Egoizm - to nadmierne koncentrowanie się na sobie, przesadna miłość do siebie i chęć podporządkowania sobie innych. Egoista myśli wyłącznie o zaspokajaniu własnych potrzeb. Nie potrafi się dzielić, radość odnajduje tylko w braniu, a nigdy w dawaniu. Choć odrobina egoizmu w dorosłym życiu jest niezbędna,, to jego nadmiar w dzieciństwie może utrudniać prawidłowy rozwój, a w przyszłości uniemożliwiać nawiązywanie satysfakcjonujących kontaktów.
Dziecko przed drugim rokiem życia nie rozumie różnicy pomiędzy „moje” i „twoje”. „Wszystko jest moje, a to, co jest twoje, też powinno być moje” – myśli malec, zerkając w kierunku zabawek kolegi. Żyje mocno skoncentrowany na sobie i w zawiązku z tym ma bardzo silne poczucie własności. Do mniej więcej trzeciego roku życia jego potrzeby w zakresie zabaw z rówieśnikami w zasadzie nie istnieją lub są sporadyczne i krótkotrwałe. Dziecko nie widzi więc konieczności dzielenia się zabawkami z innymi. Dopiero nieco starsze dziecko około trzeciego – czwartego roku życia potrafi dostrzec różnicę między „moje” i „twoje”, odkrywa przyjemność w zabawach z rówieśnikami i zaczyna dostrzegać potrzebę dzielenia się. Jednak nie zawsze potrafi ją realizować. Chciałoby już pożyczyć od kolegi łopatkę, ale swoje grabki udostępnia niechętnie. Potrzeba czasu, by maluch dokonał odkrycia, że prawdziwa współpraca wymaga wymiany. Powoli zaczyna rozumieć, że jeśli bawi się, budując np. piaskowe zamki, to zabawa będzie tym lepsza, im chętniej będzie zamieniał się łopatkami, grabkami i wiaderkami, pożyczał własnej dostawał cudze. Dorośli mogą pomóc dziecku nauczyć się nie tylko brania, ale i dawania. Jeśli dostrzegamy przejawy nadmiernej koncentracji dziecka na sobie, niechęć do dzielenia się, przywiązywanie dużej wagi do posiadanych przedmiotów, próbujemy wpływać na dziecięce postawy i w takim kierunku je zmieniać, by dziecko odkryło też kolegów wokół siebie. Dziecko nie rodzi się egoistą, staje się nim poprzez warunki, w jakich dorasta, metody wychowawcze stosowane przez rodziców i wzorce, które od dorosłych otrzymuje. Skoro dziecko z natury nie jest egoistą, to zmieniając metody wychowawcze i wzorce zachowań, możemy zmniejszyć jego koncentracje na sobie i przekonanie, że jest najważniejsze i wszystko mu się należy. Pamiętajmy
· Nadmierny egoizm nie sprzyja nawiązywaniu bliskich kontaktów z innymi.
· Dziecko skoncentrowane na sobie nie jest lubiane przez inne dzieci.
· Koncentracja na sobie nie jest cechą raz na zawsze przypisaną dziecku.
· Etykietka „mały egoista” nie tylko problemu nie rozwiązuje, ale wręcz go pogłębia. Dziecku trudno się jej pozbyć, nawet gdy jego zachowanie się zmienia.
Opracowanie: mgr Marzena Sadurska
thorba