Clive Cussler - Dirk Pitt 08 - Cyklop.pdf - Cussler Clive - Raptor87

CLIVE CUSSLER

Cyklop

5 MARCA 1918 MORZE KARAIBSKIE

PROLOG

Cyklopowi pozostała niespełna godzina Ŝ ycia. Jeszcze czterdzie ś ci osiem minut, a stanie si ę wspólnym grobowcem trzystu dziewi ę ciu osób -

pasa Ŝ erów i załogi. Po ś ród, jak na ironi ę , pustego morza i pod diamentowo czystym niebem nast ą pi nie przewidziana i niczym nie zwiastowana

tragedia. Nawet mewom, które przez ostatni tydzie ń pod ąŜ ały uparcie kilwaterem statku to nurkuj ą c lotem błyskawicy, to znów szybuj ą c z

ospał ą oboj ę tno ś ci ą ponad falami, dobra pogoda przyt ę piła silnie wyczulony instynkt.

Od południowego wschodu wiała lekka bryza ledwie poruszaj ą c ameryka ń sk ą flag ą wywieszon ą na rufie statku. O trzeciej trzydzie ś ci nad

ranem wi ę kszo ść nie pełni ą cych wachty członków załogi i pasa Ŝ erów spała. Kilka osób, którym parna duchota pasatów nie dawała zmru Ŝ y ć oka,

stało na górnym pokładzie i opieraj ą c si ę o reling obserwowało, jak dziób statku tnie z sykiem wybrzuszaj ą ce si ę leniwie masy wody. Główne

natarcie morza zdawało si ę szykowa ć pod gładk ą powierzchni ą , gdzie w gł ę binach wzbierały pot ęŜ ne siły.

W sterówce Cyklopa porucznik John Church gapił si ę półprzytomnie przez jeden z wielkich okr ą głych iluminatorów. Miał psi ą wacht ę od

północy do czwartej rano i nie przychodził mu do głowy inny sposób walki z senno ś ci ą . Poprzez mgł ę ot ę pienia rejestrował, Ŝ e fale rosn ą ,

dopóki jednak były rzadkie i niezbyt strome, nie widział powodu do redukowania szybko ś ci.

Ci ęŜ ko wyładowany w ę glowiec, popychany sprzyjaj ą cym pr ą dem, wlókł si ę mimo to z szybko ś ci ą zaledwie dziewi ę ciu w ę złów. Jego

maszyny stanowczo wymagały kapitalnego remontu i w tej chwili pracował tylko lewy motor. Prawy nawalił wkrótce po wypłyni ę ciu z Rio de

Janeiro i pierwszy mechanik zameldował, Ŝ e maszyn ę mo Ŝ na naprawi ć dopiero po wej ś ciu do portu Baltimore.

Porucznik Church pi ą ł si ę mozolnie po szczeblach kariery osi ą gaj ą c w ko ń cu stopie ń oficerski. Był chudym, przedwcze ś nie posiwiałym

m ęŜ czyzn ą pod trzydziestk ę . Pływał ju Ŝ na wielu ró Ŝ nych statkach i cztery razy okr ąŜ ył kul ę ziemsk ą . Ale Cyklop był najosobliwsz ą jednostk ą , z

jak ą si ę zetkn ą ł w ci ą gu dwunastu lat słu Ŝ by w marynarce wojennej. Odbywał na tym o ś mioletnim statku swój pierwszy rejs, w trakcie którego

zd ąŜ yło ju Ŝ zaj ść kilka dziwnych incydentów.

Zaraz po opuszczeniu przez statek portu macierzystego prawa ś ruba posiekała na miazg ę marynarza, który wypadł za burt ę . Potem doszło do

kolizji z kr ąŜ ownikiem Raleigh, z której obie jednostki wyszły z lekkimi uszkodzeniami. Bryg miał na pokładzie pi ę ciu wi ęź niów. Jednego z

nich, skazanego za brutalne zamordowanie kolegi z tego samego statku, odstawiano do wi ę zienia marynarki wojennej w Portsmouth w stanie

New Hampshire. Wpływaj ą c do portu Rio Harbor, statek był o włos od wej ś cia na raf ę , a kiedy pierwszy oficer zarzucił kapitanowi nara Ŝ enie

statku na niebezpiecze ń stwo wskutek zmiany kursu, nało Ŝ ono na ń areszt i zakazano opuszczania kajuty. Do tego dochodziły nieustanne

problemy z silnikiem prawej burty, utyskuj ą ca załoga i zapijaj ą cy si ę do nieprzytomno ś ci kapitan. Kiedy Church podsumował w my ś lach te

niefortunne zdarzenia, dr ę czyło go przeczucie nadci ą gaj ą cego nieszcz ęś cia.

