Isaac Asimov - Mały, brzydki chłopiec.pdf - I. Asimov - seithe

Isaac Asimov

Mały, brzydki chłopiec

Edith Fellowes poprawiła fartuch, tak jak robiła to

zawsze, zanim otworzyła drzwi zaopatrzone w skomplikowany zamek

i przekroczyła niewidzialną linię oddzielającą bycie od

niebycia. Miała przy sobie notes i długopis, choć juŜ od

jakiegoś czasu nie sporządzała Ŝadnych notatek - chyba Ŝe

wydarzyło się coś wyjątkowo waŜnego.

Tym razem niosła takŜe walizkę. ("Zabawki dla chłopca",

wyjaśniła z uśmiechem straŜnikowi, który juŜ dawno temu

przestał ją kontrolować, i teraz teŜ machnął tylko przyzwalająco

ręką).

- Panna Fellowes! - wykrzyknął płaczliwie mały, brzydki

chłopiec w charakterystyczny dla siebie, niewyraźny sposób i

jak zwykle puścił się pędem w jej stronę.

- Witaj, Timmie. - Przesunęła dłonią po zmierzwionych,

kasztanowych włosach na jego nieduŜej, zdeformowanej głowie. -

Co się stało?

- Czy Jerry przyjdzie jeszcze, Ŝeby się ze mną bawić?

Bardzo mi przykro za to, co się stało.

- Nie przejmuj się, Timmie. Czy właśnie dlatego płakałeś?

Odwrócił wzrok.

- Nie tylko dlatego, panno Fellowes. Znowu miałem sen.

- Ten sam? - zapytała i zacisnęła wargi. NaleŜało

oczekiwać, Ŝe takie będą skutki awantury z Jerrym.

Chłopiec skinął głową. Spróbował się uśmiechnąć, pokazując

zbyt duŜe, wystające zęby tkwiące w wysuniętych do przodu

dziąsłach. - Panno Fellowes, kiedy będę juŜ na tyle duŜy, Ŝeby

tam pójść?

- Wkrótce - odparła czując, Ŝe lada chwila pęknie jej

serce. - Wkrótce.

Pozwoliła mu wziąć się za rękę - miał grubą, przyjemnie

suchą skórę - i poprowadzić przez trzy pomieszczenia

składające się na Sekcję Pierwszą. Mimo Ŝe stosunkowo wygodne,

były jego więzieniem.

Zatrzymał się przy jedynym oknie, które wychodziło na

porośnięty krzewami skrawek (chwilowo skryty w

ciemnościach), gdzie stał płot opatrzony napisami

zabraniającymi wstępu niepowołanym osobom.

- Tam, panno Fellowes? - zapytał przyciskając nos do

szyby.

- W róŜne inne miejsca, znacznie przyjemniejsze - odparła

ze smutkiem, spoglądając na jego ustawioną profilem, biedną,

zniekształconą twarz. Czoło było bardzo płaskie, całkowicie

porośnięte zmierzwionymi włosami, tylna część czaszki

zdawała się zaś nienaturalnie rozdęta, tak Ŝe podtrzymujący

głowę kark, a takŜe ciało, musiały być mocno pochylone do

przodu. Nad oczami zaczęły się juŜ tworzyć wydatne łuki

brwiowe. Usta wysunęły się do przodu znacznie dalej niŜ

spłaszczony, szeroki nos, za to nie było wcale podbródka,

przez co nie dało się wyznaczyć granicy między dolną szczęką

a szyją. Jak na swój wiek, chłopiec z pewnością nie

imponował wzrostem, a do tego miał krótkie, potwornie krzywe

nogi.

Z całą pewnością był bardzo brzydkim, małym chłopcem i

Edith Fellowes ogromnie go kochała.

Nie mógł teraz widzieć jej twarzy, więc pozwoliła swoim

ustom zadrŜeć.

Nie zabiją go. Zrobi wszystko, Ŝeby temu zapobiec.

Wszystko. Otworzyła walizkę i zaczęła wyjmować z niej ubranie.

Minęły juŜ nieco ponad trzy lata od chwili, kiedy Edith

Fellowes po raz pierwszy przekroczyła próg spółki akcyjnej

"Pole Statyczne". Nie miała wówczas najmniejszego pojęcia,

co oznacza ta nazwa ani czym zajmuje się sama firma. Nikt

tego nie wiedział, naturalnie z wyjątkiem tych, którzy tutaj

pracowali. Świat miał poznać prawdę dopiero następnego dnia.

Poszła zainteresowana ogłoszeniem, w którym poszukiwano

kobiety dysponującej pewną wiedzą medyczną i kochającej dzieci.

Edith Fellowes pracowała jako pielęgniarka na oddziale

połoŜniczym, uznała więc, Ŝe spełnia te wymagania.

Gerald Hoskins - na tabliczce z jego nazwiskiem, która

stała na biurku, znajdowały się takŜe literki "dr" - przez

dłuŜszą chwilę drapał się po policzku, taksując ją uwaŜnym

spojrzeniem. Edith natychmiast zesztywniała i poczuła

nieprzyjemne drŜenie w kąciku ust. Nagle uświadomiła sobie z

całą ostrością, Ŝe ma skrzywiony nos i nieco zbyt obfite brwi.

On teŜ nie jest okazem urody, pomyślała z mściwą

satysfakcją. Na pewno ma nadwagę, łysieje i w ogóle wygląda na

człowieka obraŜonego na cały świat. Jednak proponowane

wynagrodzenie znacznie przekraczało jej oczekiwania, toteŜ

zacisnęła zęby i postanowiła zobaczyć, co będzie dalej.

- A więc kocha pani dzieci, tak? - zapytał

wreszcie Hoskins.

- Nie powiedziałabym tego, gdyby tak nie było.

- A moŜe kocha pani tylko ładne dzieci? Takie, co bez

przerwy gaworzą, mają śliczne noski i rumiane policzki?

- Dzieci to po prostu dzieci, doktorze Hoskins - odparła.

- Te, które nie urodziły się ładne, zazwyczaj najbardziej

potrzebują opieki.

- Przypuśćmy więc, Ŝe zdecydowalibyśmy się panią

zaangaŜować...

- Czy mam to rozumieć jako ofertę pracy, doktorze?

Hoskins uśmiechnął się lekko i przez chwilę jego twarz

wydawała się nawet dość sympatyczna.

- Zwykle szybko podejmuję decyzje. Jednak na razie oferta

jest warunkowa - równie szybko mogę dojść do wniosku, Ŝe

rezygnuję z pani usług. Więc jak, decyduje się pani podjąć

ryzyko?

Panna Fellowes zacisnęła kurczowo ręce na pasku torebki i

zaczęła szybko liczyć w pamięci, ale zaraz dała sobie z

tym spokój i postanowiła zdać się na intuicję.

- W porządku - powiedziała.

- Znakomicie. Dziś wieczorem będziemy generować pole

statyczne i wydaje mi się, Ŝe powinna pani być przy tym, Ŝeby

od razu podjąć obowiązki. Zaczynamy o ósmej, więc byłoby

dobrze, gdyby zjawiła się pani tutaj pół godziny wcześniej.

- Ale co...

- Znakomicie. Znakomicie. To na razie wszystko.

Na korytarzu panna Fellowes odwróciła się i przez dłuŜszą

chwilę spoglądała na zamknięte drzwi gabinetu doktora Hoskinsa.

Co to jest pole statyczne? I co wspólnego z dziećmi moŜe mieć

ten duŜy, przypominający stodołę budynek, pełen ubranych na

biało pracowników z identyfikatorami, w którym czuć łatwy do

rozpoznania zapach maszyn?

Przemknęła jej myśl, czy moŜe powinna dać nauczkę temu

aroganckiemu męŜczyźnie i nie stawić się na spotkanie, ale

szybko doszła do wniosku, Ŝe nie da rady. Przyjdzie choćby po

to, Ŝeby uzyskać odpowiedź na męczące ją pytania.

Kiedy zjawiła się ponownie o wpół do ósmej wieczorem, nie

musiała się nikomu przedstawiać. Wyglądało na to, Ŝe wszyscy

ją znają i wiedzą, jaką funkcję pełni. Odniosła wraŜenie, jakby

bez udziału jej woli posadzono ją na sankach i zepchnięto w

dół ze stromego zbocza.

Był tam równieŜ dr Hoskins, ale tylko spojrzał na nią z

roztargnieniem i mruknął: "A, witam, panno Fellowes". Nie

zaproponował nawet, Ŝeby usiadła.

Znajdowali się na balkonie pomieszczenia wypełnionego

urządzeniami, które wyglądały na skrzyŜowanie tablicy

nawigacyjnej statku kosmicznego z płytą czołową komputera.

Po jednej stronie ustawiono przepierzenia tworzące coś w

rodzaju kilku pozbawionych sufitów pokoi - ogromny domek dla

lalek, do którego moŜna było swobodnie zaglądać z góry.

W jednym z pokoi Edith dostrzegła elektroniczną kuchenkę

i lodówkę, w drugim wyposaŜenie łazienki, w trzecim zaś

pojedyncze, nieduŜe łóŜko.

Hoskins rozmawiał z jakimś męŜczyzną. Na balkonie byli

tylko oni dwaj oraz panna Fellowes. Doktor nie pofatygował

się, Ŝeby przedstawić swojego rozmówcę, szczupłego, dość

przystojnego, o krótko przyciętych wąsach oraz bystrych

oczach, bez przerwy rozglądającego się dokoła.

- Doktorze Hoskins, nawet nie zamierzam udawać, Ŝe

cokolwiek z tego rozumiem - powiedział. - To znaczy, Ŝe

rozumiem więcej niŜ moŜna oczekiwać po laiku. Najmniej

jednak rozumiem sprawę selektywności. Urządzenie ma

ograniczony zasięg - zgoda. Im dalej sięgacie, tym mniej

wyraźny obraz otrzymujecie - teŜ zgoda. Ale skąd wzięła się

dolna granica zasięgu?

- JeŜeli pan pozwoli, Deveney, postaram się wyjaśnić

panu za pomocą analogii.

Panna Fellowes doskonale znała nazwisko Deveney. A więc

to był specjalizujący się w sprawach nauki reporter

Telewiadomości, który zawsze zjawiał się tam, gdzie

dokonywano jakiegoś znaczącego odkrycia! Z pewnym

zdziwieniem stwierdziła, Ŝe jego obecność nie pozostawia jej

zupełnie obojętną. Teraz nawet rozpoznała jego twarz, którą

wraz z milionami innych ludzi oglądała w telewizji, kiedy

relacjonowano pierwsze lądowanie na Marsie. Wszystko

wskazywało na to, Ŝe doktor Hoskins kryje w zanadrzu coś

waŜnego.

- OtóŜ, jeśli otworzy pan ksiąŜkę i połoŜy ją dwa metry od

siebie, z całą pewnością nie zdoła pan przeczytać ani jednego

zdania. JeŜeli ta sama ksiąŜka znajdzie się pół metra od

pańskich oczu, nie będzie pan miał najmniejszych kłopotów z

lekturą. Jak na razie, wniosek jest prosty: im bliŜej, tym

lepiej. Gdyby jednak przysunął ją pan na dwa centymetry, znowu

znalazłby się pan w kropce. Czasem coś jest tak blisko, Ŝe aŜ

za blisko.

- Hmm... - mruknął Deveney.

- Albo weźmy inny przykład: pański prawy bark znajduje się

w odległości mniej więcej siedemdziesięciu centymetrów od

czubka środkowego palca pańskiej prawej reki. Prawy łokieć jest

dokładnie o połowę bliŜej, a więc wydawałoby się, Ŝe tym

łatwiej powinien go pan dosięgnąć. Tymczasem, choćby nie

wiadomo jak się pan starał, nie uda się panu dotknąć palcem

prawej ręki swojego prawego łokcia. On teŜ znajduje się za

blisko.

- Czy mogę wykorzystać te analogie w reportaŜu? - zapytał

Deveney.

- Oczywiście. Będę zaszczycony. Od dawna czekałem na

kogoś takiego jak pan, kto poinformuje o wszystkim opinię

publiczną. SłuŜę panu wszelką pomocą. Nadeszła pora, aby

pozwolić światu zajrzeć nam przez ramię. Mamy do pokazania

wiele interesujących rzeczy.

Nieco wbrew sobie panna Fellowes stwierdziła, Ŝe imponuje

jej chłodna pewność siebie doktora Hoskinsa.

- Jak daleko spróbujecie sięgnąć? - zapytał Deveney.

- Czterdzieści tysięcy lat.

Panna Fellowes z trudem stłumiła okrzyk zdumienia.

Lat?

W powietrzu czuło się napięcie. Ludzie siedzący przy

urządzeniach kontrolnych prawie się nie poruszali. Jakiś

męŜczyzna mówił półgłosem do mikrofonu krótkie, urywane zdania,

z których panna Fellowes nie rozumiała ani słowa.

- Czy będziemy stąd coś widzieć, doktorze Hoskins? -

zapytał Deveney, opierając się o barierkę i omiatając

pomieszczenie uwaŜnym spojrzeniem.

- Proszę? Nie, nic, aŜ do samego końca. Rozpoznanie

prowadzimy za pomocą czegoś w rodzaju radaru, tyle tylko, Ŝe

zamiast promieniowania uŜywamy mezonów. W odpowiednich

warunkach mezony potrafią biec pod prąd czasu, a jeśli

natrafią na przeszkodę, wówczas odbijają się i wracają do

nas, a my analizujemy te odbicia.

- Brzmi to dość zawile.

Hoskins uśmiechnął się, jak zwykle przelotnie.

- Ma pan do czynienia z końcowym produktem, stanowiącym

efekt pięćdziesięciu lat poszukiwań i doświadczeń. Istotnie, to

jest skomplikowane.

MęŜczyzna siedzący przy mikrofonie podniósł rękę.

- JuŜ od kilku tygodni mamy namierzony pewien punkt

czasowy - ciągnął doktor Hoskins. - Przez cały czas prowadzimy

obliczenia, ustalając nasze połoŜenie względem niego, by mieć

całkowitą pewność, Ŝe nie będzie Ŝadnych niedokładności.

Mimo to na czoło wystąpiły mu kropelki potu.

Edith Fellowes wstała z krzesła i podeszła do barierki,

ale nie widziała nic niezwykłego.

- Teraz - powiedział spokojnie człowiek z mikrofonem.

Przez sekundę lub dwie trwała całkowita cisza, potem zaś z

domku dla lalek dobiegł krzyk przeraŜonego dziecka. Strach!

Okropny strach!

Panna Fellowes natychmiast zwróciła się w tamtą stronę.

Zupełnie zapomniała, Ŝe przecieŜ w tym wszystkim miało brać

udział jakieś dziecko.

Doktor Hoskins uderzył pięścią w poręcz.

- Udało się! - powiedział głosem drŜącym z emocji i

radości.

Panna Fellowes szła szybko w dół krętymi schodami, czując

na ramieniu cięŜką dłoń Hoskinsa. Doktor milczał jak zaklęty.

Kiedy cała trójka zeszła z balkonu na podłogę obszernej hali,

od strony domku dla lalek dobiegł delikatny dźwięk dzwonka.

- Z wejściem w pole statyczne nie wiąŜe się Ŝadne

niebezpieczeństwo - zwrócił się Hoskins do reportera. - Robiłem

to juŜ tysiące razy. Człowiek przez chwilę czuje się trochę

dziwnie, ale szybko wraca do normy.

Przeszedł przez szeroko otwarte drzwi, a w chwilę później

to samo uczynił Deveney, uśmiechając się niezbyt pewnie i

wstrzymując oddech.

- Panno Fellowes, proszę! - ponaglił ją niecierpliwie

uczony.

Edith skinęła głową i przekroczyła próg. Odniosła

wraŜenie, jakby po jej ciele przepłynęła łaskocząca fala, ale

Isaac Asimov - Mały, brzydki chłopiec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: