Furmaga Lesław
GWAŁT
Tower Press 2000
Copyright by Tower Press, Gdańsk 2000
Jeżeli Bóg żąda pomocy
Wiadomo, że kłamią kapłani
Pustelnik z Carin
Dzień był pogodny, słońce jakby znieruchomiało w środku nieba. Do krawędzi
kamiennej
góry przyklejone były domy i ogrody. Skalisty krajobraz i huczące morze nie
przyciągały na
to uroczysko. Domki drzemały na zboczach, w porcie kołysały się kutry, na
których ogorzali
mężczyźni w rybackich kapeluszach suszyli sieci, zwijali liny, przetaczali
beczki. Nawet zaraza
religijnej wojny była tu niewidoczna.
Maria Elwira odnalazła domek Remis, weszła do ogrodu. W niewielkim salonie
trzaskał
ogień na kominku. Remis ubrana była w skromną suknię, która podkreślała jej
kobiecą urodę.
Wnętrze domu robiło wrażenie zadbanej staroci. Meble i bibeloty dalekie były tu
od nowoczesnej
tandety. Wszystko, oprócz telewizora i radia, pamiętało czasy poprzednich
pokoleń,
Maria przypatrywała się młodej gospodyni. Czy ty nie doznałaś szoku? – zapytała
po chwili
bez wstępów. Remis zwróciła twarz ku Marii, rysy jej stężały.
– Co wiesz? – zapytała krótko.
– Wiem dużo – odparła równie krótko Maria.
Remis siedziała teraz z głową wtuloną w ramiona.
– Zastanawiam się skąd wzięłam tyle siły – powiedziała patrząc w ogień na
kominku.
– Miałaś dużo szczęścia, to byli przecież najemni mordercy – Maria Elwira nadal
przyglądała
się dziewczynie.
Remis uniosła głowę, jakby pozbywając się oporów i zaczęła mówić.
Uderzyli w tył roweru. Upadłam, wrzucili mnie do samochodu, skręcili w jar.
Któryś zerwał
mi bluzkę... Wywlekli mnie z auta, zaczęli podrzucać jak kukłę. Upadłam na
piach. Pili
whisky. Zerwałam się, zaczęłam krzyczeć, uciekać, Dopadli mnie.
Stali, patrzyli, spierali się, który pierwszy. Dwóch chwyciło moje ręce, trzeci
zaczął gwałcić,
potem następny. Było ich kilku, jednego nazywali Gass, drugiego Anioł... to był
zwyrodnialec,
zadawał ból. Nawet gdy traciłam przytomność czułam, że to znowu on... Gdy już
nie
mogłam nie udało mu się, więc mnie deptał. – Słyszałam wybuchy śmiechu. –
Przestałam
czuć. Nie wiem jak długo leżałam półprzytomna... Na górze było źródełko, strumyk
szumiał
gdzieś blisko. Weszłam do lodowatej wody. Powoli przestawałam krwawić. Trwałam w
bezruchu
aż zdrętwiałam. Zaczęłam krzyczeć. Nikt nie słyszał. Odnalazłam podartą
spódnicę.
Na przełaj, po skale zawlokłam się do domu. Matka była w Beldown. W mieszkaniu
wszystko stało na swoich miejscach, jakby się nic nie wydarzyło, panował spokój,
cisza.
Remis podeszła do okna, patrzyła na kuter, wpływający do portu, unosiły się nad
nim ptaki,
szarpiąc resztki ryb z sieci przy burtach. Słońce wyszło wysoko. W pokoju
przygasł ogień
na kominku, stary zegar uderzył na kwadrans jakiejś godziny. Remis zwiesiła;
głowę, zniżyła
głos. – Czułam, że jeszcze ciągle dzieje się coś złego. Nie mogłam umiejscowić,
określić,
nazwać co to było. Nagle zrozumiałam. Pączkował we mnie jad tych bestii.
Dostałam torsji,
pobiegłam do łazienki, zaczęłam się bronić. Ta obrona dodała mi siły... Nie
byłam już zniewolona,
mogłam z tym gwałtem walczyć, przynajmniej teraz. Miałam wrażenie, że brak tej
obrony byłby zwyrodnieniem.
Gorąca woda krążyła w moim brzuchu, przynosiło to ulgę, oczyszczało mnie
jakoś... Nie
poszłam na policję ani do lekarza, bałam się, że oni też mnie zniewolą.
Siedziałam w domu aż
znikła opuchlizna i sińce. Miałam nadzieję, że gorąca woda pomogła, chciałam
zapomnieć o
wszystkim. Niestety... było inaczej. Myślałam, że oszaleję. Znikąd nie było
ratunku. Przyszło
mi do głowy, żeby oszukać Teda, chłopaka z którym byłam ostatnio. Powiedzieć mu,
że to
jego dziecko. Z tym poszłam do spowiedzi... – Remis umilkła, patrzyła na
płomienie w kominku.
– Tak postanowiłam – Powróciła do wątku. – Ksiądz wyjrzał z konfesjonału. – Nie!
Nie! –
zaprotestował. Dziecko z gwałtu, wychowane w oszustwie?! Co ty mówisz!... –
powiedział
przerażony. – Więc to dziecko ma wiedzieć dlaczego jest na świecie? Mają to
wiedzieć wszyscy?
– zapytałam. Nie było odpowiedzi. Remis przerwała, znów patrzyła na dogasającą
głownię,
Maria Elwira na kamienny obraz fiordu.
Wysoko zawisł ptak, wielka mewa szybowała w bezruchu skrzydeł jak metalowy
latawiec.
Coś nieuchwytnego było w wysokich skałach nad miasteczkiem.
– Jeżeli dziecko okaże się takie jak Anioł, będziesz mu matką, pokochasz je
szczerze? –
zapytała łagodnie Maria Elwira. Remis uniosła głowę, miała dziwnie pustą twarz,
odwróciła
oczy w bok. Milczała chwilę. Czy będę mogła pokochać to dziecko... – to jakiś
upiorny sen –
powiedziała jakby jedynie do siebie.
– Słyszałaś o Albakorze – zapytała Maria.
– Tak, kiedyś opowiadała mi matka.
– To ja przed laty strzelałam w Segers – powiedziała szybko Maria Elwira.
Zapanowała cisza. W dole falowało morze. Pieniło się przy brzegach. Nie było
słychać jego
szumu, waliło o skałę szeroką falą jak na niemym filmie. Remis pobladła.
– Ty organizowałaś gwałty?! Ty!?
– Zostaw. To stare dzieje, chcę ci pomóc powiedziała Maria Elwira.
– Mnie napadli twoi ludzie! – krzyczała nagle wzburzona Remis.
Teraz Maria szukała słów, aby wyrazić to co musiała powiedzieć. – Anioł to
był... to był...
ja go kiedyś urodziłam... – wypowiedziała zmienionym głosem.
– Twój syn?!
– Syn? Czy mój?...– Twarz Marii Elwiry stała się też pusta.
– Twój syn?! – krzyczała ciągle przerażona Remis. Pochwyciła za ściany myśliwską
strzelbę.
– Idź precz. Nie chcę twojej pomocy! Precz! Przepadnij szakalico, szakalowa
matko!...
Maria próbowała uspokoić Remis, przekazać jej cząstkę prawdy o tamtym, ale to
było
niemożliwe... – A więc tak skończyła się jej misja... Nie musiała tu
przyjeżdżać... Nie musiała!
Na pewno? Nie wiedziała wówczas, że życie udzieli jej odpowiedzi także na to
pytanie.
Otrząsnęła się. Ruszyła na przełaj, stanęła nad urwiskiem. Ścieżka wita się
między zboczami
skał w jarach porośniętych trawą. Maria Elwira zeszła niżej, wyjęta kluczyki,
otworzyła drzwi
starego citroena, ruszyła kamienną drogą wzdłuż potoku.
W Port – Loden stało przy nabrzeżu kilkanaście kutrów. Maria zapytała o „Santa
Kingę”.
Odnalazła bez trudu szypra.
Stary uśmiechnął się i wyciągnął ręce.
– Znalazłaś się, a myślałem już Bóg wie co. – Zaprowadził ją do malej mesy.
Propozycja
była krótka. – Zostaniesz na królestwie w kambuzie, jest nas pięciu, jadamy trzy
razy dziennie.
Są puszki, makarony... Zresztą będziesz także robić zakupy. Kubryk po sieciach
przerobimy
ci na kabinę. OK? – zapylał.
– OK – odpowiedziała. I tak zaczęła się jej morska kwarantanna. Wieczorem byli
już w
zatoce. Ze wschodu wiało małą trójką, kuter rył dziobem fale. Woda piętrzyła się
na grzbietach.
Dookoła była nieograniczona przestrzeń morza, w górze przestrzeń do gwiazd.
Patrzyła
na te gwiazdy przez szczelinę w skajlajcie. Zapadła w sen, przespała pierwszy
raz od wielu lat
noc i pot dnia. Gdy obudziła się, kuter trałował, a ludzie przebierali ryby z
poprzedniego zaciągu.
W kambuzie był porządek, grzał się dla niej pudding z szynką, stała butelka wina
i
kubek. Pobiegła do Grahama wytłumaczyć się, że zaspała.
– Dobrze, że w ogóle chodzisz, inna by rzygała dalej niż biegną fale; wieje
piątka – roześmiał
się szyper.
Następnej nocy wróciły wspomnienia. Leżała w koi, patrzyła przez świetlik na
niski maszt
z anteną, który uparcie kreślił zygzaki między gwiazdami.
...Kiedyś zadawała Bogu pytanie, dlaczego to spotkało ją... Dlaczego właśnie ją?
Po owej
spowiedzi, której nie zapomni nigdy, przestała wierzyć w Boga. W Boga? To
nieprawda... W
Boga wierzyła zawsze... Ale gdzie był Bóg wówczas?
Potrącili ją podobnie jak Remis, samochodom, skuter upadł. Związali, zakleili
plastrem
usta. Znalazła się w bagażówce. Czuła, że serce zamiera jej z przerażenia. Było
ich pięciu.
...Między karłowatymi drzewami na stoku wzgórza stal opuszczony dom. Zawlekli ją
do
sutereny w tym domu. Miejsce było przygotowane. W rogu leżał materac przykryty
kocami.
Z boku stał koszyk z jedzeniem i butelka whisky. Zauważyła, że w strasznych
chwilach dostrzega
się szczegóły, a inne nawet ważniejsze rzeczy uchodzą uwadze. Z koszyka
wystawała
laska salami, aa bulkach leżał wielki nóż z kompasem w rękojeści. Zdarli jej
plaster z twarzy.
Wtuliła się w kąt. Patrzyła przerażona na pięciu bandytów.
Wysoki drab rozpinał portki, inni robili to samo. Zerwała się, rzuciła ku
wyłamanym
drzwiom. Dostała po raz pierwszy w twarz, upadla. Znów uciekła w kamienny kąt.
Dwóch
uniosło ją za ręce, ten, do którego pozostali mówili Hyde, przysunął się. Tkwiła
nieprzytomna
przy ścianie, zerwał jej stanik, przygniótł za głowę do ziemi, zbliżył narząd do
jej nagich piersi,
ocierał go chwilę o nie. Któryś otworzył butelkę whisky i podał ją bestii.
– Wlej jej w ryj, będzie giętka – parsknął.
Hyde wypił kilka łyków, potem chwycił ją za włosy, wlał sporo wódki do gardła.
Taki z
rudą brodą zerwał z niej spódnicę, chciał zerwać też figi. – Zostaw! – warknął
szef – daj
chłopcom, niech się pobawią. Cały czas broniła się. Trzymała te figi. Rechotali.
Została całkiem
naga. Położyli ją na materacu, trzymali za ręce. Z nogami walczył Hyde bez
niczyjej
pomocy. Rozchylił je. Poczuła jego ciężar na sobie. Ciągle spostrzegała różne
szczegóły. Zauważyła,
że któryś popija z butelki whisky i onanizuje się przy pomocy fig, które z niej
zdarli.
Ten wielki gryzł dotkliwie jej piersi. Potem wdarł się w nią nagle, boleśnie i
gwałcił. Trzymał
ją za włosy jak zwierzę.
Śmiał się chrapliwie. Tamci stali dokoła, mieli spuszczone portki, czekali na
swoją kolej.
Usiłowała przestać istnieć... Ale po przerażeniu przychodziła jasność, strach
powoli mijał,
przypływała rozpacz. Jakby szeroką od krańca do krańca ziemi rzeką, wlewała się
w nią
świadomość.
Uczepiła się myśli, że to sen. Chciała przebudzenia, ale upiorny sen trwał.
Przebudziła się więc z marzeń o śnie. Przestała odczuwać ciężar ścierwa na
sobie, smród
wódki i papierosów. Szakal przemocą otworzył jej oczy, zobaczyła wykrzywiony
zwierzęcą
rozkoszą pysk. Miał cienkie, długie jak dżdżownice, wargi, mordę szeroką, nos
prosty, rozszerzony
na dole w bydlęce chrapy... Po szyi chodził mu robak skórek, czy szczypawa,
brązowy,
piwniczny robak ze szczypcami na odwłoku. Kilka podobnych biegało po kamiennej
Ścianie nad jej twarzą. Zemdlała, obudziło ją bicie. Poczuła znów rwący ból. –
No, uważaj
dziwko... teraz... – charczał zwyrodnialec. Z całej siły uniosła biodra i
szarpnęła nimi, przewracając
się na bok. Usłyszała zbiorowy rechot bandy i zły śmiech potwora, który jeszcze
leżał na jej piersiach.
...Kilka mocnych uderzeń w obolałą twarz, słony smak krwi i chwilowe otępienie.
Zbir,
którego kompani nazywali Hyde, uniósł jej głowę za włosy, zajrzał w oczy.
Przygniótł ją
znów w dół do fallusa, wytarł go o jej twarz. – Liż, albo ci zrobimy
terrorystę... Znów zemdlała.
Gdy wróciła jej świadomość, Hyde lepki od potu leżał na jej łonie, piersiach,
twarzy. Zepchnął
go drugi. Gwałcił, chichotał, kąsał, ślinił ją plwocinami, wódką. Gdy następni
kładli
się między jej szeroko rozepchnięte uda, chwilami odzyskiwała świadomość.
Chciała się modlić,
ale nie mogła. Jakby przez sen poczuła w ustach włochatego robaka. Zacisnęła
zęby,
usłyszała wycie. Coś gorącego kapało jej na twarz. To krew broczyła z szakala,
przegryzła
wilkołaczą wargę. Wielkolud pochylił się nad nią. W słoiku mieli kreta. Przednie
łapy z zakrzywionymi
pazurami i pysk zwierzątka jak pług, wystawał z naczynia. Hyde położył jej
obcas na ustach, przygniótł je. – W moim kraju tak karano zbuntowane kurwy.
Podgrzejmy
słoik, kretowi zrobi się gorąco, będzie chciał uciec, przystawimy ci go do
dziury i kret w nią
wejdzie... Widziałaś rozdarty brzuch dziwki, którym wyszedł kret? Chcesz pofikać
z bólu?
Poczuła dotkliwy chłód. Któryś stał nad nią z opróżnionym kubłem wody. To nie
byt sen.
Hyde podgrzewał zapalniczką słoik, kret kłębił się w nim, zwierał i rozwierał
łapy z pazurami
jak szpilki. Zerwała się. – Uciec! Ratunku! Ratunku! pochwycili ją... Chyba Bóg
litościwy
zabrał jej przytomność. Koszmar stracił realne wymiary. Znów poczuła chłód
zimnej wody.
Koszmar wrócił. Stali wokół, Hyde trzymał rozgrzany stoik, w którym wiło się i
skręcało
mordercze zwierzątko. Przystawili do słoika owoc kiwanoli. Ryjkonos zagłębił
szpony w
miąższu. – Chcesz kreta do dziury?
– Nie! Nie! Nie! słyszała swój krzyk wydzierający się gdzieś w mózgu. – To
ruszaj się, jak
cię kochamy, bierz do buzi i nie gryź suko...
Gdy zapadała w omdlenie, bili i polewali wodą. Czuła, że była z bestiami sama.
Nagle zabrakło
Boga na niebie, zabrakło światła i ciemności. Już nie mogła. Skończyła się jej
wytrzymałość,
jej kobieca możliwość służenia oprawcom. Szykował się znowu Hyde...
Jej ręka trafiła na grubą ostrą drzazgę z rozbitej okiennicy. Nie myślała o
niczym. Chwyciła
tę drzazgę i z całej siły pchnęła przed siebie.
Uderzyła w brzuch wilkołaka.
Chwilę panowała cisza. Zaraz jednak poczuła uderzenie, bolało, następne też
bolało...
Kopnięcia oddalały się, miała wrażenie jakby katowano kogoś obok. Nie bolało
już, słyszała
tylko razy. Oprzytomniała. Ten z obandażowanym brzuchem stał w butach na jej
biuście i
sikał grubym strumieniem. But podniósł się, kopnął.
W dalszym ciągu nie czuła bólu. – Uciekałaś z dziurą, ale ci się nie udało, bo
tego świętość
zabrania – drwił. Chciałaś kurwo zepsuć poczęcie, zgrzeszyłaś... – Zapadła
ciemność.
W szpitalu trwała w obłędzie. Opędzała łono przed kretem, na twarzach
pielęgniarek widziała
piwnicznego robaka. Gdy zobaczyła na kolorowej okładce niemowlę, zaczęta
krzyczeć,
że to kret. – Kret! Ratunku!
Mijały dni, powoli przychodziła do siebie. Starała się zapanować nad obłędem.
Po szoku wracała świadomość. Jej chłopak przyniósł kwiaty, jakieś owoce,
czekoladki.
Był milczący. Ksiądz mówił o miłosierdziu i powołaniu kobiety do macierzyństwa.
Pewnego
dnia powiedział, że będzie miała dziecko. Dostała ataku epilepsji...
Dobry zmysł miał stary Graham. Łódź tańczyła na falach, krótki maszt kreślił na
niebie
między gwiazdami list do Pana Boga. Tu, z daleka od ziemi, był inny świat.
Wspomnienia
przesuwały się tylko gdzieś na starym filmie. Przez krajobraz fal i wichury były
odległe.
Wiatr tężał, fale rosły, ludzie nie mieli apetytu. Morski świat inny od tego na
brzegu. Myślała,
że dobrze jest uciec daleko od ziemi.
Lato było wietrzne i burzliwe. Ryba uciekła z łowiska, zaciągi niewiele
przynosiły połowu.
Gotowała rybakom strawę, myła garnki. Kutrowi towarzyszyły mewy na niebie i fale
przy
burtach. Zmienił się krajobraz, ale rozliczenie dokonywało się ciągle. Chciała
odpędzić tamte
obrazy. Nie mogła.
...W szpitalu pewnego ranka dostała ciążowych mdłości. Pomyślała o samobójstwie.
Pamięta wyraz twarzy Edgara, swojego chłopca, gdy powiedziała, że urodzi to
dziecko. On
wiedział, że jest osaczona i nie ma w tym kraju innego wyjścia. Pocałował ją,
prosił o przebaczenie.
Przysiągł, że ją kocha, ale nie czuje tyle siły, aby dzielić to straszne
poświęcenie.
Wyjechał.
Nocami budziła się. W ciemnościach chodził po jej szyi piwniczny robak ze
szczypcami
na odwłoku. W słoiku kłębiło się czarne zwierzątko. Popadła w obsesję.
Powiedziała o tym rodzicom, zakonnicy, księdzu. Byli wyrozumiali. Kupowali, jej
czekoladki,
owoce mango, pomarańcze... – Na świat przyjdzie dziecko... bezbronna istota,
którą
musisz kochać... – Musisz pokochać!? Nie ma takiego pojęcia – musisz pokochać! –
Oni
kłamią, krzyczał jej Bóg.
Zapytała lekarza, czy już zawsze będzie miała padaczkę. Powiedziała o obsesji, o
krecie,
robaku, wąskich wargach, spłaszczonym nosie, że jeżeli zobaczy taką twarz
dziecka to... to...
Bóg ci dopomoże córko – odpowiedział lekarz. Wykrzyczała, że znowu czuje się
gwałcona.
Zwątpiła w ludzi. Całą wolę skupiła na tym, żeby nie być człowiekiem. – Jesteś
doniczką...
doniczką, doniczką, doniczką. Wrzucono w ciebie ziarno, doniczka nie czuje...
Zostań doniczką...
– powtarzała nocami. Pomogło.
Wyszła ze szpitala. Sąsiedzi przynieśli słodycze i pluszową maskotkę. Pomyślała,
że to dla
dziecka i dostała ataku epilepsji. Przyjechali lekarz i ksiądz. Zaczęli mówić o
powołaniu kobiety,
miłosierdziu.
Znajomi unikali jej, przechodzili na drugą stronę ulicy, patrzyli w bok. Ksiądz
odprawił, w
kościele nabożeństwo w intencji poczętego dziecka, córki Bożej Elwiry.
Kupiła środki nasenne... Znów znalazła się w szpitalu. Zamilkła. Przestała
mówić. Wywieziono
ją do Francji, umieszczono w klasztorze. To był dobry pomysł. Leżała w łóżku,
patrzyła
w sufit. Ciąża była zaawansowana, było oczywiste, że dziecko przyjdzie na świat.
...
gosiadabrowska