Z ponurej zadumy wyrwał go dobiegaj ą cy z tyłu odgłos ci ęŜ kich kroków. Odwrócił si ę i zesztywniał na widok kapitana przekraczaj ą cego

próg sterówki.

Komandor porucznik George Worley był postaci ą Ŝ ywcem wyj ę t ą z kart powie ś ci “Wyspa skarbów”. Brakowało mu tylko przepaski na oku i

drewnianej nogi. Budow ą przypominał byka. Szyi wła ś ciwie nie miał, a jego wielka głowa zdawała si ę wyrasta ć wprost z ramion. R ę ce o

dłoniach tak pot ęŜ nych, Ŝ e rozmiarem mogły si ę równa ć z tomem encyklopedii, zwisały lu ź no wzdłu Ŝ tułowia. Worley nigdy nie przejmował si ę

zbytnio regulaminem marynarki wojennej i nosił zazwyczaj na pokładzie uniform zło Ŝ ony z laczków, małego kapelusika oraz bielizny. W

przepisowym mundurze Church widywał kapitana tylko podczas postojów Cyklopa w portach, kiedy Worley schodził na brzeg w sprawach

słu Ŝ bowych.

Z chrz ą kni ę ciem, które miało zast ą pi ć słowa powitania, Worley podszedł do barometru i postukał w szybk ę wielkim knykciem. Wpatrywał

si ę kilka sekund we wskazówk ę , po czym skin ą ł głow ą .

- Nie tak ź le - powiedział z lekkim niemieckim akcentem. - Wygl ą da na to, Ŝ e na nast ę pne dwadzie ś cia cztery godziny mamy spokój. Przy

odrobinie szcz ęś cia morze b ę dzie gładkie jak stół, chyba Ŝ e da nam popali ć podczas mijania przyl ą dka Hatteras.

- Ka Ŝ demu statkowi daje popali ć przy przyl ą dku Hatteras - mrukn ą ł bezbarwnie Church.

Worley wszedł do kabiny nawigacyjnej i popatrzył na wykre ś lon ą ołówkiem lini ę wyznaczaj ą c ą kurs Cyklopa i jego przybli Ŝ on ą pozycj ę .

- Zmieni ć kurs o pi ęć stopni na pomoc - polecił wracaj ą c do sterówki. - Opłyniemy Wielk ą Ławic ę Bahamsk ą .

- Ju Ŝ jeste ś my dwadzie ś cia mil na zachód od głównego kanału - zauwa Ŝ ył Church.

- Mam swoje powody, by unika ć ucz ę szczanych szlaków Ŝ eglugowych - odparł szorstko Worley.

Church dał po prostu znak głow ą sternikowi i Cyklop wszedł w zwrot. Ta niewielka zmiana kierunku sprawiła, Ŝ e fale nacierały teraz na

dziób od lewej strony i statkiem zacz ę ło silnie kołysa ć .

- Nie bardzo mi si ę podoba stan morza - stwierdził Church. - Fale robi ą si ę jakby bardziej strome.

- To cz ę ste na tych wodach - odparł Worley. - Zbli Ŝ amy si ę do miejsca, gdzie Pr ą d Północnorównikowy spotyka si ę z Pr ą dem Zatokowym.

Widywałem tu ju Ŝ powierzchni ę płask ą jak stół, a kiedy indziej wysokie na dwadzie ś cia stóp fale, przepi ę kne bałwany w ś lizguj ą ce si ę pod kil.

Church zacz ą ł co ś mówi ć , ale przerwał i nadstawił ucha. W sterówce rozległ si ę zgrzyt metalu szoruj ą cego o metal. Worley zdawał si ę

niczego nie słysze ć , ale Church podszedł do tylnego bulaja i wyjrzał na długi pokład ładunkowy Cyklopa.

Jak na owe czasy był to wielki statek. Miał 542 stopy długo ś ci i 65 stóp szeroko ś ci. Zbudowano go w Filadelfii w roku 1910 i pływał w

słu Ŝ bach pomocniczych marynarki wojennej wchodz ą cych w skład Floty Atlantyckiej. W siedmiu przepastnych ładowniach mogło si ę pomie ś ci ć

l0 500 ton w ę gla, ale w tym rejsie przewo Ŝ ono w nich 11 000 ton magnezu. Kadłub grz ą zł gł ę boko w falach, a zanurzenie o dobr ą stop ę

przekraczało znak Plimsolla. Zdaniem Churcha statek był niebezpiecznie przeci ąŜ ony.

Spogl ą daj ą c w kierunku rufy Church rozró Ŝ niał majacz ą ce w ciemno ś ciach dwadzie ś cia cztery Ŝ urawie do bunkrowania w ę gla z

gigantycznymi dwuszcz ę kowymi chwytakami zabezpieczonymi na wypadek pogorszenia si ę pogody. Dostrzegał tam co ś jeszcze.

Pokład w okolicach ś ródokr ę cia zdawał si ę unosi ć i opada ć w rytmie przechodz ą cych pod kilem fal.

- Bo Ŝ e - mrukn ą ł. - Kadłub przegina si ę na falach.

Worley nie zadał sobie nawet trudu, by spojrze ć .

- Nie ma si ę czym przejmowa ć , synu - burkn ą ł. - Niewielkie napr ęŜ enia mu nie zaszkodz ą .

- Nigdy nie widziałem, Ŝ eby statek tak si ę naddawał - nie ust ę pował Church.

Worley opadł w wielki trzcinowy fotel, który trzymał na mostku, i wsparł nogi o szafk ę na busole.

- Synu, nie martw si ę o starego Cyklopa. B ę dzie Ŝ eglował po morzach i oceanach, kiedy nas ju Ŝ dawno nie b ę dzie na tym ś wiecie.

Beztroska kapitana nie rozproszyła niepokoju Churcha. Wzmogła tylko dr ę cz ą ce go od jakiego ś czasu przeczucie zbli Ŝ aj ą cego si ę

nieszcz ęś cia.

Przekazawszy wacht ę innemu oficerowi, Church zszedł z mostka i zatrzymał si ę w kabinie radiowej, by wypi ć fili Ŝ ank ę kawy z dy Ŝ urnym

radiooperatorem. Gdy wchodził, radio, jak na ka Ŝ dym statku nazywaj ą fachowca od ł ą czno ś ci bezprzewodowej, podniósł na niego wzrok.

- Dzie ń doberek, poruczniku.

- Jest co ś interesuj ą cego z pobliskich jednostek?

Radio zsun ą ł słuchawk ę z jednego ucha.

- ś e co prosz ę ?

Church powtórzył pytanie.

- Nic, tylko radiowcy z dwóch statków handlowych graj ą w szachy na odległo ść .

- Powiniene ś si ę przył ą czy ć dla zabicia nudy.

- Wol ę warcaby - stwierdził radio.

- Jak daleko od nas s ą te handlowce?

- Sygnały s ą bardzo słabe... b ę dzie jakie ś sto mil.

Church usiadł okrakiem na krze ś le, zło Ŝ ył ramiona na oparciu i wsparł na nich podbródek.

- Poł ą cz si ę z nimi i spytaj, jaki jest u nich stan morza.

Radio wzruszył bezradnie ramionami.

- Nie da rady.

- Nadajnik ci szwankuje?

- Jest w porz ą siu, jak szesnastoletnia dziwka z Hawany.

- No to nie rozumiem.

- Rozkaz kapitana Worleya - odparł radio. - Kiedy wychodzili ś my z Rio, wezwał mnie do swojej kajuty i przykazał, Ŝ ebym przed

zawini ę ciem do Baltimore nie przekazywał Ŝ adnych depesz bez jego wyra ź nego polecenia.

- Podał powód?

- Nie, sir.

- Cholernie dziwne.

- Na mój rozum, ma to co ś wspólnego z tym wa Ŝ niakiem, którego zabrali ś my w Rio w charakterze pasa Ŝ era.

- Z konsulem generalnym?

- Dostałem ten rozkaz, jak tylko wszedł na pokład...

Radio urwał i docisn ą ł słuchawki do uszu. Potem zacz ą ł notowa ć na kartce tre ść nadchodz ą cego komunikatu. Po kilku chwilach spojrzał ze

ś ci ą gni ę t ą twarz ą na Churcha.

- Sygnał SOS.

Church wstał.

- Jaka pozycja?

- Dwadzie ś cia mil na południowy wschód od Anguilla Cays.

Church przeliczył to sobie w pami ę ci.

- To by było mniej wi ę cej pi ęć dziesi ą t mil przed nami. Jest co ś jeszcze?

- Nazwa jednostki Crogan Castle. Rozwalony dziób. Powa Ŝ nie uszkodzona nadbudówka. Nabieraj ą wody. Konieczna natychmiastowa

pomoc.

- Rozwalony dziób? - powtórzył Church tonem niedowierzania. - Od czego?

- Nie powiedzieli, poruczniku.

Church ruszył do drzwi.

- Powiadomi ę kapitana. Nadaj do Crogan Castle, Ŝ e idziemy do nich pełn ą par ą .

Radio popatrzył na niego ze zbolał ą min ą .

- Błagam, sir, nie wolno mi.

- Rób, co mówi ę ! - rozkazał Church. - Bior ę na siebie pełn ą odpowiedzialno ść .

Odwrócił si ę , przebiegł korytarzyk i wspi ą ł si ę po drabince do sterówki. Worley nadal siedział w trzcinowym fotelu bujaj ą c si ę w rytm

przechyłów statku. Okulary miał zsuni ę te na czubek nosa i czytał wy ś wiechtany numer czasopisma “Liberty”.

- Radio złapał sygnał SOS - oznajmił Church. - Niecałe pi ęć dziesi ą t mil od nas. Kazałem mu potwierdzi ć odbiór i powiadomi ć ich, Ŝ e

zmieniamy kurs i idziemy z pomoc ą .

Worley wytrzeszczył oczy, zerwał si ę z fotela i ś cisn ą ł zaskoczonego Churcha za ramiona.

- Czy ś pan zwariował? - rykn ą ł. - Kto, u diabła, dał panu prawo uchylania moich rozkazów?

Ramiona Churcha eksplodowały bólem. Miał wra Ŝ enie ze te ogromne łapska zaciskaj ą ce si ę niczym imadła rozgniataj ą mu bicepsy na

miazg ę .

- Dobry Bo Ŝ e, kapitanie, jak Ŝ e mo Ŝ emy nie pospieszy z pomoc ą jednostce znajduj ą cej si ę w niebezpiecze ń stwie?!

- Je ś li ja tak mówi ę , to mo Ŝ emy, do cholery!

Wybuch Worleya ogłuszył Churcha. Widział jego podeszłe krwi ą , rozbiegane oczy i czuł zaje Ŝ d Ŝ aj ą cy whisky oddech.

- To podstawowe prawo morza - nie ust ę pował. - Musimy udzieli ć im pomocy.

- Ton ą ?

- W komunikacie było, Ŝ e “nabieraj ą wody”.

Worley odepchn ą ł od siebie Churcha.

- Diabła tam. Niech si ę skurczybyki przyło Ŝą do pomp i zaprztalaj ą , póki jaki ś statek nie obroni im dupy; ale nie b ę dzie to Cyklop.

Sternik i oficer wachtowy gapili si ę oniemiali na Churcha i Worleya w ś ciekle mierz ą cych si ę wzrokiem. Atmosfera w sterówce pełna była

napi ę cia. Wszelkie urazy narosłe mi ę dzy tymi dwoma w ci ą gu ostatnich tygodni znalazły wreszcie uj ś cie.

Oficer wachtowy wykonał ruch, jakby chciał si ę wtr ą ci ć . Worley rzucił mu w ś ciekłe spojrzenie.

- Pilnuj swojego nosa i patrz dok ą d płyniesz - warkn ą ł.

Church rozcierał posiniaczone ramiona i wpatrywał si ę w kapitana.

- Protestuj ę przeciwko pa ń skiej odmowie reakcji na sygnał SOS i domagam si ę stanowczo zapisania tego w dzienniku okr ę towym.

- Ostrzegam pana...

- śą dam równie Ŝ , by odnotowano tam zakaz nadawania, który otrzymał od pana radiooperator.

- Panie, przeci ą gasz pan strun ę - wycedził zimno Worley. Jego usta zacisn ę ły si ę w w ą sk ą lini ę , twarz miał zlan ą potem. - Czuj si ę pan

aresztowany z zakazem opuszczania kajuty.

- Aresztuj jeszcze paru swoich oficerów - warkn ą ł Church trac ą c panowanie nad sob ą - a b ę dziesz pan musiał sam prowadzi ć t ę łajb ę .

Nagle, zanim Worley zd ąŜ ył odpowiedzie ć , Cyklop zwalił si ę w gł ę bok ą dolin ę mi ę dzy falami. Chc ą c utrzyma ć si ę na nogach, wszyscy

obecni w sterówce odruchowo, wiedzeni instynktem wykształconym w ci ą gu wieloletniej słu Ŝ by na morzu, złapali si ę najbli Ŝ szego solidnie

zamocowanego obiektu. Płyty poszycia kadłuba zaj ę czały pod naporem fal i dało si ę słysze ć kilka trzasków.

- Matko Boska - mrukn ą ł sternik głosem bliskim paniki.

- Przymknij si ę ! - warkn ą ł Worley, kiedy Cyklop prostował si ę na falach. - Ta balia nie takie ju Ŝ harce wytrzymywała.

Churchowi za ś witała teraz w głowie przyprawiaj ą ca o mdło ś ci my ś l.

- Crogan Castle, ten statek, który wzywał pomocy, zgłaszał, Ŝ e ma wyrw ę w dziobie i uszkodzon ą nadbudówk ę .

Worley spojrzał na niego spode łba.

- I co z tego?

- Nie rozumie pan? Musiał si ę nadzia ć na jak ąś gigantyczn ą , zdradliw ą fal ę .

- Bzdury pan pleciesz. Id ź pan do swojej kabiny. Nie chc ę ogl ą da ć pa ń skiej g ę by do czasu zawini ę cia do portu.

Church, niezdecydowany, stał przez chwil ę zaciskaj ą c pi ęś ci. Potem, doszedłszy do wniosku, Ŝ e dalsza dyskusja z Worleyem to strata czasu,

rozlu ź nił powoli dłonie. Odwrócił si ę i wyszedł bez słowa ze sterówki.

Znalazłszy si ę na pokładzie przystan ą ł i spojrzał przed dziób. Powierzchnia morza sprawiała zwodniczo spokojne wra Ŝ enie. Wysoko ść fal

zmniejszyła si ę do dziesi ę ciu stóp i masy wody nie przelewały si ę ju Ŝ przez pokład. Przeszedł na ruf ę i stwierdził, Ŝ e kiedy statek unosi si ę i

opada na długich, leniwych martwych falach, przewody rurowe doprowadzaj ą ce par ę do wyci ą garek i sprz ę tu pomocniczego ocieraj ą si ę o

nadburcia.

Nast ę pnie zszedł na dół i zlustrował dwie ładownie rudy przesuwaj ą c snop ś wiatła latarki po zainstalowanych tam masywnych stemplach i

podporach, które miały uniemo Ŝ liwi ć przesuwanie si ę ładunku magnezu. J ę czały i trzeszczały z wysiłku, ale sprawiały solidne wra Ŝ enie. Nie

zauwa Ŝ ył Ŝ adnych ś ladów rozsypywania si ę rudy na skutek przechyłów statku.

Cho ć dr ę czył go wci ąŜ dziwny niepokój, był tak zm ę czony, Ŝ e z najwi ę ksz ą rado ś ci ą poszedłby do swojej kajuty, zagrzebał si ę w koi,

zamkn ą ł z rozkosz ą oczy i zapomniał o wszystkich problemach. Musiał zmobilizowa ć cał ą sił ę woli, by nie ulec tej pokusie. Jeszcze tylko

inspekcja znajduj ą cej si ę w dole maszynowni. Trzeba sprawdzi ć , czy nie zgłaszano czasem podniesienia si ę poziomu wody w z ę zach. Nie.

Wynik obchodu zdawał si ę uzasadnia ć wiar ę , jak ą Worley pokładał w Cyklopie.

Gdy szedł korytarzem w kierunku mesy oficerskiej na fili Ŝ ank ę kawy, otworzyły si ę drzwi kabiny, a wychodz ą cy z nich ameryka ń ski konsul

generalny w Brazylii, Alfred Gottschalk, zatrzymał si ę na chwil ę w progu mówi ą c co ś do osoby znajduj ą cej si ę w ś rodku.

Church zerkn ą ł Gottschalkowi przez rami ę i zobaczył, jak lekarz okr ę towy pochyla si ę nad wyci ą gni ę tym na koi m ęŜ czyzn ą . Twarz pacjenta

sprawiała wra Ŝ enie znu Ŝ onej i po Ŝ ółkłej - jej młode rysy zdecydowanie kontrastowały z siwizn ą g ę stej szopy włosów nad czołem. Otwarte oczy

odbijały strach pomieszany z cierpieniem i udr ę k ą ; był to wzrok człowieka, który zbyt wiele ju Ŝ w Ŝ yciu widział. Scenka ta stanowiła tylko

kontynuacj ę całej serii dziwnych incydentów, w jakie obfitował rejs Cyklopa.

Pełni ą c przed wypłyni ę ciem statku z Rio de Janeiro funkcj ę oficera pokładowego, Church zaobserwował wje Ŝ d Ŝ aj ą c ą do doku kolumn ę

samochodów. Z limuzyny prowadzonej przez kierowc ę wysiadł konsul generalny i kazał wyładowa ć swoje kufry i walizy. Nast ę pnie podniósł

głow ę i uwa Ŝ nym spojrzeniem ogarn ą ł sylwetk ę Cyklopa od prostopadłego, niezgrabnego dziobu, do pełnej gracji rufy przypominaj ą cej

kształtem kielich do szampana. Pomimo Ŝ e konsul był przysadzisty, pulchny i wygl ą dał niemal komicznie, emanowała z niego nieokre ś lona aura

wła ś ciwa osobie nawykłej do obracania si ę w ś ród ludzi z najwy Ŝ szych szczebli władzy. Srebrzystoblond włosy miał przystrzy Ŝ one na prusk ą

modł ę , a Ŝ za krótko. W ą skie brwi niemal idealnie współgrały ze starannie przyci ę tym w ą sikiem.

Drugim pojazdem w kolumnie była sanitarka. Church widział, jak wyci ą gaj ą z niej i wnosz ą na pokład kogo ś na noszach, poniewa Ŝ jednak

twarz tego człowieka przykryta była g ę st ą siatk ą przeciw moskitom, nie udało mu si ę wypatrzy ć rysów. Chory nale Ŝ ał najwyra ź niej do ś wity

konsula. Gottschalk jednak niewiele si ę nim interesował, po ś wi ę caj ą c cał ą sw ą uwag ę zamykaj ą cej kolumn ę ci ęŜ arówce marki Mack.

Przypatrywał si ę z niepokojem, jak jeden z bomów ładunkowych statku unosi w powietrze i opuszcza do ładowni dziobowej wielk ą ,

podłu Ŝ n ą skrzyni ę . Jak na zawołanie na pokładzie pojawił si ę Worley, by osobi ś cie nadzorowa ć operacj ę uszczelniania luku. Kiedy dobiegła

ko ń ca, przywitał Gottschalka i odprowadził do przydzielonej mu kabiny. Niemal natychmiast rzucono cumy, statek odbił od nabrze Ŝ a i wyszedł

w morze.

Gottschalk odwróciwszy si ę zobaczył stoj ą cego w korytarzu Churcha. Mru Ŝą c podejrzliwie oczy, wyszedł z kabiny i zamkn ą ł za sob ą drzwi.

- Mog ę w czym ś pomóc, poruczniku...

- Church, sir. Ko ń czyłem wła ś nie obchód statku i szedłem do mesy oficerskiej na fili Ŝ ank ę kawy. Dotrzyma mi pan towarzystwa?

Przez twarz konsula generalnego przemkn ą ł ledwie dostrzegalny wyraz ulgi, a jego usta rozci ą gn ę ły si ę w u ś miechu.

- Z przyjemno ś ci ą . Nigdy nie potrafi ę spa ć dłu Ŝ ej ni Ŝ kilka godzin. ś on ę doprowadza to do szału.

- Tym razem została w Rio?

- Nie, wysłałem j ą przodem do naszego domu w Maryland. Zako ń czyłem swoj ą misj ę w Brazylii. Reszt ę mej słu Ŝ by dla departamentu stanu

mam nadziej ę sp ę dzi ć w Waszyngtonie.

Gottschalk wydał si ę Churchowi zbytnio nerwowy. Rzucał ukradkowe spojrzenia w gór ę i w dół korytarza i bez przerwy przykładał do

małych ust płócienn ą chusteczk ę . W pewnej chwili uj ą ł Churcha za rami ę .

- Czy byłby pan tak uprzejmy, poruczniku, i zanim napijemy si ę kawy, zaprowadził mnie do ładowni baga Ŝ owej?

- Prosz ę bardzo, sir, jak pan sobie Ŝ yczy - odparł Church spogl ą daj ą c mu w oczy.

- Dzi ę kuj ę - powiedział Gottschalk. - Chc ę co ś wyj ąć z jednego z moich kufrów.

Je ś li nawet Church uznał to Ŝ yczenie za niezwykłe, nie skomentował go ani słowem. Skin ą ł po prostu głow ą i ruszył w kierunku dziobowej

cz ęś ci statku, a mały, gruby konsul generalny posapuj ą c podreptał jego ś ladem. Wspi ę li si ę na pokład i wkroczyli na pomost biegn ą cy od

pomieszcze ń rufowych, pod nadbudówk ą mostka spoczywaj ą c ą niezgrabnie na szczudlastych podporach, do dziobówki. Spomi ę dzy dwóch

przednich masztów, które wspierały a Ŝ urow ą konstrukcj ę ł ą cz ą c ą wysi ę gnice do bunkrowania w ę gla, s ą czyła si ę niesamowita po ś wiata

zawieszonej tam latarni pozycyjnej odbijaj ą c si ę tajemniczym blaskiem w nadpływaj ą cych leniwie falach.

Zatrzymawszy si ę przy luku Church odsun ą ł rygle i o ś wietlaj ą c drog ę latark ą , gestem wskazał Gottschalkowi prowadz ą c ą w dół drabink ę .

Kiedy dotarli na dno ładowni, Church odszukał kontakt i wł ą czył górne o ś wietlenie. Pomieszczenie zalała nieziemsko Ŝ ółta po ś wiata.

Gottschalk przecisn ą ł si ę obok Churcha i podszedł prosto do skrzyni zabezpieczonej ła ń cuchami, których kra ń cowe ogniwa przytwierdzono

kłódkami do ś rub oczkowych wkr ę conych w podłog ę ładowni. Stał tam dłu Ŝ sz ą chwil ę i w nabo Ŝ nym skupieniu wpatrywał si ę w skrzyni ę ,

bł ą dz ą c my ś lami gdzie indziej.

Church po raz pierwszy przygl ą dał si ę skrzyni z bliska. Na solidnych drewnianych ś ciankach nie było Ŝ adnych oznacze ń . W jego ocenie

mierzyła sobie dziewi ęć stóp długo ś ci, trzy wysoko ś ci i cztery szeroko ś ci. Nie podejmował si ę wysnuwa ć przypuszcze ń co do jej ci ęŜ aru, ale

wiedział, Ŝ e wa Ŝ y sporo. Przypomniał sobie, z jakim trudem windowano skrzyni ę na pokład. Ciekawo ść wzi ę ła gór ę nad udawan ą oboj ę tno ś ci ą :

- Wolno zapyta ć , co jest w ś rodku?

Gottschalk nie odrywał wzroku od skrzyni.

- Znalezisko archeologiczne przewo Ŝ one do muzeum - odparł wymijaj ą co.

- Musi by ć cenne - sondował dalej Church.

Gottschalk nie odpowiedział. Jego uwag ę zaprz ą tn ą ł jaki ś szczegół przy kraw ę dzi wieka. Wydobył z kieszeni okulary do czytania i spojrzał

przez szkła. R ę ce mu dr Ŝ ały, a ciało zesztywniało.

- Otwierano j ą ! - krzykn ą ł zduszonym głosem.

- Niemo Ŝ liwe - uspokoił go Church. - Wierzch jest tak mocno doci ś ni ę ty ła ń cuchami, Ŝ e ogniwa odcisn ę ły si ę na kantach drewna.

- Ale niech pan tu spojrzy - nie ust ę pował Gottschalk. - Wida ć ś lady po łomie w miejscach, gdzie podwa Ŝ ano wieko.

- Te rysy powstały prawdopodobnie podczas zamykania skrzyni.

- Nie było ich dwa dni temu, kiedy j ą sprawdzałem - stwierdził stanowczo Gottschalk. - Majstrował przy niej kto ś z waszej załogi.

- Jest pan przewra Ŝ liwiony. Kto z członków załogi miałby si ę interesowa ć jakim ś wykopaliskiem, które musi wa Ŝ y ć przynajmniej ze dwie

tony? A poza tym, kto prócz pana dysponuje kluczem do kłódek?

Gottschalk opadł na kolana i szarpn ą ł jedn ą z kłódek. Kabł ą k został mu w dłoni. Nie był stalowy, lecz wystrugany z drewna. Na twarzy

konsula malowało si ę przera Ŝ enie. Jak zahipnotyzowany podniósł si ę powoli z kl ę czek, rozejrzał dziko po ładowni i wykrztusił jedno słowo:

- Zanona.

Jakby słowem tym wyzwolił złe moce, na nast ę pne sze ść dziesi ą t sekund rozp ę tało si ę piekło. Morderstwa dokonano tak szybko, Ŝ e Church

stał jak sparali Ŝ owany, a jego umysł nie nad ąŜ ał z przetwarzaniem tego, co rejestrowały oczy.

Z mroku spowijaj ą cego wierzch skrzyni wyłoniła si ę posta ć m ęŜ czyzny. Nieznajomy miał na sobie mundur marynarki wojennej, ale jego

grube, proste włosy, wydatne ko ś ci policzkowe i uderzaj ą co ciemne, pozbawione wyrazu oczy zdradzały ras ę , z której si ę wywodził.

Południowoameryka ń ski Indianin nie wydawszy najmniejszego odgłosu zatopił podobne do dzidy drzewce w piersi Gottschalka, tak Ŝ e

haczykowaty szpic wyszedł na stop ę za łopatki nieszcz ęś nika. Konsul generalny nie upadł od razu. Odwrócił powoli głow ę i popatrzył na

Churcha szeroko rozwartymi oczyma, jakby go nie poznaj ą c. Próbował co ś powiedzie ć , ale z jego krtani nie wydobyło si ę nic poza bulgotliwym

chrz ą kni ę ciem, po którym krew buchn ę ła mu z ust i spłyn ę ła na brod ę . Gdy zacz ą ł osuwa ć si ę na ziemi ę , Indianin oparł stop ę na jego piersi i

wyszarpn ą ł dzid ę .

Church nigdy przedtem nie widział zabójcy. Indianin nie nale Ŝ ał do załogi Cyklopa i mógł by ć tylko pasa Ŝ erem na gap ę . Jego br ą zowa twarz

nie zdradzała Ŝ adnej wrogo ś ci, Ŝ adnego gniewu ani nienawi ś ci, nosiła tylko nieodgadniony wyraz całkowitej pustki. Niemal nonszalancko

pochwycił dzid ę i zeskoczył cicho ze skrzyni.

Church przygotował si ę do odparcia ataku. Odskakuj ą c w bok unikn ą ł zr ę cznie pchni ę cia włóczni ą i cisn ą ł latark ą w twarz napastnika.

Metalowa tuba z mi ę kkim pacni ę ciem trafiła w praw ą stron ę szcz ę ki krusz ą c ko ść i naruszaj ą c kilka z ę bów. W tym samym momencie Church

wyprowadził cios pi ęś ci ą , mierz ą c w krta ń Indianina. Dzida upadła na pokład, a Church porwał natychmiast drzewce z ziemi i uniósł je nad

głow ę .

Nagle w ładowni wszystko zawirowało i Churcha pochłon ę ła całkowicie walka o zachowanie równowagi na przechylonym pod k ą tem blisko

sze ść dziesi ę ciu stopni pokładzie. Ci ą gni ę ty sił ą grawitacji zdołał jako ś utrzyma ć si ę na nogach i zbiegł w dół zatrzymuj ą c si ę na silnie

pochylonej grodzi dziobowej. Bezwładne ciało Indianina sturlało si ę w ś lad za nim i znieruchomiało u jego stóp, a Church, sparali Ŝ owany

zgroz ą , patrzył bezsilnie, jak skrzynia, uwolniwszy si ę z mocuj ą cych j ą , nie zabezpieczonych kłódkami ła ń cuchów, zsuwa si ę z impetem po

pokładzie, mia Ŝ d Ŝ y czerwonoskórego, a jego nogi przygniata do stalowej ś ciany. Na skutek wstrz ą su wieko skrzyni zsun ę ło si ę do połowy,

odsłaniaj ą c jej zawarto ść .

Church skierował tam półprzytomny wzrok. Nieprawdopodobny widok, który ukazał si ę jego oczom w migotliwym ś wietle przygasaj ą cych i

ponownie rozpalaj ą cych si ę lamp, był ostatnim obrazem, jaki utrwalił si ę w jego mózgu w ci ą gu ułamków sekund dziel ą cych go od ś mierci.

Kapitan Worley, który znajdował si ę w tym czasie w sterówce, był ś wiadkiem wzbudzaj ą cego jeszcze wi ę ksz ą groz ę widoku. Wydawało si ę ,

Ŝ e Cyklop run ą ł nagle w bezdenn ą dziur ę . Jego dziób zanurkował ostro w ogromn ą dolin ę mi ę dzy falami, rufa uniosła si ę stromo w powietrze i

ś ruby znalazły si ę nad powierzchni ą wody. Ś wiatła pozycyjne statku odbijały si ę w czarnej ś cianie kipieli, która w zalegaj ą cym mroku d ź wigała

si ę w gór ę przesłaniaj ą c gwiazdy.

Gł ę boko w trzewiach ładowni rozległ si ę złowieszczy rumor brzmieniem i skutkami przypominaj ą cy trz ę sienie ziemi i cały statek, od dziobu

po ruf ę , zadygotał. Worley nie miał nawet czasu, by wykrzycze ć słowa ostrze Ŝ enia, które przemkn ę ły mu przez my ś l. Podpory puszczały i

przesuwaj ą ce si ę zwały rudy magnezu zwi ę kszały p ę d, z jakim Cyklop walił si ę w przepa ść .

Oniemiały ze zgrozy sternik gapił si ę przez prawy iluminator mostka, jak pot ęŜ na kolumna wysoko ś ci dziesi ę ciopi ę trowego budynku p ę dzi

na nich z rykiem z szybko ś ci ą lawiny. Górna połowa fali załamała si ę i podwin ę ła. Miliony ton wody run ę ły z impetem na przedni ą cz ęść statku

zalewaj ą c całkowicie dziób i nadbudówk ę . Drzwi na obu skrzydłach mostka poszły w drzazgi i woda wdarła si ę do sterówki. Worley trzymał si ę

kurczowo por ę czy, a jego sparali Ŝ owany umysł nie był zdolny do wyobra Ŝ enia sobie tego, co nieuchronne.

Fala przewaliła si ę przez statek. P ę kły stalowe belki i cała sekcja dziobowa skr ę ciła si ę , a kil spaczył. ś ywioł oddarł solidnie nitowane płyty

poszycia kadłuba, jakby były z papieru. Pod niewyobra Ŝ alnym naporem fali Cyklop zanurkował jeszcze gł ę biej. Jego ś ruby znowu zacz ę ły

młóci ć wod ę pchaj ą c statek w wyczekuj ą c ą otchła ń . Cyklop nie mógł ju Ŝ wypłyn ąć .

Zanurzał si ę coraz gł ę biej i gł ę biej, a Ŝ w ko ń cu jego poharatany kadłub z uwi ę zionymi w nim lud ź mi osiadł na niespokojnych piaskach

morskiego dna, a miejsce jego ostatniego spoczynku znaczyło tylko stado zdezorientowanych mew.

Clive Cussler - Dirk Pitt 08 - Cyklop.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: