sw6b_atrybucje.pdf

®G.Wieczorkowska slajdy z wykładu #6 (wiosna 2010) 1 1

I zmiana ewaluacji obiektu pod wpływem kontaktu

patrz PDF : Efekt ekspozycji

II Atrybucje: wnioskowanie na podstawie zachowania

lektura: WD 13.2.4 Spostrzegania osób

Wewnętrzne

zewnętrzne

Stałe

Zmienne

Stałe

zmienne

Pracowitość,

Zdolności

Wysiłek,

Nastrój

Opinia ,

Trudność zadania

Pech

/szczęście

Nietypowa pomoc

®G.Wieczorkowska slajdy z wykładu #6 (wiosna 2010) 2 2

wewnętrzne

zewnętrzne

Stałe

Zmienne

Stałe

zmienne

Kontrolowane

Pracowitość

Wysiłek

Opinia

Nietypowa

pomoc

Niekontrolowane

Zdolności

Nastrój

Trudność

zadania

Pech

/szczęście

wewnętrzne

zewnętrzne

Stałe

Zmienne

Stałe

zmienne

Kontrolowane

Pracowitość

Wysiłek

Opinia

Nietypowa

pomoc

Niekontrolowane

Zdolności

Nastrój

Trudność

zadania

Pech

/szczęście

II.1 MODEL ATRYBUCJI (współzmienności Kelleya) –

Karol skrytykował mój wykład.

Aby to zinterpretować (odkryć przyczynę tego) muszę określić:

1) powszechność (zgodność - czy inni też krytykują).

2) wybiórczość (czy krytykuje też innych wykładowców)

3) stabilność ( spójność , zwartość - czy krytykuje wszystkie moje wykłady)

Jeżeli zachowanie charakteryzuje się niską stabilnością (tylko raz skrytykowałi) Æ Przyczyna leży

w specyficznych warunkach,

®G.Wieczorkowska slajdy z wykładu #6 (wiosna 2010) 3 3

Jeżeli zachowanie charakteryzuje się wysoka stabilnością to możemy zastanawiać się czy

krytyka, która mnie spotkała jest spowodowana przeze mnie, czy też wynika z własności

Karola.

Jeżeli jego zachowanie cechuje:

1) niską powszechność – jest jedynym, który krytykuje

2) niską wybiórczość – krytykuje wykłady innych

3) wysoką stabilność – krytykuje wszystkie moje wykłady Æ przyczyna leży w Karolu.

Jeżeli jego zachowanie charakteryzuje się

1) wysoką powszechnością – wszyscy krytykują moje wykłady

2) wysoką wybiórczością – krytykuje tylko moje wykłady

3) wysoką stabilnością – krytykuje wszystkie moje wykłady Æ przyczyna leży we mnie.,

Badania pokazały, że nie wykorzystujemy informacji o powszechności, bazując na stabilności i

wybiórczości. Pewnie dlatego, że nie mamy tych informacji na co dzień.

II.2 Reguły atrybucji:

R1. Zasada pomniejszania

Niedoceniamy roli danej przyczyny jeżeli dowiadujemy się o czynnikach sprzyjających

wystąpieniu wyjaśnianego zachowania

R2. Zasada powiększania

Przeceniamy rolę danej przyczyny jeżeli dowiadujemy się o czynnikach niesprzyjających

wystąpieniu wyjaśnianego zachowania

II.3 Deformacje procesu atrybucji

•

Podstawowy błąd atrybucji- oceniając innych przeceniamy wpływ czynników

wewnętrznych (dyspozycji) a niedocenianie czynników zewnętrznych (sytuacji)

•

Asymetria atrybucyjna (własne zachowania wyjaśniamy sytuacją, innych ich

dyspozycjami)

(1) + (2)= błąd perspektywy

®G.Wieczorkowska slajdy z wykładu #6 (wiosna 2010) 4 4

II.3.1 Tendencja do chronienia JA:

1. Egotyzm atrybucyjny – wyjaśnianie własnych zachowań w pochlebny sposób

2. Egocentryzm atrybucyjny- przecenianie własnego wkładu

II.4 Przyczyny błędu perspektywy

♦ Informacja – obserwator nie zna realiów społecznych

♦ Ideologia – akceptacja doktryny osobistej odpowiedzialności za działania

♦ Percepcja – dla obserwatorów osoby działające są wyraziste (heurystyka zakotwiczenia)

♦ Języki zachodnie zawierają znacznie więcej terminów do opisywania osobowości niż

sytuacji

♦ Ograniczenie zasobów poznawczych.

II.4.1 Rola percepcji

II.4.1.A Przykład: PUNKT SIEDZENIA 1

W tym badaniu Janusz i Rafał prowadzili rozmowę, którą obserwowało 6 badanych:

1) E1 i E2 siedzieli po bokach Janusza i Rafała – widzieli ich z profilów;

2) J1 i J2 siedzieli za plecami Rafała – mogli więc obserwować Janusza;

3) R1 i R2 siedzieli za plecami Janusza – mogli obserwować Rafała.

JANUSZ

RAFAŁ

Rys. 1.6. Ilustracja do przykładu PUNKT SIEDZENIA 1

Po skończeniu rozmowy wszyscy byli pytani o to, kto rozpoczął rozmowę i kto decydował

o jej przebiegu. E1 i E2 przypisywali równy wpływ na rozmowę Januszowi i Rafałowi. J1 i J2,

siedzący za plecami Rafała, wskazywali Janusza jako nadającego ton rozmowie. R1 i R2,

siedzący za plecami Janusza, uznawali Rafała za osobę decydującą.

®G.Wieczorkowska slajdy z wykładu #6 (wiosna 2010) 5 5

Janusz

Rafał

J1 & J2

E1 & E2

R1 & R2

Rys. 1.7. Wyniki badania PUNKT SIEDZIENIA 1. Na osi Y przedstawiono przypisywany przez

obserwatorów stopień odpowiedzialności rozmówców (Janusza, Rafała) za przebieg rozmowy.

Badanie: PUNKT SIEDZENIA 2

Obserwujący

twarz Rafała

Obserwujący

twarz Janusza

JANUSZ

RAFAŁ

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: