Długosz - Roczniki.pdf - Długosz Jan - akania

Jan Długosz

Roczniki Jana Długosza

Rocznik 1376

Książęta bowiem litewscy: Kiejstut, Jagiełło i Witołd z Trok,

Wilna i Grodna, również Lubart z Łucka i Jerzy z Bełza

maszerując nocą przy świetle niepełnego księżyca szybko i

cicho przez pustkowia ziemi lubelskiej, w dzień ukrywając

się w niedostępnych gęstwinach leśnych, drugiego listopada

docierają nad rzekę San. Po jej przebyciu szerzą możliwie

najdalej rabunki połączone z rzeziami. Wymordowawszy

starców, kapłanów i dzieci pustoszą całą krainę położoną

między rzeką Wisłą a Sanem. A popaliwszy kościoły

uprowadzają do niewoli mnóstwo ludzi obojga płci wraz z

łupem i bydłem. Pietrasz, syn Cztana, rodzonego brata

arcybiskupa gnieźnieńskiego Janusza, który się zbyt późno

dowiedział o wtargnięciu ich do jego wsi Baranowa, mimo że

nie było miejsca ani czasu na ucieczkę, jednak nie

przerażony zupełnie nagłym najazdem odważnie porwał

żonę i małe, jeszcze nie chrzczone dziecko, a wsadziwszy

je na konia, na którym siedział, wyrwał się spośród wrogów.

Rzucił się w nurty Wisły mimo pościgu Litwinów godzących

w niego raz po raz strzałami i uszedł niewoli wroga. Wdowa

po kasztelanie wiślickim Michale z Tarnowa, która w tym

momencie miała właśnie wyruszyć ze swojej posiadłości

Wielowsi ze wspaniałym orszakiem do Krakowa na

powitanie królowej Elżbiety, źle broniona przez członków

swego orszaku w chwili nadejścia Litwinów, z trudem

przeprawiając się przez Wisłę dotarła do Sandomierza

obroniona przez swoją służbę. Wiele jednak znakomitych

niewiast z dziećmi dostało się do niewoli. Królowa Elżbieta

otrzymawszy wiadomość o tym nieszczęsnym wydarzeniu,

na próżno usiłowała pokryć wewnętrzny niepokój radosnym

obliczem i pocieszyć Polaków w wielkim bólu, jaki ogarnął

ich serca, twierdząc, że jej syn król Ludwik bardzo szybko

zaradzi krzywdzie wyrządzonej przez Litwinów i zmusi ich

do zwrotu jeńców i zagrabionego łupu. Ale przeciwko

sposobowi, w jaki prowadzili wojnę Litwini, potrzebny był

podobny rodzaj odwetu. Litwini bowiem organizowali swoje

wyprawy w formie grabieżczych [wypadów]. Po zagarnięciu

łupu ukrywali się w lasach, gęstwinach, miejscach

bagnistych i niedostępnych i ustępując oddziałom polskim,

rzadko podejmowali decydującą walkę. A kiedy się

dowiedzieli o ich wycofaniu się, natychmiast najeżdżali

ziemie polskie z tą samą, co przedtem, siłą i w zwodniczy

sposób zachowywali spokój, to znów podejmowali wojnę. To

takie podstępne nękanie narażało Polaków na wiele strat.

Nie mogli oni podejmować walki ani zaczepnej, bo na

przeszkodzie stały bagniste wody i rzeki, ani odpornej,

ponieważ Litwini uciekali. Litwini bowiem znali swoje siły i

wiedzieli, że wygrywają jedynie dzięki nagłym napadom i że

nie mogą zwyciężyć Polaków inaczej jak tylko tym

sposobem wojowania, żeby raczej napadać licznymi

oddziałami i uciekać z łupami, niż skupiać wojsko w jedną

masę i stwarzać możność podjęcia walki. Ponieważ

obozowali w miejscach bagnistych i w lasach, odcięci prócz

tego rzekami i jeziorami, często ściętymi mrozem,

trudniejszą nieraz wydawało się rzeczą dotarcie do nich, niż

ich zwyciężenie. Było też wiadomo, że dodawała im odwagi

i siły raczej gnuśność i brak jedności wśród Polaków, niż

własne męstwo.

Długosz - Roczniki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: