Deveraux Jude - Porwanie.pdf - Porwanie (Czyta Henryk Pijanowski) - justysia930

Jude Deveraux

Porwanie

GÓRY SKALISTE, LATO 1859

Pułkownik Harrison po raz drugi przeczytał list, potem odchylił się na krześle i

uśmiechnął.

Bóg wysłuchał moich modlitw - pomyślał. Tylko tak można to ująć: Bóg wysłuchał moich

modlitw.

Żeby się upewnić, czy rzeczywiście dobrze zrozumiał, zerknął ponownie na kartkę. Oto

generał Yovington przysyła z Waszyngtonu rozkaz, aby porucznik L. K. Surrey z Drugiej

Kompanii Dragonów został oddelegowany do innych, specjalnych zadań. Ponieważ

jednak porucznik Surrey zmarł tydzień temu, pułkownik Harrison będzie musiał znaleźć

kogoś innego do wypełnienia misji.

Pułkownik Harrison uśmiechnął się jeszcze szerzej. Na miejsce porucznika Surreya

wybrał kapitana C. H. Montgomery'ego. Misja porucznika, którego miał teraz zastąpić -

kapitan Montgomery, polegała na eskortowaniu zagranicznej śpiewaczki operowej

przez terytorium Kolorado, gdzie znajdowały się złotonośne pola. Kapitan winien zostać

z nią i towarzyszącymi jej muzykami oraz służbą tak długo, jak owa dama sobie

zażyczy. Miał strzec jej przed wszelkimi niebezpieczeństwami i robić, co w jego mocy,

aby podróż upłynęła jej spokojnie i przyjemnie.

Pułkownik odłożył list niczym cenną relikwię i usta rozciągnęły mu się w uśmiechu od

ucha do ucha. Pokojówka - zacierał w duchu ręce. Oto, kim będzie teraz dumny i

wyniosły kapitan Montgomery. Zwykłą pokojówką. A co więcej, w ten sposób pozbędę

się go z Fort Breck! Pułkownik Harrison kilka razy głęboko odetchnął i pomyślał o tym,

że wreszcie sam będzie rządził fortem, że nie będzie musiał dzień w dzień mieć do

czynienia z chodzącą doskonałością i chłodną wiedzą, których uosobieniem jest kapitan

Montgomery. Nigdy więcej jego podwładni nie będą spoglądali na kapitana, szukając u

niego potwierdzenia każdego rozkazu, który wydał Harrison, upewniając się, czy mają

wykonać polecenie pułkownika.

Pułkownik Harrison wrócił pamięcią do dnia, kiedy rok temu przyjechał do Fort Breck.

Jego poprzednik, pułkownik Collins był starym, głupim opojem, który marzył wyłącznie o

tym, żeby dożyć emerytury, wynieść się z tych nawiedzanych przez Indian terenów i

wrócić do Wirginii, gdzie mieszkają cywilizowani ludzie. Dlatego też ochoczo złożył całą

odpowiedzialność za fort na barki swego zastępcy, kapitana Montgomery'ego. Bo i

czemu nie? Jak dotąd kapitan miał wspaniałe rekomendacje. Od osiemnastego roku

życia służył w armii i przez te osiem lat przeszedł wszystkie szczeble kariery. Zaczął od

szeregowca, potem odznaczył się wyjątkowym bohaterstwem na polu bitwy, za co

został mianowany oficerem. W ciągu zaledwie trzech lat awansował ze starszego

sierżanta na kapitana i jeśli utrzyma to tempo, za kilka lat może być starszy rangą od

pułkownika Harrisona.

Bez dwóch zdań kapitan w pełni zasłużył na swoje stanowisko. Zdaniem pułkownika

Harrisona kapitan Montgomery był po prostu' doskonały: opanowany w czasie bitwy,

nigdy nie tracił głowy. Wielkoduszny, uczciwy, rozumiał prostych żołnierzy, w zamian, za

co ci traktowali go jak właściwego zwierzchnika fortu. Oficerowie przychodzili doń ze

swoimi problemami, ich towarzyszki wodziły za nim wzrokiem i szukały u niego rady we

wszelkich kwestiach towarzyskich. Kapitan Montgomery nie pił, nie moralizował na

temat dziwek, mieszkających poza obozami, nikt nie widział, żeby kiedykolwiek stracił

nad sobą panowanie. Umiał zrobić po prostu wszystko. Jeździł konno jak szatan,

potrafił w pełnym galopie, z odległości prawie stu metrów trafić w oko indyka. Znał język

migowy Indian, opanował podstawy języków kilkunastu plemion. Do licha, nawet

Indianie go lubili, twierdzili, że mogą mu ufać i wierzyć. Nikt nie wątpił, że kapitan

Montgomery pierwej by umarł, niżby złamał dane słowo.

Wszyscy jak jeden mąż lubili, szanowali, poważali, a nawet czcili kapitana

Montgomery'ego. To znaczy wszyscy, z wyjątkiem pułkownika Harrisona. Pułkownik

Harrison z całego serca nienawidził tego człowieka. Nie nie lubił, nie niecierpiał, on go

po prostu nienawidził. Wszystko, co kapitan umiał, a pułkownik nie, sprawiało, że ta

nienawiść jeszcze bardziej się pogłębiała, Żołnierze już po tygodniu jego rządów

zorientował się, że Harrison nie ma pojęcia o Dzikim Zachodzie, prawda zaś była taka,

że pierwszy raz w życiu znalazł się po zachodniej stronie Missisipi. Kapitan

Montgomery nie zaproponował zwierzchnikowi, że go wprowadzi w tutejsze

środowisko, nie, na to był zbyt dobrze wychowany, ale w końcu pułkownik musiał się do

niego zwrócić o pomoc w pewnych kwestiach. Kapitan zawsze miał gotową odpowiedź,

zawsze znał najlepszy sposób rozwiązania problemu.

Po pięciu miesiącach pobytu w Fort Breck pułkownik Harrison zaczął nienawidzić

człowieka, który potrafił sobie ze wszystkim poradzić. A to, że jego szesnastoletnią

córka niemal mdlała na widok kapitana, dodatkowo pogarszało sytuację.

Niechęć pułkownika Harrisona sięgnęła szczytu pewnego letniego dnia, kiedy wściekły

nakazał ukarać chłostą szeregowca, który zaspał na apel. Pijaństwo żołnierzy do-

prowadzało go do szału i tych dwadzieścia batów miało się dla nich stać nauczką. Nie

zwrócił uwagi na pełne nienawiści spojrzenia podwładnych, ale w środku coś go

ścisnęło. Nie był złym człowiekiem, po prostu chciał zaprowadzić dyscyplinę w swoim

forcie; kiedy kapitan Montgomery wystąpił, aby zaprotestować przeciwko karze,

pułkownika ogarnęła szewska pasja. Poinformował zastępcę, że to on, pułkownik, jest

tutaj zwierzchnikiem i kapitan ma się trzymać od sprawy z daleka, chyba ze chce sam

przyjąć na siebie karę żołnierza. Dopiero, kiedy Montgomery zaczął ściągać kurtkę

munduru, Harrison zdał sobie sprawę, jakie są zamiary kapitana.

To był najgorszy ranek w karierze pułkownika i Harrison oddałby wszystko, żeby wrócić

do łóżka i zacząć ten dzień od początku. Kapitan Montgomery -jak zwykle nieustra-

szony i bez skazy - przyjął na swoje plecy chłostę szeregowca. Przez moment

pułkownik obawiał się, że sam będzie musiał wymierzyć chłostę, bo wszyscy odmówili.

Wreszcie zgodził się jakiś podporucznik, a skończywszy, rzucił batem o ziemię i spojrzał

z nienawiścią na pułkownika.

- Coś jeszcze... panie pułkowniku? - wysyczał.

Przez dwa tygodnie prawie nikt w forcie nie odzywał się do pułkownika - nawet jego

żona i córka. Kapitan zaś, zamiast poleżeć przynajmniej kilka dni, następnego ranka

stawił się normalnie na służbę i najmniejszym skrzywieniem nie okazał straszliwego

bólu, który z pewnością musiał odczuwać przy każdym ruchu. To była ostatnia kropla.

Od tej pory pułkownik Harrison nawet nic próbował ukryć nienawiści do kapitana.

Oczywiście kapitan nigdy nie okazał swoich uczuć wobec zwierzchnika. Nie, taki ideał

jak on takich rzeczy nie robi. Po prostu nadal był wzorowym oficerem, przyjacielem

wszystkich i czarującym towarzyszem dam. Człowiekiem, któremu wszyscy ufali.

Człowiekiem, który, przynajmniej zdaniem pułkownika Harrisona, był kompletnie

pozbawiony uczuć. Człowiekiem, który zawsze wszystko robił tak jak trzeba. Który

nigdy nie zaplątał nogi w strzemię, ani nie chybił celu. Kimś, kto zapewne uśmiechałby

się w obliczu śmierci. Ale teraz - myślał pułkownik Harrison,- teraz pozbędę się tego

zbioru cnót- Generał Yowington żąda eskorty dla jakiejś śpiewaczki operowej, a ja

wyślę z tą misją przykładnego kapitana Montgomery’ego. - Mam nadzieję, że jest gruba

- powiedział na głos. - Mam nadzieję, że jest straszliwie gruba.

- Słucham, panie pułkowniku? - Odezwał się kapral zza swojego biurka w kącie pokoju,

- Nic - warknął pułkownik. - Sprowadźcie tutaj kapitana Montgomery'ego i zostawcie

nas samych.

Nie zwrócił uwagi na spojrzenie, jakie posłał ran podwładny.

Kapitan Montgomery jak zwykle natychmiast stawił się u przełożonego. Pułkownik

usiłował się nie skrzywić na jego widok. Na ciemnoniebieskim, eleganckim mundurze

kapitana nie dało się dopatrzyć nawet pyłka kurzu. Zresztą pułkownik podejrzewał, że

mundur ten został uszyty na miarę, specjalnie dla jego mierzącego prawie metr

dziewięćdziesiąt podwładnego.

- Wzywał mnie pan, pułkowniku? - Spytał kapitan, stając na baczność.

Pułkownik zastanawiał się, czy ten człowiek w ogóle potrafi się garbić.

- Przyszły rozkazy od generała Yovingtona. Znacie to nazwisko?

- Tak jest, panie pułkowniku.

A czego on się spodziewał, że Montgomery nie będzie czegoś wiedział? Pułkownik

wstał zza biurka, założył ręce za plecy i zaczął krążyć po pokoju. Starał się, żeby w jego

głosie nie brzmiała radość.

- Jak wiecie, generał Yovington jest wysoko postawionym człowiekiem i z

pewnością wie, co robi. Nie zdradza ludziom takim jak ja czy wy motywów swojego

postępowania, w końcu jesteśmy zwykłymi żołnierzami, którzy mają słuchać rozkazów i

wypełniać je, nie starając się; zgłębić, o co w nich chodzi.

Zerknął na kapitana. Na twarzy zastępcy nie malowała się niecierpliwość bądź

rozdrażnienie, jak zwykle był spokojny. Może uda się wreszcie zniszczyć tę powłokę.

Oddałby za swój miesięczny żołd. Podszedł do biurka i wziął list- Dziś rano przez

specjalnego wysłańca otrzymałem tę oto wiadomość. Zdaje się, że chodzi o sprawę

szczególnej wagi. Z powodów znanych tylko sobie generał otacza szczególną, hm...

troską pewną śpiewaczkę operową, a teraz owa... dama postanowiła się udać w Góry

Skaliste, żeby dawać koncerty wśród poszukiwaczy złota. Generał życzy sobie, aby

zapewniono jej wojskową eskortę.

Pułkownik bacznie wpatrywał się w kapitana Montgomery'ego, żeby nie przegapić jego

reakcji.

- Generał wybrał do tej misji porucznika Surreya, ale, jak doskonale wiecie, ów

nieszczęśnik nie może wykonać tego zadania. Dlatego musiałem wyznaczyć kogoś

innego. Po drugim i głębokimi namyśle mój wybór padł na was.

Pułkownik Harrison omal nie podskoczył z radości, widząc jak Montgomery mruga i

zaciska wargi.

Macie chronić ją przed niebezpieczeństwami, dopilnować, żeby nic jej nie zagroziło ze

strony Indian, powstrzymywać osadników przed niewczesnymi awansami, dbać o jej

wygody, co, jak przypuszczam, oznacza, że macie doglądać, żeby nie zabrakło jej

jedzenia, a woda do kąpieli nie była zbyt gorąca...

Z całym szacunkiem, nie mogę przyjąć tej misji, panie pułkowniku - odezwał się kapitan

Montgomery. Stał wyprostowany, wpatrzony prosto przed siebie, co oznaczało, że jego

wzrok był utkwiony w jakiś punkt kilkanaście centymetrów nad głową pułkownika.

Serce pułkownika zalała błogość.

- To nie jest prośba, kapitanie, to rozkaz. Nikt was nie

prosi, rozkazuję wam, więc nic możecie odmówić, odrzucić,

jak jakiegoś zaproszenia.

Ku zdumieniu pułkownika, Montgomery porzucił postawę służbisty i nie pytając o

pozwolenie usiadł na krześle, wyciągając z kieszeni cienkie cygaro.

- Śpiewaczka operowa? A co ja, u licha, mam do śpiewaczek operowych?

Pułkownik wiedział, że powinien upomnieć kapitana, ale przez ten rok zdążył się

nauczyć jednej rzeczy: że armia na zachodzie w niczym nie przypomina armii na

wschodzie, gdzie ściśle przestrzega się regulaminu. A poza tym zbyt wielką rozkosz

sprawiało mu obserwowanie konsternacji kapitana.

- Ależ kapitanie, powinniście się domyślić. Któż by się lepiej nadawał niż wy?

Przez dwadzieścia lat służby nie spotkałem nikogo, kto mógłby się poszczycić równie

wspaniałym przebiegiem służby, Zasłużony na placu boju, prawa ręka każdego oficera.

Walczyliście z białymi i Indianami. Ścigaliście przestępców i rabusiów. Prawdziwy

mężczyzna, który równocześnie potrafi doradzić damom, jak nakryć do

stołu. A z tego, co słyszałem, również zawołany z was tancerz.

Uśmiechnął się, kiedy kapitan Montgomery posiał mu mściwe spojrzenie. Nie udało mu

się zniszczyć tej maski nawet owego pamiętnego dnia, gdy kapitanowi wymierzono

dwadzieścia batogów.

A co Yovingtonowi do niej?

Pan generał Yovintgon mi się nie zwierzał, jedynie przysłał rozkaz. Macie wyjechać

rano. Z tego, co wiem, kobieta sama dotarła w góry, Rozpoznacie ją... - Wziął list, za

wszelką cenę starając się ukryć uśmiech. - Podróżuje ulepszonym zaprzęgiem

Concorda. Wóz jest czerwony i ma... zaraz niech sprawdzę, duży napis, „La Reina". La

Reina to imię tej kobiety. Z tego, co słyszałem, jest bardzo dobra. Oczywiście w

śpiewaniu. O reszcie nic mi nie wiadomo, generał o tym nie wspominał.

Podróżuje dyliżansem?

Deveraux Jude - Porwanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: