46) o "Likwidacji Państwa Pruskiego" z 25 II 1947 r. oraz decyzje o pocišgnięciu zbrodniarzy wojennych do odpowiedzialnoci przez Międzynarodowy Trybunał w Norymberdze. Wobec odejcia mocarstw zachodnich od tego programu i przyjęcia przez nie koncepcji podziału Niemiec dyplomacja polska poparła siły demokratyczne tworzšce pierwsze w dziejach demo- kratyczne i pokojowe państwo niemieckie, tj. Niemieckš Republikę Demokratycznš. Pańs- two to uznało skutki rozpętanej przez imperializm niemiecki, przegranej wojny, tak w aspek- cie terytorialnym, jak i społeczno-politycznym. Dnia 6 VII 1950 r. w Zgorzelcu rzšdy Polski i NRD podpisały układ o wytyczeniu ustalonej i istniejšcej już granicy polsko-niemieckiej. W dniu 27 I 1951 r. oba rzšdy podpisały akt o wykonaniu wytyczenia państwowej granicy między Polskš a Niemcami. Układ ten zakończył prace zwišzane z wytyczeniem ustalonej w Poczdamie granicy polsko-niemieckiej. Oba państwa ustality stosunki dyplomatyczne i podjęły współpracę w ramach RWPG i Układu Warszawskiego. Ludnoć niemiecka przesiedlona z ziem polskich na teren NRD została w peini przejęta i zintegrowana z innymi mieszkańcami tego kraju. W dniu 15 III 1967 r. po raz pierwszy w historii stosunków polsko-niemieckich został zawarty między Polskš a NRD dwustronny układ sojuszniczy. Zmierzajšc do unormowania stosunków i umocnienia NRD rzšd polski w dniu 15 V 1950 r. wyrazii zgodę na zmniejszenie sum wpłacanych przez ten kraj na poczet reparacji wojen- nych. W dniu 23 VIII 1953 r. rzšd polski opublikowai owiadczenie o zrezygnowaniu przez Polskę z dniem 1 I 1954 r. z pobierania wszelkich odszkodowań od NRD. Już 10 XI 1951 r. podpisano z NRD pierwszš wieloletniš umowę o wspótpracy gospodarczej. W sierpniu 1961 r. rzšd polski poparł stanowisko rzšdu NRD w sprawie wprowadzenia granicy państwowej w obrębie Berlina. Odmiennie kształtowała się sytuacja w zachodnich strefach okupacyjnych, a następnie w Republice Federalnej Niemiec. Przesiedleńców z Polski utrzymywano tam w stanie tymcza- sowoci głoszšc, że zostali oni przemocš przepędzeni ze wschodu. Utworzono specjalne organizacje przesiedleńcze, które nie uznawały zmian granicznych dokonanych po II wojnie wiatowej i głosiły program powrotu do swej "ojczyzny" na wschodzie. W lad za tym rzšd RFN nie uznał decyzji konferencji poczdamskiej w sprawie przebiegu granic i prowadził ostrš kampanię antypolskš. W RFN nie przeprowadzono też ustalonego w Poczdamie pro- gramu reform społecznych i gospodarczych. Szczególny niepokój w Polsce budzii fakt remi- litaryzacji RFN, uchylanie się tego kraju od konsekwentnego cigania i karania hitlerowskich przestępców wojennych, głoszenie programu rewanżu i rewizji granic. W tej sytuacji rzšd polski bronišc interesów swego kraju krytykował koncepcje polityczne prezentowane przez Republikę Federalnš Niemiec. Decyzja o przyjęciu RFN do Paktu Północnoatlantyckiego w 1954 r. stała się bezporedniš przyczynš zwołania w 1955 r. konferencji państw socjalistycz- nych w Warszawie, na której podjęto uchwałę w sprawie utworzenia obronnego Ukiadu Warszawskiego. Rzšd polski przeciwstawiał się również zachodnioniemieckim koncepcjom reprezentowania Niemiec w całoci, zjednoczeniu Niemiec przez wchłonięcie NRD itp. Rzšd polski popierał natomiast radzieckie propozycje zawarcia układu pokojowego z Niemcami, zjednoczenia Niemiec na zasadach demokratycznych, rozbrojenia, utworzenia strefy zbioro- wego bezpieczeństwa w Europie itp. Wobec rosnšcych trudnoci w ustalentu projektu traktatu pokojowego z podzielonymi na dwa państwa Niemcami, poszczególne państwa opublikowały jednostronne akty o zakończe- niu stanu wojny z Niemcami. Stany Zjednoczone akt taki ogłosiły już w 1951 r. Państwa 386 socjalistyczne opublikowały takie akty dopiero w roku 1955. Rada Państwa PRL 8 II 1955 r. podjęła uchwałę o zakończeniu stanu wojny z Niemcami ze względu na dšżenie do pokojo- wego uregulowania problemu niemieckiego, popierania wysiłków zmierzajšcych do zapew- nienia pokojowej stabilizacji stosunków europejskich wykluczajšcych odbudowę militaryzmu niemieckiego oraz dšżenie do "rozwoju pokojowych i dobrosšsiedzkich stosunków z całym narodem niemieckim w oparciu o granice na Odrze i Nysie Łużyckiej". Uchwała wyranie podkrelała wolę realizowania przez PRL pokojowych stosunków z Niemcami w całoci, a więc i z RFN, na podstawie uznania i poszanowania podstawowych postanowień umowy poczdamskiej. Rzšd NRD akt ten ocenił pozytywnie, zapewniajšc o nietykalnoci terytorium Polski i Czechosłowacji oraz o ostatecznym uznaniu granic obu państw. Natomiast rzšd RFN nie ustosunkował się do tej propozycji wprost i nie podjšł próby nawišzania z Polskš stosunków dyplomatycznych. W okresie tym w RFN proklamowano tzw. "doktrynę Hallsteina", która wykluczała możliwoć nawišzania przez RFN stosunków dyplomatycznych z jakimkolwiek państwem uznajšcym NRD (z wyjštkiem ZSRR). W tej sytuacji stosunki pomiędzy Polskš i RFN przez wiele lat sprowadzały się do regu- lowania rocznymi umowami stosunkowo ograniczonej wymiany handlowej. Dopiero 7 III 1963 r. podpisano trzyletni protokót w sprawie obrotu handlowego i porozumienie w sprawie otwarcia w Warszawie przedstawicielstwa handlowego RFN. Polska placówka handlowa powstała w Kolonii. W 1965 r. podpisano nowy protokół regulujšcy obroty handlowe w latach 1966-1969. W toku rokowań pomiędzy organizacjami Czerwonego Krzyża w 1955 r. zawarto również porozumienie w sprawie tzw. łšczenia rodzin. Na mocy tego porozumienia w latach 1956-1968 z Polski wyjechało do RFN około 270 tys. osób. W 1959 r. Główna Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce nawišzała kontakt z utworzonym w RFN w 1958 r. Centralnym Urzędem do Badania Zbrodni Hitlerowskich z siedzibš w Ludwigsburgu. Sztywna i nieustępliwa polityka RFN wobec Polski i innych krajów socjalistycznych nie zdolata zahamować rozwoju obozu socjalistycznego. Polityka ta poniosła pełne fiasko. W tej sytuacji w RFN do gtosu zaczęły dochodzić siły zmierzajšce do zerwania z tš liniš politycznš. Wyrazicielem tych tendencji byi przede wszystkim nowy minister spraw zagranicznych RFN w rzšdzie tzw. wielkiej koalicji a następnie kanclerz, socjaldemokrata Willy Brandt. W odpowiedzi na inicjatywę polskš z 1969 r. rzšd RFN podjšt rozmowy, które zakończyły się formalnym sukcesem. Rozmowy te trwały ponad dwa lata. Ostatecznie 12 VIII 1970 r. rzšd RFN podpisał specjalny układ z ZSRR, a następnie 7 XII 1970 r. uktad z Polskš o podstawach normalizacji wzajemnych stosunków. W układzie tym rzšd RFN uznał ustalonš w Poczdamie granicę zachodniš Polski, potwierdził jej nienaruszalnoć i stwierdził, że nie ma żadnych roszczeń terytorialnych wobec Polski. Oba rzšdy zobowišzały się do regulowania wszystkich spornych kwestii w drodze pokojowej. Układ ratyfikowano dopiero 17 V 1972 r. Na tej podstawie nastšpiło wzajemne uznanie obu państw i wymiana przedstawicielstw dyplomatycznych. Ożywieniu uległy stosunki handlowe i wymiana kulturalna, jednak wiele problemów pozostawało nadal nie rozwišzanych. W dalszym cišgu toczyła się ożywiona akcja dyplomatyczna zmierzajšca do uregulowania tych kwestii. Na skutek tej działalnoci dyplomatycznej i ogólnych dšżeń do odprężenia, w sierpniu 1975 r. w Helsinkach doszło do spotkania Edwarda Gierka z kanclerzem RFN Helmutem Schmidtem. W wyniku wstępnych rozmów, w padzierniku tegoż roku, w czasie wizyty ministra spraw zagranicznych RFN Hansa Dietricha Genschera w Polsce, podpisano poro- 387 zumienie w sprawie zaopatrzenia emerytalnego i wypadkowego, o wypiaceniu Polsce przez RFN sumy 1,3 mln marek na uregulowanie rozliczeń w zakresie zaopatrzenia emerytalnego i wypadkowego, o udzieleniu Polsce pożyczki w wysokoci 1 mld marek oraz o wspóipracy gospodarczej, przemysiowej i technicznej między obu krajami. Naród polski należy do tych narodów, które w historii swej dużo wycierpialy i stracity na skutek wojen. Szczególnie bolesne dla Polski były dwie ostatnie wojny wiatowe. W pierwszej z nich Polacy podzieleni pomiędzy dwa wrogie obozy prowadzić musieli walkę bratobójczš. W czasie II wojny wiatowej naród polski postawiony zostai w obliczu groby biologicznej zagłady. Dowiadczenia te wywierajš duży wpiyw na wiadomoć politycznš narodu i w poważnym stopniu okrelajš jego dšżenia do utrwalenia pokoju. Dyplomacja polska w okresie powojennym podejmowała liczne inicjatywy, zmierzajšce do zahamowania wycigu zbrojeń, rozbrojenia i utrwalenia zasad pokojowego współistnienia. Polska należy do cztonków założycieli ONZ i bierze udziai w pracach wielu komitetów i komisji afiliowanych przy tej organizacji. Przćdstawiciel Polski byi przewodniczšcym Komi- tetu Technicznego Kc.: isji Przygotowawczej do Spraw Rady Bezpieczeństwa. Polska brała ganów pomocniczych Rady Bezpieczeństwa, tj. Komisji Zbrojeń Zwykiych i Komisji Energii Atomowej, byta też wybrana na czionka Rady Bezpieczeństwa ONZ w 1946/ 1947 r. i w 1960 r. Na VII Sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ w kwietniu 1952 r. delegacja polska złożyła projekt rezolucji "O zapobieżeniu grobie nowej wojny wiatowej i utrwaleniu pokoju i przyjaznej wspóipracy między narodami". W styczniu 1952 r. Komisja Gospodarcza Zgromadzenia Ogólnego ONZ uchwaliła projekt rezolucji polskiej w sprawie rozwoju krajów zacofanych. W 10 lat póniej Zgromadzenie Ogólne NZ uchwaliło polski projekt rezolucji w sprawie pomocy finansowej dla krajów rozwijajšcych się oraz w sprawie kształtowania cen wiatowych i regulowania obrotów towarowych z uwzględnieniem tych krajów. W latach 1948-1953 i 1957-1962 Polska była czionkiem Rady Społeczno-Gospodarczej ONZ. Od roku 1944 przedstawiciel Polski jest czionkiem Międzynarodowego Trybunału Sprawiedl...
filmy.bajki.seriale