Ross Murdock 4-Klucz spoza czasu.pdf

ANDRE NORTON

KLUCZ SPOZA

CZASU

TOM IV CYKLU ROSS MURDOCK

(Tłumacz: Dariusz Kopociński)

1. ŚWIAT LOTOSÓW

Różany odcień ubarwił blade niebo, ciemniejsze nad linią horyzontu, gdzie morze

dotykało obłoków poprzecinanych tęczowymi smugami. Ten sam kolor powlekał fale oceanu,

usłane szkarłatnymi pręgami dryfujących wodorostów. Świat, skąpany w złotych promieniach

słońca, znał jedynie łagodne wiatry, spokój... i słodkie nieróbstwo.

Ross Murdock wychylił się poza krawędź półki skalnej, skąd rozpościerał się widok na

plażę pokrytą drobnym różowawym piaskiem, pełnym lśniących krystalicznych “muszelek" -

choć kto wie, czym naprawdę były te delikatne, żłobkowane, jajowate twory. Nawet fale

rozbijały się o brzeg ospale. Powiew bryzy rozdmuchiwał Murdockowi włosy, głaskał i pieścił

jego opalone, półnagie ciało. Nie docierał jednak w głąb lądu i nie wprawiał w ruch roślin zwa-

nych przez ziemskich osadników “drzewami", które miały jednak w miejsce normalnych gałęzi

olbrzymie ażurowe liście.

Zwyczajny krajobraz Hawaiki - świata nawiązującego nazwą do dawnego

polinezyjskiego raju - nie miał na pozór żadnych wad, może prócz jednej mało istotnej

niedogodności: był zbyt idealny, przyjazny i kuszący. Długie, monotonne dni wywoływały w

człowieku rozleniwienie, proponowały życie bez wysiłku. Gdyby nie tajemnica...

Napotkany przez ziemskich kolonizatorów świat nie odpowiadał zarejestrowanym na

taśmie obrazom, oglądanym przed wyprawą. Ta starożytna podróżna taśma była równocześnie

mapą, przewodnikiem i zbiorem informacji. Swego czasu Ross brał udział w plądrowaniu

magazynów na nieznanej planecie, gdzie natknął się na górę podobnych taśm. Musiały być

niegdyś mapami nawigacyjnymi, pomocnymi nieznanej rasie lub rasom królującym na

gwiezdnych szlakach przed dziesięcioma tysiącami lat w rachubie jego świata - pomocnymi

cywilizacji, która dawno powróciła w mroki barbarzyństwa.

Po ich przypadkowym znalezieniu taśmy zostały poddane badaniom naukowców,

laborantów i kryptologów, najwybitniejszych umysłów epoki, a potem rozdzielone drogą

losowania pomiędzy wiele podejrzliwych organów, sprawujących władzę nad Ziemią. Wplotło

to w eksplorację kosmosu wątki żałosnych rywalizacji i zadawnionych nienawiści.

To za sprawą jednej z tych taśm ich statek wylądował na Hawaice, w świecie płytkich

mórz i archipelagów, które zastąpiły stałe kontynenty. Cóż z tego, że grupie osadników

wpojono całą wiedzę zawartą na taśmie, skoro później wyszło na jaw, iż większość tych

informacji nie odpowiada prawdzie?!

Rzecz jasna, nikt się nie spodziewał napotkać tu miast i kultury zachowanej od

zamierzchłych czasów. Jednak w dodatku żaden ciąg wysp nawet w przybliżeniu nie

odpowiadał widniejącym na mapach zarysom i na razie nie znaleziono dowodów, by rozumne

istoty kiedykolwiek przemierzały, zamieszkiwały czy kultywowały te przepiękne, uśpione

atole. Co się więc stało z ukazaną na taśmie Hawaiką?

Prawa dłoń Rossa potarła pokrywające lewą rękę wypukłe blizny, trwałą pamiątkę

spotkania z gwiezdnymi wędrowcami w przeszłości jego własnego świata. Rozmyślnie oparzył

wtedy ciało, aby rozerwać więzy mentalnej kontroli, jakie na niego nałożono. Tak zaczęła się

bitwa, z której wyniósł innego rodzaju bliznę: nieprzyjemne uczucie na myśl o tamtej trwodze,

kiedy to Ross Murdock, zawadiaka i buntownik skazany w swojej epoce na banicję, Ross

Murdock, uważający siebie za niepokonanego twardziela, zahartowanego dodatkowo w czasie

szkolenia jednostek agentów czasu, musiał stawić czoło sile, której nie rozumiał, a której

nienawidził i bał się instynktownie.

Odetchnął teraz pełną piersią, wdychając wraz z wiatrem zapach morza i aromaty roślin,

obce, lecz przyjemne. Tak łatwo się odprężyć, poddać kojącym, delikatnym rytmom tej planety,

na której nie natrafili na żadną skazę, żadne niebezpieczeństwo czy niedogodność. A przecież...

byli tu kiedyś ci drudzy, bezwłose istoty w błękitnych kombinezonach, nazwane przez niego

“Łysawcami". Co tu się wówczas wydarzyło...? Lub później?

Czarna głowa, brązowe ramiona i wiotkie ciało zmąciły leniwie szemrzące fale.

Połyskująca ogniście w słońcu maska zakrywała twarz. Dwie dłonie odsłoniły duże ciemne

oczy, zaokrąglony, choć mocno zarysowany podbródek i usta stworzone raczej do śmiechu niż

do dąsów. Karara Trenem z Alii, wywodząca się z rodu boskich naczelników Hawaiki, była

prześliczną dziewczyną.

Ross jednak patrzył na nią ze wzgardą i chłodem graniczącym z wrogością, kiedy

wkładała maskę do właściwej przegródki w skrzelopaku. Zatrzymała się na lekko

rozstawionych nogach pod skalną półką i figlarnie skrzywiła usta.

- Czemu nie zejdziesz? Woda jest cudowna! - zawołała zaczepnie.

- Idealna. Jak cała reszta - odpowiedział cierpko i z wyczuwalną irytacją. - Znowu

zabrakło szczęścia?

- Znowu - przyznała Karara. - Nawet jeśli istniała tu kiedyś cywilizacja, zaginęła tak

dawno, że nie znajdziemy po niej żadnych śladów. Dlaczego po prostu nie wybierzesz

odpowiedniego miejsca i nie wyślesz sondy na chybił trafił?

Ross zmarszczył brwi. Bał się, że straci cierpliwość i nie zapanuje nad językiem.

- Ponieważ został nam tylko jeden próbnik. Gdy go już raz ustawimy, nie damy rady

łatwo przetransportować go w inne miejsce, a więc musimy być pewni, że w ogóle warto

zaglądać w przeszłość.

Karara zaczęła wyżymać wodę z długich włosów.

- No cóż, mimo długich badań... ciągle nic. Następnym razem sam się pofatyguj. Tino-

rau i Taua nie są jakimiś dziwadłami. Lubią towarzystwo.

Wsunęła do ust dwa palce i zagwizdała. Z wody wyjrzały dwie bliźniacze głowy ze

spiczastymi nosami i pyszczkami o kącikach uniesionych jak w miłym uśmiechu skierowanym

do stojących na brzegu ludzi. Dwa delfiny - ssaki, których dalecy przodkowie wybrali życie w

wodzie - odgwizdały, tak wiernie naśladując sygnał dziewczyny, że zabrzmiało to jak echo.

Kilka lat temu inteligencja tego gatunku zadziwiła ludzi, prawdziwie nimi wstrząsnęła. Ekspe-

rymenty, szkolenia i współdziałanie zrodziły więź pozwalającą otoczonym zewsząd wodą

przedstawicielom rodzaju ludzkiego uzyskać dodatkowe oczy, uszy i umysły zdolne do

wnikliwego obserwowania, dokonywania ocen i składania raportów dotyczących środowiska, w

którym istoty dwunożne czuły się skrępowane.

Jednocześnie przeprowadzano też inne doświadczenia. Niewygodne, opancerzone

skafandry z początków dwudziestego wieku pozwoliły człowiekowi rozpocząć penetrację

nowego, pełnego zagadek świata; potem kombinezon płetwonurka umożliwił mu w tym świecie

jeszcze większą swobodę ruchów. Teraz, wraz z pojawieniem się skrzelopaków, które czerpały

z wody potrzebny tlen, nawet lekkie butle odstawiano do lamusa historii. Wciąż jednak po-

zostawały głębie, w które człowiek nie ważył się opuszczać, choć bardzo chciał poznać ich

sekrety. Tam właśnie wędrowały delfiny, istoty myślące, nie głupsze od ludzi, choć trudno było

się pogodzić z tym ostatnim faktem.

Zdenerwowanie Rossa, choć sam uznawał je za nieuzasadnione, nie miało związku z

Tino-rau czy Tauą. Uwielbiał te chwile, kiedy zakładał skrzelopak i nurkował w morzu u boku

tej pary srebrzysto-czarnych gwardzistów, którzy towarzyszyli mu w czasie badań. Jednak

Karara... Obecność Karary była zupełnie czymś innym.

Jednostki agentów zawsze tworzyli wyłącznie mężczyźni. W skład każdej z nich

wchodzili dwaj osobnicy o uzupełniających się zdolnościach i temperamentach. Razem

przechodzili ćwiczenia, dopóki nie stali się dwiema połówkami zwartej i wydajnej całości.

Zanim został znienacka powołany do udziału w Projekcie, Ross wiódł samotnicze życie, często

na bakier z prawem. Był niestrawnym kęsem dla cywilizacji nazbyt uporządkowanej i “dopa-

sowanej", by mogła tolerować typy jego pokroju. W ramach projektu poznał jednak innych mu

podobnych - ludzi urodzonych niejako poza czasem, o zbyt indywidualnych upodobaniach i

zanadto bezwzględnych jak na wymagania epoki, lecz radzących sobie z łatwością na

niebezpiecznych ścieżkach, jakimi się poruszali agenci czasu.

Kiedy poszukiwanie porzuconych statków kosmitów zakończyło się sukcesem, kiedy

znaleziono, uruchomiono i zduplikowano pierwszy nietknięty okręt, przeszkolonym agentom

kazano podróżować do gwiazd zamiast dokonywać wypadów w przeszłość. Jeszcze niedawno

był Ross Murdock kryminalista. Potem byli Ross Murdock i Gordon Ashe agenci czasu. Dzisiaj

Ross Murdock i Gordon Ashe wykonywali misję nic mniej niebezpieczną niż wszystkie

poprzednie, jednak tym razem musieli polegać na Kararze i jej delfinach.

- Jutro. - Ross w dalszym ciągu miał zamęt w myślach. Drażniło go to niczym cierń

wbity w palec. - Jutro popływam.

- Świetnie! - Nawet jeśli Karara zauważyła jego wrogość, nie wydawała się nią

przejmować. Ponownie zagwizdała na delfiny, machnęła niedbale ręką na pożegnanie i ruszyła

plażą w kierunku głównego obozu. Ross wybrał mniej wygodną drogę nad krawędzią klifu.

Dlaczego nie mogli znaleźć w okolicy tego, czego szukali? Przecież na starej mapie

mniej więcej w tym miejscu postawiono gwiazdkę. Co oznaczała? Miasto? A może gwiezdny

port?

Ashe zgłosił się ochotniczo na wyprawę na Hawaikę. Zażądał tego przydziału po

zakończonej katastrofą operacji na Topazie, gdzie grupę śmiałków - Apaczów wysłano zbyt

wcześnie, by mogli poradzić sobie z potajemnie wybudowaną osadą Czerwonych. Ross nadal

wspominał z bólem tamte miesiące, kiedy tylko major Kelgarries i w pewnym stopniu on sam

zdołali zatrzymać Gordona Ashe'a w Projekcie. Fiasko wyprawy na Topaza stało się oczywiste,

kiedy nie powrócił statek kolonizacyjny. Ashe'a gnębiły wyrzuty sumienia, sam bowiem

rekrutował i częściowo wyszkolił zaginioną jednostkę.

Wśród tych, którzy wyruszyli pomimo jego stanowczych protestów, był Travis Fox,

towarzysz Ashe'a i Rossa w pierwszej podróży przez galaktykę wysłużonym, porzuconym

przez swoich budowniczych okrętem. Czy Travis Fox, archeolog z plemienia Apaczów, dotarł

kiedykolwiek na Topaza? A może będzie po wieczne czasy wędrował wraz z całą grupą między

światami? Czy też wylądowali na planecie, gdzie jakaś wroga forma tubylczego życia lub

Czerwoni zgotowali im odpowiednie przyjęcie? Nieznajomość ich losu bezustannie dręczyła

Ashe'a.

Nalegał więc, by pozwolono mu wyruszyć wraz z drugą osiedleńczą grupą ochotników

o hawajskim i samoańskim pochodzeniu, by przeprowadzić jeszcze bardziej ekscytujące i

niebezpieczne badania. Podobnie jak wysłannicy Projektu wnikali niegdyś w przeszłość Ziemi,

tak teraz Ashe i Ross mieli podjąć próbę odkrycia, zbierając możliwie najwięcej wiadomości o

prekursorach współczesnych wypraw międzygwiezdnych, co kryje przeszłość Hawaiki i jak ten

świat wyglądał za dni chwały galaktycznego imperium. Tajemnica, z którą się spotkali po

wylądowaniu, wzmogła jeszcze potrzebę odkrywania.

Gdyby los się do nich uśmiechnął, ich próbnik mógł otworzyć bramę w czasie.

Konstrukcja została bardzo unowocześniona w porównaniu z tymi przejściowymi instalacjami,

które budowano dawniej. Wiedza techniczna odnotowała znaczny postęp, gdy ziemskim

inżynierom i naukowcom udostępniono zapisy gwiezdnej cywilizacji. Dokonano mnóstwa

poprawek i uproszczeń, wdrażając w życie nową hybrydową technologię, wysnutą z wiedzy i

doświadczeń dwóch kultur odległych od siebie w czasie o tysiące lat.

Kiedy i jeśli on lub Ashe - czy też Karara wraz z jej delfinami - odkryją odpowiedni

teren, obaj agenci będą mogli zainstalować swój sprzęt. Zarówno Ross, jak i Ashe zostali do

tego właściwie przygotowani. Potrzebowali choćby jednego małego odkrycia, kamienia

węgielnego, na którym szybko wznieśliby całe mury. Należało jednak odnaleźć jakiś relikt

przeszłości, bodaj najdrobniejszy ślad starożytnych ruin, na które można byłoby nakierować

sondę. Tymczasem od chwili wylądowania płynęły dnie, płynęły tygodnie i nadal nie natrafiono

na żadne znalezisko.

Ross przemierzył skalny grzbiet, wznoszący się niby koguci grzebień wzdłuż

kręgosłupa wyspy. U podnóża tego wzniesienia założono wioskę. Polinezyjscy osadnicy umieli

stosować miejscowe materiały przy budowie charakterystycznych dla ich plemienia domostw i

narzędzi. Ta umiejętność czerpania z miejscowych dóbr była ogromnie istotna, bowiem

ładownie statku mieściły tylko ograniczoną ilość zaopatrzenia. Kiedy już statek wystartuje w

powrotną drogę, przez kilka lat będą zdani na własne siły. Srebrna kula stała na skalnej półce.

Pilot i załoga zwlekali z odlotem w oczekiwaniu na wyniki poszukiwań Ashe'a. Za cztery dni

będą musieli wyruszyć do domu, nawet jeśli agenci nie złożą raportu o pomyślnym rezultacie

swoich starań.

Ashe doznawał bolesnego uczucia rozczarowania. Podobnie jak przed sześcioma

miesiącami, po całej sprawie z Topazem, dręczyły go wyrzuty sumienia i bezsilna wściekłość.

Im dłużej Ross rozmyślał nad sugestią Karary, tym bardziej wydawała mu się racjonalna. Jeśli

będzie polować większa liczba nurków, zwiększy się nieznacznie szansa na odnalezienie

istotnej wskazówki. Do tej pory delfiny nie zawiadomiły o odkryciu żadnej niebezpiecznej

formy podmorskiego życia czy zagrożeń innych niż te, z którymi nurek zawsze ma do czynienia

w głębinie.

Nie brakowało skrzelopaków, a wszyscy osadnicy umieli dobrze pływać.

Zorganizowane łowy powinny pomóc Polinezyjczykom otrząsnąć się z dotychczasowego

marazmu i nawyku odkładania wszelkich spraw na potem. Jak długo mieli do wykonania

konkretne zadania: rozładowanie statku, założenie osady, prace związane z rozbudową bazy -

okazywali entuzjazm i zaangażowanie. Dopiero w ciągu ostatnich dwóch tygodni

niezauważalnie ogarnęło ich rozleniwienie, stanowiące poniekąd wynik tutejszej atmosfery.

Zaczęli znajdować przyjemność w powolniejszym trybie życia. Ross przypomniał sobie, jak

zeszłego wieczoru Ashe porównał Hawaikę do legendarnej ziemskiej wyspy, gdzie jej

mieszkańcy wiedli żywot w półśnie, spożywając nasiona miejscowej rośliny. Hawaika w

szybkim tempie przeistaczała się dla przybyszów z Ziemi w krainę lotosów.

- Najpierw tędy, potem na zachód... - W pomieszczeniu o ścianach z palmowych mat

Ashe pochylał się nad stołem zrobionym ze skrzyni. Gdy wszedł Ross, nie podniósł wzroku.

Karara zwiesiła mokrą jeszcze głowę tak nisko, że czarne błyszczące loki, teraz przylegające do

czaszki, niemal dotykały kasztanowych, krótko przystrzyżonych włosów mężczyzny.

Studiowali razem mapę, jakby mieli przed sobą nie znaczki na papierze, ale prawdziwe zatoczki

i laguny.

- Jesteś pewien, Gordon, że warto po tylu latach porównywać okolicę z taśmą? -

Dziewczyna odgarnęła palcami opadające na oczy włosy.

Ashe wzruszył ramionami. Wokół ust zarysowały mu się zmarszczki, których nie było

tam jeszcze przed sześcioma miesiącami. Poruszał się dziwnie nerwowo, nie z tak płynnym

wdziękiem jak kiedyś. Wtedy żadna odległość do przebycia w trakcie podróży w czasie nie

wywierała na nim najmniejszego wrażenia, a jego pewność siebie dodawała otuchy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: