Przygody Gotreka i Felixa 04 - Zabójca smoków.pdf - Przygody Gotreka i Felixa 1-11= - noczesc

William King

Zabójca Smoków

Przygody Gotreka i Felixa tom IV

Tłumaczył Grzegorz Bonikowski

„Gdy odlatywaliśmy z zaginionej cytadeli Karag Dum, cieszyłem się na

myśl o powtórnym zobaczeniu Ulriki i oczekiwałem odpoczynku po

naszych przygodach. Nie miałem pojęcia, że nasza tułaczka dopiero się

rozpoczyna. Nie wiedziałem, że wkrótce spotkamy wrogów zarówno

starych, jak i nowych, włącznie z najpotężniejszym potworem, jakiego

miałem do tej pory nieszczęście spotkać”

– Fragment z Moich Podróży z Gotrekiem,

Tom III, spisanych przez Herr Felixa Jaegera

(Wydawnictwo Altdorf, rok 2505)

NOC SKAVENA

„Wkrótce – pomyślał Szary Prorok Thanquol, – moi wojownicy

zaatakują”.

Thanquol zatarł łapy z radości. Wkrótce całe jego knowanie i

przekupstwo zacznie się opłacać. Wkrótce zemści się na krasnoludzie

Gotreku Gurnissonie i jego przerażającym ludzkim pomagierze, Felixie

Jaegerze. Wkrótce pożałują na zawsze, że wtrącili się w intrygi tak

potężnego czarnoksiężnika. Wkrótce pośle ich krzyczących i błagających

o litość ku tak słusznie należnej śmierci. Wkrótce...

Wokół siebie słyszał oddziały zajmujące pozycje. W mroku poruszały

się kolejne szeregi straszliwych wojowników skavenów, samej śmietanki

żołdactwa szczuroludzi. Ich różowe ślepia migotały w ciemności, długie

ogony uderzały w powściąganej żądzy mordu, a kły lśniły od śliny. Tuż za

nim, jego potworny ochroniarz, trzeci wielki szczuro-ogr noszący imię

Kościorwija mruknął tłumiąc łaknienie krwi.

Szczuro-ogr przekraczał rozmiarami człowieka. Był ponad dwukrotnie

wyższy i dziesięć razy cięższy. Jego łeb wyglądał jak przerażające

połączenie głów szczura i wilka. Czerwone ślepia płonęły szaleńczą

nienawiścią. Potężne pazury wysuwały się z grubych paluchów. Długi,

przypominający robaka ogon chlastał wściekle powietrze. Ten nowy

szczuro-ogr, wymiana za stwora zabitego przez Felixa Jaegera podczas

bitwy pod Samotną Wieżą, kosztował Thanquola małą fortunę w tokenach

spaczenia. Było to jedno z wyrzeczeń, jakie poniósł Thanquol podczas

swojej ostatniej wizyty w wielkiej jamie Klanu Moulder, Piekielnej

Otchłani. Został zmuszony do wydania ponad połowy osobistego majątku i

musiał zgodzić się na rezygnację z części łupów w zbliżającym się

zwycięstwie, na rzecz przeklętych władców Klanu. Wszystko to w zamian

za ich wsparcie podczas tego nowego przedsięwzięcia. Thanquol uważał

jednak, że nie należało tym się przejmować. Zdobycze nieuniknionego

zwycięstwa w zupełności wynagrodzą mu jego wydatki. Tego był

całkowicie pewien.

Myślał o siłach, które zostały pchnięte do tego odległego miejsca,

zgodnie z jego błyskotliwym planem. Byli tu nie tylko sztormvermini i

wojownicy klanowi w barwach Klanu Moulder. Były także szczuro-ogry i

stada dzikich szczurów popędzanych przez poganiaczy. Jego armia liczyła

niemal tysiąc istnień.

Dzięki takiej sile Thanquol był pewien zwycięstwa – szczególnie, że

jego przeciwnikami byli zwykli ludzie. W jaki sposób mogli

przeciwstawić się prawdziwym powiernikom ziemi, potomstwu samego

Rogatego Szczura? Odpowiedź była prosta. Nie ma takiego sposobu. Ogon

Thanquola zesztywniał z dumy, gdy on kontemplował skalę zwycięstwa,

które wkrótce będzie należeć do niego.

Thanquol węszył powietrze długim szczurzym nosem. Jego wąsy

drgały niespokojnie. Może sprawiała to bliskość Pustkowi Chaosu, które

wyczuwał oraz obecność wielkiej żyły spaczenia, samej esencji magicznej

mocy. Jeszcze raz zdumiał się nad głupotą edyktu Rady Trzynastu, który

zabraniał armiom skavenów wkraczania na te nawiedzone przez demony

ziemie. Z pewnością strata kilku skaveńskich niewolników zostałaby

wynagrodzona wielkim skarbem, w postaci zdobytego spaczenia. To

prawda, że w przeszłości Pustkowia pochłonęły całe armie szczuroludzi,

ale z pewnością nie usprawiedliwiało to powściągliwości Rady. Thanquol

był pewien, że pod jego dowództwem, a przynajmniej dzięki wskazówkom

wydawanym z daleka w istocie bowiem, nie widział sensu w ryzykowaniu

stratą skavena o jego potężnym intelekcie – grupa wojowników

wykonałaby misję.

Istniały także inne możliwości. Gdyby posiadał statek powietrzny,

który te przeklęte krasnoludy zbudowały dla Gurnissona i Jaegera, a

którego do tej pory nie udało się przechwycić jego głupawemu

pomocnikowi Lurkowi Snitchtongue'owi, mógłby go użyć w celu

pozyskania spaczenia na Pustkowiach. Sfrustrowany uderzył swym

ogonem w chwili, gdy pomyślał o karygodnej niekompetencji Lurka, a

potem zacisnął chciwie łapy na myśl o powietrznym pojeździe. Nie

znajdował końca zastosowań dla pojazdu, które wykorzysta, kiedy go

zdobędzie.

Dzięki niemu możliwe stanie się szybkie przetransportowanie Szarego

Proroka i jego ochroniarzy w dowolne miejsce Starego Świata. Dostarczy

oddziały na tyły wroga. Na podstawie tego prototypu zostanie zbudowana

powietrzna flota. Za pomocą takiej armady Thanquol i – jak lojalnie

pośpieszył dodać w myślach – za jego pośrednictwem także Rada, podbije

świat.

Oczywiście, najpierw musiał położyć łapy na statku powietrznym, co

sprowadziło jego uwagę na sprawy bieżące. Spoglądając przez lunetę

zauważy ufortyfikowany dworek zamieszkany przez kislevskich

sojuszników krasnoluda. To były typowe umocnione domostwa budowane

przez ludzkie klany w tej okolicy. Otaczały je wysokie palisady i rów, a

sam dwór był solidną budowlą z kamienia i belek. Okna były wąskie,

zwykle stanowiły tylko szczeliny dla łuczników. Drzwi i wrota były

masywne i mocne. Zbudowano je, by odpierały ataki potwornych

stworzeń, tak powszechnych w tych stronach leżących w pobliżu Pustkowi

Chaosu. Wewnątrz znajdowały się stajnie, bowiem ludzie bardzo ukochali

swoje konie. Thanquol nigdy nie mógł tego zrozumieć. Uważał, że te

bestie nadawały się tylko do jedzenia.

Dwór był typowy pod każdym względem, za wyjątkiem jednego

szczegółu. Thanquol zauważył to z radością. Na zewnątrz głównego

budynku znajdowała się masywna drewniana wieża zakończona metalową

platformą. Nie licząc materiału, z którego została zbudowana nie różniła

się niczym od wieży dokującej, jaką Thanquol widział pod Samotną

Wieżą. Było to zanim statek powietrzny odleciał unikając wpadnięcia w

jego łapy. Bez wątpienia to było miejsce, gdzie statek zatrzymał się w

drodze na północ ku Pustkowiom. Najwyraźniej w celu uzupełnienia

paliwa lub zapasów. Bystry umysł Thanquola zrozumiał, że istniało

ograniczenie zasięgu pojazdu. Warto było to wiedzieć. Ale dlaczego

właśnie tutaj ? Dlaczego tak blisko Pustkowi Chaosu?

Thanquol przez chwilę rozmyślał, co to może znaczyć. Dlaczego

krasnoludy, w szczególności ten przeklęty Zabójca Trolli Gotrek

Gurnisson, postanowiły wysłać tak cenne urządzenie na Pustkowia. Gdyby

tylko udało się tego dowiedzieć temu głupkowi, Lurkowi. Gdyby tylko

raportował zgodnie z otrzymanym poleceniem. Thanquol nie był w

najmniejszym stopniu zaskoczony, że tak się nie działo. Jego

przekleństwem było kierowanie bufonami, którzy żyli tylko po to, by psuć

jego genialne plany. Thanquol często podejrzewał, że ci pachołkowie

zostali mu podrzuceni na skutek machinacji jego podstępnych wrogów w

Skavenblight. Zawiłości polityki skavenów bywały nieskończone i

powikłane, a lider o geniuszu Thanquola miał wielu zazdrosnych rywali,

przepełnionych zawiścią.

Niewątpliwie, kiedy tylko Gurnisson znajdzie się w mocy Thanquola,

uda się go zmusić do odkrycia przyczyn tej misji. Stanie się to na skutek

różnych przemyślnych metod perswazji znanych Szaremu Prorokowi. A

jeśli to się nie uda, wówczas zmusi do mówienia pomagiera Gurnissona,

tego przeklętego człowieka, Felixa Jaegera. W zasadzie Thanquol uważał,

że właśnie z nim pójdzie łatwiej. Nie to, żeby bal się konfrontacji z tym

przerażającym jednookim krasnoludem, nic z tych rzeczy. Thanquol

wiedział, że w każdych okolicznościach jest odważny i waleczny i taki

bezmyślny, gwałtowny brutal, jak Gotrek Gurnisson nie może go

zastraszyć w żaden sposób. Udowodnił to podczas licznych spotkań z

Przygody Gotreka i Felixa 04 - Zabójca smoków.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: