Zwierciadło Przeznaczenia.pdf

ANDRE NORTON

ZWIERCIADŁO PRZEZNACZENIA

(PRZEKŁAD WOJCIECH SZYPUŁA)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pokój był długi, nisko sklepiony i czasem zdawał

się zmieniać rozmiary, choć moŜe był to tylko

efekt bujnej wyobraźni osób przekraczających

jego próg.

Zarządzająca nim gospodyni musiała odznaczać

się niewiarygodnym umiłowaniem porządku,

skoro udało jej się zapanować nad

wszechobecnym chaosem. W szafach i szafkach

znajdowały się pudełka, słoiki i gliniane

pojemniczki, których policzenie wymagałoby

iście anielskiej cierpliwości. Podzielone na

przegródki szuflady wypełniały zapasy

suszonych ziół - liści, kwiatów, korzeni i łodyŜek

oraz znacznie cenniejsze paczuszki ziela

sprowadzone specjalnie z odległych krain.

Ustawiony pośrodku komnaty podłuŜny stół

zajmowały najróŜniejszych rozmiarów flakony i

butelki. Ich zatyczki miały kształty

groteskowych głów, z których część z pewnością

nie naleŜała do ludzi, a niektóre przypominały

prawdziwe bestie - próŜno by takich istot szukać

w przyzwoitym domku z ogródkiem.

Na pierwszy rzut oka pomieszczenie wydawało

się mroczne i ponure. Dopiero gdy wzrok

przywykł juŜ do jego rozmiarów, moŜna było

dostrzec światło, które wbrew prawom natury

zdawało się skupiać nad głowami krzątających

się po pokoju istot - dwóch i pół istoty,

dokładniej mówiąc. Jako ową połówkę moŜna

było potraktować ogromnego, szarego kocura,

siedzącego na stole nieruchomo niczym

otaczające go butelki. Przypominał nadzorcę,

bacznie obserwującego podległą mu pracownicę.

Dziewczyna zaś sumiennie wykonywała

wyznaczone zajęcie, rytmicznie poruszając

dłonią. Kasztanowe włosy, zaplecione w grube

warkocze, okalały bladą twarz o ostrych rysach,

na której w tym momencie malowało się

całkowite skupienie. Znoszoną bladozieloną

tunikę przewiązała w talii roboczym pasem ze

specjalnymi węzłami i kieszonkami na noŜe i

inne narzędzia. Pod luźną szatą rysowało się

szczupłe, dziecięce jeszcze ciało.

Twilla, uczennica Huldy Wiedzącej, na chwilę

oderwała się od pracy i obejrzała uwaŜnie

maleńkie pokrowce okrywające koniuszki

palców jej prawej dłoni. OdłoŜyła srebrzysty

dysk na kolana i zdjęła osłonki, które były juŜ

prawie zupełnie przetarte. Ze stosu piętrzącego

się na krawędzi stołu wybrała nowe, włoŜyła i

umocowała solidnie, po czym wróciła do

przerwanej roboty, rytmicznymi, niezmiennymi

ruchami polerując powierzchnię dysku.

W górę, w dół, w tył i wprzód,

Słońca blask, nocy chłód.

Moje ciało, moja krew,

Moc odpowie na ten zew.

Choć mogły to być słowa zwykłej dziecinnej

wyliczanki, zajęcie Twilli miało niewiele

wspólnego z zabawą; z uwagą, rytmicznie

powtarzała wersy wiedząc, Ŝe nie wolno jej się

pomylić - tak jak pod Ŝadnym pozorem nie

wolno przerywać codziennego rytuału

polerowania zwierciadła.

Według straŜnika przytułku miała nie więcej niŜ

osiem lat i była jednym z wielu ludzkich śmieci,

jakich pełno w kaŜdym porcie, kiedy okazało

się, Ŝe Wiedząca szuka słuŜącej; niewielu

mieszkańców Varvadu chciałoby, by ich córki

szkoliły się w tak niewdzięcznym fachu. Mimo

młodego wieku Twilla zdąŜyła juŜ nauczyć się

podejrzliwości, ostroŜności i pamiętania o tym,

Ŝe nigdy nie wolno się odsłaniać; poznała surowe

prawo decydujące o przetrwaniu. A jednak nie

cofnęła się ani o krok, gdy Hulda, w długim,

trzepoczącym na wietrze płaszczu wyglądająca

jak drapieŜne ptaszysko, wybrała ją spośród

pięciu przedstawionych jej dziewczynek. Hulda

nawet w najmniejszym stopniu nie

przypominała troskliwej matki: była chuda,

wysoka, miała poznaczoną bruzdami twarz i

ostry głos osoby przywykłej do okazywania jej

posłuszeństwa. Ale Twilla, z trudem nadąŜająca

za swoją nową panią, i tak cieszyła się, Ŝe to

właśnie ona została wyrwana z przytułku.

Podczas dziesięciu lat spędzonych u Huldy

dziewczyna wiele razy czuła wdzięczność wobec

wszelkich mocy, które nad nią czuwały, za to, Ŝe

pozwoliły jej tu trafić. Cały czas upływał jej na

nauce i sprawdzianach, a uczyła się chętnie -

chłonęła wiedzę tak, jak wycieńczony wędrowiec

na pustyni łapczywie pije wodę z cudem

odnalezionej studni.

Wiedząca częstokroć powtarzała, Ŝe na

poznanie jej fachu nie wystarczyłoby całego

ludzkiego Ŝywota. Sama wciąŜ się uczyła,

stopniowo zyskując coraz większą moc. Twilla

była przy niej ledwie początkującą uczennicą,

ale i tak umiała juŜ czytać, pisać, znała na

pamięć najwaŜniejsze arkana sztuki i

właściwości niezliczonych ziół; wiele razy

towarzyszyła swej nauczycielce podczas

odbierania porodów i w ceremonii uwalniania

duszy, aŜ niezbędne umiejętności weszły jej w

krew, mimo iŜ ani razu nie miała okazji

wykorzystać ich samodzielnie.

JednakŜe to, czym zajmowała się w tej chwili,

będzie jej własnym dziełem. Mniej więcej przed

trzema miesiącami Hulda pokazała jej okrągłe

lustro, matowe niczym pokryta mgiełką szyba.

Tylną ściankę z zielonkawego metalu pokrywały

skomplikowane wzory, symbole i niewyraźne

wizerunki stworów, które zdawały się wyzierać

spomiędzy wiąŜących je linii. Wiedząca

pozostawiła dokończenie pracy Twilli -

dziewczyna miała wypolerować górną

płaszczyznę zwierciadła. Przesuwała po

srebrzystym metalu palcami w jedwabnych

pokrowcach. Osłonki, nasycone wcześniej

ziołowymi wywarami, wydzielały podczas pracy

rozmaite zapachy - jedne miłe, inne przykre, ale

wszystkie naleŜało zaakceptować jako

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: