Przygody Gotreka i Felixa 02 - Zabójca Skavenów.pdf - Przygody Gotreka i Felixa 1-11= - noczesc

William King

ZABÓJCA SKAVENÓW

SKAVENÓW

Przygody Gotreka i Felixa tom II

Tłumaczył Grzegorz Bonikowski

ZABÓJCA

PAZUR SKAVENA

„Usiłuję zapomnieć o długiej, mozolnej wędrówce przez okryty

płaszczem zimy las, po naszym spotkaniu z dziećmi Ulryka. Do dziś dnia

boleję myśląc o karze, jaką wymierzyliśmy tej dziewczynie, Magdalenie,

lecz mój towarzysz był nieubłagany i żadne napotkane zło nie mogło

zostać oszczędzone – nie dało się tego uniknąć. Tak stało się w tym

przypadku. Z ciężkim sercem, ponownie wkroczyliśmy do puszczy i

ruszyliśmy ku północy.

Po długim marszu znaleźliśmy się wreszcie w mieście Wielkiej

Elektorki Nuln – miejscu subtelnym, wyrafinowanym, majętnym i wielce

uczonym – a także mieście, w którym moja rodzina od dawna prowadziła

interesy. Podówczas hrabina Emmanuelle była u szczytu swej sławy,

potęgi i urody, a jej miasto przyciągało arystokratów, ludzi możnych i

sławnych – niczym płomień świecy wabiący ćmy. Nuln było jednym z

najpiękniejszych miast w całym Imperium.

Oczywiście, nasze wtargnięcie w życie miasta nastąpiło na znacznie

niższym poziomie hierarchii społecznej. Bez pieniędzy, głodni i zmęczeni

długą podróżą, byliśmy zmuszeni przyjąć zatrudnienie w prawdopodobnie

najpodlejszym zawodzie, jakiego imaliśmy się podczas naszych długich

włóczęg. W tym także czasie spotkaliśmy wroga, który miał nas

prześladować przez długie jeszcze lata.”

– Fragment z Moich Podróży z Gotrekiem,

Tom III, spisanych przez Herr Felixa Jaegera

(Wydawnictwo Altdorf, rok 2505)

– Grzęznę w rynsztoku polując na gobliny. Cóż to za życie? – Felix

Jaeger mruknął z przejęciem.

Otwarcie przeklinał wszystkich bogów. W swoim czasie uważał się za

kogoś w rodzaju eksperta od odwiedzania miejsc mało pociągających, ale

to z pewnością przebijało wszystkie pozostałe. Dwadzieścia stóp ponad

jego głową mieszkańcy Nuln prowadzili swoje codzienne zajęcia. A on

tkwił w ciemnościach, czołgając się wzdłuż wąskich chodników, gdzie

jedno poślizgnięcie mogło sprawić, że skończy zanurzony po szyję w

parujących nieczystościach. Plecy bolały go od godzin nieustannego

pochylania się. Istotnie, podczas całej długiej znajomości z Zabójcą Trolli,

Gotrekiem Gurnissonem, nigdy jeszcze nie upadł tak nisko.

– Przestań jęczeć, człeczyno. Taka praca, rozumiesz? – powiedział

radośnie Gotrek, nie zwracając najmniejszej uwagi na smród, niewygodę

wąskiego chodnika, ani na bliskość buzującego bulionu ekskrementów,

który kanalarze nazywali „gulaszem”.

Zabójca zdawał się czuć jak w domu wśród niekończącego się labiryntu

ceglanych ścian i kanałów. Dzięki swej przysadzistej, muskularnej

sylwetce Gotrek był znacznie lepiej od Felixa przystosowany do tej pracy.

Krasnolud wybierał drogę wzdłuż występów stąpając pewnie niczym kot.

W ciągu dwóch tygodni, podczas których stanowili część straży ściekowej,

Gotrek okazał się znacznie zdolniejszym pracownikiem niż weterani

mający za sobą dziesięć lat służby. Był jednak krasnoludem – jego lud

pochodził z pozbawionych światła miejsc leżących bardzo głęboko pod

Starym Światem.

Pewnie przydaje mu się zdolność widzenia w mroku, pomyślał Felix.

Nie musi polegać na migotliwym świetle latarni strażników. To jednak

nadal nie tłumaczyło, jak krasnolud wytrzymywał smród. Felix wątpił, by

nawet twierdze krasnoludów cuchnęły tak podle. Odór bijący z dołu był

nieprawdopodobnie obrzydliwy. Felixowi kręciło się w głowie od oparów.

Zabójca Trolli wyglądał dziwacznie bez swojej ulubionej broni. Felix

zaczął już sobie wyobrażać, że topór bojowy jest wszczepiony w rękę

krasnoluda. Teraz wielki topór z gwiezdnego metalu spoczywał

przytroczony na jego plecach. W kanałach przeważnie nie było dość

miejsca, by wykonywać zamachy tą bronią. Felix bezskutecznie próbował

przekonać Gotreka, by ten zostawił topór w zbrojowni straży obok

magicznego miecza. Nawet przestroga, że ciężki topór pociągnie go na

dno, gdyby potknął się i wpadł do ścieków, nie sprawiła, by Zabójca

rozstał się ze swym ukochanym orężem. A zatem, Gotrek niósł w prawej

dłoni siekierkę do rzucania i wielki bojowy czekan w lewej. Felix

wzdrygnął się na myśl o skutkach użycia tego drugiego. Przedmiot

przypominał duży młot z okrutnie zakrzywionym kolcem. Nie było

wątpliwości, że w niesamowicie silnych rękach krasnoluda to narzędzie

mogło z łatwością miażdżyć kości i rozdzierać mięśnie.

Felix zacisnął palce na rękojeści krótkiego miecza i żałował, że nie ma

ze sobą magicznego smoczego ostrza templariusza Aldreda. Perspektywa

zmierzenia się z goblinami w ciemnościach sprawiła, że zaczął tęsknić za

pewnością siebie, jaką dawała mu obecność znanej broni. Być może

Gotrek miał rację trzymając topór tak blisko?

W blasku światła latarni kanalarze wydawali się złowieszczymi

postaciami kryjącymi się w cieniu. Nie nosili żadnych wyróżniających

mundurów, poza zwykłymi szalikami, które owijały ich głowy niczym

arabskie turbany, a długi zawój zasłaniał im usta. W ciągu ostatnich dwóch

tygodni Felix poznał już swoich towarzyszy na tyle dobrze, by

rozpoznawać strażników po sylwetkach.

Był tam wysoki, szczupły Gant, którego szal osłaniał twarz

przypominającą powierzchnię księżyca pokrytą dziobami i wągrami. Jego

kark stanowił wulkaniczny archipelag wzbierających ropą wrzodów. Gant

mógł służyć za doskonały argument, by nie pracować jako kanalarz przez

dwadzieścia lat. Felix kulił się w sobie na myśl o jego bezzębnym

uśmiechu, podłym oddechu i jeszcze gorszych dowcipach. Oczywiście,

nigdy nie powiedział o tym Gantowi prosto w twarz. Sierżant napomknął,

że zabił już za to wielu ludzi.

Był też przysadzisty, przypominający wielką małpę Rudi, ze swoją

masywną niczym beczka klatką piersiową i dłońmi niemal tak wielkimi,

jak należące do Gotreka. Często zmagał się z Zabójcą Trolli w tawernie,

po pracy, na rękę. Pomimo wysiłku wyciskającego pot, który spływał po

jego łysym łbie, Rudi nigdy nie pokonał krasnoluda, chociaż zbliżył się do

tego bardziej niż jakikolwiek inny człowiek, jakiego widział Felix.

Byli tam wreszcie Hef i Spider, „nowe chłopaki”, jak zwykł nazywać

ich Gant, ponieważ służyli w straży ściekowej zaledwie od siedmiu lat. Te

identyczne bliźniaki żyły na powierzchni z tą samą kobietą i mieli nawyk

kończenia wypowiedzi drugiego. Ich długie twarze o zapadłych policzkach

i rybich, wytrzeszczonych oczach były tak dziwne, że Felix podejrzewał,

iż w ich rodzinie musiały nastąpić akty kazirodztwa lub objawiała się

wrodzona mutacja. Nie wątpił jednak w zabójczą skuteczność braci

podczas walki, ani w ich oddanie sobie nawzajem oraz ich dziewczynie,

Gildzie. Pewnego wieczora widział straszne rzeczy, kiedy bracia

wypatroszyli swoimi hakowatymi nożami rajfura, który ośmielił się ją

obrazić.

