo�a�: - Ot mia�em pomys�! Nie rusz� si� st�d do wieczora! Cadron wsun�� si� za nim pod wielowarstwowy parasol li�ci, usiad� i ostro�nie wypr�bowa� oparcie, a potem ju� upewniony, �e robota stolarza nie podlega skardze zarzuci� r�ce za oparcie i pokiwa� g�ow� z uznaniem. Jednocze�nie g��boko zaczerpn�li powietrza i jednocze�nie parskn�li �miechem. Karczmarz, podszed�szy z naczyniami i rozstawiaj�c je na stole wpatrywa� si� w nich zaniepokojony. Cadron opanowa� si� pierwszy. - Jeszcze nie jeste�my pijani, gospodarzu zacny. Po prostu uda�o nam si� uciec z pieca Qoke-Macanta... - Z pieca to dobrze powiedziane - serio powiedzia� karczmarz. W jego g�osie nie trzeba by�o szuka� szacunku do przyczajonej za pasmem kamiennych wzg�rz pustyni, szacunek i obawa przebija�y nawet z przygarbionej w tej chwili postawy giganta. - Tak w�a�nie, jak z pieca wyj�ci, wygl�dali�cie - wysuszeni, spaleni, jak nie przymierzaj�c suchary na kwas chlebowy... - Dobra-dobra! Nie przypominaj nam tego - przerwa� Hondelyk. - Za jaki� czas przy�lij tu kogo ze �wie�ymi kuflami. I co� zimnego na przek�sk�, co tam znajdziesz w piwnicy. - Je�li mog� radzi�, to tarank�. - Widz�c zmarszczon� w namy�le brew Hondelyka po�pieszy� z wyja�nieniem: - Suszona na s�o�cu p�o�, twarda jak deska, do piwa wy�mienita i s�ona, to dobre po wypoceniu. - Zgoda. Ruszaj. Ober�ysta zawaha� si�, poruszy� ustami. - No? Co� jeszcze? Ch�op po�piesznie pokr�ci� g�ow�. I szurn�wszy we wszystkie strony ga��ziami pogna� wykonywa� polecenie. Z tr�conych ga��zi posypa�y si� orzechy, trzy du�e jak jab�ka zawerbli�y w blat sto�u, obaj m�czy�ni odruchowo chwycili - Cadron jeden, Hondelyk - dwa. �upiny odesz�y bez trudu, skorupy trzasn�y po uderzeniu pi�ciami, j�dra by�y soczyste i s�odkie, orzechowe. - Co� chcia� powiedzie�, nie? - rzuci� w przestrze� Cadron. Hondelyk nie odpowiedzia� zaj�ty wyd�ubywaniem j�dra orzecha. Pytaj�cy rozejrza� si� doko�a, ale najbli�szy owoc le�a� poza zasi�giem r�ki. - Pewnie znowu by ch�tnie opowiedzia� jak to kiedy� omal nie zgin�� na pustyni i dlatego zbudowa� tu karczm�, �eby ratowa� innych, kt�rym si�... Co? - Hondelyk przerwa� d�ubanie w skorupie i zamar�... nas�uchuj�c... usilnie... Cadron wyprostowa� si� i r�wnie� wyt�y� s�uch. - Co jest? - sykn��. Prawa r�ka ze�lizgn�a si� do cholewy buta, tr�ci�a uwypuklon� przez r�koje�� no�a cienk� mi�kk� sk�r�, lewa d�o� zanurzy�a si� pod po�� kaftana. Hondelyk potrz�sn�� g�ow�, kr�tko, nie chcia� traci� przez d�ugie kr�cenie kontaktu s�uchowego. Wolno wyci�gn�� r�k� i �cisn�� lew� przyjaciela. Cadron zrobi� min�, kt�ra mia�a zast�pi� s�owa: "No i lepiej, �e nic nam nie grozi!", ale nie porusza� si�, �eby nie przeszkadza�. Po chwili zmarszczy� czo�o, zmru�y� oczy, odchyli� si�, chc�c przez ga��zie poza plecami Hondelyka dojrze� osob� nuc�c� jak�� smutn� melodi� i najwyra�niej zbli�aj�c� si� do nich. Rzuci� kr�tkie spojrzenie przyjacielowi i w tej samej chwili kobieta przesta�a nuci�, ale zbli�y�a si� na tyle, �e s�yszeli wyra�nie szelest sukni ocieraj�cej si� o ga��zie i g�sty szpaler wysokiej rumienicy obramowuj�cej �cie�k�. Wzruszy� ramionami, wyprostowa� si�, przez g�stwin� ga��zi zobaczy� sylwetk� w d�ugiej, koloru zakrzep�ej krwi haftowanej sukni. - To kto� znaczny - tchn�� w kierunku Hondelyka. Kobieta poruszy�a ga��ziami wchodz�c w cie�, najwyra�niej zamierzaj�c usi��� na �awie, obaj m�czy�nie poderwali si� i zwr�cili w jej kierunku. - Och! - powiedzia�a widz�c Cadrona i: - Ty? - wbijaj�c spojrzenie w Hondelyka. Zaskoczony Cadron przeskakiwa� spojrzeniem od przyjaciela wpatruj�cego si� w os�upieniu w kobiet� i pochylaj�cego po chwili g�ow� w niskim uk�onie, do rumieni�cej si� damy, kt�ra dopiero gdy Hondelyk wyprostowa� si� przypomnia�a sobie o etykiecie i wykona�a nerwowy dyg. Potem opanowa�a si� i o wiele staranniej odda�a uk�on Cadronowi. - Tyy... - powt�rzy�a. - Wyj�a� mi to z ust - powiedzia� Hondelyk, ale g�os mu si� za�ama� i musia� odkaszln��, �eby doko�czy�: - pani. To m�j przyjaciel i towarzysz Cadron. Cadronie masz cze�� pozna� pani� Folnevill. Wytr�cony w r�wnowagi Cadron na wszelki wypadek sk�oni� si� jeszcze raz i korzystaj�c z tego, �e kobieta ca�� uwag� skierowa�a na Hondelyka przyjrza� si� jej pobie�nie, �eby nie by� zaskoczonym na wbijaniu wzroku w m�atk�, co og�asza� �wiatu - z wyra�nie ma�omiasteczkow� elegancj� - ciasno spleciony w gruby precel warkocz na tyle g�owy. Mia�a oko�o trzydziestu lat, pi�kn� cer� o smag�ym odcieniu, ale b��kitne oczy i lekko zadarty nos. Cienie pod oczami sygnalizowa�y jakie� dr�cz�ce j� zmartwienie lub chorob�. D�onie, g�adka sk�ra, kilka r�nej wielko�ci pier�cieni i d�ugie wypiel�gnowane paznokcie �wiadczy�y o tym, �e w�a�cicielka nie tylko nosi si� jak dama, ale i �yje tak, nie kalaj�c pi�knych d�oni ci�k� a mo�e i �adn� prac�. Dba�a jednak o figur�, albo zosta�a jej taka dana raz i na zawsze: smuk�a, gi�tka, s�dz�c po stanie nogi musia�a mie� d�ugie, a jedyne, co nie spodoba�o si� Cadronowi to zbyt ma�e piersi. - Ka�� przynie�� wygodniejsze krzes�o - powiedzia� i mimo �e pani Folnevill zaprotestowa�a sk�oni� si� i szybko ruszy� do ober�y. Gdy wr�ci� prowadz�c dw�ch pacho�k�w targaj�cych wygodny szeroki kantabas pikowany dobrze utrzyman� sk�r� syheryjskich karaka��w Hondelyk i Folnevill stali jeszcze i wygl�da�o na to, �e wpatrywali si� przez ten czas w siebie niewiele albo wr�cz nic nie m�wi�c. Kobieta ...
noczesc