Piekara Jacek - Imperium - Smoki Haldoru.pdf - Inne - damian_lewandowski

JACEK PIEKARA

IMPERIUM

Smoki Haldoru

PROLOG

Gordor - zlepek dziewi ę ciu półsamodzielnych marchii: Barren, Khominden, Leutenree,

Ohgaden, Deonshee, Wedder, Mermond, Revgardh, Omelor - rz ą dzonych dziedzicznie przez

grafowskie rody, w mniejszym lub wi ę kszym stopniu uzale Ŝ nione od cesarza Kagardu. Tak

wła ś nie było a Ŝ do czasów Kashoogi Wielkiego. Ale nim pokusimy si ę opowiedzie ć o tym władcy -

wojowniku, nale Ŝ y si ę gn ąć jeszcze dalej w przeszło ść , cofn ąć si ę a Ŝ do czasów Merfisa I,

protoplasty dynastii weddersko - mermondzkiej i dynastii omelorskiej.

Kim był Merfis I, w jaki sposób zdołał zdoby ć władz ę pot ęŜ n ą jak Ŝ aden z gordorskich

grafów przed nim? Wiedzie ć przecie Ŝ trzeba, Ŝ e marchia Wedder, której był władc ą , a zwłaszcza

jej prowincje przygraniczne, była wiecznym ź ródłem sporów pomi ę dzy o ś ciennymi marchiami. I

samodzielne istnienie Wedder zawdzi ę czał nie tyle własnej sile, ile niezgodzie panuj ą cej w ś ród

s ą siadów.

Niew ą tpliwie nieprzeci ę tn ą jednostk ą musiał by ć ten, który ze słabej, cho ć bogatej

marchii potrafił stworzy ć główne ź ródło oporu przeciwko ingerencji kagardzkiej i jednocze ś nie

pierwszy zal ąŜ ek niepodległego i zjednoczonego Gordoru.

Merfis przyszedł na ś wiat w roku 1529 kagardzkiej rachuby czasu, lecz w zgodzie z

edyktem Kashoogi Wielkiego uznamy dat ę jego urodzin za rok 0 nowej ery. Młodo ść sw ą sp ę dził

na dworze cesarza Kagardu i tam poznał doskonale zarówno j ę zyk, jak i obyczaje panuj ą ce w

najpot ęŜ niejszym pa ń stwie kontynentu. Pocz ą tkowo przeznaczono go do stanu kapła ń skiego, st ą d

te Ŝ wy ś mienicie poznał wiele nauk zastrze Ŝ onych dla duchownych, a jego mistrzami byli tak

słynni uczeni, jak Hiron Astrolog czy Lekem Rudobrody. Ś mier ć brata Merfisa, Harfina, zmusiła

grafa Wedder do odwołania młodszego syna z cesarskiego dworu i przygotowania go do obj ę cia

władzy w marchii. W roku 19 stary graf zmarł i Merfis zasiadł na tronie. Ju Ŝ pierwsze post ę pki

młodego władcy wskazywały na jego niepospolite zdolno ś ci wojskowe i polityczne. Zwyci ęŜ ywszy

w bitwie pod Harradin koalicj ę zuchwałych grafów z Leutenree, Ohgadenu i Deonshee oraz

rozgromiwszy ich uciekaj ą ce wojska na brodzie przez Perren, zwi ą zał si ę z panuj ą cym w

Mermondzie rodem Werre, po ś lubiaj ą c w rok po bitwie pod Harradin najstarsz ą córk ę grafa

Mermondu, Hrina, by po jego ś mierci sta ć si ę grafem powiernikiem Mermondu. Pełne władztwo

nad t ą marchi ą miał otrzyma ć dopiero syn Merfisa i Fallei, który przyszedł na ś wiat w 23 roku i

otrzymał imi ę Berdok, ku czci niedawno zmarłego dziada Fallei. Podobno wiele znaków na niebie

i ziemi ś wiadczyło o tym, Ŝ e rodzi si ę człowiek, którego istnienie wywrze ogromny wpływ na

dzieje ś wiata. Tak wi ę c najpierw dwie ogniste komety przeleciały nad zamkiem w Weerdengard, a

nast ę pnie, gdy pani Fallei, b ę d ą c ju Ŝ brzemienn ą , uczestniczyła w wielkich łowach w lasach

berkha ń skich, dwa orły - samiec i samica - zacz ę ły kr ąŜ y ć nad jej głow ą , po czym spokojnie, jak

domowe ptactwo, usiadły u jej stóp. Podobno te Ŝ noc, w czasie której przyszedł na ś wiat Berdok,

pełna była znaków, tyle gro ź nych, co i tajemniczych. Stara piastunka Berdoka, b ę d ą c ś wiadkiem

połogu, wspominała pono ć po wielu latach, Ŝ e gdy dziecko wydało pierwszy krzyk, natychmiast

ucichła ogromna burza, która szalała nad Weerdengard, i zza chmur wyłonił si ę ksi ęŜ yc w pełni,

nie złotej jednak, lecz krwistoczerwonej barwy. Trwało to przez mgnienie oka, tak wi ę c nie

wiadomo, czy jest to szczera prawda, czy tylko wymysł piastunki. Pewne jest jednak inne

wydarzenie, o wiele bardziej znacz ą ce. Otó Ŝ pewien jeniec z plemienia barbarzy ń ców,

zamieszkuj ą cego puszcze na zachód od Khomindenu, wdarł si ę podst ę pnie do komnaty, w której

le Ŝ ało u ś pione dziecko, i zbli Ŝ ył si ę do kołyski z no Ŝ em w dłoni, chc ą c zdradziecko zamordowa ć

syna swego pogromcy, gdy wtem jaka ś siła odebrała moc jego dłoniom i sam przebił własne ciało

u stóp kołyski.

Astrologowie mówili te Ŝ , Ŝ e chwila narodzin Berdoka przypadła na czas, w którym

gwiazdy ustawiły si ę w konfiguracji tak niezwykłej, a zarazem tak przera Ŝ aj ą cej, i Ŝ sami m ę drcy

przez długie tygodnie nie chcieli Merfisowi wyjawi ć swych uczonych prognoz. Wreszcie jednak

zdradzili, Ŝ e syn jego osi ą gnie władz ę tak wielk ą jak nikt dot ą d w Gordorze - utopiwszy pierwej

we krwi cały kraj, który wszak wyjdzie z tej próby zwyci ę sko, oczyszczony i tym pot ęŜ niejszy.

Wró Ŝ yli, Ŝ e nast ę pca Merfisa, charakteru porywczego i gniewnego, surowy b ę dzie dla siebie i

swych poddanych, a serce jego rozmiłuje si ę w wojennej po Ŝ odze, mordach i okrucie ń stwie.

Przepowiadali mu długie Ŝ ycie mimo licznych czyhaj ą cych na jego drodze niebezpiecze ń stw,

ś mier ć za ś haniebn ą i niegodn ą rycerza. Zwyci ę zca bitew i wojen, władca pot ęŜ ny, którego serce

nie b ę dzie znało lito ś ci i przebaczenia, umrze otoczony nienawi ś ci ą Ŝ ony, dzieci i poddanych.

Niestety, słowa m ę drców miały si ę spełni ć co do joty, lecz Merfis, sam przecie Ŝ b ę d ą cy

uczniem jednego z najsławniejszych badaczy gwiazd, dufny w sw ą wiedz ą , ś miał wprost

zaprzecza ć zdaniu uczonych m ęŜ ów i nie przyj ą ł Ŝ adnej rady, której mu udzielili. Litowa ć si ę

tylko nale Ŝ y nad za ś lepieniem tak ś wiatłego władcy i współczu ć mu, gdy Ŝ jego słabo ść do

pierworodnego utrzymywała si ę nawet wtedy, gdy post ę pki Berdoka zacz ę ły przynosi ć ha ń b ę

całemu rodowi. A przecie Ŝ Merfis w innych sprawach był tak przezorny i rozwa Ŝ ny, Ŝ e zasłu Ŝ ył

sobie u potomnych na przydomek M ę drca. Władca ten doprowadził Wedder i Mermond do

szczytu pot ę gi i rozkwitu, a gdy w 36 roku, w dwa lata po ś mierci ukochanej Ŝ ony, po ś lubił córk ę