Poza gburowatym jednookim krasnoludem, byli to jedyni ludzie, z

którymi pracował. Stanowili najbardziej zdesperowaną załogę, jaką

kiedykolwiek znał. To byli występni mężczyźni, którzy nie mogli znaleźć

odpowiedniej pracy gdziekolwiek indziej i wreszcie znaleźli pracodawcę

nie zadającego żadnych pytań.

Czasami Felix miał ochotę pójść do biura spółki swojego ojca, aby

błagać o pieniądze, dzięki którym mógłby opuścić to miejsce. Wiedział, że

dostałby je. Nadal był synem Gustava Jaegera, jednego z najbogatszych

kupców Imperium. Wiedział także, że wieść o jego kapitulacji dotarłaby

do rodziny. Dowiedzieliby się, że wrócił do nich skamląc o pomoc, mimo

wszystkich szumnych przechwałek. Dowiedzieliby się, że wziął pieniądze,

którymi podobno gardził. Oczywiście, łatwo było pogardzać pieniędzmi w

dniu, w którym opuścił dom, ponieważ nigdy wcześniej nie zaznał ich

braku. Groźby ojca o wydziedziczeniu były pozbawione znaczenia, gdyż

po prostu ich nie rozumiał. Wychował się w bogactwie. Biedacy stanowili

inny gatunek: smutne, chore stworzenia żebrzące na rogach ulic i stające

na drodze powozu. Od tego dnia wiele się nauczył. Wycierpiał liczne

niedostatki i przekonał się, że potrafi je przetrzymać.

Ale to była już niemal ostateczność: został zmuszony, by stać się

kanalarzem, najniższym wśród najniższych najemnych awanturników w

Nuln. Po prostu nie było niczego innego. Od czasu ich przybycia do

miasta, nikt nie chciał zatrudnić dwóch obdartych włóczęgów, takich jak

on i Gotrek. Felix z bólem myślał o swoim wyglądzie, gdy poszukiwał

pracy w wytartych butach i połatanym płaszczu. Zawsze starał się ubierać

elegancko.

Teraz jednak potrzebowali pieniędzy – jakichkolwiek pieniędzy. Długa

wędrówka przez ziemie Księstw Granicznych nie przyniosła żadnych

zysków. Znaleźli zaginiony skarb w Karaku Osiem Szczytów, ale

pozostawili go duchom prawowitych właścicieli. Znaleźć pracę lub kraść –

to była kwestia życia lub śmierci, a zarówno Felix, jak i Zabójca Trolli

byli zbyt dumni, by zniżyć się do złodziejstwa lub żebractwa. Tak oto

znaleźli się w kanałach ściekowych pod drugim co do wielkości miastem

Imperium, pełzali pod siedzibą wiedzy, szkołą, o wstąpieniu do której

marzył kiedyś Felix. Odwiedzali oślizgłe tunele pod domem hrabiny

elektorki Emmanuelle, najsławniejszej piękności narodu.

Tego nie dało się znieść. Felix stale zastanawiał się, jaka przeklęta

gwiazda przyświecała jego narodzinom. Pokrzepiał się myślą, że

przynajmniej było spokojnie. To była brudna robota, ale jak dotąd nie

okazała się niebezpieczna.

– Ślady! – usłyszał okrzyk Ganta. – Ha! Ha! Znaleźliśmy parę małych

łajdaków. Szykujcie się do akcji, chłopaki.

– Dobrze! – huknął Gotrek.

– Szlag by to... – mruknął Felix. Nawet będąc tak mało doświadczonym

kanalarzem, Felix potrafił dostrzec te ślady.

– Skaveni – Gotrek przyjrzał się uważnie i splunął obficie flegmą w

główny kanał ściekowy. Plwocina zalśniła na plamie fosforyzujących alg.

– Szczuroludzie, pomiot Chaosu.

Felix zaklął. Pracował dopiero od dwóch tygodni, a za chwilę miał

spotkać stworzenia zrodzone w głębinach. Udawało mu się ignorować

Przygody Gotreka i Felixa 02 - Zabójca Skavenów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: