(część II)
System parlamentarno – gabinetowy (inaczej określany tylko przymiotnikiem – parlamentarny) to zespół zasad ustrojowych określających szczególny stosunek, relacje między trzema naczelnymi organami państwa: parlamentem, głową państwa (monarcha lub prezydent) i rządem. W układzie tym prezydent (głowa państwa) będąc organem nieodpowiedzialnym politycznie, powołuje rząd (początkowo jedynie premiera, a następnie, na wniosek premiera, innych członków rządu) licząc się przy tym z układem sił politycznych w parlamencie, a rząd realizując władzę wykonawczą odpowiada przed parlamentem za swoją działalność i za działalność prezydenta[1]. Podstawowe zasady (prócz wielu innych szczegółowych cech charakterystycznych dla konkretnych rozwiązań) wyróżniające system parlamentarno-gabinetowy od innych systemów sprawowania rządów to:
Jak wynika z zasad ustrojowych właściwych dla systemu parlamentarno – gabinetowego również u podstaw tego systemu leży zasada podziału władzy. Jednak inaczej niż w przypadku systemu prezydenckiego oparta jest ona tutaj na współzależności i współdziałaniu władz. Przypomnijmy, iż w systemie prezydenckim relacje między władzą wykonawczą, a władzą ustawodawczą opierały się bardziej na ich wzajemnym równoważeniu i hamowaniu niż współzależności i współdziałaniu.
W systemie parlamentarno-gabinetowym zakładana jest równowaga w stosunkach między władzą wykonawczą (głównie rządem), a władzą ustawodawczą (parlamentem). W istniejących współcześnie odmianach parlamentarnego systemu rządów owa zakładana równowaga pomiędzy dwoma władzami może być zachwiana.
Dla pełnego i właściwego zrozumienia zasad funkcjonowania oraz prawidłowego odczytania sensu i znaczenia instytucji ustrojowych, konieczne jest uwzględnienie genezy rządów parlamentarno – gabinetowych[3]. Za przykłady odmian systemu parlamentarnego można podać, systemy istniejące w Wielkiej Brytanii, Włoszech i Niemczech. W systemie westminsterskim (Wielka Brytania) w sytuacji, gdy jedna partia polityczna uzyskuje w wyborach znaczącą większość parlamentarną, jej lider zostaje premierem, a członkami rządu zostają aktywiści kierownictwa partii i parlamentarzyści - członkowie partii związani są dyscypliną partyjną[4]. W tym przypadku rząd ma zdecydowanie silniejszą pozycję. W rzeczywistości parlament często staje się podporządkowany rządowi. Pozycja rządu jest słabsza w systemach politycznych, w których występuje wiele partii politycznych (np. Włochy). Wybory parlamentarne nie wyłaniają zdecydowanej większości, w takiej sytuacji gabinety rządowe tworzone są w oparciu o nietrwałe koalicje, co w konsekwencji prowadzi do częstych zmian rządów. W Niemczech występuje odmiana systemu parlamentarno – gabinetowego w postaci tzw. systemu kanclerskiego, w którym na czele rządu stoi kanclerz.
System rządów z polityczną odpowiedzialnością ministrów przed zgromadzeniem przedstawicielskim (czyli system parlamentarny)[5] w swojej klasycznej formie został ukształtowany w wyniku stopniowego i wielowiekowego rozwoju ustroju państwowego w Wielkiej Brytanii. Za kolebkę i przykład klasycznego systemu parlamentarnego podawane są rozwiązania ustrojowe funkcjonujące w Wielkiej Brytanii. Za pełne ukształtowanie systemu parlamentarno – gabinetowego podaje się XVIII wiek, chociaż początki samego parlamentaryzmu brytyjskiego sięgają już XII wieku.
Wielka Brytania jest monarchią konstytucyjną chociaż państwo to nie posiada konstytucji w znaczeniu formalnym, czyli pisanej, w formie aktu prawnego o szczególnej mocy, charakterystycznej dla państw na kontynencie europejskim. Na konstytucję brytyjską składa się szereg różnego charakteru norm kształtujących podstawy ustrojowe państwa. System źródeł brytyjskiego prawa konstytucyjnego tworzą: prawo pisane, normy prawa zwyczajowego, orzecznictwo sądowe oraz konwenanse konstytucyjne.
Głową państwa w Wielkiej Brytanii jest monarcha bez kompetencji umożliwiających mu realny wpływ na wykonywanie władzy wykonawczej w państwie. Obecnie rola monarchy sprowadza się głównie do wykonywania funkcji reprezentacyjnych, integrujących i zachęcających. Do głównych prerogatyw monarchy należy: zwoływanie i rozwiązywanie parlamentu, powoływanie i odwoływanie premiera i członków rządu, promulgacja ustaw, kreowanie nowych parów, mianowanie dostojnika kościoła. Prerogatywy monarchy nie wpływają faktycznie na jego silną pozycję w państwie, a są raczej tylko nominalnymi uprawnieniami nie kształtującymi rzeczywistości politycznej w państwie. Przykład promulgacji ustaw tj. nadania sankcji wykonalności projektowi uchwalonej ustawy. W praktyce jest to czysto iluzoryczne uprawnienie, ponieważ od 1707 r. nie zdarzyło się, aby monarcha nie podpisał ustawy. Kluczową rolę i decydujący wpływ na wykonywanie władzy wykonawczej w państwie ma premier. Tym samym posiada także decydujący wpływ na kształtowanie i realizację polityki obronnej państwa. Na urząd premiera mianowany jest przez głowę państwa lider patii, która uzyskała większość w wyborach do Izby Gmin. Procedura wyłaniania premiera pokazuje, iż monarcha w tym przypadku również (w rzeczywistości) tylko zatwierdza lidera partii zwycięskiej nie mając de facto wpływu na wybór kandydata na urząd premiera. Rola premiera wśród najwyższych organów państwowych Wielkiej Brytanii jest wiodąca, zajmuje on główną pozycję w brytyjskim systemie parlamentarnym, na którą wpływa szereg istotnych uprawnień. W literaturze przedmiotu najpełniej opisuje pozycję premiera S. Gebethner. Według niego przejawem kluczowej roli premiera w państwie są:
1) pozycja premiera w gabinecie. Jest on najwyższym głównym doradcą królowej i szefem rządu, co stawia go w sytuacji uprzywilejowanej w stosunku do pozostałych członków gabinetu i rządu,
2) szczególna pozycja w parlamencie, a zwłaszcza w Izbie Gmin. Premier będąc liderem partii rządzącej, jest formalnie liderem Izby Gmin, a powierzenie tej funkcji innemu członkowi gabinetu wypływa jedynie z technicznego podziału czynności. Niemniej zasadnicza decyzja, co do zachowania się frakcji parlamentarnej w głosowaniu na forum Izby Gmin, należy do premiera,
3) pozycja premiera w partii – po nominacji pozostaje nadal jej liderem, co daje mu nieograniczoną władzę wobec innych organów partyjnych i znacznie umacnia jego pozycję,
4) przejęcie faktyczne prerogatyw monarchy w zakresie rozwiązywania parlamentu,
5) udział w wykonywaniu przez monarchę prerogatyw związanych z nadawaniem tytułów – mianowaniem parów (aktualnie w związku z reformą drugiej izby jest ograniczone) oraz prawo do rozdawania stanowisk w rządzie, administracji państwowej i gospodarczej, sądownictwie i Kościele anglikańskim (tzw. patronage)[6].
Specyfika rozwiązań ustrojowych na Wyspach Brytyjskich uwidacznia się również w organizacji i strukturze rządu. Inaczej niż na kontynencie pojęcie rządu nie jest tam tożsame z pojęciem gabinetu, a występuje rozgraniczenie funkcjonalno – pojęciowe rządu i gabinetu. Rząd Wielkiej Brytanii nie jest organem kolegialnym, którego członkowie zbierają się na posiedzeniach i wspólnie obradują. Na rząd składa się około stu urzędników piastujących określone stanowiska polityczne. Najbliżsi współpracownicy premiera z rządu, piastujący najważniejsze stanowiska w państwie tworzą gabinet, który najbliższy jest europejskiemu (kontynentalnemu) pojęciu rządu. Pozycja członka gabinetu jest znacznie ważniejsza niż pozostałych członków rządu, jednak zależna od woli premiera, co jest wyrazem decydującej roli premiera i jego całkowitego wpływu na kształt gabinetu. Gabinet jest kierowniczym organem rządu i zarazem głównym organem władzy wykonawczej w Wielkiej Brytanii.
Parlament brytyjski składa się z dwóch izb: Izby Gmin i Izby Lordów. Główną funkcją parlamentu jest funkcja ustawodawcza (przy decydującej roli Izby Gmin w procesie legislacyjnym). Następną funkcją parlamentu jest funkcja kontrolna, a obiektem kontroli jest władza wykonawcza. Funkcja kontrolna parlamentu przejawia się w możliwości pociągnięcia członka rządu do odpowiedzialności politycznej lub konstytucyjnej, zapytaniach poselskich, dyskusji nad mową tronową i w innych właściwych dla ustroju brytyjskiego formach kontroli.
Obecnie w państwach o parlamentarno – gabinetowym systemie rządów zauważalne jest wzmocnienie pozycji władzy wykonawczej kosztem legislatywy. Zjawisko to jest szczególnie zauważalne w tych państwach gdzie występują systemy dwupartyjne. W tych przypadkach parlament podporządkowany jest rządowi, na którego czele stoi przywódca partii mającej większość w parlamencie, a posłowie w realizacji swoich funkcji związani są dyscypliną partyjną. W tej sytuacji faktyczna odpowiedzialność polityczna rządu często staje się iluzoryczna. W konsekwencji premier posiadając dominującą rolę w rządzie staje się kluczową postacią w państwie, decydując o najważniejszych sprawach państwa, w tym dotyczących bezpieczeństwa i obronności kraju.
W państwach z parlamentarno – gabinetowym systemem rządów kształtowanie i realizacja polityki obronnej państwa, w tym zagadnień kierowania obronnością, należy do rządu (władzy wykonawczej) bezpośrednio, jak zauważono przynajmniej w sposób formalny, odpowiedzialnego przed parlamentem.
Podobnie, jak przy innych zagadnieniach ustrojowych w Wielkiej Brytanii nominalnie zwierzchnikiem sił zbrojnych jest monarcha (obecnie królowa) natomiast realnym decydentem w tym zakresie jest premier. Jego uprawnienia w sferze polityki obronnej podobnie, jak całość zasad ustrojowych Wielkiej Brytanii, opierają się w części na podstawach prawnych (aktach prawnych) i w części mają podstawę w zwyczajowej praktyce polityczno – ustrojowej. Premier faktycznie kieruje całokształtem polityki obronnej państwa. Posiada do swojej dyspozycji organ doradczy, jest nim Komitet Polityki Obronnej. Decyzje wypracowane przez Komitet Polityki Obronnej podlegają zatwierdzeniu przez rząd. Premier ma prawo przed podjęciem decyzji zasięgnąć opinii ciał doradczych usytuowanych przy większości resortów[7]. Przewodniczącym Komitetu Polityki Obronnej jest zawsze premier, a stałymi członkami Komitetu są ministrowie: obrony, spraw wewnętrznych, spraw zagranicznych, przemysłu oraz handlu i finansów. Na wniosek premiera monarcha dokonuje nominacji członków gabinetu, a więc również sekretarza stanu do spraw obrony. Premier zatwierdza kandydatury na stanowiska w ministerstwie obrony, ponadto przewodnicząc gabinetowi, faktycznie podejmuje decyzję o przystąpieniu państwa do wojny, decyzja ta podlega zatwierdzeniu przez parlament. Z najbliższymi współpracownikami realizuje funkcje w zakresie kierowania obronnością państwa. Główną pozycję premiera w Wielkiej Brytanii potwierdza fakt powierzenia mu kompetencji decydowania o użyciu broni jądrowej.
Następnym, co do ważności organem realizującym zadania w zakresie kierowania obronnością państwa jest sekretarz stanu do spraw obrony (urząd ten może sprawować tylko osoba cywilna). Sekretarz obrony wykonuje powierzone mu obowiązki przy pomocy Ministerstwa Obrony. W zasadzie jest on powoływany przez premiera i odpowiada przed nim za realizację polityki obronnej państwa. Sekretarz obrony podobnie, jak inni członkowie rządu politycznie i konstytucyjnie odpowiada przed parlamentem. Odpowiada za przygotowanie i realizację polityki obronnej państwa. Do zadań sekretarza stanu do spraw obrony należy również realizacja decyzji (dotyczących polityki obronnej) podjętych przez rząd. W skład struktury organizacyjnej brytyjskiego Ministerstwa Obrony wchodzą, podległe sekretarzowi urzędy, tj.: ministra ds. sił zbrojnych, ministra ds. zakupów obronnych oraz nominowany przez Izbę Gmin parlamentarny podsekretarz stanu. Głównym organem opiniodawczym i decyzyjnym do spraw czysto wojskowych jest Rada Obrony. Rada jest organem kolegialnym, zbierającym się doraźnie, przewodniczy jej sekretarz stanu do spraw obrony.
Ważną pozycję wśród organów realizujących politykę obronną państwa posiada szef Sztabu Obrony, odpowiednik szefa Sztabu Generalnego w Polsce. Szef Sztabu Obrony i szefowie rodzajów sił zbrojnych podlegają sekretarzowi stanu do spraw obrony. Szef Sztabu Obrony spełnia funkcje doradcy premiera i sekretarza obrony. Jest on najwyższym wojskowym w rządzie i faktycznie głównodowodzącym sił zbrojnych. Do zadań szefa Sztabu Obrony należy również przewodniczenie Komitetowi Szefów Sztabów, który bezpośrednio odpowiada za przygotowanie sił zbrojnych do obrony kraju. Innym organem w brytyjskim systemie kierowania obronnością jest Operacyjny Komitet Wykonawczy właściwy w zakresie koordynowania działalności Sztabu Obrony i sztabów rodzajów sił zbrojnych.
Przedstawiona wyżej struktura podejmowania decyzji dotyczących polityki obronnej w ramach organów władzy wykonawczej wskazuje, że zarówno szef Sztabu Obrony, jak i inni wyżsi rangą dowódcy wojskowi pełnią w tej strukturze jedynie funkcje doradcze, uczestnicząc w kolektywnych ciałach zbiorowych drugiego szczebla (przy ministrze obrony, a nie przy premierze). Są więc tylko realizatorami decyzji w sprawach polityki obronnej, na których treść nie mają znacznego wpływu[8]. Ośrodkiem decyzyjnym w realizacji polityki obronnej i kierowaniu obronnością państwa są organy władzy wykonawczej tj. premier i członkowie gabinetu zajmujący się polityką obronną. Natomiast kompetencje stricte dowódcze posiadają dowódcy szczebla strategicznego i operacyjnego.
Reformy ustrojowe, w tym częste modyfikacje istniejących rozwiązań, w wielu państwach doprowadziły do powstania systemów rządów odbiegających w swym kształcie od klasycznych wzorów systemów prezydenckich i parlamentarno-gabinetowych. Powstawały tzw. systemy mieszane, łączące w sobie elementy charakterystyczne dla obu wyżej wymienionych systemów.
Do najbardziej znanych systemów rządów o charakterze mieszanym zaliczana jest półprezydencka forma rządów (z franc. – la republique semipresidentielle) rozpowszechniona głównie za sprawą Francji, przyjęta także przez takie państwa europejskie jak: Portugalia, Grecja, Rumunia, Rosja. Jako, że system półprezydencki występuje w najbardziej rozwiniętej postaci we Francji V Republiki, zostanie omówiony głównie w oparciu o rozwiązania przyjęte w tym państwie. Podstawowe zasady ustroju V Republiki, organizacji organów państwowych, zostały zawarte w Konstytucji Francuskiej z 1958 r. Do przyjęcia nowej konstytucji przyczyniły się poważne konflikty występujące w państwie oraz sprzeczne dążenia i interesy środowisk politycznych. Punktem kulminacyjnym sytuacji kryzysowej w państwie stał się bunt „kolonizatorskich elementów” w Algierze, popierany przez koła wojskowe o skrajnym nastawieniu politycznym[9]. Faktem, który w istotny sposób wpłynął na kształt Konstytucji V Republiki było wyłączenie parlamentu z prac nad nową konstytucją, co było spowodowane głównie za sprawą generała de Gauelle`a. W konsekwencji powyższego postanowienia Konstytucji z 1958 r. charakteryzują się widocznymi cechami antyparlamentarnymi.
Podstawowe zasady określające istotę i specyfikę półprezydenckiej formy rządów przejawiają się w postanowieniach konstytucji ustanawiających relacje pomiędzy najwyższymi organami państwowymi. Istniejący we Francji od 1958 r. system rządów jest różnie określany przez przedstawicieli doktryny. Od początku lat sześćdziesiątych do jego określenia najczęściej używa się zwrotu: systemem półprezydencki (przyjęty także w tej pracy), ale występują również takie określenia jak: zracjonalizowany system parlamentarny, mieszany system kompromisowy, system parlamentarno-prezydencki, czy prezydencko – rządowy.
W systemie półprezydenckim organizacja władzy wykonawczej jest dwustopniowa, należy do głowy państwa (w V Republice – prezydent) i rządu. Władza ustawodawcza należy do parlamentu (z pewnymi ograniczeniami na rzecz rządu), składającego się z dwóch izb: Zgromadzenia Narodowego i Senatu.
Kluczową pozycję wśród organów państwowych V Republiki zajmuje prezydent, wybierany w wyborach powszechnych, co czyni go reprezentantem narodu[10]. Prezydent jest jednym z organów dwustopniowej egzekutywy, nie podlega odpowiedzialności politycznej przed parlamentem, tym samym nie może być odwołany przed końcem kadencji przez parlament. Prezydent Francji, jak w większości państw, podlega odpowiedzialności za zdradę stanu, odpowiedzialność ta ma charakter polityczno – karny i jest realizowana przed Wysokim Trybunałem Sprawiedliwości. Rząd, inaczej niż prezydent, odpowiada przed parlamentem za swoją działalność, dla prowadzenia której niezbędnym jest, aby posiadał zaufanie parlamentu. W przypadku utraty zaufania rząd podaje się do dymisji. Jakkolwiek ostateczna decyzja o dymisji rządu w praktyce należy do prezydenta, który może ją przyjąć lub rozwiązać parlament. Także w sytuacji, kiedy rząd traci zaufanie głowy państwa, wówczas premier podaje się do dymisji. Dowodzi to, iż dla rządu istotniejsze jest posiadanie zaufania prezydenta niż parlamentu. Prezydent V Republiki posiada szereg uprawnień, których realizacja nie wymaga kontrasygnaty. Do prezydenta należy powołanie premiera i na jego wniosek pozostałych członków rządu, jak też przewodniczenie pracom Rady Ministrów[11]. Powyższe uprawnienia prezydenta dają mu pełną kontrolę nad działalnością rządu. Bardzo istotnym dla współpracy prezydenta i rządu, jest fakt występowania większości parlamentarnej (w Zgromadzeniu Narodowym) i czy ową większość posiada opcja polityczna, z której pochodzi prezydent. Sytuacja jest prosta, jeżeli prezydent i większość w Zgromadzeniu Narodowym są tej samej orientacji politycznej. Wówczas rząd powoływany przez Zgromadzenie Narodowe w pełni współpracuje z prezydentem, a jego członkowie pochodzą z partii prezydenta. W takiej sytuacji pozycja prezydenta jest bardzo silna, rząd i parlament praktycznie pozostają pod wpływem prezydenta. Rząd jest pod pełną kontrolą prezydenta i zarazem przy realizacji konstytucyjnych obowiązków w dużym stopniu uniezależniony jest od parlamentu.
Zdecydowanie niekorzystnie wpływa na współpracę dwóch członów egzekutywy fakt istnienia większości w Zgromadzeniu Narodowym nie pochodzącej z tego samego obozu politycznego, co prezydent i tym samym będącej w opozycji do prezydenta. Stan, w którym rząd wywodzi się z odmiennej opcji politycznej niż prezydent określany jest przez Francuzów cohabitation, czyli współistnienie różnych opcji politycznych w łonie najwyższych organów państwowych. Podsumowując zapisy konstytucyjne z 1958 r. dochodzimy do wniosku, iż pozycja prezydenta jest kluczową wśród organów państwowych, a w jego rękach ześrodkowana została władza państwowa.
Rząd w V Republice jest w dużym stopniu uniezależniony od parlamentu. Już z samej analizy systematyki (układu) Konstytucji z 1958 r. zasadnym jest wnioskowanie silnej pozycji rządu w stosunku do parlamentu. Świadczy o tym pierwszeństwo regulacji zagadnień dotyczących prezydenta i rządu, a dopiero w następnej kolejności zamieszczono w konstytucji regulacje dotyczące parlamentu. Art. 20 konstytucji stanowi, iż „Rząd określa i prowadzi politykę Narodu”. Z treści cytowanego artykułu wynikają szersze, niż tylko wykonawcze, kompetencje rządu. Prócz funkcji wykonawczych do rządu należy określenie polityki narodu. Przejawem wzmocnienia pozycji rządu, jest również ograniczenie na jego rzecz funkcji ustawodawczej parlamentu. Należy się zgodzić z poglądem W. Skrzydło, iż rząd nigdy w historii konstytucjonalizmu francuskiego nie był tak wysoko uplasowany, jak w V Republice. W Konstytucji z 1958 r. używane są dwa określenia: rząd i Rada Ministrów. Znamiennym jest to, iż pojęcia te (inaczej niż np. w Polsce) nie są traktowane jak synonimy, ale nadaje się im odmienne znaczenia. Poprzez rząd rozumiany jest organ kolegialny złożony z premiera i ministrów. Natomiast Radą Ministrów jest obradujący na posiedzeniach rząd z udziałem i pod przewodnictwem prezydenta. W drodze wyjątku premier może przewodniczyć w zastępstwie prezydenta Radzie Ministrów, na podstawie wyraźnego upoważnienia i przy określonym porządku dziennym. Rządowi może zostać przyznane prawo wydawania na czas określony ordonansów (dekretów z mocą ustawy), które podlegają zatwierdzeniu przez prezydenta. Przyznanie rządowi prawa wydawania ordonansów przy taksatywnym wyliczeniu w konstytucji dziedzin, w których parlament może uchwalać ustawy, jest niewątpliwie jednym z przejawów osłabienia pozycji parlamentu. Twórcy konstytucji pracując nad określaniem pozycji parlamentu wśród innych organów państwowych, kierowali się zasadą mającą stworzyć rządowi możliwie największą swobodę działania, maksymalnie uwalniając go spod kontroli parlamentu[12]. Praktyka funkcjonowania systemu wykazała jednak, że wzajemne stosunki pomiędzy prezydentem, rządem i parlamentem mogą kształtować się diametralnie odmiennie wówczas, gdy następuje zerwanie politycznej jednorodności parlamentarnej większości z opcją polityczną prezydenta[13].
Ustrój społeczno – polityczny Francji od 1958 r. czyni to państwo jedynym w Europie, którego organizacja wywiera znaczny wpływ na obronę narodową i zarządzanie siłami zbrojnymi. Podstawowymi aktami prawnymi regulującymi problematykę obronności Francji, jest wymieniana już Konstytucja Republiki Francuskiej z 1958 r. oraz dekret prezydenta z 1959 r. System półprezydencki czyniąc z prezydenta kluczową postać w państwie, daje mu szerokie uprawnienia w zakresie kierowania polityką bezpieczeństwa i obronności państwa, tym samym czyniąc go najwyższym organem odpowiedzialnym za bezpieczeństwo i obronę państwa. Konstytucja expressis verbis przyznaje prezydentowi w art. 15 zwierzchnictwo nad siłami zbrojnymi, a także kompetencję do przewodniczenia najwyższym radom i komitetom obrony narodowej. Przy prezydencie działają organy wspomagające realizację polityki obronnej. Jednym z nich jest Najwyższa Rada Obrony obradująca pod przewodnictwem prezydenta. Członkami Rady są: premier; ministrowie: obrony, spraw wewnętrznych, stosunków międzynarodowych oraz gospodarki i finansów; szef Sztabu Sił Zbrojnych i szefowie rodzajów wojsk oraz inne osoby w zależności od potrzeb. Najwyższa Rada Obrony jest organem konsultacyjnym prezydenta szczególnie w zakresie opiniowania projektów normatywnych dotyczących polityki obronnej państwa. Rada Obrony działając pod przewodnictwem prezydenta spełnia także funkcje decyzyjne w obszarze kierowania obronnością państwa. Rada Obrony, jakkolwiek jest organem prezydenta to faktycznie funkcjonuje, jako jeden z organów rządowych. W zastępstwie prezydenta posiedzeniom Rady może przewodniczyć premier, wówczas Rada Obrony posiada status Komitetu Obrony. Innym organem, głównie o charakterze konsultacyjnym, jest Ścisły Komitet Obrony zwoływany doraźnie przez prezydenta lub premiera. Organami wykonawczymi prezydenta w obszarze obronności są: Sekretariat Ogólny Urzędu Prezydenta i Specjalny Sztab Wojskowy Prezydenta. Na czele Sekretariatu Ogólnego stoi sekretarz generalny (osoba cywilna) z prawem uczestniczenia w posiedzeniach rządu dotyczących spraw obronności.
Jakkolwiek sprawy bezpieczeństwa i obronności państwa są w wyłącznej gestii prezydenta tzw. domaine reserve, to wykonawstwo i ich bezpośrednia realizacja należy do rządu. Konstytucja w artykułach tytułu III poświęconych rządowi stanowi, iż to rząd dysponuje administracją i siłami zbrojnymi, a premier kieruje działalnością rządu i ponosi odpowiedzialność za obronę narodową. Z postanowień tych wynika, iż organem odpowiedzialnym bezpośrednio za obronę narodową jest premier. Do kompetencji premiera należy zarządzenie powszechnej mobilizacji na wypadek zagrożenia wojennego. Organem podległym premierowi, koordynującym problematykę obronności wewnątrz rządu jest Sekretariat Generalny Obrony Narodowej (SGON). Organ ten jest niezbędnym w realizacji polityki obronnej państwa przez premiera i rząd. SGON należy do najważniejszych elementów w francuskim systemie kierowania obronnością. Jest swoistym spoiwem poszczególnych ministerstw w realizacji przez nie zadań obronnych, traktowany nieraz jako su...
justysior