graj ą Khomindenu, Harun ę , zabezpieczył od napa ś ci zachodnie granice swych wło ś ci. I cho ć nie

mógł liczy ć na Ŝ adn ą khominde ń sk ą sukcesj ę , gdy Ŝ Haruna miała jeszcze dwóch starszych braci,

to o Ŝ enek ten wzmocnił pozycj ę Wedder i Mermondu w Gordorze. Nie było to jednak szcz ęś liwe

mał Ŝ e ń stwo. Haruna mimo niezwykłej pi ę kno ś ci rychło stała si ę Merfisowi niemiła. Ustawicznie

podejrzewał j ą (prawdopodobnie słusznie) o liczne zdrady, serdecznie te Ŝ nienawidził dwóch

synów Haruny: Irlina, nazwanego pó ź niej Srebrnowłosym, i Heggewa, który przeszedł do historii

z przydomkiem Wygna ń ca - przypuszczał bowiem, Ŝ e obaj nie s ą jego dzie ć mi. Prze Ŝ ył wszak Ŝ e ze

sw ą cudn ą mał Ŝ onk ą a Ŝ dwadzie ś cia lat, gdy Ŝ zwi ą zek ten zapewniał mu przyja źń Khomindenu,

która w ci ęŜ kich i niebezpiecznych czasach mogła sta ć si ę zbawienna.

Tak jak pierwsze lata panowania Merfisa charakteryzuj ą si ę ekspansj ą na zewn ą trz, tak

nast ę pny okres to stałe umacnianie władzy wewn ą trz pa ń stwa i walka z samowolnymi i

zuchwałymi wielkimi rodami. Zako ń czyła si ę ona zwyci ę sko dla władcy w roku 52, w czasie

krótkotrwałego buntu, który z pomoc ą Khomindenu został utopiony we krwi. Kiedy jednak w roku

62 zmarła Haruna, graf Khomindenu zerwał traktat przyja ź ni i zbli Ŝ ył si ę do nienawistnych

rodom Wedder grafów z Ohgadenu, Leutenree i Deonshee. Merfis pró Ŝ no szukał pomocy w

Omelorze i Revgardzie, a Ŝ wreszcie zrozpaczony sprzymierzył si ę z ksi ę ciem Bellendeir, bior ą c za

Ŝ on ę jego młod ą bratanic ę , Erthenvol. Tego było za wiele dumnym grafom Gordoru, szczerze

nienawidz ą cym obcego władztwa. Ksi ąŜę Bellendeir był najbardziej oddanym lennikiem cesarza

Kagardu, mieli wi ę c powody do obaw, Ŝ e gdy władze w Mermondzie i Wedder zechce obj ąć

potomek Merfisa i Erthenvol, umocni ą si ę tym samym wpływy cesarza Kagardu. W tej to sytuacji

dała si ę pozna ć piekielna przebiegło ść Berdoka, który sprzymierzywszy si ę z grafami przeciw

własnemu ojcu, zgładził go podst ę pnie (Merfis został zasztyletowany w ła ź ni), po czym sam obj ą ł

władz ę . Dwaj jego przyrodni bracia, dwudziestosze ś cioletni wówczas Irlin i o rok młodszy

Heggew, musieli ratowa ć si ę ucieczk ą na czele ostatnich wiernych im oddziałów. Jednak Ŝ e długie

race Berdoka si ę gn ę ły po Mina - został on otruty, Heggew za ś schronił si ę w stolicy Omeloru,

Ottin. Erthenvol, nosz ą ca w swym łonie pierworodnego syna, zbiegła do Bellen - deir, pró Ŝ no

szukaj ą c zbrojnej pomocy ksi ę cia lub cesarza.

Sytuacja Berdoka była jednak niezwykle ci ęŜ ka, gdy Ŝ tak jak zyskał pomoc grafów

przeciwko cudzoziemce, tak nie mógł liczy ć na ich poparcie w rozprawie z własnymi bra ć mi. W

obronie praw wygnanego Heggewa wyst ą pił władca Khomindenu, jego wuj, a po czasie wahania

i rozterek równie Ŝ władca Omeloru, ulegaj ą c pro ś bom zakochanej w urodziwym zbiegu córki.

Jednak Ŝ e zauwa Ŝ y ć nale Ŝ y, Ŝ e zdobycie tronu w Wedder i Mermondzie przez Heggewa oraz jego

o Ŝ enek z Manta, córk ą graj ą Omeloru, mogłyby doprowadzi ć do powstania sojuszu pi ę ciu

marchii - licz ą c odwiecznego sprzymierze ń ca Omelorczykow, ród Garha, panuj ą cy w Revgardzie

- co zagra Ŝ ałoby władztwu cesarza Kagardu. Dlatego te Ŝ zarówno cesarz, jak i ksi ąŜę Bellen -

deir poparli rz ą dz ą cego Berdoka, cho ć mogli czu ć ku niemu uzasadnion ą wygnaniem Erthenvol

nienawi ść . Rozgorzała dwuletnia wojna, nazwana w historii sukcesyjn ą wojn ą weddersko -

mermondzk ą . W wojnie tej oddziały Berdoka (zło Ŝ one po cz ęś ci z tajjo ń skich i esumarskich

najemników) rozgromiły w bitwie pod Alra oddziały khominde ń skie, zmuszaj ą c graj ą tej Ŝ e

marchii do zawarcia pokoju. Jednak Ŝ e cesarz Kagardu doznał nieoczekiwanej kl ę ski no polach

Jaaua, a w w ą wozie Kammar oddziały jego zostały wybite do ostatniego człowieka; sam włodarz

Kagardu postradał Ŝ ycie. Za to ksi ąŜę Bellen - deir kontynuował walk ę na tyle skutecznie, i Ŝ

Omelorczycy, zwi ą zani z nim na wschodzie, nie byli w stanie zaatakowa ć Wedder i Mermondu.

Ju Ŝ w roku 66 po zwyci ę stwach nad rodzim ą opozycj ą i ingerencj ą zewn ę trzn ą mógł

Berdok spokojnie zasi ąść na tronie Wedder i Mermondu. Obecnie twierdzi si ę , i Ŝ swe zwyci ę stwo

zawdzi ę czał on głównie neutralno ś ci trzech północnych marchii: Ohgadenu, Deonshee i

Leutenree, które uwikłane w wewn ę trzne spory oraz walcz ą ce na swych północnych granicach z

Pestarhardem, nie miały do ść sił, aby wzi ąć udział w jeszcze jednej wojnie.

Aby zrozumie ć dalsze losy rodu Merjisa I, znów musimy cofn ąć si ę w przeszło ść i zaj ąć

Ŝ yciem prywatnym graj ą Berdoka. Otó Ŝ ju Ŝ w roku 40, a wi ę c gdy miał zaledwie siedemna ś cie

lat, po ś lubił córk ę rycerza Borgarda, pi ę kn ą Eller ę , która urodziła mu dwóch synów: w 53 roku

Kashoog ę , a w czterna ś cie lat pó ź niej Merjisa. Przy urodzinach drugiego syna Ellera zmarła i

wtedy Berdok, nadal czuj ą c si ę zagro Ŝ ony, rozpocz ą ł starania o r ę k ę najmłodszej córki cesarza

Kagardu, Tannis. Sam cesarz, panuj ą cy dopiero od roku, po ś mierci swego ojca równie Ŝ pragn ą ł

mie ć na terenie Gordoru oddanego sojusznika i dlatego mał Ŝ e ń stwo z Tannis doszło do skutku ju Ŝ

w roku 69. Wywołało to sprzeciw gordorskich grafów, wynikaj ą cy z tych samych przyczyn, co w

roku 62, gdy Merfis 1 zwi ą zał si ę z Erthenvol. Wtedy spowodowało to upadek i ś mier ć Merfisa,

teraz za ś Berdok potrafił ju Ŝ poradzi ć sobie ze swymi s ą siadami, tote Ŝ nie doszło nawet do nowej

wojny. ś adna z marchii nie czuła si ę na siłach wyst ą pi ć przeciw sprzymierzonym siłom grafa

Piekara Jacek - Imperium - Smoki Haldoru.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: